Rozdział 3 - Klucz do koszmaru

Wiatr swoimi silnymi podmuchami szarpał peleryny podróżnych. Ruda rozejrzała się uważnie wokół i zaczęła mamrotać coś pod nosem. Zanim Zelgadis zdążył zorientować się dobrze w sytuacji już zobaczył ognistą kulę mknącą w kierunku zarośli.

– Co tak stoisz Zel?! Zdaje się, że go trafiłam! – wykrzyknęła Lina biegnąc w stronę czegoś, co kiedyś z pewnością było częścią lasu.

Gdy dotarli na miejsce całej piątce ukazał się widok iście przyprawiający o zawał serca. Oparty o pień drzewa chłopak właśnie rozcierał sobie wielkiego guza na głowie. Uśmiechnął się drwiąco, gdy zobaczył ogłupiałe miny zebranych.

– Xellos?! – wykrzyknęła Lina tak głośno, że prawie ogłuszyła pozostałych.

– Aaa witaj Lina.

– Czy ja mam ci przypomnieć czym grozi denerwowanie Liny Inverse?! – wrzasnęła wyszczerzając przy tym zęby jak wygłodniała wilczyca – Co ty cholera tu robisz i dlaczego nas śledzisz? I dla twojego dobra radzę ci, aby to wyjaśnienie było przekonujące! – dodała, chwytając go jednocześnie za ubranie.

– Przykro mi Lina… – zaczął Xell badając wzrokiem wszystkich zebranych. Zatrzymał spojrzenie na Kazuki’m i uśmiechnął się szyderczo – Ale to tajemnica – dokończył ponownie kierując wzrok na wściekłą dziewczynę i już po chwili nie było po nim śladu.

– Xellos ty nędzna gadzino! Wracaj tu! – odgrażała się Lina wymachując pięścią w powietrzu.

– Eee Lina? – zagadnął nieśmiało Gourry.

– Czego?! – odwarknęła dziewczyna, albo raczej wściekła bestia.

– Kto to w sumie był?

To prymitywne pytanie oczywiście pozostało bez odpowiedzi powodując u zebranych jedynie głośne weschnienie irytacji i zmęczena, a słysząc coś takiego Lina nie mogła nie zacząć wyładowywać swojej złości na biednym blondynie. Ten o dziwo znosił to spokojnie, albo przynajmniej na tyle spokojnie na ile jest to możliwe, gdy ktoś okłada cię pięściami po głowie.

Był późny wieczór. Niebo zalało się granatowymi chmurami i chyba zanosiło się na deszcz. Od czasu spotkania Xellos’a podróż mijała im spokojnie. Żadne z nich więcej nie zauważyło obecności kapłana. Oczywiście próbowali dotrzeć do powodu jego „wizyty”, ale co było poradzić na nietrafne przypuszczenia? Xell zawsze był dziwny i tajemniczy. Najdziwniejsze jednak wydawało się to, że od tamtego incydentu Kazuki przestał się zachowywać w swój zwykły przesadnie-miły sposób. Teraz raczej wcale nie zabierał głosu. Amelia zauważyła to od razu i najpierw nawet próbowała wciągnąć go do rozmowy, jednak jego niechęć szybko i ją zniechęciła.

Według obliczeń Zelgadisa do Saillune powinni dotrzeć jutro koło południa. Teraz jednak wszyscy zajęli się rozbijaniem obozowiska na nocleg.

– Pójdę po drewno – powiedziała Amelia chcąc wykonać czynność, którą zawsze jej przydzielano.

– Dobra, dobra tylko się pospiesz!

Odwróciła się już w stronę pobliskich chaszczy, gdy nagle ktoś złapał ją za ramię.

– Ani się waż – szepnął jej wprost do ucha. – Lepiej tu zostań, bo nie chcę żebyś znowu przyprowadziła do nas jakiegoś dziwaka – odsunął się i uśmiechnął do zawstydzonej dziewczyny. To on się czasem uśmiecha?

– Panie Zelgadis to wcale nie jest zabawne! – oburzyła się.

– Jasne, ale pozwól, że to ja pójdę nazbierać drewna – głupawy uśmiech nadal nie zniknął z jego twarzy, a Amelia nie mogąc się powstrzymać też go odwzajemniła.

W końcu jakoś udało się wszystko zorganizować. Ogień wesoło trzaskał w ognisku, a woń pieczonego jedzenia unosiła się w powietrzu. Wszyscy czuli się ogromnie zmęczeni po tak długiej podróży bez postoju w jakimś porządnym miejscu. Zasiedli tylko do kolacji (która i tak wymagała sporego wysiłku w przypadku Liny i Gourry’ego, którzy bili się o każdy kawałek jedzenia) i rozeszli się spać.

Amelia siedziała oparta o pień starego drzewa. Chłodne powietrze muskało jej twarz, a ona sama pogrążyła się w myślach. Nie trwało to jednak długo, ponieważ po chwili poczuła na sobie czyiś wzrok. Gdy otworzyła oczy zobaczyła przed sobą przykucniętego Kazuki’ego, który uśmiechnął się do niej i usiadł obok.

– O czym myślisz księżniczko? – zapytał cicho.

– Jaa… o niczym konkretnym – jego rubinowe oczy zdawały się rozpalać ją od wewnątrz z każdym spojrzeniem.

– Wyglądasz na przygnębioną, nie cieszysz się z wizyty w rodzinnym mieście?

– Cieszę się, oczywiście, że się cieszę tylko że… – dlaczego on musi siedzieć tak blisko niej, że nie może się skupić na własnych słowach?

– Że…?

– Myślałam o tej księdze, którą chcesz nam pokazać. Dlaczego w sumie nam pomagasz?

– Bystra jesteś. Nikt o to wcześniej nie zapytał. Widocznie twoi przyjaciele byli zbyt zajęci wizjami przejęcia księgi dla własnych celów. Ale wracając… pomagam tobie, nie im.

– Mnie?

– Tak. Miałem dług u twojej matki.

– U mojej matki?! Znałeś ją?

– Można tak powiedzieć – odpowiedział tajemniczo.

– Co to był za dług?

– Hm, nie powiem ci! – odpowiedział uśmiechając się i przymrużył lekko oczy – Mam lepszy pomysł, zdradzić ci pewną tajemnicę?

– Tajemnicę? – zapytała z ciekawością Amelia.

– Tylko nie możesz tego przekazać swoim towarzyszom, dobrze?

– Skoro o to prosisz…

– Dzięki Księdze Chaosu można ożywić umarłych.

– Przecież to jest niemożliwe!

– No, nie jest, chyba, że się posiada taką księgę. Może więc za kilka dni sama będziesz miała okazje zapytać się matki o ten dług i o wszystko inne?

– Ożywić umarłych… – nagle natłok myśli uderzył w głowę Amelii.

– To ja już lepiej pójdę – powiedział Kazuki wstając z uśmiechem i wyraźnym przekonaniem, że to co powiedział przed chwilą było czymś zupełnie normalnym. – Wolę być wypoczęty przed dalszą drogą.

Wprost nie mogła uwierzyć w to co właśnie usłyszała! Czy to oznacza drugą szanse dla niej i mamy? To niemożliwe! Ale jednak… to się działo. Więc ta księga może odmienić jej całe życie… Będą mogli znów stworzyć rodzinę? I co powiedziałby tato?

Nagły błysk przerwał rozmyślania, a zaraz za nim przez zachmurzone niebo przetoczył się potężny grzmot. Pierwsze krople deszczu spadły na ziemię, a wraz z nimi w Amelię uderzyła przeszłość. Bolesne wspomnienia i więzy, które ograniczały ją. Czy nadszedł w końcu czas by je zerwać, znowu się uwolnić? To było tak dawno, ale obraz matki leżącej w kałuży krwi ze sztyletem w piersi nadal był świeży w jej pamięci. Pamiętała doskonale widok, którego musiała być świadkiem po wkroczeniu do jej pokoju. Pamiętała swoją bezradność. Wtedy jej starsza siostra, Gracja odeszła od niej. Wtedy pierwszy raz była samotna…

Deszcz wzmógł na silę, ale Amelia nie była już całkiem pewna czy to tylko krople wody spływają po jej twarzy. Po chwili z ogniska, które do tej pory dawało odrobinę światła nie zostało już nic. Lina wymamrotała przez sen jakieś zaklęcie tarczy, które ochroniło śpiących przed deszczem. Amelia jednak została tam gdzie była. Nie obchodziło ją czy zmoknie. Teraz mało ją cokolwiek obchodziło. Czy naprawdę jeszcze istniała dla nich szansa po tylu straconych latach? Dziewczyna przymknęła oczy i nie myśląc już więcej o niczym wsłuchała się w padający deszcz. Jego delikatne pieśni koiły jej zmęczony umysł. Czarne kosmyki włosów przyległy do twarzy zasłaniając widoczność. Trwała tak jak w transie przez długie minuty.

Cichy szelest czyjegoś płaszcza zakłócił na moment muzykę deszczu. Ktoś przysiadł ponownie koło Amelii.

– Czego jeszcze chcesz Kazuki? Masz kolejną nowinę, która w cudowny sposób odmieni moje życie? – powiedziała sarkastycznie Amelia zirytowana tym, że chłopak przeszkodził jej w nasłuchiwaniu.

– Wiesz Ame, myślałem, że pamiętasz moje imię – ten głos?

Amelia otworzyła oczy jednak włosy opadające na oczy i panująca ciemność uniemożliwiły jej spojrzenie na rozmówce. Po chwili czyjaś dłoń dotknęła jej czoła i odgarnęła włosy na bok.

– Panie Zelgadis… – zaczęła.

– Amelio kiedy ty wreszcie skończysz z tym „panem”? Męczy mnie to już trochę, wiesz? – przerwał jej chłopak i swoją rękę położył na jej ramionach.

– Panie Zelgadis co, pan robi?!

– Po pierwsze nie pan, po drugie, przecież ktoś musi cię pilnować – odpowiedział spokojnie i nakrył ich oboje swoim płaszczem.

– Pilnować?! – obruszyła się dziewczyna.

– Jestem dziś zbyt zmęczony by ganiać cię po lesie w środku nocy, więc wolę zapobiec sytuacji od razu – uśmiechnął się do Amelii.

– Ale ja…

– Daj spokój. Poza tym wiem, że boisz się ciemności.

– Wiesz? – to był mały szok. Przecież nie mówiła o tym nikomu to skąd on mógł to wiedzieć?

– Wiem, ale nie bój się nie powiem Linie – powiedział żartobliwie.

– Zmokniesz… – powiedziała po prostu Amelia, ale trochę dziwnie się czuła w tej całej sytuacji, no i dlaczego nagle miała przestać mówić Zelgadisowi na pan?

– Ty też – zabrzmiała zdawkowana odpowiedź – Czemu myślałaś, że to Kazuki? Wolałabyś jego? – to było trochę dziwne pytanie.

– Yyy nie… Po prostu wcześniej rozmawiał ze mną o… o mojej matce – to nie było do końca kłamstwo.

– O matce?

– Tak, ale nie pytaj mnie proszę o to.

– Dobrze – powiedział po chwili namysłu – Ale czy twoja matka nie została zamordowana kilka lat temu?

– Ona… – nagle głos Amelii załamał się.

Jak on mógł tak spokojnie o to pytać? Czy jest aż tak nieczuły?

– Wybacz – usłyszała po chwili cichy szept Zelgadisa, który najwyraźniej zrozumiał swój błąd.

– Mogę cię o coś zapytać? – powiedziała szybko chcąc zmienić temat.

– Pytaj jeśli musisz.

– Co z twoją rodziną? Nigdy o nich nie wspominałeś…

– Nie żyją… – padło po prostu.

– Przepraszam… – odparła zawstydzona.

– Przecież to nie twoja wina. Poza tym nawet ich nie pamiętam zbyt dobrze…

– Zazdroszczę ci…

– Dlaczego?

– To lepsze kiedy nie pamięta się nic, niż kiedy ma się przed oczyma obraz własnej zamordowanej matki…

– Czy to zbyt wygórowana cena dla ciebie za te wszystkie pozostałe, piękne wspomnienia?

– …

– Moi rodzice zmarli kiedy miałem pięć lat. Miałem trafić do sierocińca, ale wtedy przyszedł po mnie mój pradziad, Rezo. Byłem słaby i bezradny. To on zajmował się mną i wydawało mi się, że pragnął mojego dobra. Całe dzieciństwo spędziłem na ćwiczeniach i szukaniu mocy. Kiedy miałem piętnaście lat, Rezo złożył mi propozycje, zaoferował mi moc. Byłem takim głupcem, że nawet nie zastanawiałem się nad konsekwencjami tego. Właśnie tamtego dnia zamienił mnie w to czym jestem teraz, a resztę swojego życia pewnie spędzę na szukaniu lekarstwa. Więc uwierz mi ja nie mam pięknych wspomnień. Całe życie byłem sam.

– Ale teraz nie jesteś sam… – zaczęła nieśmiało Amelia, a Zel spojrzał na nią zdziwiony.

