HAA ja się chyba już domyślam, ło co tu będzie chodzić!
Motyw przemijania w przypadku historii Xellosa czy Filii jest niezwykle wdzięczny, a rzadko poruszany. Zawsze sobie wyobrażałam, że jeśliby dożyli czasów współczesnych, egzystencja nudziłaby ich tak, że chcieliby jakoś ów rutynę przerwać (można na tego podstawie napisać i komedyjkę i dramacik i hent... eee może niekoniecznie).
Ciekawi mnie, dlaczego klepsydra jest taka duża. Czy jej wielkość dyktowana jest jakością/długością żywota?
Podoba mi się to "phi" Xellosa (w sensie, że ma wszystko w nosie tak, że nawet średnio go ziębi konieczność skakania po górach). I nie dał Filii w twarz jak zagadała o pięknie okolicznych pejzaży ;D
MOAR!!! Kiedy kolejne fragmenty?

A to, że Xellowi sposób bycia Filii zwisa i dlaczego tak się zachowuje to będzie wyjaśnione, choć można się domyślić przyczyny Prostszego powodu chyba nie ma. W ogóle całą fabułę można przewidzieć, ale bardziej chodzi o przemyślenia bohaterów niż to co się dzieje. Okoliczności są przyczyną i są tylko tłem dla tego co chciałam przekazać

No to się cieszę, ze fik spełnia jakieś oczekiwania Jak mowilas, temat mało poruszany, wiec nie wiem czy uda się wymienić wszystkie ciekawe aspekty. Jeżeli ktoś stwierdzi, ze ciekawia go przemyślenia jeszcze na temat X lub Y to nie ma problemu żebym dalej to ciągnęła, bo muszę przyznać, ze ma to tylko 3 strony i czuje niedosyt...

Dalsza część

******************


- Tak podejrzewałem. Czyli wreszcie to już koniec… - nie krył swojego zadowolenia.
- Tak… - Filia z kolei trochę posmutniała i podciągnęła kolana pod brodę. Xellos nie mógł tego nie zauważyć.
- Co jest? Przecież też tego chciałaś. – spojrzała na niego i utkwiła wzrok w jego otwartych oczach. Mimowolnie po policzku spłynęła jej łza – O rety, rety… Co ja z tobą mam? – przyciągnął ją do siebie i objął ramieniem.
- Klopsiki… - odpowiedziała cicho.
- Słucham? – chyba źle usłyszał.
- Klopsiki. – powtórzyła – Val jak był mały to tak mi odpowiadał. – otarła łzy wierzchem dłoni.
- Widzę, że humor jednak cię nie opuszcza. – uśmiechnął się od ucha do ucha.
- Ty mnie tego nauczyłeś. – odwzajemniła lekko uśmiech. Siedzieli tak w milczeniu dłuższą chwilę przytuleni do siebie.
- To… - zaczął Mazoku – Ile czasu nam zostało?
- Jakieś dziesięć godzin. – patrzyła przed siebie obserwując srokę poszukującą pożywienia wśród leśnego poszycia.
- Heh, przecież to chwila w porównaniu do tych tysięcy lat, które przeżyliśmy. Tak mało czasu żeby wszystko nadrobić… - zerwał stokrotkę, która rosła obok jego nogi i zaczął obracać ją w placach przyglądając się jej z uwagą.
- Co nadrobić? – zainteresowała się.
- Powiedzieć to co przez tyle czasu nigdy nie było powiedziane. – zaczął głaskać ją po głowie.
- A ja doszłam do wniosku, że słowa są niepotrzebne. Czyny mówią same za siebie. – zaczęła bawić się rąbkiem jego peleryny.
- To znaczy, że nie chcesz tego usłyszeć?
- Tego nie powiedziałam, ale domyśliłam się już dawno.
- A ty?
- Co ja? – spojrzała na niego.
- Powiedziałabyś mi to samo?
- A jak myślisz? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.
- Że tak.
- No widzisz, czyli zrozumieliśmy się bez słów. Uważam, że tak właśnie miało być. Czas leciał, los zawsze jakoś krzyżował nasze drogi. W rezultacie z wrogów staliśmy się sprzymierzeńcami. Wbrew wszystkiemu tylko my potrafiliśmy siebie zrozumieć, bo wszystko przemijało, a tylko my byliśmy stałym elementem. Nawet nie zauważyliśmy kiedy zaczęliśmy się akceptować. Wiedzieliśmy też, że komentowanie tego było zbędne. Czas nauczył mnie cierpliwości  i pokory. Kazał patrzeć na rzeczy z innej perspektywy. Słów używają ci co krótko żyją gdyż słowami wyrażają szybciej to co chcą wyrazić. My mieliśmy dużo czasu żeby się poznać i słowa do tego wszystkiego, według mnie, były niepotrzebne. – skończyła słów wywód. Xellos zamyślił się przez chwilę.
- Czyli według ciebie jesteśmy parą?
- Chyba… tak. – zawahała się – Tylko… w takiej trochę okrojonej wersji. – zarumieniła się lekko.
- Dlaczego? – zaciekawił się.
- No, bo… wielu rzeczy nie zrobiliśmy. – spauzowała na chwilę - Niech ci będzie! Nie powiedzieliśmy sobie. Zadowolony? – naburmuszyła się.
- Wciąż mamy czas, by pewne rzeczy nadrobić. – chwycił ją za podbródek i lekko uniósł jej głowę.
- Ale to i tak za późno. – znowu się rozpłakała.
- Żałujesz straconego czasu? – nic nie odpowiedziała. W zamian on przytulił ją mocno i nachylił się do jej ucha – Przepraszam, Filia. Ja też nie jestem zadowolony z tego jak to się kończy. – wtuliła się w niego.
- Jednak daliśmy radę sobie to wyjaśnić. – wyszeptała – To mnie cieszy… Myślałam, że w najgorszej wersji umrzemy w milczeniu. – uśmiechnęła się lekko do siebie.
- Po tym co przeżyliśmy, nie byłbym w stanie.



