Podobno żółwie mogą dożyć nawet trzystu lat. Z tego powodu wielu ludzi porównuje je do nieśmiertelnych stworzeń, których serca na rzecz długowieczności biją tylko dwa razy na minutę. Na co im jednak życie, skoro niczego przez swą dumę w życiu nie spróbują, skoro nie poczują czym jest wiatr we włosach?
A serce ich, choćby i najsilniejsze, po upływie terminu ważności eksploduje tak samo, jak u każdego szaleńca, jak u każdego najszczęśliwszego pomimo swej głupoty człowieka. I tak samo jak najsłabszy nawet człek, i żółw , i istota wieczna ciała swe i życie zwrócić będą musiały ziemi. Nadejdzie bowiem ten dzień, kiedy każdy okaże się błahym - i każdy serce swe oddać będzie musiał niezależnie od tego, ile zdążył przeżyć.
- Dlatego trudno być istotą wieczną. - mruknęła z przekąsem Filia, bazgrząc coś w zeszycie. - Na co komu takie serce.

Upiła końcówkę herbaty, po czym z impetem zamknęła notatnik, delektując się słodkim szelestem papierowej obwoluty. Nareszcie ukończyła artykuł, który już wkrótce miał się stać jej portalem do sławy i splendoru. Jeszcze raz pozwoliła zerknąć sobie na tytuł własnego dzieła. Pokiwała z uznaniem głową na widok starannie wykaligrafowanych liter. Zapędziła się nieco w swym rozrzewnieniu i zaczęła odtwarzać w myślach scenkę rodzajową z udziałem jej szefa, który po lekturze artykułu pada jej do stóp i oferuje awans na stanowisko dyrektora. Następnie - bo tak to było w scenariuszu - ona następuje mu na twarz i wgniata obcas w nadnaturalnie mięsisty policzek. Co jak co, ale przełożony się jej nie udał. Był typowym mężczyzną z gatunku tych obleśnych i gburowatych. Na dodatek nie przejawiał chęci zatrudniania kobiet, a sama Filia była dla niego przykrym odstępstwem od reguły.
Z rozmarzenia wyrwało ją bicie zegara. Ze zdziwieniem spostrzegła, że pracowała całą noc, a do wyjścia do pracy dzieliły ją niespełna dwie godziny.
- Chyba zasługuję na pięć minutek snu. - mruknęła, rzucając się na kanapę. Objęła pluszowego misia możliwie jak najmocniej, po czym momentalnie zasnęła.
Z chwilą, gdy otworzyła oczy wiedziała, że coś poszło nie tak jak powinno. Z wielkim trudem sięgnęła po komórkę.
                   
***
Xellos pomimo ośmiu godzin spędzonych w pracy był w niesamowicie dobrym humorze. Cały dzień spędził na odbieraniu gratulacji od najwyżej położonych w przemyśle telewizyjnym szych. Dysponował na tyle bogatym zapleczem finansowym, że wcale nie musiał zajmować się czymkolwiek ponad codzienne delektowanie się herbatą. Posada dziennikarza udostępniała mu jednak szerokie pole do popisu, jeśli chodzi o władowywanie w ludzi negatywnych emocji.
- Cieszę się, że mogę cię mieć w swojej drużynie. - zaśmiał się sympatycznie wyglądający grubasek.
- To dla mnie zaszczyt, szefie. - Xellos posłał swojemu towarzyszowi życzliwy uśmiech, po czym odpalił papierosa i spojrzał przed siebie.
Z tarasu redakcji można było podziwiać całą panoramę miasta, ale Xellos lubował się jedynie w obserwowaniu przechodniów. Widok nowoczesnej architektury i świecących bilboardów wywoływał u niego znienawidzoną pochodną uczucia melancholii za starymi czasami. Momentami nachodziła go nawet refleksja, że nieśmiertelność jest bliższa przekleństwu niż podarunkowi od losu - a za refleksjami również nie przepadał. Na szczęście nie dane mu było dzisiaj zbyt długo gdybać nad sensem istnienia. Kątem oka spostrzegł, że znad horyzontu nadciąga przedziwny obiekt niemalże latający. Wyostrzył wzrok, po czym na jego twarz wpełzł szczery uśmiech. Filia bardzo często spóźniała się do pracy, ale jej dzisiejsza niekompetencja przerosła jego najśmielsze oczekiwania. To zabawne, że spośród setek państw i tysięcy miast wybrali to samo miejsce zamieszkania. Żeby dodać ironii kropkę nad i, przejęli niemal równocześnie te same posady w konkurujących ze sobą redakcjach. Brzmi to jak bardzo tandetny początek przeciętnej komedii romantycznej, ale nie w głowie im było teraz coś tak błahego, jak miłostki. A niektórym nie leżało to wręcz i na sercu.
Xellos był tak zaabsorbowany delektowaniem się każdym potknięciem Filii, że nie usłyszał nawet wiwatów na swoją cześć. Dopiero, gdy blondwłosa zniknęła za drzwiami stojącego naprzeciwko budynku, odwrócił się i zgasiwszy papierosa na poręczy pozwolił wszystkim współpracownikom powtórzyć radosną pieśń.