– Chyba nie mam odwagi się sprzeciwiać – uśmiechnął się lekko.

Patrzyli tak na siebie jeszcze przez dłuższą chwilę. Dwie pary niebieskich oczu. Deszcz nadal sączył się z nieba, ale teraz im to nie przeszkadzało. Amelia nawet nie wie kiedy oparła głowę o ramię chłopaka i zapadła w spokojny, głęboki sen… A na jej twarzy błąkał się delikatny, ledwo dostrzegalny uśmiech…

Był wczesny poranek, a dzień już zapowiadał się dużo lepiej niż poprzedni. Ciemne chmury zniknęły z nieba by ustąpić miejsca ciepłym promieniom słońca. Świat ponownie budził się do życia po deszczowej nocy. Miejscowe ptaki rozpoczęły już swój codzienny rytuał i swoimi śpiewami radośnie witały nowy dzień.

Zelgadis powoli wracał do rzeczywistości. Zajęło trochę czasu zanim całkowicie odpędził od siebie wszystkie marzenia senne, w których znów mógł wyglądać normalnie. Kiedy w końcu się to udało i chłopak się przebudził, postanowił mimo to nie otwierać oczu. Chciał jeszcze przez chwilę zatrzymać panujący wokół spokój. Dobrze wiedział co zastaną kiedy dotrą do Saillune. Będzie na nich czekał szalony ojciec Amelii, a wraz z nim mnóstwo zamieszania. Służba biegająca w tę i we wtę, a wszystko po to, aby jak najlepiej ugościć przybyszy. A i przybysze nie byle jacy. W końcu powraca księżniczka Saillune, co jak przypuszczał Zelgadis, niestety spowoduje jeszcze więcej zamętu. Chłopak czuł w głębi siebie, że jakoś nie pasowałby do takiego życia. W sumie to dziwił się, że Amelia tam wytrzymuje. A mając takiego ojca to musiało być już w ogóle utrudnione. Facet ma chyba jeszcze większego bzika na punkcie szerzenia sprawiedliwości niż sama Amelia i kocha nad życie swoją córkę…
Ta ostatnia uwaga skierowała myśli Zelgadisa na nowy tor. Może życie księżniczki nie było aż tak straszne jak myślał? Miała kogoś kto ją kochał. A on? On był sam…

– Ach zobacz Gourry! Czy oni nie wyglądają słodko? – zabrzmiał nagle głos Liny.

Zelgadis szybko otworzył oczy chcąc dowiedzieć się o czym mówi ruda. Wtedy zobaczył przed sobą siedzącą Linę i Gourry’ego, którzy (ku jego zdziwieniu) wpatrywali się właśnie w niego! W niego i… Amelię?! Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że nadal przytulał do siebie śpiącą dziewczynę, która aktualnie wtulona była w jego ramię.

– Uroczo! – odpowiedział jej Gourry, wpatrując się w tamtym kierunku maślanym wzrokiem i podpierając głowę na rękach.

– I kto by pomyślał, że nasz wredny Zel jest w stanie wykazać się odrobiną ludzkich uczuć? Przez jakiś czas nawet się bałam, że ten demon, z którym cię zmieszano przejął jednak tą większą połówkę – stwierdziła Lina uśmiechając się cynicznie.

Tymczasem Zelgadis odsunął się od śpiącej Amelii tak szybko, że ta zsunęła się uderzając głową o ziemię. Zrezygnowana otworzyła oczy i dotknęła zbolałego miejsca. Po krótkich oględzinach wykryła między włosami wielkiego guza, który za nic nie chciał się zmniejszyć.

– Cooo znoowuu? – jęknęła przeciągle patrząc na pozostałych.

– Ech Zel, ty jak zwykle musisz wszystko zepsuć! – obruszyła się Lina wstając z ziemi.

– I to mówisz panna siejąca wokół siebie totalne zniszczenie… – chłopak odburknął jej pod nosem otrzepując swój płaszcz.

– Mówiłeś coś?!

– A co walniesz we mnie jakimś ze swoich zaklęć? – ironiczny uśmieszek pojawił się na jego twarzy.

– Już po tobie! – zagroziła Lina szykując się do jednego ze swoich najlepszych zaklęć. Całe szczęście, że w tym momencie oprzytomniała Amelia, która zdążyła powstrzymać rudą w pół ruchu.

– Amelio zostaw mnie! On musi pożałować swojej bezczelności! Może wtedy nauczy się jak powinno zwracać się do damy!

Cała ta szamotanina pewnie trwała by jeszcze jakiś czas, gdyby nie głośne westchnienie Gourry’ego, które zwróciło uwagę wszystkich. Blondyn siedział na ziemi i nadal wpatrywał się w miejsce, w którym wcześniej spali Zel i Amelia.

– Yyy, Gourry? Gourry, co ty właściwie robisz? – zapytała Lina wyrywając się z uścisku Amelii.

– No, przecież sama mówiłaś, że wyglądają słodko? – odpowiedział chłopak po czym wykonał kolejne demonstracyjne westchnienie mające wyrazić jego podziw.

– No tak, ale… – spojrzała na Amelia i Zelgadisa – Gourry, ale o kim ty mówisz?

– Lina masz gorszą pamięć ode mnie! Mówię przecież o tych dwóch ślimakach, które oglądaliśmy przed chwilą!

– Co?! – wrzasnęła ruda.

Ślimaki chyba jako jedyne potrafiły przestraszyć potężną Linę Inverse. Przestraszyć? Nie, to mało powiedziane one ją przerażały! I faktycznie na starym pniu drzewa siedziały dwa małe szkodniki z mistycznie zdobionymi skorupkami, którym Gourry przyglądał się z zachwytem.

– Zabierz to! – wrzasnęła Lina wskazując na nie palcem i przytupując z nogi na nogę.

– Panno Lino, o co tyle krzyku? To tylko dwa malutkie ślimaki – powiedział Kazuki zdejmując je z drzewa i odkładając gdzieś, gdzie Lina nie mogła ich zobaczyć.

– Nawet nie wyobrażasz sobie, co one potrafią zrobić! I są takie ohydne!

– Naprawdę czasem wydaje mi się, że jesteś z innego świata – stwierdził Zelgadis kiwając głową z dezaprobatą. – Czy możemy już ruszać dalej?

– A śniadanie?!

Kiedy dotarli do Saillune słońce chowało się już za horyzontem. W blasku zachodzącej gwiazdy całe miasto wydawało się być jeszcze piękniejsze. Promienie słońca tańczyły na ulicach, a wszystko wokół mieniło się tysiącem świateł. Nawet szkło rozbite na ulicy wyglądało jak diamenty.

– Późno już – stwierdził Kazuki.

– Bylibyśmy tutaj wcześniej, gdyby nie ciągłe postoje na posiłek! – powiedział zirytowany Zelgadis.

– Zel i czego się denerwujesz? Przecież moje moce nie biorą się z powietrza! Muszę skądś mieć siły do walki – odpowiedziała Lina klepiąc się po brzuchu.

– Ach, nie wątpię! Przy takiej ilości jedzenia jaką pochłaniasz mogłabyś spokojnie dać radę całej armii wojska! – odgryzł się Zelgadis.

– Nie zaczynaj ze mną dobrze ci radzę – przymrużyła oczy, a jej brew drgnęła niebezpiecznie.

Zelgadis już miał odpowiedzieć, na szczęście jednak w porę zreflektował się na widok błagającej miny Amelii i po prostu wzruszył ramionami. Sam też nie chciał oglądać zagłady miasta Saillune, wielkiej stolicy białej magii.

Po pokonaniu kilku ulic znaleźli się przed królewskim pałacem. Straż, która strzegła wejścia, widząc Amelię natychmiast wpuściła ich do środka. Księżniczka z dumnie podniesioną głową wkroczyła do swojego domu, a za nią reszta towarzyszy. Stukot ich butów odbijał się echem po wielkiej sali, gdy kroczyli marmurową posadzką.

– Córeczko? – zabrzmiało nagle pytanie.

– Tatku! – Amelia już biegła w stronę swojego ojca.

– Tak się cieszę, że cię widzę! I was również – zwrócił się do pozostałych trzymając córkę w uścisku.

Dalej wszystko potoczyło się tak jak przypuszczał Zelgadis. Philionel, ojciec Amelii biegał wraz z służbą wokół gości chcąc zapewnić im wszelkie wygody. Postanowiono też wydać ucztę z okazji powrotu księżniczki. Lina natomiast, ucieszona wizją stołów zastawionych jedzeniem pomogła nawet w przygotowaniach. O ile pomocą nazywamy kierowanie Gourry’m i mówienie mu, co ma robić. Kazuki zaś zmył się szybko do komnaty pod pretekstem zmęczenia.

Po niedługim czasie wszystko było gotowe. Chybotliwe światło świec i pochodni wyciągało z cienia stoły zastawione po same brzegi najróżniejszymi przysmakami. Królewscy kucharze nie próżnowali. Po dużej sali roznosiły się smakowite zapachy pieczeni. O takim widoku z pewnością marzyli Gourry i Lina, bo natychmiast zabrali się za jedzenie.

Wieczór mijał im przyjemnie, głównie na rozmowach z Phill’em i żartach. Dowiedzieli się, co działo się w królestwie i sami opowiedzieli trochę o swojej podróży. Poza tym Phill przedstawił im nowe plany zwalczania przestępczości w mieście.

– Phill… – zaczęła nagle Lina zmieniając temat – czy słyszałeś o Księdze Chaosu? – na to pytanie wszyscy ucichli i skierowali na niego swój wzrok wyczekując w napięciu.

– Hmm…- podrapał się po głowie. – Niestety wydaje mi się, że nie mogę ci pomóc Lina.

– Rozumiem – odparła zrezygnowana i sięgnęła po kolejnego pieczonego kurczaka.

– Chociaż może… – zaczął – Wydaje mi się, że kiedyś słyszałem jakąś legendę o tym, ale niestety nie mogę sobie jej teraz przypomnieć.

– Mmm… – zamyśliła się ruda przeżuwając ciągle ten sam kawałek mięsa. – Trudno – dodała po chwili choć widać było, że nadal nad czymś się zastanawia.

– Już bardzo późno – zaczął Philionel – Proponuje żebyśmy zakończyli już nasze miłe spotkanie. Na pewno jesteście bardzo zmęczeni. Służba wskaże wam wasze pokoje – dokończył wstając od stołu. – A ciebie Amelio poproszę byś poszła ze mną do głównego gabinetu. Jest kilka spraw, z którymi powinnaś się zapoznać – zwrócił się do córki, a ta tylko przytaknęła głową.

Wszyscy wstali od stołu i zaczęli rozchodzić się we wskazanych kierunkach. Philionel natomiast ruszył ciemnymi korytarzami zamku w stronę gabinetu, za nim powlokła się Amelia.

– Tato? – zaczęła niespodziewanie.

– Tak córeczko?

– Kocham cię – powiedziała po prostu i przytuliła się do jego ramienia.

– Ja ciebie też – uśmiechnął się. – Smutno tu było bez ciebie.

– Ja też tęskniłam, ale niestety jutro będziemy musieli zniknąć znowu na jakiś czas.

– Znowu wyruszacie w podróż, co?

– Szukamy tej księgi, o którą pytała cię panienka Lina…

– Szkoda, że nie pamiętam tamtej legendy – zamyślił się.

– To nic tato – pocieszyła go z uśmiechem. Miała wielką ochotę zdradzić mu jaka moc kryje się w księdze, ale obiecała przecież, że nie powie nikomu o tym, co ujawnił jej Kazuki. Być może niedługo będzie mogła ożywić mamę? Tata napewno byłby szczęśliwy.

– Nie martw się to zebranie nie potrwa długo – powiedział, gdy znaleźli się przed potężnymi drzwiami do gabinetu.

Zelgadis leżał na wygodnym łóżku, w pięknej komnacie, ale jakoś nie mógł zasnąć. Wpatrywał się w cienie tańczące na ścianie i wsłuchiwał w odgłosy dochodzące zza okna. Obok jego komnaty była też sypialnia Liny, więc przez otwarte okno doskonale słyszał jej pochrapywanie i mamrotanie przez sen. Kiedy usłyszał teksty o jego własnej ‘niekompetencji’ postanowił wstać i uciszyć to wszystko. Podniósł się powoli z łóżka i postawił stopy na podłodze, która wydała ciche skrzypnięcie. Siedział tak przez chwilę przecierając oczy, po czym wstał i podszedł do okna. Czując chłodne powietrze na twarzy nagle zachciał przejść się po zamku. Odwrócił się w stronę drzwi i wyszedł cicho na korytarz by zrealizować swój spontaniczny plan. Spacerował samotnie korytarzami pogrążonymi w półmroku. Nie wiedział jak poruszać się po zamku, aby nie zabłądzić więc starał się trzymać prostej trasy. Kiedy dotarł do końca wybranego przez siebie przejścia zobaczył po swojej prawej stronie wielką bibliotekę. Znudzony wszedł do środka. Gładził palcami skórzane oprawy woluminów, gdy po chwili do jego głowy wpadł kolejny pomysł. Czemu by tutaj nie poszukać czegoś o księdze?

