Nie jestem "na nie" dlatego, że mi się nie chce pisać. Mi się chce pisać. Tylko nie chcę tworzyć jakichś grafomańskich bzdur.

Guenh, musisz się przełamać każdy pisze trochę lepiej juz gorzej, ale przez to właśnie poprawiamy nasz warsztat pisarski. A masz potencjał, tylko musisz w niego uwierzyć. Przecież moje Przeznaczenie to była tragedia jak to teraz czytam, a na chwile obecna wierze ze mogę to napisać jeszcze z sensem i bez błędów

Ja przez waszą rozmowę nabrałam ogromnej ochoty do pisania a dzisiaj nie mogę. Guenh... jak się spotkamy przyniosę trochę rękopisów dotyczących oficjalnej wersji Klucza, powiesz czy nie przesadziłam.

A no i mam rysunki ( właściwie to bazgroło- szkice) do waszych opowiadanek, ale na razie ich nie wyślę, bo nie mam aparatu i są w bardzo kiepskiej jakości ( rysowane na wykładzie). Postaram się poprawić i będzie lux torpeda.

O, a to wy się spotkacie?

OMG, Socki ja chce zobaczyć te rysunki! Swoją droga mnie wena do rysowania chyba juz nie powróci. Miałam swoje dobre lata i kariera się zakończyła. Może byłoby inaczej gdybym nie była głupia i nie zrezygnowała z zaproszenia do szkoły plastycznej >_< ale ja dzieciak z podstawówki byłam to co ja o tym wiedziałam?

To trzymam kciuki za spotkanie. Ja muszę z kolei w końcu wam wysłać nasze mega słitaśne zdjęcie juz od jakiegoś czasu mam ustawione jako zdjęcie pulpitu LOL

No u mnie był dobry plastyk, a żałuje, bo jednak trochę fachowego rysunku pod okiem nauczyciela by mi się przydało do pracy

Pierwszy akapit jest ważny, ale tak samo ważny jest drugi i trzeci... Wytrwanie w postanowieniu, że chce się pisać. Bo jak widać na forum dalsza praca ciężko idzie.

Tylko problem polega na tym, że to forum po części składa się ze starego FanSlayers i są to osoby, które sporo pisały swego czasu i chyba już tylko my zostalismy true fans. Młodsi nie kojarzą Slayersów, bo TV już ich nie puszcza
A nas dopadła dorosłość (och, jak to wyniośle brzmi, ble) i nie możemy puścić na pierwszy plan pisania jak to było za czasów gimnazjum (olać zadanie domowe, fanfik ważniejszy!). No dobra, Guenh się wstydzi, ale daje radę Urwena świetnie to ujęła, nie problem napisać pierwszy akapit, ale kolejne.

Ech to były czasy, kiedy jeszcze na lekcjach się pisało
Kwestia pisania się zmieniła, bo faktycznie my się zmienilimy. Pisanie na szybko nie zasopkoiłoby naszych własnych wymagań, pewie dlatego się tak ociągamy...

Wklejam fragment, który przerobiłam. Lepiej?