***
- Ul Copt, jak zwykle rozczarowałaś nie tylko mnie, ale i całą załogę. - po pokoju potężnym echem rozniósł się złowrogi głos. Filia przez cały ten szaleńczy bieg wymyślała najróżniejsze przemowy: i błagalne, i rozpaczliwe, aż po te najostrzejsze w wymowie, a nawet i pożegnalne. Jednak teraz nie mogła z siebie wydusić więcej ponad:
- Naprawdę, nie mogę nawet wyrazić w słowach tego, jak bardzo przepraszam za te spóźnienie. Pracowałam nad artykułem całą noc, i...
- Dosyć! - krzyknął mężczyzna i aby uwydatnić swoją wściekłość, uderzył pięścią w swoje biurko. Zapanowała niezręczna cisza.
- Gdyby tylko chciał pan rzucić okiem na moją pracę... - Filia nieśmiało wsunęła notatnik na blat biurka, ale przełożony nie przeczytał nawet tytułu jej wypocin. Pochwycił zeszyt w ręce i teatralnym gestem podarł go na niemal idealnie symetryczne pół.
- Ile razy powtarzałem, Ul Copt, że artykuły przynosimy w formie elektronicznej! W jakich czasach ty żyjesz?!

Filia starała się nie rozpłakać. Nie dość, że była wyczerpana, to jeszcze nigdy nie doznała takiego upokorzenia na oczach wszystkich współpracowników. Poza tym, była świadoma faktu, że brak umiejętności obsługi komputera jest obecnie kalectwem, ale bardzo wolno łapała zasady bezpiecznego użytkowania tego diabelskiego ustrojstwa. Postanowiła więc ukoić swoje zszarpane nerwy wyobrażeniami najgorzej śmierci swojego przełożonego. Gdy gotowała go właśnie w wielkim garze w zwyczajowej temperaturze dwustuczterdziestu stopni, ten odezwał sie do niej po raz ostatni tego dnia:
- Wracaj do domu, Ul Copt. I radzę napisać ci sensowny artykuł na jutro. Tym razem w pliku .doc .

***
Xellos zbliżał się tanecznym krokiem do naprzeciwległej krawędzi ulicy - dokładnie tam, gdzie Filia postanowiła akurat zaparzyć herbatę.
- I tak będę od ciebie lepsza. - mruknęła, posyłając mu mordercze spojrzenie zanim jeszcze zdążył się do niej dosiąść.
- Powtarzasz to od paru miesięcy. - odpowiedział jej szyderczym uśmiechem, po czym nie uzyskując pozwolenia nalał sobie jej herbaty do własnej filiżanki, którą zwykł nosić codziennie w kieszeni płaszcza.
- Ciężki dzień? - spytał obojętnie, smakując idealnie wyważoną mieszankę ziół i wówczas zmienił temat - Czy to kwiecie alzbejskiej jabłoni? Czy one jeszcze rosną?
- Nie, ale tysiące lat temu rosły. I nie, rzekłabym wręcz, że wspaniały to dzień. - Filia wyszczerzyła zęby w najsztuczniejszym uśmiechu, jaki Ziemia znała. Xellos niestety, ignorując tę mało wiarygodną odpowiedź, dodał niemal natychmiast:
- To co? Pocieszająca kolejka wina u mnie w mieszkaniu?

Nieskazitelnie biała filiżanka Filii spektakularnie rozbiła się o chodnik. Blondwłosa popatrzyła z nieestetycznie rozdziawionymi ustami na swojego niezbyt oczekiwanego towarzysza. To był pierwszy raz, od kiedy tu mieszkają, kiedy zaprosił ją do siebie. Generalnie, nie utrzymywali ze sobą zbyt dobrych kontaktów, każdy kroczył swoją starannie udeptaną ścieżką i nie śmiał nawet pomyśleć o zwróceniu uwagi na inną.
Pewnie chce ze mnie cały wieczór szydzić, pomyślała sobie Filia. A potem zamknie mnie w szafie, choć wie, że tego nie znoszę, dodała od razu.