Amelia szła pustym korytarzem w stronę swojego pokoju. Wszystko można było powiedzieć o zebraniu, z którego właśnie wracała, ale napewno nie to, że było krótkie! Obrady trwały dobre trzy godziny! Całe szczęście, że nie była osamotniona w swoich mękach. Towarzyszyć musiała jej cała rada. Ojciec ubzdurał sobie, że jest to sprawa nie cierpiąca zwłoki więc nakazał wszystkim tam być mimo późnej godziny! Staruszek już chyba zupełnie wariuje… Miały to być nowe reformy, o których wspominał przy kolacji. Amelia jednak nie sądziła, że pomysły ojca zmniejszą wzrost przestępczości. Sięgnęła do papierów trzymanych w dłoni by jeszcze raz przyjrzeć się pomysłowi reformy i wprowadzić do niego swoje poprawki. Wychodziła właśnie na korytarz prowadzący do komnat, gdy wpadła na kogoś… Wszystkie kartki wyleciały z jej ręki i rozsypały się po całym pomieszczeniu.

– Ej! Może byś trochę uważał?! – krzyknęła z wyrzutem jednak, gdy podniosła wzrok na osobę, w którą wpadła natychmiast zamilkła.

– Wybacz Amelio. Masz racje nie powinienem szwendać się po zamku w środku nocy, ale nie mogłem spać – wytłumaczył Zelgadis drapiąc się po głowie zakłopotany.

– Panie Zelgadis? – zaczęła, a na jej twarzy pojawił się szkarłatny rumieniec.

– Jak tak do mnie mówisz to czuję się staro – powiedział wstając z posadzki i wyciągnął rękę do dziewczyny.

– Myślałam, że wtedy nie mówił pan na serio?

– Amelio… ja zawsze mówię na serio – stwierdził siląc się na powagę jednak w jego głosie brzmiała nuta rozbawienia.

– Tak, wiem – powiedziała z uśmiechem i chwyciła jego dłoń.

Pech chciał, że stopę postawiła na jednej z upuszczonych wcześniej kartek i gdy próbowała się podnieść to pośliznęła się na niej. Bez ostrzeżenia runęła wprost na chłopaka.

– Straszna z ciebie niezdara – zaczął Zelgadis trzymając dziewczynę w swoich ramionach.

– A z ciebie straszny zapominalski! – stwierdziła rumieniąc się cała.

– Niby czemu?

– Temu, że przed wyjściem ze swojego pokoju raczej należało by pamiętać o tym, żeby się stosownie ubrać! – chłopak tylko spojrzał po sobie i oblał się rumieńcem chyba jeszcze większym niż u Amelii. Miał na sobie tylko krótkie, czarne spodenki i koszulę, która rozpięta zwisała u jego boków. Na co dzień Zelgadis nie odsłaniał tak swojego ciała z wiadomych powodów.

– Wygrałaś – powiedział zażenowany i szybko zapiął koszule, by chociaż tę część ciała ukryć.

Amelia tylko zaśmiała się pod nosem i schyliła się, aby pozbierać leżące papiery.

– Co to za kartki? – chłopak szybko zmienił temat.

– To plany reformy wymyślonej przez tatę, chociaż ja uważam, że są beznadziejne – odparła z uśmiechem.

– Nie poznaję cię ostatnio – stwierdził przyglądając jej się uważnie.

– Ja ciebie też – odpowiedziała spokojnie spoglądając mu w oczy.

– Eee – zaczął zawstydzony jej zachowaniem – Myślałem, że spotkanie dawno się skończyło?

– Jak widać nie. Dopiero z niego wracałam. A ty co tu robiłeś sam?

– Byłem w bibliotece i szukałem czegoś o księdze, ale niestety nic nie znalazłem…

– Tato też nic sobie nie przypomniał… – zaczęła zamyślona.

– Trudno. Niedługo sami się przekonamy.

– Racja, ale teraz chodźmy już spać. Jestem strasznie zmęczona – ziewnęła przeciągle.

– Dobry pomysł. Dobranoc Amelio – dokończył z uśmiechem i oddalił się w swoim kierunku.

– Dobranoc Zel… – szepnęła za nim, ale chłopak już tego nie usłyszał…

Amelia ruszyła dalej innym korytarzem. Kiedy znalazła się już na zakręcie do swojej sypialni zdziwiły ją uchylone drzwi do pokoju obok. Po drodze do swojej komnaty mijała zawsze sypialnie ojca. Tata jednak zawsze zamykał drzwi na noc. Cicho podeszła i uchyliła je szerzej by zajrzeć do środka.

– Tato? – zapytała cicho, wchodząc do izby

W pomieszczeniu było bardzo ciemno. Kiedy jednak znalazła się na tyle blisko by widzieć łóżko zatrzymała się gwałtownie.

– Tato? – zapytała ponownie, a jej głos załamał się.

To nie dzieję się naprawdę. To nie może być.

Podeszła bliżej łóżka i wyciągnęła rękę w stronę leżącego Phill’a.

Tato obudź się proszę!

Kiedy dotknęła jego ramienia poczuła, że jest bardzo zimne. Przerażona otworzyła szerzej oczy.

– Tato?! – zaczęła potrząsać nim energicznie jednak on… nie chciał się obudzić… – Nie możesz mi tego zrobić! Nie zostawiaj mnie! Ja nie chcę być sama… – ostatnie zdanie było już raczej ciągiem niezrozumiałych słów. – Nie możesz… tatusiu… nie odchodź ode mnie… proszę nie… ja nie… ja nie chcę… kocham cię… tatusiu…

Słowa Amelii systematycznie były przerywane przez kolejne ataki płaczu. Jednak słowa, nawet najpiękniejsze nie byłby w stanie przywrócić życia w martwe ciało. Czy nie wypowiedziane słowa mogłyby je zatrzymać? Czy to nasza wina? W obliczu śmierci nie było ważne kim jesteśmy. A sama śmierć zawsze pozostanie głucha na nasze wołania…

– Tato dlaczego?! – zawyła rozpaczliwie dławiona łzami.

Tak jak i ludzie, których już z nami nie ma…

Kiedy Amelia podniosła dłoń do twarzy by otrzeć łzy zobaczyła na swoich rękach krew. Spojrzała na ciało ojca i z przerażeniem odkryła sztylet wbity w serce ojca. To było więcej niż mogła znieść. Dlaczego musiała przeżywać to na nowo?

– NIE!!! – krzyknęła tak głośno na ile tylko pozwalało jej ciało. Chociaż w środku krzyk był o wiele większy. Zdawał się dolatywać aż do samych bram królestwa bezwzględnej śmierci.

Nagle do pokoju wpadł z hukiem Kazuki.

– Chodź! – schwycił zesztywniałą dziewczynę za nadgarstek i pociągną za sobą wybiegając z pomieszczenia.

– Zostaw mnie! – krzyknęła zapłakana.

– Głupia! Nie pamiętasz już co ci mówiłem o Księdze Chaosu?! Jeśli się pośpieszymy to ożywimy twojego ojca!

Nagle błysk nadziei pojawił się w sercu dziewczyny.

– Świątynia jest niedaleko, ale musimy się pospieszyć!

Amelia nie pytała już o nic więcej. Biegła tylko za czarnowłosym chłopakiem.

– Amelia! – zawołał ktoś za nimi.

– Nie odwracaj się! Oni nie mogą iść z nami – wyjaśnił i przyspieszył biegu.

Po chwili byli na dziedzińcu, po kolejnej w centrum miasta, a po następnej przez wejściem do świątyni znajdującej się w samym środku Saillune, a tym samym ochronnego pentagramu.

– To tutaj – odparł zdyszany Kazuki.

– W świątyni Saillune?!

– Tak – powiedział.

– Stój! – dobiegł ich czyjś krzyk.

Amelia spojrzała w jego kierunku i zobaczyła grupkę ludzi w białych strojach biegnącą ku nim. Po chwili w ich stronę wyleciała cała seria najróżniejszych zaklęć. Przestraszona Amelia zamknęła oczy i przez moment przeleciało jej przez głowę, że znów będzie mogła być z rodziną. Kiedy jednak otworzyła oczy zobaczyła Kazuki’ego, który wytworzył ochronną tarczę.

– Idź do środka! – krzyknął do niej.

– Nie otwieraj księgi! – krzyknął ktoś inny z oddali.

Dziewczyna posłusznie wbiegła do świątyni, a zaraz za nią czarnowłosy. Wymruczał szybko pod nosem jakieś zaklęcie, które uniemożliwiało dostanie się innym do świątyni i spojrzał na Amelię…

***

Lina, Gourry i Zelgadis biegli za oddalającą się dwójką. Stracili ich na jakiś czas z oczu, ale nagłe odgłosy walki ponownie naprowadziły ich na odpowiedni kierunek. Po chwili znaleźli się przed główną świątynią Saillune. Zobaczyli stojącą przed nią grupę ludzi, którzy patrzyli na siebie zrezygnowani.

– Czy ktoś wyjaśni mi co się tu do cholery dzieje! – krzyknęła Lina patrząc na to całe zbiorowisko i ochronną barierę wokół świątyni.

– To oni podróżowali z tą małą! – krzyknął jakiś mężczyzna wskazując palcem Linę.

– Wy idioci! Jak mogliście nic nie zauważyć?! – z grupy wystąpiła jakaś młoda kobieta i podeszła do czarodziejki popychając ją w tył.

– Co mieliśmy niby zauważyć?! – odwarknęła Lina i już zamachnęła się by uderzyć nieznajomą, gdy niespodziewanie Zelgadis chwycił jej rękę.

– O czym mówisz? – zapytał usiłując zachować spokój.

– Jeśli oni otworzą księgę to będzie koniec! – powiedziała nieznajoma.

– Jeśli otworzą księgę? Czym jest ta księga? – zapytał Zelgadis wpatrując się w kobietę.

– To klucz do koszmaru…

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-08-13 17:21:44)

Rozdział 5 - Uwięzieni... gdzie?

Xellos stał oparty o framugę okna i wodził wzrokiem po niewielkiej izbie. Zelgadis, który do tej pory przyglądał się pęknięciom i bruzdom w drewnianym blacie stołu, odwrócił się gwałtownie w stronę intruza.

– TY?! – wrzasnął widząc Xellosa.

– Ach, no tak… witajcie moi drodzy! – przybysz uśmiechnął się nieśmiało i zakłopotaniem podrapał po głowie.

– Co ty tutaj robisz? – zapytała Lina wstając ze swojego krzesła.

– Aaa, ja właśnie… yyy…

– Witaj Xellosie – przerwała nagle Yuuki.

– Więc ty go znasz? – Gourry spojrzał ze zdziwieniem na białowłosą.

– Można tak powiedzieć…

– Ceiphied… – Xellos oderwał wzrok od starego obrazu wiszącego nad komodą i skłonił się grzecznie. – Przybyłem by was ostrzec.

– Ostrzec? Co masz na myśli?

– Filary nie są bezpieczne. Pieczęcie księgi zostały złamane poprzez otwarcie jej – odpowiedział Xell.

– Jak to? Przecież kiedy ponownie zamknęłam księgę wszystko ustało! – stwierdziła Lina.

– Obawiam się, że nie do końca. Księga była tylko bramą, którą dodatkowo wzmacniały pieczęcie. Zamknięcie bramy byłoby oczywiście dobrym rozwiązaniem, gdyby nie to, że teraz demon ma klucz do jej otwarcia… Wcześniej, pieczęcie uniemożliwiały otwarcie bramy od tamtej strony.

– Amelia… – szepnął Zelgadis i spojrzał z przerażeniem na Xellosa. – Chyba nie myślisz, że…?

– Niestety. Za pomocą klucza, demon może swobodnie otworzyć bramę, która nie jest już w żaden sposób zabezpieczona… A ponowne założenie pieczęci odpada, ponieważ jedyne wystarczająco silne, mogłaby założyć tylko Władca Koszmarów.

– Ponowne założenie pieczęci?! O czym ty gadasz?! A co z Amelią? – Zelgadis zerwał się z krzesła i spojrzał groźnie na chłopaka.

– Możemy oczywiście mieć nadzieję, że klucz został unicestwiony… – stwierdził Xellos drapiąc się po brodzie i patrząc zamyślony w sufit.

– TY! – Zelgadis zacisnął pięści, czując, że już dłużej nie będzie w stanie powstrzymywać swojej wściekłości. Jeszcze jedno słowo, a…

– Tak to by zdecydowanie wszystko ułatwiało… – kontynuował Xellos jak gdyby nigdy nic.

– Zamknij się! – Zel w końcu nie wytrzymał i rzucił się na mówiącego.

Nie czekając na dalszy rozwój wydarzeń, Lina natychmiast wkroczył pomiędzy szarpiących się chłopaków.

– Dość! – krzyknęła odciągając Zelgadisa. – A ty, wynoś się stąd! – zwróciła się do Xellosa. – Jak możesz traktować Amelię w taki sposób?!

– Jak sobie życzysz – odpowiedział zimno Xellos i po chwili rozpłynął się w przestrzeni.