______________________

    Miejscem, do którego chciała przyjść Filia był niewielki szczyt skryty pomiędzy innymi wzniesieniami, który niczym się nie wyróżniał od innych. Mazoku nie miał pojęcia co miało się tu znajdować, ale czuł dziwną aurę, której nie miał okazji dotąd poznać.
- Xellos, spójrz jak tu pięknie! – Ryuzoku usiadła na mchu i wystawiła twarz w stronę południowego słońca, które przyjemnie grzało. Wzięła głęboki oddech i poczuła zapach zbliżającej się jesieni. Słomiasta trawa i suche liście dominowały w tej kompozycji zapachowej. Lekki zefirek co rusz bawił się gałęziami drzew, które zmieniały swoje barwy.
- Mnie jakoś nie rozczulają takie widoki. – rozsiadł się pod drzewem starego dębu.
- I tak całe życie z tobą… - Pokręciła głową z politowaniem po czym położyła się i powróciła do rozkoszowania się ostatkiem lata.  Leżała tak w milczeniu dobry kwadrans.
– Xellos…?
- Tak? – spojrzał w jej kierunku.
- Dziś są twoje urodziny, prawda? – promienie słońca kuły ją w oczy przez co musiała je zmrużyć.
- Nie wiem, możliwe. Dlaczego pytasz? – zmarszczył podejrzliwie jedną brew.
- Mam coś dla ciebie. – w jednej chwili wstała i poszła do lasu znikając w gęstwinie. A jednak, pomyślał Mazoku i złapał się za głowę. Po kilkunastu minutach usłyszał jej ciężkie kroki i sapiący oddech jakby niosła coś ciężkiego. Nie mylił się.
- Proszę. – ku jemu szczeremu zdziwieniu Ryuzoku postawiła przed nim ludzkich rozmiarów… klepsydrę.
- Czy to ma być jakiś żart? – nabrał powietrza w usta - Jak chciałaś przypomnieć mi ile mam lat, to trzeba było dać mi tort z odpowiednią ilością świeczek. Może nawet bym się z tobą nim podzielił.
- I dlatego nie dostałeś tortu! Na pewno byś się nim nie podzielił! – warknęła - Nie bądź głupi Xellos. Przecież wiesz co to jest. – skrzyżowała ręce na piersiach.
- A pewnie, że wiem mój Smoczku. – na jego twarzy pojawił się uśmiech. Wstał specjalnie żeby w nagrodę potarmosić ją po głowie.
- Nie pozwalaj sobie! – strąciła jego rękę – Zadowolony czy nie?
- Jeszcze jak! – jego uśmiech teraz rozciągał się od ucha do ucha. Podszedł do klepsydry i pogładził jej szklaną powierzchnię. Przyjrzał się jej z uwagą. Przewężenie było tak małe, że piasek przesypywał się bardzo powoli. Dosłownie ziarnko po ziarnku – To jaką mamy dziś datę?
- Datę twoich urodzin. – wiedziała, że nie o to mu chodziło.
- Oraz…? – nie chciał jej odpuścić.
- Oraz… datę końca świata. – westchnęła.
- Czyli wreszcie to już koniec… - nie krył swojego zadowolenia.
- Tak… - Filia z kolei trochę posmutniała. Xellos nie mógł tego nie zauważyć.
- Co jest? Przecież też tego chciałaś. – spojrzała na niego i utkwiła wzrok w jego otwartych oczach. Nic nie odpowiedziała – O rety, rety… Masz tu buziaka ode mnie na pocieszenie. – już się nachylał do jej policzka, gdy ta go odepchnęła jakby miał ją co najmniej zarazić jakąś śmiertelną chorobą.
- Zwariowałeś?! – zaczerwieniła się.
- Oj daj spokój, Filia. Za jakiś czas świat przestanie istnieć, a ty nadal udajesz niedostępną.
- O… o co ci chodzi? – zająkała się i jeszcze bardziej poczerwieniała. Spojrzał na nią przez chwilę obserwując jej reakcję.
- Nie udawaj. – miał poważną minę.
- No dobra. – prawie to wykrzyczała – Ale to ty przez cały czas okazywałeś brak zainteresowania! – wycelowała w niego palec wskazujący – Czego po mnie się spodziewałeś?
- Hm… - złapał się za brodę i zaczął się zastanawiać – Chyba… za bardzo lubiłem ci dokuczać. – wytknął język.
- Dzieciak. – skwitowała go.
- Odezwała się dorosła!
- Przynajmniej bardziej dorosła niż wtedy kiedy się spotkaliśmy po raz pierwszy! Teraz przynajmniej nauczyłam się w większości ignorować twoje zaczepki.
- Ignorowałaś nie tylko zaczepki.
- Przecież podczas podróży z Liną i resztą tylko się mną bawiłeś. Jak można tu mówić o jakimś zainteresowaniu.
- Nie wtedy, Filia. Chociaż muszę przyznać, że jak na Złotego Smoka zaimponowałaś mi i chyba to zdecydowało o wszystkim. Ale pamiętasz tą herbaciarnię „Pod Imbryczkiem”?
- Jak nie mam pamiętać jak ciągle patrzyłeś na cycki tej ognistowłosej salamandry?! Jak jej było? Ignis?
- A widzisz! Nawet teraz jesteś zazdrosna. – zatriumfował.

Dialog z tortem też jakiś niedopracowany mi się wydawał A to że byłoby 3 czy 10 tys świeczek to mały szczegół. Zabieg zamierzony

W drugiej kolejności chcę chcę wpleść 3 losowe wydarzenia, ktore mają pokazać, że coś iskrzyło, ale dali dupy, że tak powiem. Powinnam bardziej rozbudować te wydarzenia?

A czuć jakieś iskierki między nimi? Zaczyna trzymać w napięciu z nadzieją co dalej? Czy jeszcze daleko do tego? Bo ja juz tego nie czuję jak po raz n-ty czytam

Ołkeeej. Na razie sprawdza się moja teoria, że u mnie oneshot musi mieć 5 stron żeby miał ręce mi nogi

Przed snem i jutro będe głowkować co dalej, ale przynajmniej czuję, że idę w dobrym kierunku

Chciałaś jednostronicowego oneshota napisać? Komuś się kiedykolwiek to udało?
Ukryte pragnienia wyślę Ci privem jutro albo pojutrze...

Nie jednostronicowy, ale max 3 strony. Na razie ma to 2,5 i kupa