Wyprostowała się i uniosła głowę najwyżej, jak tylko mogła.
- Po stokroć dziękuję - prychnęła - Lecz cierpię na nadkwasotę żołądka. Wino mi nie służy.
- Proponuję więc najstarsze odkrycie na rynku: herbatę parzoną z piór ptaków dodo. - podniósł się i w zapraszającym geście wyciągnął ku niej rękę.
- Ptaki dodo już nie istnieją. - prychnęła raz jeszcze blondwłosa.
- Być może, ale tysiące lat temu istniały.

***
Filia przypatrywała się wiszącemu nad telewizorem kamiennemu gargulcowi. Twarz miał niewyględną i zdeformowaną, a długością swoich szponów przywodził jej na myśl najnowsze odkrycia współczesnej mody.
- Co za bezguście. - szepnęła, krzywiąc sie jak po zjedzeniu cytryny. W tym akurat momencie Xellos podsunął jej pod nos filiżankę dziwacznie pachnącego napoju. Filia po raz kolejny tego wieczoru pożałowała przyjęcia zaproszenia od demona.
- Cóż za aromat... – mruknęła z przekąsem, po czym nieśmiało upiła łyk herbaty. O dziwo, napar wbrew jej pierwotnym podejrzeniom nie charakteryzował się słodko gorzkim posmakiem świeżo wyhodowanej zgnilizny. Smakował raczej jak trawa (z gatunku tej cytrynowej), połączona z nutą czerwonych owoców. Spojrzała na Xellosa z wyrazem miłego zaskoczenia.
- Pyszna. - zamlaskała - Tylko czy czegoś tam przypadkiem nie dolałeś? – spytała po chwili. Jeszcze gdy nie zdążyła odpocząć po walce z Dark Starem, usłyszała z piątej ręki jakie to wyśmienite degustacje alkoholowe urządzali sobie Xellos z Liną, kiedy ta osiągnęła pełnoletniość. Filia pamiętała również, jak bolesnym było dla niej pominięcie jej skromnej osoby przy tego typu okazjach. Owszem, nie przepadała za alkoholem, ale przecież chętnie powspominałaby chwile spędzone z panną Inverse i resztą grupy.
- Oczywiście, że dolałem - uśmiechnął się dumnie - Wysokoprocentowej nalewki od Zellas, jeśliby uściślić.
Tak, zdecydowanie Filia nie przepadała za alkoholem. Zawsze, gdy miała okazję go wypić, kończyło się to ogólnoświatową tragedią. Dzisiaj jednak nieszczególnie przerażała ją wizja zamroczenia i chwilowego upadku umysłu.
- Wspaniale. - powiedziała, po czym wlała sobie całą zawartość filiżanki do gardła, by po chwili stuknąć Xellosa pustym naczyniem w tors.
- Lej po brzegi. - usłyszał.

***
Poranek był okrutny. Filia w pierwszej chwili kompletnie nie wiedziała, gdzie się znajduje i dopiero widok szpetnego gargulca przypomniał jej wczorajszą wizytę u Xellosa.
- Bogooowiee... - szepnęła jak najciszej, by samej siebie nie zirytować swoim głosem. Miała przepisać artykuł na komputerze. Miała stawić się dzisiaj w redakcji jako nowo narodzona kobieta sukcesu. Nic. Nic. Sięgnęła po torebkę, z której wyjęła pilot do telewizora, potłuczone kieliszki, resztę batonika i w końcu prowizorycznie zapakowaną szczoteczkę do zębów. Z trudem dotarła do łazienki. Czuła się dziwnie. Lustro zdawało się wisieć niżej, niż wczoraj, a w dodatku teraz było całkowicie zaklejone zdjęciami z polaroida. Spojrzała na fotografie. Większość z nich była nieostra i zamazana - ale to może nawet i lepiej, gdyż ich tematyka oscylowała wokół zdarzeń, których już nie pamiętała. Z jednego obrazka wyróżniła swoją sylwetkę wtuloną ciasno w ramiona Xellosa. Nie mogła uwierzyć, że pozwoliła sobie na taką poufałość i że ten przeklęty demon na podobny akt nieuzasadnionej sympatii przystał. Ich miny na zdjęciu sugerowały, że byli z tego dziwacznego obrotu spraw nawet zadowoleni.
- Bogowie... – pomyślała, czując jak złośliwie gorący rumienieć wpełza na jej twarz. Jednym ruchem zdarła zdjęcia z lustra. To, co zobaczyła w jego tafli było o wiele gorsze niż nieznośna niewiedza na temat wczorajszego wieczoru. To był najgorszy, ale to zdecydowanie najgorszy widok w jej życiu. Z miejsca poczuła chęć na przytulenie się do sedesu, lecz zamiast tego z jej gardła wydobył się jedynie męski wrzask.
                   