– Gnida… – dodała po chwili ruda.

– Kim on właściwie był? – padło nagle pytanie Hi.

– Xellos? Hm… właściwie to tylko marny sługus, ale o potężnej mocy. Jest jakby to powiedzieć sługą, podopiecznej Shabranigdo – odparła Yuuki.

– Nie! To tylko wstrętne mazoku, demon. On nie jest nawet człowiekiem! Nie ma uczuć. Jego cała pomoc ogranicza się tylko do tego, że sam ma w tym jakiś interes – wycedził przez zęby Zelgadis i wyszedł z pokoju zatrzaskując za sobą drzwi.

– Zel… – szepnęła Lina, patrząc za wychodzącym przyjacielem.

Na przedmieściach miasta Saillune, bo tam właśnie postanowiła zatrzymać się Yuuki, panował niezwykły spokój. Kłosy zboża falowały niczym wielkie morze targane delikatnymi podmuchami wiatru. Krople wczorajszej rosy odbijały pierwsze promienie słońca, zamieniając zwykłe pole w płynne złoto. Gdzieś w oddali dało się słyszeć okrzyki rolników, którzy właśnie rozpoczynali swój kolejny dzień pracy.

Zelgadis szedł wzdłuż krętej szosy, nie za bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. Myśli w jego głowie wirowały niebezpiecznie przy wspomnieniach o pewnej osobie… Za wszelką cenę próbował odpędzić je od siebie, jednak te za nic nie chciały odejść. Poczucie winy zżerało go od środka, niszcząc po drodze każde pozytywne uczucie. Może gdyby lepiej dopilnował Amelii, nic by się nie wydarzyło? Był przecież dla niej jak starszy brat, miał się nią opiekować. Starszy brat? Nie, to się już dawno zmieniło… Amelia też się zmieniła. Więc kim teraz dla niej był? Kim ona była dla niego? Co powinien zrobić? Nie, to jasne, musi ją uratować. Nawet jeśli nie dla siebie, to dla całego świata.

Zmęczony długą drogą, Zelgadis postanowił odpocząć chwilę przed powrotem do starej gospody. Zboczył z drogi i usiadł na wielkim głazie. Obszerny kaptur, zaciągnięty na twarz skutecznie oddzielał go od reszty świata. Powoli przymknął oczy, odchylił głowę w tył i pozwolił swoim myślą ulecieć gdzieś daleko, gdzieś do innego świata… Po chwili zobaczył dookoła siebie tłum. Setki ludzi w rękach demona, ogarniętych nienawiścią, zmierzających w jego stronę. Przerażony otworzył oczy. Nic się nie zmieniło. Nadał siedział na kamieniu, gdzieś wśród pól… Jednak coś było inaczej. Pod palcami wyczuł jakąś bruzdę. Przesunął dłoń i zobaczył małe literki, wyryte w kamieniu. Mimo, że były poważnie wytarte przez czas, wciąż dało się z nich odczytać napis.

– Nie przegraj – odczytał na głos Zelgadis i jeszcze raz przejechał palcem po zapisie.

– Zel…? – zabrzmiał nagle znajomy głos zza jego pleców.

Szermierz odwrócił się i zmierzył Linę zimnym wzrokiem. Nie miał teraz ochoty na towarzystwo.

– Zel? – padło znowu.

Chłopak odwrócił się ponownie i udał, że tego nie słyszy. Czarodziejka westchnęła głośno i podeszła do swojego przyjaciela. Chwyciła za jego kaptur i ściągnęła go z głowy.

– Co ty tutaj robisz? – zapytała ruda, siadając na kamieniu.

– Siedzę. A co nie widać? – Lina skrzywiła się lekko, słysząc oschły ton głosu swojego towarzysza.

– Nie musisz być dla mnie nie miły… – powiedziała cicho, przyciągając kolana do piersi i obejmując je rękami.

Między Liną i Zelgadisem zawisła nieprzyjemna cisza. Nawet widok pięknego dnia nie cieszył już, jak kiedyś…

– Ech… – zaczął w końcu chłopak. – Wiem, Lina masz racje tylko, że ja… – nagle jego głos załamał się. Co właściwie zamierzał powiedzieć? – Czemu tu jesteś? – zmienił nagle temat.

– Wiesz, w końcu ktoś musi cię pilnować – odpowiedziała uśmiechając się pod nosem i patrząc na przyjaciela.

– Pilnować? – dopytał drwiąco, ale przez twarz przemknął mu ślad uśmiechu.

– Martwisz się prawda? – zapytała zmieniając temat.

– Oczywiście, że się martwię. Amelia to moja przyjaciółka, przecież jestem zobowiązany żeby jej pomóc. A ty się nie martwisz? – spojrzał po chwili na Linę, naprawdę ciekaw jej odpowiedzi.

– Martwię się. To oczywiste. Ale ty… – urwała spoglądając na chłopaka – ty martwisz się inaczej – dokończyła z uśmiechem.

– Inaczej? Nie bądź głupia Lina – uśmiechnął się szyderczo. Czy to aż tak widać?

– Przede mną i tak nic nie ukryjesz – podsumowała wstając z głazu i wyciągając dłoń do Zelgadisa. – Chodź, musimy przecież wymyślić sposób na odbicie Amelii! – uśmiechnęła się szeroko.

– Lina… Myślisz, że ona nadal żyje? – palnął nagle Zel. To pytanie jakoś nie dawało mu spokoju.

– Głupi jesteś…- ruda pokiwała ze zrezygnowaniem głową. – Oczywiście, że żyje! Inaczej wszystko byłoby bez sensu, nie?

– Pewnie masz racje – szermierz rozchmurzył się lekko i przyjął dłoń wyciągniętą w jego stronę.

Ruszyli razem przed siebie w stronę gospody. Czarodziejka co jakiś czas zerkała na Zelgadisa, jakby upewniając się, że wszystko z nim w porządku.

– Lina? Jak myślisz, dlaczego Xellos przyszedł nam powiedzieć o tym wszystkim? Przecież jemu nie zależy na losach świata – zaczął szermierz.

– Myślałam, że sam się domyślisz. To w końcu mazoku, nie? Jemu nie zależy na tym żeby ten świat przetrwał, wręcz odwrotnie, powiedziałabym, że dąży do jego destrukcji. Z tym, że rasa mazoku jest przekonana o tym, że to oni muszą zniszczyć ten świat. To głupie, ale tym razem ich ambicje nam pomogą. Jestem przekonana, że nie dadzą sobie łatwo odebrać przyjemności zniszczenia świata osobiście – uśmiechnęła się ironicznie. – Poza tym to Xellos, czyli chodzący pan intryga i tajemnica. Pewnie znowu chce nas wykorzystać do swoich planów, ale jaki mamy wybór? Tak czy owak i tak musimy wyciągnąć stamtąd Amelię.

– Mówiłem ci już, że podziwiam twój sposób rozumowania? – zakończył sarkastycznie Zelgadis.

– Ej! Co ci znowu nie pasuje?

– Nic – uśmiechnął się lekko, przyspieszając kroku.

Kiedy Lina i Zelgadis wrócili do starego zajazdu, zastali wszystkich siedzących przed głównymi drzwiami.

– Lina! – krzyknął Gourry, podnosząc się ze schodów. – Czekaliśmy na was!

– Mamy już plan na wyciągnięcie tej dziewczyny – dodał Hi.

– Świetnie! – podekscytowała się czarodziejka. – Więc?

– Trzeba działać szybko – zaczęła Yuuki. – Dziś w nocy ponownie otworzymy księgę i spróbujemy wysłać waszą trójkę do tamtego wymiaru.

– Trójkę? A co z wami? – zauważył Zelgadis.

– Ktoś przecież musi zamknąć księgę, kiedy już dostaniecie się do środka. Poza tym, moim obowiązkiem jest pilnowanie Shabranigdo. Skoro jedna część została ożywiona nie wykluczone jest, że pozostałe też mogą zostać odnalezione. Musimy pilnować porządku na tym świecie – odpowiedziała Yuuki.

– Rozumiem… – zamyśliła się Lina.

– Więc, ustalone – powiedział Gourry z uśmiechem.

– Mam jednak nadzieję, że jesteście świadomi ryzyka – odezwał się nagle Mizu, który do tej pory milczał.

– Ryzyka?

– Jeśli klucz, Amelia nie żyje, nie uda wam się otworzyć bramy od tamtej strony i na zawsze pozostaniecie uwięzieni w tamtym wymiarze. My nie będziemy mogli ryzykować ponownym otwarciem księgi. Jesteście na to przygotowani?

– On ma racje… – dodała Yuuki spuszczając głowę.

– Nie musimy rozważać takiej opcji – zaczął Zelgadis po chwili wahania. – Amelia żyje. Wiem to.

– Zel ma racje – dodała Lina patrząc na przyjaciela.

– Poza tym – zaczął Gourry – bez ryzyka nie ma zabawy!

– Dobrze, skoro taki jest wasz wybór to bądźcie gotowi do północy – zarządził Mizu.

– Dlaczego nie możemy wyruszyć już teraz? – zapytał Zelgadis.

– Ponieważ w nocy macie większe szanse na to, aby zostać niezauważonym. Nie wiemy jak tam jest więc lepiej zachować ostrożność, albo przynajmniej zrobić to co możemy…

***

Dziewczyna biegła co sił w nogach przed siebie. W głowie czuła zupełną pustkę, jednak jej serce z nieznanego powodu było dziwnie ściśnięte. Po chwili zmęczona przystanęła i skierowała się w kierunku pobliskiego głazu. Usiadła na martwej ziemi, opierając się plecami o zimny kamień. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że cała jest poraniona. Za strachem rozglądała się dookoła siebie, jednak poprzez gęstą mgłę trudno było cokolwiek zobaczyć. Kiedy oglądała jedno ze swoich skaleczeń, przypadkiem znalazła mały nożyk ukryty w bucie. Nie wiedząc dlaczego, obróciła się przodem do głazu i wyryła w kamieniu mały napis…

– Nie przegraj… – odczytała na głos po czym bezwładnie osunęła się na ziemię. Wszystko pokrył mrok…

***

Zelgadis zmierzał ciemnym korytarzem w stronę małego pokoju na poddaszu. Z dołu dochodziły go stłumione rozmowy przyjezdnych i wrzaski jakiejś niezadowolonej kobiety. No cóż, i on musiał przyznać, że z pewnością nie było to najlepsze miejsce dla wybrednych damulek. Odpadający ze ścian tynk, wilgoć w pokojach i szczury, choć na to ostatnie właściciel gospody zdecydowanie zaprzeczał. Nagle gwar został przerwany przez uderzenie zegara, który obwieścił nadejście północy. Zdenerwowany młodzieniec spojrzał na godzinę i przyspieszył kroku by już po chwili stanowczo pchnąć drzwi prowadzące do swojego celu.

– Dobrze, że już jesteś – usłyszał na powitanie.

– Gdzie księga? – zaczął bez ogródek i przeszukał pomieszczenie stalowym wzrokiem.

– Tu ją mam – Yuuki wstała z krzesła i położyła wolumin na małym stoliku. – Jesteście tego pewni? – dodała dla przekonania, ale w odpowiedzi dostała tylko kiwnięcie głową. – Dobrze więc…

Lina i Gourry podnieśli się ze starej, narożnej sofy i stanęli tuż obok Zelgadisa. Tymczasem Mizu podszedł do drzwi i z cichym skrzypnięciem, zamknął je na klucz.

– Gotowi? – zapytała z przejęciem Yuuki.

– Zawsze… – mruknął Gourry i odruchowo złapał za rękojeść swojego miecza.

– Kiedy otworze księgę musicie ‘wskoczyć’ do środka! No, to na trzy!

– To zaczyna mnie przerażać… – szepnęła Lina i nerwowo przystąpiła z nogi, na nogę.

– Raz! – padło nagle.

Zelgadis przełknął głośno ślinę…

– Dwa!

Powoli zaczynał rozumieć niebezpieczeństwo sytuacji i ryzyko, którego się podjął…

– I…!

A może jeszcze się wycofać?

– Trzy!

Yuuki szarpnęła za okładkę i otworzyła przejście. Stronice zaszeleściły niebezpiecznie, targane jakąś niewidzialną siłą, by po chwili błysnąć oślepiającym światłem i ponownie uwolnić demona…

***

Dziewczyna zerwała się z krzykiem na swoim posłaniu. Oddech zastygł w jej piersi zupełnie tak, jak gdyby bał się wyjrzeć na świat. Chłodne powietrze powoli i ostrożnie przedzierało się przez płuca, targane niespokojnym rytmem. Po chwili jej wątłym ciałem wstrząsnęły dreszcze, a w oczach pojawiły się szkliste łzy.

– To tylko zły sen… – szepnęła do siebie, chcąc jednocześnie uspokoić łomot swojego serca.

Krople zimnego potu spływały po jej twarzy, a ubranie nieprzyjemnie przylgnęło do pleców.

– Akama…? – nagłe pytanie zgasło w ciemności pozostając bez odpowiedzi.