**********************


No i to tyle na razie, więcej nie napisałam. Czekam na wasze propozycje jak to dalej poprowadzić lub co jeszcze byście w tym widzieli. Od siebie dodam, że końcówka do mnie nie przemawia. Jakaś nie w stylu tej pary. Gdy dochodzę do momentu gdzie Xellos przeprasza twarz wykręca mi się w grymasie. Jakieś pomysły? Jak wspomniałam wcześniej nie jest tajemnicą, że to wszystko ma sie skończyć pocałunkiem lub może czymś więcej (plus jakiś epilog)

A ty byś nie miała hustawek jakbyśmy miała zaraz umrzeć? z tym rachunkiem sumienia to dobry pomysł, muszę pomyśleć co by w to włożyć. Jakieś propozycje?

Ok, prawdę mówiąc miałam zamiar pokazać jak naprawdę Filia boi się śmierci, i ze tak naprawdę nie do końca dociera do niej, ze to juz, zaraz. Te jej uśmiechy i wesolosci maja być reakcja obronna organizmu na bzlizajace się zagrożenie. Czyżby mi nie wyszło?

Chyba faktyczni cos w tym jest, bo nawet nie przyszło mi do głowy, ze czytelnik może czuć się przez to trochę zaklopotany. Zostawie to co najistotniejsze a resztę wyrownam do jednego poziomu emocjonalnego

Najpierw trzeba kopnąć się w dupę żeby w ogóle zacząć Na razie mam fazę na pisanie, ale na blogu o kosmetykach... _^_ Zawsze to jakiś postęp...

Ale że angst oneshota czy koniec do Klucza? Nie tykac mi szczęśliwego zakończenia Klucza!!!

Gorąco zachęcam!
A zakończenie Klucza można zrobić słodko-gorzkie, jeśli totalny happyend Ci nie odpowiada

Ja tam moze nie pisalam typowym angstow, ale znecac sie nad bohaterami lubilam :3 masz moje wsparcie psychiczne dla oneshota, może w końcu ci wyjdzie ja mam w głowie kolejny tragiczny oneshot...

No daj spokój... Slayersi melancholijnie ? Chyba nikt tego nie napisze ... bo w anime, nawet jak na chwilę zbudowali nastrój melancholii i powagi to zaraz działo się coś śmiesznego. Za to ich kocham! Poza tym raaaany, to fic! Myślisz, że trzeba być Bóg wie jakim pisarzem, żeby to pisać ? Grunt to mieć dobry język ( ty masz) i upór ... i jakoś pójdzie, prawda?


Piszę jakbym była Bóg wie jaką pisarką... ale to ku pokrzepieniu serc ! Do pracy ! Ja już kończę 10 rozdział... A 11 pójdzie szybko, bo już mam jej dużo

To naturalne... chyba nie da się napisać niczego z samych super momentów... fizycznie nie możliwe. Przecież to zawsze idzie taką falką... spokojnie i Bum... i znowu spokojnie i coś ciekawego. Tak to POWINNO wyglądać. A co do doszlifowywania, to jak gadałam z Grzędowiczem ( ten od Pana lodowego ogrodu) to mówił, że najpierw piszesz co chcesz a potem, szlifuj, szlifuj, szlifuj ...

A ja jestem typowym przykładem człowieka z syndromem słomianego zapału

Tylko, ze ja naprawdę nie potrafię powiedzieć sobie, ze teraz siadam i pisze   jak mam czas to znajduje milion wymowek a jak chce pisać to mam zajetego kompa albo jestem w pracy/robię żarcie/inne rzeczy, które trzeba zrobić.

Jestem leniem?