Podczas gdy Filia przeżywała właśnie najgorsze chwile w swoim życiu, Xellos dopiero budził się ze swojego dziesięciogodzinnego snu. Przeciągnął się rozkosznie, po czym położył dłonie na klatce piersiowej. Poczuł dziwne uwypuklenia w miejscach, które powinny tworzyć powierzchnię ewidentnie płaską, ale nie miał ochoty tej nieścisłości analizować.
- Oj tam oj tam, nawet to przyjemne. - mruknął cicho i postanowił spać dalej. Nie dane mu było jednak smakować chwilę, gdyż drzwi do sypialni gwałtownie się otworzyły. Gdy postanowił ustalić przyczynę tego ambarasu i łaskawie wychylił się zza kołdry, ujrzał w progu swoją postać.
- Ojej... - zamrugał oczami w niekłamanym zdziwieniu. - Nalewka od Zellas jest super.
- Xellos, to ja! Filia! - powiedział jego klon i o dziwo, zapłakał żałośnie.
- Filia, na Shabbiego, w takim razie pięknie wyglądasz. - zachichotał ochryple demon. Jako, że jego sny były sztucznym tworem powstałym na potrzebę zwalczenia chwilowej nudy, charakteryzowały się one sporym brakiem logiki, ale za to i wyśmienitym humorem. Zachichotał więc raz jeszcze, po czym nakrył się z powrotem kołdrą, której jednak natychmiast został pozbawiony.
- Xellos, stało się coś strasznego! - zawyła jego podróba - Ja jestem tobą, a ty jesteś mną!
Niby to tylko sen, ale należało chociażby z grzeczności iść z nurtem fabuły. Xellos teatralnie wykrzywił usta w podkówkę, po czym dźwignął się z posłania i stanął przed lustrem.
- O nieee... – jęknął widząc, że w istocie, znajduje się w ciele smoczycy -  Nieee jak to się stało - tym razem nie powstrzymał ataku opętańczego chichotu.
Więcej nie powiedział, gdyż runął jak długi na ziemię pod wpływem potężnego uderzenia w tył głowy.

I znowu śnił, lecz tym razem o czymś zgoła innym. Przeskakiwał tęczę w towarzystwie rozkosznych kucyków, których skóra mieniła się blaskiem brokatu. Jeden z nich podkopyptał do niego z filiżanką pełną najrzadszej herbaty na świecie.
- Dziękuję Ci obrzydliwa słodkości ty moja. - pogłaskał zwierzę po grzywie, po czym zabrał się do konsumowania specyfiku.
- Xellos. - rzekł wściekle kucyk.
- Za chwilęęę... - mruknął radośnie demon. Pysk kucyka z nagła zamienił się w szklaną kulę, w której zamigotał obraz doszczętnie spalonej plantacji herbaty. Xellos poczuł dziwnie bolesne ukłucie w miejscu, w którym powinien mieć serce.
- NiieeeeeEEEEEE!!! – krzyknął rozpaczliwie - Tylko nie tooo...
- oooooou ała... – dokończył swoją odę do smutku, po czym otworzył szeroko oczy. Ujrzał przed sobą – no cóż – siebie i choć zazwyczaj cenił ten widok, zamrugał nerwowo ślepiami w nadziei, że się nareszcie obudzi.
- Może teraz mi uwierzysz? - krzyknął na niego klon. Xellos skrzywił się z niesmakiem. Jaki ten klon upierdliwy, pomyślał. A jaki niemiły!
- W sensie, mam uwierzyć, że ty to Filia, tak? – odważył się w końcu spytać.
- Nie musisz w to wierzyć. To jest niemal namacalne! Spójrz najpierw na mnie, a potem na siebie! – usłyszał w odpowiedzi.
Xellos darował sobie spoglądanie na nieuprzejmego gościa, ale posłusznie zerknął w dół "swojego" ciała. Uśmiechnął się na widok długich nóg przykrytych do kolan słodką, różową sukienką. Zaraz po tym przypomniał sobie również o wczorajszym spotkaniu z Filią, które zorganizował tylko po to, by móc przedłużyć swoją słodką kontemplację jej cierpienia.
- No dobrze, wierzę. No ale co z tego? - spytał.
- Jak to co?! Xellos, musimy to jak najszybciej odkręcić! - wrzasnęła grubym głosem Filia.
- Spokojnie, pewnie zależy to od jednego pstryknięcia palcem. - machnął ręką, po czym obejrzał się w lustrze. - Chociaż mi się tam podoba, jak jest. Może zostać. - i przyłożył ręce do piersi.
- Hola, hola, hola! - wrzasnęła Filia i w przypływie agresji wymierzyła swojej twarzy – jakkolwiek to dziwnie nie brzmi – solidnego plaskacza.
- Zostaw to, bo inaczej ja zacznę macać... No sam wiesz co! - wydarła się, by nadać swojej wrogiej postawie należną jej powagę.
- Ależ mnie to nie przeszkadza. - Xellos zamrugał słodko długimi rzęsami, rozmasowując przy okazji obolały policzek.
Tego było już za wiele. Filia osunęła się na podłogę, po czym zaczęła nawilżać ją rzewnymi łzami.
- Jeszcze tu. - Xellos popukał paznokciem w suchy kawałek panelu.
- Bardzo śmieszne, ty nawiedzony diable. - prychnęła - Ciekawi mnie jednak, czy będziesz tak samo dowcipny kiedy stracisz okazję do awansu na skutek absencji w pracy.
O tym Xellos nie pomyślał.