Zawstydzona dziewczyna spuściła głowę w dół. Niezręczną ciszę przerwało ciche westchnienie. Chłopak dobrze wiedział, że w tych momentach rozmowy są nieznaczące, jednak trudno było mu znaleźć inny sposób. Bez słowa wstał i usiadł obok skulonej w mroku postaci.

– Kirei zostaw mnie!

Panna zamierzała już wstać, gdy chłopak chwycił ją za rękę i ponownie przyciągnął do siebie.

– To nie taki proste! – powiedział z triumfalnym uśmiechem, jednak i ten (jak wszystko pozytywne na tym świecie) szybko zniknął, gdy młodzieniec wyczuł pod palcami coś lepkiego. – Znowu krwawią… – stwierdził ponuro, przyglądając się nadgarstkom Akamy.

– I co z tego? – odburknęła dziewczyna.

– Naprawdę ci to wisi, czy tylko starasz się udawać taką obojętność? – uważnie przyglądał się błękitnym oczom towarzyszki.

– Ja… eh…

– Tak myślałem – uśmiechnął się pod nosem i ponownie skierował wzrok na dłonie przyjaciółki. – Boli? – zapytał dotykając rany.

– Asss! – twarz Akamy wykrzywiła się w grymasie.

– Tak myślałem… – mruknął. – Czekaj, trzeba będzie opatrzyć – dokończył wstając i odwracając się w stronę komody.

– Kirei wychodzi na to, że z ciebie to taka chodząca księga przepowiedni! Po co się pytasz skoro znasz odpowiedzi? – zadrwiła z chłopaka, który szukał czegoś w nocnej szafce.

– A widzisz! I to świadczy tylko o tym, że powinnaś się mnie słuchać! – zaśmiał się i rozwinął jeden z bandaży.

– Chciałbyś!

– Czy ja wiem? To byłoby trochę nudne gdybyś, jak wszyscy inni, robiła to co każę. Ty jesteś inna…

– Kirei ja…

– Śniło ci się coś prawda? – zapytał nagle, ponownie siadając na łóżku.

– Tak… – zdziwiona spojrzała na niego. Dlaczego zmienił temat? No tak, w końcu przerabiali to wiele razy…

– Więc?

– Ach, wybacz zamyśliłam się! Więc nie pamiętam dokładnie. Śniło mi się… ktoś…

***

Zelgadis powoli odzyskiwał przytomność. Wszystko działo się tak szybko i teraz zdawało się być tylko ciągiem mglistych zdarzeń. Yuuki otwierająca przejście (czy jeszcze kiedyś ich zobaczą?), pojawiający się demon, a nawet Lina, która w ostatniej chwili postanowiła zrezygnować z ‘wycieczki’ do innego wymiaru. Warto dodać, że z pewnością by jej się to udało, gdyby nie fakt, że drzwi zamknięte były na klucz.

– Aj umieram! – zawyła Lina, podnosząc się z ziemi i otrzepując z pyłu. – Zel jesteś cały?

– Tak, chyba tak – odpowiedział wstając. – Lighting – mruknął pod nosem i po chwili w jego dłoni zalśniła kula światła.

– Gourry… – czarodziejka spojrzała w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał blondyn… – Hej! Gdzie jest Gourry?! – …nie było go tam.

– Lina uspokój się! Na pewno poszedł się rozejrzeć albo coś…

– Zel czy ty się przypadkiem nie uderzyłeś w głowę podczas upadku?! Rozejrzeć?! Tutaj! Ślepy jesteś czy jak?! – Lina była naprawdę zdenerwowana.

Zel, który do tej pory był zajęty rozdarciem na swojej koszuli, podniósł wzrok. Od razu zrozumiał o czym mówi Lina. Miasto, w którym byli, albo raczej jego pozostałości, nie jednego przyprawiłyby o dreszcz. Stare, walące się budynki z powybijanymi szybami i napływające zewsząd uczucie pustki. Obraz nędzy i rozpaczy, wyłaniający się spoza gęstej mgły. Kiedy Zelgadis spojrzał w niebo, przez chwilę wydawało mu się, że został zawieszony w próżni. Na sklepieniu nie dostrzegł żadnych błysków gwiazd czy księżyca. Czy tak wyglądają tu noce?

– Gourry! Gourry! – zdenerwowanie czarodziejki przerodziło się teraz w histerię.

– Lina, patrz! – zawołał Zelgadis, który nagle dostrzegł w oddali dziwne światło.

Oboje ruszyli biegiem w jego kierunku. Po przebyciu kilkunastu metrów zza mgły ukazała się postać wysokiego blondyna. Gourry stał odwrócony plecami do nich i wpatrywał się w coś przed sobą.

– Gourry idioto! – Lina podeszła do niego i z wyrzutem uderzyła go w plecy. – Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! – wrzasnęła widząc, że chłopak ją ignoruje. – Hej! – zamierzała już stanąć naprzeciw niego, jednak nagły ruch ręki zatrzymał ją w pół kroku.

– Patrz… – szepnął nagle Gourry.

Zdezorientowana czarodziejka spojrzała we wskazanym kierunku, jednak nie za bardzo wiedziała, co miałaby tam zobaczyć.

– Gourry, ale ja tam nic nie widzę… – stwierdziła.

– No właśnie! – odkrzyknął. – Zobacz! – chwycił za jej dłoń, którą kontrolowała zaklęcie światła i skierował na ich stopy. – Widzisz?!

– Jaa… – urwała. – Czy tak wygląda koniec świata?

Lina i Gourry stali na skraju… no właśnie, nie za bardzo wiedzieli na skraju czego się znajdują. Pod sobą mieli tylko pustkę, czarną otchłań, a miasto wydawało się być na niej zawieszone.

– Nie do końca – wyjaśnił Zelgadis, który już zdążył zapoznać się z sytuacją. – Zobaczcie, to miasto zawieszone jest na łańcuchach!

Zelgadis miał racje. Miasto zawieszone było na łańcuchach. Łańcuchach, które jak jadowite węże wiły się po całej okolicy, podzwaniając groźnie.

– Hej wy! – krzyknął ktoś nagle.

Cała trójka odwróciła się szybko w stronę, z której dochodził obcy głos.

– A więc są tu jacyś ludzie – mruknęła Lina.

– Nawet nie próbujcie stawiać oporu! – padło nagle.

– Oporu? – zdziwił się Zelgadis. – O czym on gada?

Po chwili z ciemności wyłoniły się sylwetki pięciu, groźnie wyglądających mężczyzn. W rękach trzymali lampy naftowe i miecze.

– Chłopaki jak dobrze was widzieć! – zaczęła rudowłosa z dziwnym uśmiechem na twarzy.

– Stój wysłanniku demona! Nas nie oszukacie! – krzyknął kiedy Lina próbowała podejść.

– Wysłanniku demona? – zdziwiła się. – O czym wy mówicie?

– Nie dam się tak łatwo nabrać! Zginiesz potworze!

– Potworze? – brew dziewczyny drgnęła niebezpieczne.

– Łatwo się poznać na takich jak wy – zadrwił jeden z mężczyzn i wyciągnął swój miecz.

– Skoro tak chcecie, to chyba nie mam wyboru – szepnęła do siebie i przygotowała się do rzucenia zaklęcia.

– Lina nie może… – zaczął Zelgadis, jednak w tym momencie został ugodzony czyimś ostrzem. Gdyby nie jego kamienna skóra z pewnością skończyłoby się to gorzej niż tylko rozerwanym ubraniem.

– Zel! Dość tego! – wrzasnęła Lina. – Fireball!

– Co?! – Gourry rozszerzył oczy ze zdziwienia.

– Fireball! Fireball! – krzyczała ruda, machając rękami jednak nic się nie działo. – Moja magia…? – spojrzała na swoje dłonie.

– Moja też nie działa! – krzyknął Zel gdzieś z oddali, zajęty walką na miecze.

– Mój miecz! – Gourry trzymał w dłoni miecz światła, który zamiast jasnej poświaty był teraz zupełnie czarny.

– Nie działa? – zdziwiła się czarodziejka. – Ale Lighting przecież działało!

Nie trzeba było długo czekać, aż cała trójka zostanie obezwładniona. Cały trójka znaczy Lina, ale w związku z nożem przyłożonym do jej krtani, Zelgadis i Gourry też musieli złożyć broń.

– Co z nimi robimy? – zapytał jeden z mężczyzn.

– Sam nie wiem – odparł ten, który trzymał Linę. – Wydają się być inni… Bierzemy ich, niech Kirei rozsądzi!

***

Nagłe pukanie przerwało rozmowę. Kirei spojrzał w stronę drzwi.

– Zaczekaj, sprawdzę o co chodzi – zwrócił się do Akamy z uśmiechem.

Po otworzeniu w drzwiach zobaczył dobrze mu znaną osobę. Szef straży nocnej wyglądał na dość przejętego.

– Stało się coś? – zapytał Kirei.

– Panie, znaleźliśmy kogoś, podejrzewamy, że to nowi wysłannicy demona, ale nie jesteśmy pewni…

– Akama wybacz, muszę – wyjaśnił i wyszedł z pokoju.

Zelgadis, Gourry i Lina siedzieli, związani pośrodku dużej sali. Cały wystrój przypominał wnętrze starej świątyni.

– Lina co się stało z naszą magią? – szepnął Zelgadis.

– Nie wiem, ale miecz Gourry’ego też się nie sprawdził!

– To oni – wskazał mężczyzna, wchodząc do sali.

Kirei podszedł bliżej i przyglądał się uważnie całej trójce. Oczywiście zatrzymał swój wzrok na Zelgadisie, cóż w końcu nie codziennie się widzi chimerę…

– Dziwnie wyglądacie – stwierdził po prostu z szerokim uśmiechem.

– A myślałam, że to Gourry jest prymitywem… – mruknęła ironicznie Lina.

– Kim jesteście? – kontynuował Kirei.

– I tak nam nie uwierzysz – prychnął pogardliwie Zelgadis.

– Skoro tak twierdzisz, to chyba nie ma sensu dalej ciągnąć tej szopki – stwierdził. – Chociaż twoja postać jest szczególnie interesująca – usiadł naprzeciw Zela. – Nie wyglądacie na wysłanników demona. No, ale skoro nie chcecie gadać to jestem zmuszony pozbyć się was…

– Kirei, nie! – dziewczyna stała w progu i przyglądała się całej scenie.

– Akama? Co jest? – zdziwił się Kirei.

Zelgadis przez chwilę pomyślał, że to poniżające, aby dziewczyna stawała w jego obronie, jednak gdy podniósł na nią wzrok…

– Amelia…? – szepnął…

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-08-13 17:22:49)

Rozdział 7 - Dusza

Korytarz wydawał się ciągnąć bez końca. Zelgadis mógłby przysiąc, że idzie nim już dobrych kilka godzin. Czy kręcił się w kółko? Właściwie dokąd zmierzał? Zaczynał tracić oddech ze zmęczenia. Gdy już zdecydował zawrócić, nie widząc sensu w dalszej drodze, z półmroku wyłoniła się ogromna, kuta brama. Pchnięty ciekawością, szybko ruszył w jej kierunku. Po chwili jego dłonie, ostrożnie dotknęły zimnych prętów. Wijące się po nich róże, kute z czarnego żelaza, w kuszący sposób zapraszały do dalszej podróży. Młodzieniec stanął w bramie, między śladami światła, a pełną ciemnością. Resztki zdrowego rozsądku, błagały go by tam nie wchodził! Ale ten głos… po chwili był już tylko szeptem. Stuk, stuk, stuk… Z każdym kolejnym krokiem Zelgadis zagłębiał się coraz bardziej w wilgotne i zimne powietrze. Niewiele widział w mroku, ale zdawało mu się, że zna drogę, prowadzony jakąś dziwną siłą. W głuszy pomieszczenia, przyspieszone bicie jego serca było jak rytmiczne uderzenia młotem.

– Czekałam na ciebie – zagadnął nagle czyjś, melodyjny głos. – Myślałam, że już nie przyjdziesz.

Zelgadis nerwowo rozejrzał się wokół siebie, daremnie próbując zlokalizować źródło szeptu.

– Kim jesteś?! – krzyknął, ale jego pytanie szybko zgasło w ciemności, pozostając bez odpowiedzi.

Długa, niespokojna cisza pulsowała w jego skroniach. Przez moment, chłopak był gotów uwierzyć, że to tylko jego wyobraźnia mówi do niego, gdy nagle…

– Pozwolisz, że rzucę trochę światła na całą sytuacje? – zabrzmiał ponownie obcy głos.

Szermierz usłyszał tylko ciche pyknięcie i już po chwili, zapłonęła wokół niego setka, czerwonych świec. W ich migotliwym blasku, zdołał dojrzeć kruchą postać dziecka idącą w jego kierunku. Była to niewysoka dziewczynka o nienaturalnym, bordowym odcieniu włosów. Kiedy podeszła wystarczająco blisko, Zelgadis mógł przyjrzeć się jej twarzy. Duże, karmazynowe oczy spoglądały na niego z obojętnością.

– A więc naprawdę tu jesteś… – powiedziała z udawanym zaskoczeniem.

