Ano, dosyć kosztowne, fakt.

*wyobraża sobie jak slayersiątka ustawiają swoje namioty*

Wyjdzie z tego jedna wielka komedyja.

Pod warunkiem, że ognisko nie sfajczy mi włosów. Ani kiełbaski.

O, jak ładnie - "Pani Twardowska" Mickiewicza xD

Zależy, gdzie się rozłożymy z tym ogniem

To jest to!
Teraz mam ochotę na pierś kurczaka z grilla. Daaaamn

Wiem, że w wyznaczonych miejscach do obozowania można spokojnie rozpalać bez mandatu. Chyba, że panuje susza i jest absolutny zakaz.

O masz, a ja na Hawaje to bym się z chęcią przeprowadziła na stale. Idealna pogoda dla mnie, bo ja źle znoszę śniegi i minusowe temperatury.
Czyli jakbym wyjechała na Hawaje to pewnie już bym nie wróciła.

Deszcz i wiatr jeszcze jakoś znoszę. Ale niskie temperatury i długotrwałe opady śniegu wpływają destrukcyjnie na moją skórę. Plus, dostaję tzw. śpicy. Czyli mogłabym spać i spać, ciężko mnie obudzić i generalnie ciągle jestem zmęczona.

Może mogłabym przespać zimę jak niedźwiedź.

E, jak na razie to u nas nie ma śniegu. Przynajmniej w moim mieście.

Taa, prawdziwa katorga. Do teraz odczuwam skutki tych mrozów.

Szczerze, to szpilki, baletki, kalosze i trapery są na porządku dziennym. Najciekawszym zjawiskiem dla mnie są tutaj kobiety. Wystarczy, że tylko śnieg nie pada to wszystkie w balerinach chodzą, krótkich spodenkach i krótkich kurteczkach a ja w tym samym czasie mam kurtkę zimową. A jak tylko słońce w luty wychodzi to kurtki idą do szafy. Kobiety bardzo mocno pokazują swoją kobiecość mimo, że czasami nie powinny przez wylewające fałdki tłuszczu. W galeriach wszystkie babki w szpilach chodzą.

W stosunku do Polski to tutaj człowiek czuje się po prostu jak w cywilizowanym kraju, że za najnizszą pensję można spokojnie żyć. Na początku był wielki szok, bo pełno sklepów, ludzi od wczesnych godzin rannych do nocnych w takich samych ilościach, a nie wymarłe miasta. Bardzo symaptyczni, nawet jeżeli udają to nie odczuwa się tego nie odczuwa. Po prostu jest to wpisane w etyke. Zupełnie inna biurokracja. Tylko przyjaciół brak

No właśnie, bez niego mnie by tu nie było. Druga sprawa, że daje tu radę, bo jestem po części typem samotnika i wystarczy mi, że zobaczę rodzinę, znajomych raz na rok i wcale nie uważam, że więzi się rozluźniły. Potrafię tak sam entuzjastycznie rzucić się im na szyję jakbyśmy to robili codziennie. Ale nie potrafię już zawrzeć nowych stałych znajomości, dlatego potrafię być bardzo wylewna w stosunku do was, bo ile lat ja was znam. Nie szkodzi, że nie wszystkich widziałam na żywo.
Jeszcze tak dopowiem, że męska połówka przyleciała do UK całkiem w ciemno prawie bez pieniędzy i miał bardzo duzo szczęścia, że wszysko dobrze się ułożyło i jest jak jest.

Pamiętam o tym... Podziwiam odwagę!
I zazdroszczę Ci tego bycia samotnikiem. Kiedyś wydawało mi się, że też nim jestem (inaczej nie siedziałabym tyle przy fanslayersach) i świetnie dawałam sobie radę. Teraz zamieniłam się w zwierze stadne i jak nie widzę kogos, kogo uwielbiam przez dwa miesiące to traktuję to niemal jak utratę tej osoby, serio Mam tyle problemów z innymi ludźmi a i tak nie mogę bez nich życ, haha

Albo ktoś nas akceptuje albo nie a jak nas akceptuje wraz z naszymi wadami, to już w ogóle jest super

Bywa ;p Moja przyjaciółka z ławy szkolnej zawsze mówiła, że nie ma talentu do otrzymywania kontaktu. Więc wiem, że ona po prostu tak ma. Czasem się pozłoszczę i tyle, a żyjemy póki co długo i szczęśliwie ;p

Też mam znajomą która mówi dokładnie to samo. Tyle, że ja zawsze w takich momentach się zastanawiam, czy telefon raz na 2 miesiące to tak dużo