- Hmm... Najwyraźniej zanim to odkręcimy, musimy tymczasowo zamienić się na obowiązki. Ty posmakujesz życia w pełnym poszanowaniu i sukcesie,  a ja pławić się będę w upokorzeniach i porażkach. - oczy aż mu zabłysły na dźwięk tak udanego dowcipu.
- Otóż nieprawda. - zachichotała triumfalnie smoczyca, podnosząc się z podłogi - Albowiem to, co za chwilę przeczytasz sprawi, że uśmiech zlezie z twojej, co prawda tymczasowej, ale ślicznej twarzyczki. – i skończywszy uroczystą przemowę wsunęła mu w rękę notatnik. Xellos przypatrzył się dokładnie jego okładce, po czym uniósł wzrok na Filię.
- "Facet to świnia"...? - spytał z politowaniem.
- Owszem! - smoczyca wskoczyła z podniecenia na stolik w stylu przywodzącym na myśl niegdysiejsze wygibasy Amelii - To właśnie przedstawisz dzisiaj mojemu szefowi. Z uśmiechem na ustach! I pamiętaj, że kiedy on zaproponuje mi dyrekturę, musisz wgnieść obcas w jego mięsistą twarz!
- Brzmi zachęcająco - rozpromienił się demon - ale...zaraz, zaraz … Co to za bzdurny materiał?
- To czysta prawda życiowa, skarbie. - pozwoliła sobie na poufałość - Takie są fakty. A teraz czytaj!
- Ekhm. - odchrząknął demon, po czym wybrał pierwszy lepszy fragment tych – w jego przeczuciu - wątpliwie odkrywczych wypocin:
- "Jak powszechnie wiadomo, mężczyźni są efektem ubocznym humoru boga"... No nie! – wykrzyknął i wyrzucił zeszyt za fotel.
- Co ty robisz?! - oburzyła się Filia i rozpoczęła akcję ratunkową notatnika. Odwróciwszy się, spostrzegła obrażonego Xellosa siedzącego okrakiem na kanapie.
- Nie taaaaak! - kontynuowała tyradę - Noga na nogę! Noga na nogę! Naucz się wreszcie!
- Zrobię tak tylko i wyłącznie pod warunkiem, że pozbędziesz się tej paskudnej koszuli okalającej "twoje" ciało. - warknął.
W istocie koszula, którą założyła Filia, mieniła się najsłodszymi odcieniami różu, a szwy poprzeplatane były na domiar złego srebrzystą nitką.
- Bardzo bym chciała, ale ty musisz się już zbierać. Ja mam chyba dzisiaj wolne, prawda? - mrugnęła do niego okiem, po czym rozłożyła się majestatycznie na fotelu. Xellos wymiętolił ze wściekłości rąbek swojej sukienki, po czym uznając że dostatecznie przypomina już Filię po śmierci, udał się w stronę drzwi. I gdy tak akcentował żałość każdego swojego kroku, usłyszał:
- Xellos.
- Słuuchaaammm... - syknął przez zaciśnięte zęby.
- Tylko bez macania.
Już miał ją boleśnie okaleczyć, gdy z nagła coś mu się przypomniało. Zachichotał dyskretnie na samą myśl o nadobnej karze dla złośliwej smoczycy.
- Bedziesz miała dzisiaj gościa. Postaraj się go nauczyć stawiać pasjansa, oczywiście w miarę swoich możliwości logicznego myślenia. Buźki, papa! - krzyknął, po czym teatralnie zatrzasnął za sobą drzwi.




Z góry zaznaczam, że pisać nie umiem, ale lubię.