– Gdzie jestem? – podchwycił chłopak.

– Ach, czyż to nie oczywiste! Jesteś w moim ogrodzie, rozejrzyj się!

Zelgadis posłusznie spojrzał w bok i dopiero zdał sobie sprawę, że otaczają go kwiaty, a dokładniej – róże. Dziesiątki, czerwonych róż! Ich słodka woń wdzierała się w jego nozdrza.

– Co to za miejsce? – spróbował zdezorientowany, chociaż wiedział, że nie ma co liczyć na odpowiedź.

– Już mówiłam. To mój ogród – odpowiedziała beznamiętnie.

– A kim ty jesteś? – na to pytanie, coś w obojętnym wzroku dziewczynki rozbłysło.

– Hahahaha! – roześmiała się nagle – Spójrz one wszystkie należą do mnie! Tylko do mnie! – wykrzyczała radośnie i zaczęła wirować wokół kwiatów.

Zelgadis przyglądał się jej w milczeniu z narastającym niepokojem. Po chwili dziewczynka stanęła i skierowała się na podest. Stał na nim wielki tron, którego chłopak wcześniej nie zauważył.

– To wszystko należy do mnie! – oznajmiła siadając.

– Więc może z łaski swojej, powiesz mi wreszcie kim jesteś!? – Zel miał już dosyć.

– A więc tak… – mruknęła do siebie z grymasem.

Powoli wstała i zerwała jedną z róż, po czym podeszła do Zelgadisa.

– Spójrz – zaczęła. – One są moje – powiedziała z uśmiechem i podsunęła mu kwiat.

Zelgadis z wahaniem, wyciągnął dłoń przed siebie. Kiedy jego palce dotknęły czerwonych płatków, poczuł przyjemne ciepło, które gwałtownie zaczęło rozchodzić się po całym jego ciele. Zatapiał się w tym, wszystko odpływało… Resztkami świadomości wychwycił obraz, uśmiechającej się dziewczynki.

– Nie wyciągaj ręki po to, co nie twoje… – usłyszał szyderczy głos i stracił przytomność.

Wszystko trwało zaledwie kilka sekund. Kiedy Zel odzyskał świadomość, szybko otworzył oczy, ale wtedy zorientował się, że był już w swoim pokoju. Tajemnicza dziewczynka zniknęła. Więc to był tylko sen? Odetchnął z ulgą. Jednak… coś go zaniepokoiło. Nadal wyczuwał dziwne ciepło pod palcami…

– Jasna cholera! – wrzasnął i zerwał się z łóżka.

Otóż, owym źródłem ciepła była krew. Krew Amelii, która delikatnie sączyła się z jej nadgarstków. Chłopak spojrzał na to z przerażeniem. Dopiero teraz przypomniał sobie, że wczoraj pozwolił jej spać u siebie.

– Amelia! Ej, obudź się! – krzyknął i najdelikatniej jak tylko potrafił, potrząsnął nią.

– Mmm… – jęknęła niezadowolona i spojrzała zaspanym wzrokiem na Zelgadisa. – Stało się coś?

– Ty krwawisz! – odpowiedział rzeczowo.

– Aa to? Nie przejmuj się tym – powiedziała obojętnie i ponownie zamierzała zasnąć, ale Zel nie chciał odpuścić.

– Nie przejmuj się?! No chyba ci odwaliło, od za dużej utraty krwi! Wstawaj! – rozkazał.

Dziewczyna otworzyła jedno oko i jęknęła ponownie, widząc, że nie ma szans.

– Bandaże są na dole, w kuchni – powiedziała ugodowo.

– Przykro mi, ale nie wiem, co to jest ‘na dole, w kuchni’, więc będziemy musieli sobie poradzić inaczej – wstał i podszedł do swojego płaszcza, z którego oderwał spory kawałek materiału. – Na razie to musi wystarczyć – dodał.

Usiadł na posłaniu i obejrzał dłoń dziewczyny. Wciąż pamiętał swój sen, ale czy to miało jakiś związek z Amelią?

– Naprawdę nie pamiętasz, jak to się stało? – zaczął, opatrując jej rany.

– ‘Co’ się stało? – powtórzyła, a Zelgadis gestem głowy wskazał na jej ręce.

– Przykro mi, nic nie pamiętam… – odparła smętnie. – Wiesz, to trochę dziwne, kiedy nie pamiętasz swojego życia. Czasem się zastanawiam, czy nadal jestem tą samą osobą? Czy to kim jesteśmy, zależy tylko od naszych wspomnień? Czy jeśli je stracimy, to jesteśmy nikim?

Zelgadis spojrzał na nią zaskoczony. Dlaczego zaczęła mu się zwierzać? I co on miał jej powiedzieć?

– Ty nie jesteś nikim – odpowiedział po chwili. – Ale z pewnością nie jesteś taka sama jak wcześniej.

– A kiedyś? Jaka byłam? – ciągnęła z zaciekawieniem.

– Cóż, byłaś trochę… narwana – uśmiechnął się pod nosem i skończył z opatrunkiem.

– Narwana? – Amelia roześmiała się głośno. – Może to i lepiej, że tego nie pamiętam – uśmiechnęła się i spojrzała na swojego towarzysza. – Wiesz, bardzo się cieszę, że odzyskałam przyjaciela – dokończyła.

Zelgadis również się uśmiechnął, ale tak naprawdę, czuł zupełnie odwrotnie niż Amelia. Czuł wielką stratę…
Nagle, drzwi do pokoju otworzyły się z wielkim hukiem i wparowała przez nie Lina.

– Tee Zel! Może byś tak wreszcie zwlekł tyłek, co?! Nie mam zamiaru spędzić reszty życia tutaj!

– Ekhem… – odchrząknął znacząco chłopak i gestem głowy wskazał na Amelię.

– O Amelia! – zmieszała się ruda. – A co ty tutaj robisz? – zapytała podejrzliwie.

– Nie twoja sprawa – powiedział szybko Zelgadis i wyrzucił rudą z pokoju.

Oparł się o zamknięte drzwi i odetchnął z ulgą.

– Mało brakowało! – podsumował.

– Ona zawsze taka jest? – zapytała Amelia z obawą.

– Wiesz, myślę się, że będziesz musiała się przyzwyczaić – uśmiechnął się złośliwie. – Pamiętam jak kiedyś…

I tak zaczęła się długa opowieść. Zel opowiadał Amelii wszystko, co pamiętał z ich dawnych przygód, opisywał ludzi, których spotkali oraz szczegółowo zagłębił się w relację Lina – Gourry. Uważnie jednak omijał temat samego siebie. Nasza dwójka bohaterów nawet nie zorientowała się, gdy słońce było już wysoko na niebie, a przynajmniej powinno być. W miejscu, w którym się znaleźli nie istniał bowiem dzień. Tam była tylko noc. Głucha, zimna i przerażająca. Jednak te godziny mijały im tak spokojnie. Zupełnie jakby razem uciekli w jakieś inne, nieznane nikomu miejsce.

– Chyba powinniśmy już zejść do reszty – zaproponowała Amelia.

– Taa, pewnie Rei martwi się o ciebie… – odpowiedział siląc się na miły ton głosu.

– Czy ty jesteś zazdrosny? – zapytała nagle, świdrując go wzrokiem.

– Nie wyobrażaj sobie! – odkrzyknął speszony i szybko ulotnił się z sypialni.

– No poczekaj! – wybiegła za nim i zatrzasnęła za sobą drzwi.

Na dole panowało niezłe zamieszanie. Ludzie biegali w te i we w te, namiętnie o czymś dyskutując. Zdaje się, że przygotowywali się na przybycie kogoś. I z całą pewnością, miał być to ktoś ważny! Kiedy Zel znalazł się w wejściu do tej zatłoczonej sali, przez chwilę miał cichą nadzieję, że jednak wróci z powrotem do swojej sypialni i po prostu to przeczeka. Już miał się wycofać, ale wtedy rozsądek wziął górę. Westchnął ciężko. Nie może tego zrobić, przecież musi porozmawiać z Liną. Muszą wrócić do domu. Nagle przez głowę przemknęła mu zabawna myśl. Wyobraził sobie minę Yuuki, kiedy by ich zobaczyła. W końcu dla niej, nie było ich zaledwie parę minut.

– Zel! – zawołał ktoś nagle. Lina machała do niego z drugiego końca sali.

– Zaczekasz chwilę? – zapytała szybko Amelia, kiedy już miał zrobić krok. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem. – Wiesz, myślę, że też powinnam brać udział w tej rozmowie. W końcu twierdzicie, że mnie stąd zabieracie… Tyle, że najpierw muszę iść do Reia – wyjaśniła i ruszyła w przeciwnym kierunku.

Podążał za nią spojrzeniem, aż w końcu kolejny wrzask Liny zmusił go do ruchu. Powoli zaczął przedzierać się przez zatłoczoną salę zniszczonej świątyni. Do jego uszu dolatywały strzępki rozmaitych rozmów…

‚…więc wracają?’
‚…słyszałam, że dowódca…’
‚…to psychol!’
‚…podobno chcą go wyrzucić…’
‚…biedny Tamaki…’

Tamaki? Dowódca? Chodzi o tego całego Kireia? Cóż, Zel musiał przyznać, że nic z tego nie rozumie.

– Gdzie Amelia? – zapytał Gourry kiedy wreszcie znalazł się przy nim i Linie.

– Poszła załatwić coś z blondaskiem – odpowiedział sucho Zel.

– Blondaskiem? – podchwyciła ruda. – No, no zdaje się, że ktoś tu nie przepada za naszym słodkim Kireiem.

– Odwal się – znowu TEN ton głosu.

– Co powiedziałeś? – warknęła na niego, mrużąc oczy.

– Hahaha – ironiczny śmiech wyrwał się z jego piersi. – Lina wybacz, ale myślę, że bez tej całej swojej magii jesteś równie nieszkodliwa, co mały rozszczekany szczeniak.

– Że co?! Ja SZCZENIAK?! – zerwała się na nogi oburzona.

– No to chodź, spróbuj – powiedział, a jego szyderczy uśmiech pogłębił się jeszcze bardziej
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem i kiedy już wydawało się, że Lina rzuci się na niego z rękami, ta tylko westchnęła i opuściła je bezradnie.

– Nie Zel, masz racje… Ale nadal nie rozumiem dlaczego nasze czary nie działają? – zapytała zrezygnowana i ponownie usiadła, pocierając dłonie.

– Z moim mieczem też coś się dzieje – dodał smętnie Gourry.

Zelgadis już otwierał usta żeby podzielić się swoją teorią, gdy nagłe pukanie do drzwi świątyni uciszyło wszystkich zebranych. Zaskoczeni, z przejęciem wpatrywali się w stronę wejścia. Napięcie było wręcz namacalne w powietrzu. Po chwili ciszę przerwał odgłos kroków. Kirei podszedł do drzwi i otworzył je ostrożnie. Chłodny powiew wdarł się do sali, a zaraz za nim wchodziły kolejne osoby. Głównie mężczyźni. Ze zmęczonym obliczem, w zniszczonych ubraniach. Zalgadis miał wrażenie, że razem z nimi do pomieszczenia wtargnęła jakaś dziwna moc. Coś w rodzaju pustki wysysającej wszystkie emocje…

– Saiki! – zawołał nagle kobieta, która stała niedaleko Zelgadisa.

Misa z wodą, którą trzymała upadła z hukiem na posadzkę i roztrzaskała się o nią. Nie przejmując się tym podbiegła do jednego z mężczyzn i objęła go. Po chwili za jej przykładem poszła cała reszta. Wszyscy witali się ze swoimi bliskimi. Wszyscy, za wyjątkiem tych kilku kobiet, które wpatrywały się tępo w przestrzeń, czekają na kogoś kogo miały już nigdy nie zobaczyć… Tak Zelgadis już wiedział, to właśnie była ta pustka…

– Nie wszystkim udaje się wrócić… – wyjaśniła cicho Amelia. Zelgadis nawet nie zauważył kiedy do niego podeszła.

– Kim są ci ludzie? – zapytała Lina.

– Hm to coś w rodzaju naszego wojska. Rzadko tu bywają. Większość czasu podróżują pomagając innym z ocalałych i walcząc z demonem.

– Więc to dlatego wszyscy tak oczekują ich przybycia. To coś w rodzaju narodowych bohaterów?

Zelgadis omiótł wzrokiem całe to zbiorowisko. Matki tulące swoje dzieci i mężowie pocieszający swoje żony. Przez chwilę cała ta atmosfera wydała mu się zbyt ckliwa. Wręcz nierealna. Tyle miłości w jednym miejscu? No przecież żyją, więc na co to wszystko? Spojrzał w inną stronę. Naglę jego uwagę przykuł Kirei, który nadal stał w uchylonych drzwiach. Rozmawiał z kimś. Po chwili zza drzwi wyłoniły się jeszcze trzy osoby. Dziewczyna i dwóch młodzieńców. Zanim Zelgadis zdążył się im przyjrzeć, już zobaczył Amelię biegnącą w ich stronę.

– Tami! – zawołała radośnie i rzuciła się na szyje wysokiemu rudzielcowi. Tamaki? Zdaje się, że Zelgadis już gdzieś to słyszał…

– Hej maleńka! – zaśmiał się rudzielec i okręcił ją wokół siebie. Przy nim wydawała się być rzeczywiście maleńka…

– Zel, chyba masz konkurencję – Lina szturchnęła go w bok.

– Jednak to prawda, że rude to wredne – skwitował dwuznacznie.

– Ja tam lubię rudę – powiedział poważnie Gourry kiwając głową na potwierdzenie własnych słów.

– Zamknij się meduzo! – uciszyła go Lina, ale Zel mógłby przysiądź, że zobaczył na jej twarzy mały, ledwo widoczny rumieniec. Tak, czasem wzrok chimery pozwalał mu widzieć to, czego inni nie mogli. – Chodźcie, lepiej mieć wroga blisko siebie.

– Wroga? – zapytał Gourry.

– Nie sądzisz chyba, że tak poprostu pozwolą nam zrobić z Amelią, co nam się podoba? – wyjaśniła Lina i ruszyła w stronę stojącej piątki. Zelgadis podążył za nią.

– A to kto? – zapytała dziewczyna w czarnym płaszczu, kiedy w końcu ich zauważyli.

– To dość skomplikowana historia… – burknął Kirei i spojrzał na czubki swoich butów. Zupełnie jakby się o coś obwiniał.

– Jestem Lina Inverse – odpowiedziała z dumą ruda i wyciągnęła rękę w stronę stojącej dziewczyny. Ta przez chwilę mierzyła ją wzrokiem, ale potem uśmiechnęła się przyjaźnie i przyjęła wyciągniętą dłoń.

– Miło mi, jestem Maya – przedstawiła się.

Zelgadis spojrzał na dziewczynę. Jej duże, ciemne oczy przepełnione były ciepłem i łagodnością, a kosmyki czarnych włosów głaskały bladą skórę na jej policzkach. Usta wygięte miała w delikatnym uśmiechu.

– To Gourry i Zelgadis – dodała Lina, po czym skierowała swój wzrok na dwójkę towarzyszącą Mayi, jakby oczekując podobnej odpowiedzi.

– Jestem Tamaki – powiedział z uśmiechem rudzielec i również uścisnął jej dłoń.

Tamaki był bardzo wysoki, ale to co najbardziej przyciągnęło wzrok Zelgadis to przepaska, którą chłopak nosił na prawym oku. Drugie oko miało barwę żywej zieleni.

– A ty? Nie przedstawisz się DAMIE? – Lina zwróciła się do ostatniego młodzieńca, który do tej pory tylko przyglądał się całej sytuacji z kwaśną miną.

– A ja to nie twoja sprawa – odpowiedział szorstko i odszedł. Zelgadis przez chwilę, miał wrażenie, że znalazł swój odpowiednik z tego wymiaru. Uśmiechnął się ironicznie pod nosem. Chłopak o długich czarnych włosach i jeszcze ciemniejszych oczach zniknął gdzieś w tłumie.

– Wybaczcie – odezwała się Maya. – To był Daiki. Powiedzmy, że on nie jest zbyt rozmowny… – uśmiechnęła się przepraszająco.

– To może dogada się z naszym Zelem, co Zel jak myślisz? – zaczepiła Lina złośliwie. Zawsze lubiła prowokować innych w podobny sposób.

Wszyscy na to parsknęli śmiechem, ale Maya wlepiła w niego spojrzenie. Jej twarz była teraz poważna i skupiona. Po chwili jednak odwróciła wzrok i znów uśmiechnęła się tym swoim „firmowym uśmiechem”.

– Rei to może pójdziemy i gdzieś spokojnie porozmawiamy? – zaproponowała.

– Tak May myślę, że mamy wam sporo do powiedzenia – ruszył szybko w kierunku schodów prowadzących na jakieś niższe piętro…

Kuchnia nie była przyjemnym miejscem. Zresztą jak każde inne w tym budynku. Zelgadis wszędzie mógł dostrzec śladu brudu i zniszczenia, które nieodwracalnie odcisnęły swoje piętno na przedmiotach. A do półmroku zdążył się już nawet przyzwyczaić. Przynajmniej nie rzucał się tak w oczy ze swoim wyglądem. Teraz chłopak nieświadomie wodził palcem po blacie stołu, co chwila prześlizgując swój wzrok na inną część pomieszczenia. Zbytnio nie obchodziło go ponowne słuchanie wyjaśnień dlaczego się tu znaleźli. Maya zerkała na niego co jakiś czas, ale on udawał, że tego nie widzi.

– Więc nasza mała Akama naprawdę nazywa się Amelia – podsumował Tamaki. – Cóż to imię jest nawet ładniejsze – dodał i uśmiechnął się beztrosko.

– I mówicie, że żeby wrócić do waszego świata potrzebujecie swoich zdolności magicznych? – zaczęła Maya ignorując uwagę przyjaciela.

–Dokładnie – potwierdziła Lina. – Bez tego i Amelii nie możemy otworzyć przejścia. Liczymy na waszą pomoc – dokończyła z naciskiem.

– Lina, a skąd w ogóle wiemy jak otworzyć to przejście? – wtrącił się Gourry.

– Nie teraz Gourry –przerwała mu szybko ruchem ręki. – Więc? – zwróciła się ponownie do Mayi.

– Tak więc obawiam się, że nie możemy wam pomóc – odpowiedziała spokojnie.

– Jak to nie? -zerwała się Lina.

– W naszym świecie nie mamy czarowników. Nikt tu nie posługuje się magią.

– W takim razie jak walczycie z tym całym demonem? – zapytał Gourry.

– Właśnie w tym jest problem. Może gdybyśmy potrafili używać czarów i bronić się ta bestia nie wybiła by dwóch trzecich naszej ludności. A pozostała część nie musiała by być jego zabawkami i czekać w ukryciu, odliczając dni swojego życia – wyrzuciła z goryczą Maya, zaciskając pięść.

– Ach… widzę,że naszą śmierć już też przewidziałaś? – westchnął Tamaki.

– Więc co teraz? – zapytała Amelia. – To znaczy,że nie możemy wrócić?

– Obawiam się, że nie – powiedziała poważnie Maya.

– Cóż, jeśli chodzi o mnie to moje wszystkie wspomnienia i tak ograniczają się do tego miejsca… – dodała smętnie Amelia.

– Jest jednak coś czego nie rozumiem – zaczęła nagle Lina. – To, że tu nie używa się magii mogłabym jeszcze zrozumieć. Dobrze, po prostu nikt się jej nie uczył. Ale dlaczego my nie możemy wykorzystać swoich zdolności? Albo inaczej – dlaczego wykorzystujemy je tylko po części? Udaje nam się przecież stworzyć zaklęcie Lighting.

–Dobre pytanie – przyznała Maya. – Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że po prostu stworzono tu jakąś barierę…

– Nie wydaje mi się – stwierdziła Lina wchodząc jej w słowo. – W naszym świcie można było taką barierę stworzyć i w rezultacie, w takim miejscu nie można było używać żadnych zaklęć. Nawet tych najprostszych.

– Bo oczywiście w tym miejscu wszystko jest zgodne z regułami – powiedział ironicznie Tamaki.

– Ej, nie bądź złośliwy! – zawołała Amelia.

– W każdym razie, nic nie możemy zrobić – podsumowała Maya.

–Cóż… Yuuki uprzedzała nas, że może nie być łatwo –stwierdziła smętnie Lina. – Ale na pewno jest jakieś wyjście!

–Może i jest… – zaczął tajemniczo Tamaki i znacząco spojrzał na Kireia.

– Chyba nie myślisz o…? – spytał zaskoczony Kirei.

– A czemu by nie? Ona może pomóc!

–Przecież wszyscy wiedzą, że to stara wariatka, a do tego pewnie trzyma z demonem!

– A mamy jakieś inne wyjście?

–Ehem! – odchrząknęła znacząco Lina. – Czy może mi ktoś wyjaśnić o co chodzi?

– Ph! – parsknął Kirei.– Tamaki wymyślił wspaniałe rozwiązanie – powiedział ironicznie. – Chcę was zabrać do Silvy, starej wariatki, która odeszła od nas i która według niego jest czarownicą.

– Oczywiście, że nią jest! – zbulwersował się rudy. – Jak inaczej wyjaśnisz te wszystkie dziwne rzeczy, które miały miejsce? I jak wyjaśnisz bliznę na twojej twarzy? – zapytał dobitnie, na co twarz Reia znacząco pobladła. – Dobrze wiesz, że mam racje, tylko boisz się to przyznać.

Zelgadis spojrzał na twarz Kireia. Dopiero teraz zwrócił dokładniejszą uwagę na szramę, która ciągnęła się od czoła, aż po policzek chłopaka. To cud, że nie stracił oka…

– Dobrze rób jak uważasz – powiedział Rei, po czym wstał i wyszedł z kuchni bez słowa wyjaśnienia.

Maya popatrzyła za odchodzącym przyjacielem.

– Musiałeś, co? – zapytała retorycznie.

– To nie moja wina, to on zaprzecza faktom –Tamaki wzruszył ramionami. – Ty też wiesz, że mam racje. Więc? -zwrócił się do Liny. – Piszecie się na małą wycieczkę?

– A mamy jakiś wybór?

– To zależy – uśmiechnął się. – Zawsze możecie tu zostać.

– To mi się akurat nie uśmiecha – potwierdziła ruda i odwzajemniła uśmiech.

– Czy taka wyprawa nie jest niebezpieczna? – zapytała Amelia.

– Spoko mała! Przecież pójdziecie z nami, my jesteśmy w końcu najlepsi – powiedział z dumą i wskazał palcem na siebie.

– Ten chłopak zaczyna mi cię przypominać – zaśmiał się Gourry do Liny.

– Ja nie jestem aż tak zadufana w sobie – powiedziała naburmuszona i ostentacyjnie odwróciła głowę.

– Kogo nazywasz zadufanym w sobie!? – zirytował się Tamaki.

– Hej, przestańcie! – przerwała im Maya i zaśmiała się pod nosem. –Będziecie mogli się kłócić do woli, ale najpierw dokończmy to, co zaczęliśmy. Żeby dotrzeć do Silvy będziemy musieli dostać się na obrzeża miasta, a to oznacza, że najpierw musimy przejść przez nie. Taka wyprawa jest bardzo niebezpieczna, dlatego będę prosiła was żebyście stosowali się do pewnych zasad, zgoda? – zwróciła się do przyjaciół.

– Nie martw się, w gorszych sytuacjach dawaliśmy sobie radę – stwierdziła Lina.

– Może, ale pamiętajcie, że tu nie możecie używać swoich czarów.

– Ech racja, wciąż nie mogę do tego przywyknąć…

– Dlatego właśnie będziecie musieli polegać na nas – powiedział przesadnie miłym tonem.

– Co mamy robić? – zapytał rzeczowo Zelgadis.

– Wystarczy, że nie będziecie próbowali zgrywać bohaterów. Reszty dowiecie się w swoim czasie. Dobrze będzie jeśli po drodze spotkamy tylko nieumarłych….

– Nieumarłych? – podpytał Gourry.

–Tak nazywamy tych, których dusze są teraz pod kontrolą demona… A właściwie tych, którzy już nie mają duszy. Demon sprowadził ich do Dworu Śmierci po czym wykradł z ich ciał ducha. I fakt, żywi stamtąd nie wyszli… Stali się bezmyślnymi marionetkami. Dlatego demona nazywają Złodziejem Dusz. Teraz to bezwzględne, pozbawione uczuć istoty. W dodatku bardzo przebiegłe, szybkie i silne… Łatwo dać się nabrać na ich sztuczki. Najpierw udają zagubionego człowieka, a kiedy zbliżysz się do nich, zabiją cię, spragnione twojej duszy… To jedyny cel ich egzystencji. Jedyny plus jest taki, że wciąż posiadają ludzkie ciało więc łatwo się ich pozbyć.

– A co z wami i zresztą ocalałych? Demon czy jak to mówicie Złodziej Dusz, pozwolił wam żyć, nie chciał waszych dusz?

– Nam udało się ukryć, tak jak innym niedobitkom. Są miejsca, do których te… istoty nie mogą się dostać. To takie świątynie jak ta, w której właśnie jesteśmy, świątynie Matki Koszmarów. Poza tym jaka by była dla niego zabawa zabić nas wszystkich od razu? – ironia sączyła się z głosu Mayi.

– Rozumiem, że z nieumarłymi dajecie sobie jakoś radę? – zapytał Zelgadis.

– Tak, mamy pewną przewagę… – odpowiedziała wymijająco dziewczyna.

Zelgadis już miał zapytać o jaką przewagę chodzi, jednak Maya zaczęła szybko mówić dalej.

–Tak więc jeśli natrafimy na samych nieumarłych powinniśmy dać radę. Gorzej będzie, gdy pojawią się inne paskudztwa… I lepiej modlić się żebyśmy nie spotkali Złodzieja!

– I lepiej żeby Amelia nie wpadła w jego ręce, jeśli nie chcemy zagłady naszego świata… – burknęła Lina. – Z nią mógłby z łatwością otworzyć przejście, jest wystarczająco potężny by to zrobić…

Zelgadis spojrzał na swoich towarzyszy. Więc mają cel. Muszą dostać się do tej dziwnej kobiety, która może okazać się jedynym rozwiązaniem. A przy okazji on będzie musiał zadbać by Amelii nie stało się nic złego…

– Czy ja umrę? – wypalił nagle podmiot myśli Zela, wszyscy spojrzeli na nią zaskoczeni.

– Niby dlaczego miałoby się tak stać? – zapytał Tamaki.

– Skoro jestem w jakimś dziwnym sensie potrzebna demonowi, to na pewno będzie chciał mnie schwytać… – wyjaśniła, a jej głos załamał się lekko.

– Nie martw się, nie pozwolimy na to – powiedział pocieszająco Gourry. – Lina wie, co robić.

– Gourry ma racje – poparła ruda. – Po prostu, zostaw to nam.

– Więc ustalone, jutro o świcie ruszamy. Radziłabym dobrze się wyspać – zasugerowała Maya.

– Racja, Gourry chodź idziemy – Lina wstała z krzesła i przeciągnęła się ziewając.

– Padam z nóg – Gourry dołączył do niej i po chwili już ich nie było.

Nie trzeba było długo czekać, a pozostali też poszli w ich ślady. Tamaki i Amelia pożegnali się i wyszli.

– A ty nie idziesz? – zapytał Zelgadis kiedy zobaczył, że Maya nawet nie ruszyła się ze swojego miejsca.

– Kto ci to zrobił? – zapytała nagle, ignorując jego pytanie.

Zelgadis momentalnie poczuł jak wzbiera w nim wściekłość. Co ją obchodzi jak stał się chimerą? Kim ona w ogóle jest, aby zadawać takie pytania?! I dlaczego po prostu nie może traktować go jak normalnego człowieka?!

– Wyglądam, jak wyglądam na własne życzenie, ale ciebie to i tak nie powinno obchodzić – zasyczał.

– Ach! Nie, nie to miałam na myśli! – wyjaśniła szybko dziewczyna.

– Więc co? – jego gniew trochę stopniał.

– Chodziło mi raczej o to, skąd w tobie tyle smutku i goryczy? – zapytała spokojnie i wlepiła w niego swój wzrok.

– Wybacz, ale chyba cię nie rozumiem – odparł zmieszany, skąd niby miałaby cokolwiek o nim wiedzieć skoro go nie zna?

– W życiu jeszcze nie widziałam by ktoś miał tak ciemną aurę, twoja jest wręcz czarna!

–Ty chyba żartujesz? – Zel zaśmiał się ironicznie.

– Jestem jak najbardziej poważna – odpowiedziała niezrażona jego podejściem. – Widzę ludzką aurę, czyli stan ich duszy, ich emocje… Uwierz jest to bardzo pomocna zdolność. Zwłaszcza przydaje się w odróżnianiu nieumarłych od żywych. Dzięki temu nie dajemy się zaskoczyć.

– Ty mówisz poważnie? – kiwnęła głową. – Och… – wyrwało mu się po chwili szoku.

– Szkoda, że nie widzisz swojej miny – tym razem to ona się zaśmiała.

– Eee na pewno – wydusił. – Więc, co takiego widzisz w mojej aurze? – zapytał, gdy doszedł już do siebie.

– No cóż, to przykre… To najciemniejsza aura jaką widziałam, a uwierz, że jest to dość niezwykłe w tym świecie. Wychodzi na to, że nawet ludzie, którym wymordowano rodziny mają w sobie mniej goryczy i negatywnych uczyć niż ty… U nich aura przypomina bardziej mieszaninę wszystkich kolorów, a w twoim przypadku aura jest stała… Coś bardzo cię dręczy prawda?

– A co nie widać? – odparł sarkastycznie.

– Czy to aż takie straszne?

– To nie twoja sprawa – uciął krótko. – Może ci ludzie, których spotkałaś byli w stanie pogodzić się ze swoim losem, ale ja nie jestem. To nie tak miało być – powiedział martwym głosem i podniósł się z krzesła, zacisnął palce na blacie stołu. – To nie tak miało być – powtórzył do siebie i wyszedł nie patrząc nawet na dziewczynę. Maya westchnęła głośno.

– Przykro mi… – powiedziała szeptem.

Zelgadis nie był zły. Nie był też smutny czy zmartwiony. Ale jednak coś było nie tak. Czuł się źle. W jakimś sensie został zdemaskowany. Czuł jakby Maya wtargnęła w jego prywatność. I czy rzeczywiście czuł się gorzej niż ci wszyscy nieszczęśliwi ludzie, których widziała? Sama powiedziała, że u nich to przypomina bardziej mieszaninę wszystkiego. Oni doznają szoku, ale później przecież godzą się z tym, co ich spotkało. Zapominają. A on? On zawsze taki jest. Może kiedyś, zanim stał się tym, kim jest teraz, to może wtedy miewał jakieś pozytywne uczucia. Ale teraz jak ma o tym zapomnieć? Przecież wystarczy, że spojrzy na swoje ciało…

– Hej Zel! – zawołał ktoś nagle.

Chłopak podniósł głowę i zobaczył przed sobą drobną postać Liny, stojącą przy szeroko otwartym oknie.

– Myślałem, że śpisz – powiedział podchodząc do niej i opierając się o framugę okna.

– Chciałam, ale Gourry zbyt głośno chrapie– wyjaśniła z lekkim uśmiechem. – A ty?

– Rozmawiałem z Mayą…

– I?

– Ciekawe czy niebo tutaj zawsze tak wygląda? – zmienił temat i zwrócił wzrok w kierunku czarnego sklepienia. Spowite było przez kłęby ciemnego dymu.

– Skoro nie widziałam zbyt dużej różnicy między dzisiejszym porankiem, a tym na co teraz patrze… Tak, chyba tu jest tak zawsze. No okej, okej może w dzień jest troszkę jaśniej, ale przez te tumany i tak niewiele widać. Ogólnie to miejsce nie jest zbyt sympatyczne – mrugnęła porozumiewawczo.

– Lina, ty naprawdę wiesz,co mamy robić? – zapytał wprost.

– Jasne – odpowiedział mu optymistyczny ton. – Myślałam, że to jasne. Jutro z rana zbieramy zadki i wyruszamy do tej staruchy, aby dowiedzieć się czegoś o czarach. Ona w cudowny sposób przywraca nam moc i wracamy do domu – dokończyła i uśmiechnęła się.

– Pytałem czy NAPRAWDĘ wiesz co robić…? – spojrzała na niego dziwnie, po czym westchnęła.

– Dobra Zel! Nie wiem, to chciałeś usłyszeć? Nie wiem dlaczego nasza magia nie działa i nie mam pojęcia, czy wizyta u tej jędzy coś pomoże. Jeśli nie, to będziemy musieli znaleźć inne rozwiązanie, albo zostaniemy tu na zawsze. Xellos mówił, że ten świat został zapieczętowany w księdze, która stała się bramą do niego. Nie łatwo jednak było ją znaleźć. Księgę dobrze ukryto, a poza tym wychodzi na to, że tylko Amelia mogła ją otworzyć i przełamać pieczęcie. I fakt, nie znam nikogo takiego, co by jak ona dbał o innych i był tak bezinteresowny, jak to było wymagane do otwarcia księgi. W każdym razie jesteśmy teraz w ciężkiej sytuacji. Amelia stała się żywym kluczem umożliwiającym otwarcie bramy z tej strony, potrzebne jest jednak do tego odpowiednie zaklęcie, które dała mi Yuuki. Problem w tym, że nikt nie przewidział, że zostaniemy tu pozbawieni mocy! Z drugiej strony jeśli demon dorwie Amelię bez problemu otworzy bramę, a wtedy… sam wiesz. Nie wiadomo jak długo uda nam się chronić Amelię. Ta wyprawa to może być jedyna szansa. Możemy niemieć już okazji tu wrócić… – dokończyła cicho.

– I tak nie mamy wyboru – podsumował chłopak. – Musi się udać…

– Jest coś, co chciałabym żebyś zrobił – powiedziała nagle i schyliła się by wyjąć coś ze swojego buta. – Weź to… –powiedziała wciskając mu w dłoń mały skrawek zmiętego papieru.

– Co to?

– To kopia zaklęcia od Yuuki. Na wypadek, gdyby coś mi się stało…

***

Amelia stała przed wielkimi drewnianymi drzwiami. Już miała pociągnąć za klamkę i wejśćdo środka, gdy dotarły do niej głosy dochodzące zza drzwi.

– Nie żartuj! – rozbrzmiał kobiecy głos.

– Ostatnio doszedłem do wniosku, że to ty zgarniasz lepszą połowę. To niesprawiedliwe. Też chcę… – odpowiedział męski głos.

– Nie bądź głupi. Sam zgodziłeś się na taki podział. Nigdy ci ich nie oddam! Są moje! – krzyknęła kobieta.

Nagle Amelia poczuła przeszywający ból w swoich nadgarstkach. Skuliła się i upadła na ziemię…

Dziewczyna obudziła się z krzykiem na swoim posłaniu. Ręce znów krwawiły. Nim się zorientowała Kirei siedział już przy niej i obejmował ją swoim ramieniem. Nie pytało nic. To tylko kolejny koszmar…

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-08-13 17:24:04)

Rozdział 9 - W drogę!

Ciche brzęczenie łańcuchów za oknem w końcu obudziło dziewczynę. Amelia powoli otworzyła oczy i wsparła się na łokciach, leżąc w swoim łóżku. W swoim łóżku?Wątpliwości i pytania nagle zalały jej świadomość. Co się stało? Usiadła i spróbowała przypomnieć sobie ostatnie wydarzenia, jednak zanim to nastąpiło poczuła w powietrzu swąd i zapach prochu. Zdziwiona podniosła głowę i rozejrzała się po pomieszczeniu. Nie znalazła nic nadzwyczajnego, ale mimo to czuła, że coś było inaczej. Nie mogła zrozumieć, o co chodziło? Ponownie rozejrzała się, tym razem uważniej i po chwili dotarło do niej, że jest zupełnie cicho. Poza brzęczeniem łańcuchów nie było słychać żadnych kroków, głosów, śmiechów. Zupełnie nic. Więc czy to możliwe, że była już noc i wszyscy śpią? Ale w takim razie gdzie jest Kirei? Przecież nigdy nie pozwalał jej spać samej, zawsze był przy niej. Do tego ten irytujący zapach w powietrzu. O co chodzi? Zaniepokojona wstała i skierowała się powoli w stronę drzwi. Idąc przez chwilę miała wrażenie, że świat dziwnie falował wokół niej. Coś się stało, czuła to. Nagle niepokój przerodził się w głęboki strach, który uformował się w ciężką bryłę w gardle. Jej ostrożne kroki odbijały się głuchym echem, gdy przemierzała korytarze. Zapach prochu stał się już prawie nie do zniesienia, gdy w końcu stanęła przed wejściem do głównej sali. Pchnęła drzwi i to, co zobaczyła sprawiło, że bryła uformowana w jej gardle pękła i poczuła, że się dusi. Przed nią na podłodze, ławach, wszędzie leżały dziesiątki ciał. Wszystko dookoła obryzgane było krwią, która spłynęła do jej stóp. Wszyscy byli martwi. Martwi. To słowo wciąż dźwięczało w jej głowie. Amelia chciała krzyczeć, ale nawet to wydawało się zbyt trudne. Wciąż walczyła ze swoim oddechem, próbując utrzymać przytomność. Jej własne ciało odmówiło posłuszeństwa, gdy spróbowała się poruszyć. Tornado emocji szarpało jej świadomością. Czy to możliwe?

– Rei? – wykrztusiła wreszcie ze strachem, dławiąc się.

Całą siłą woli zmusiła się i postąpiła krok naprzód. Ruszyła środkiem dużej sali, krew rozbryzgiwała się pod jej stopami. Chciała stąd uciec, ale najpierw musiała się upewnić… Nie ma go tu prawda? A jeśli jest…? To było zbyt wiele, stanęła zaciskając mocno oczy. Czuła się zupełnie tak, jakby ktoś uderzył ją ciężkim prętem w głowę. I wtedy przez chwile miała wrażenie, że ten strach jest jej znany. Zadrżała, ale otworzyła ponownie oczy. Odwróciła głowę i wtedy go zobaczyła. Leżał tam, w kałuży krwi razem z Tamakim, Mayą, Liną, Gourry’m i…

– Nie Zel, ty też… – wyszeptała przerażona, gdy jej wzrok odnalazł i jego.

Stała tam zupełnie sama, jedyna pozostawiona przy życiu i nagle zrozumiała, że i dla niej życie się skończyło, wraz ze śmiercią ich wszystkich. Jej oczy zgasły w tym smutku, nie zdolne nawet do płaczu. Teraz to było zbyt wiele, by jeszcze patrzeć na ich bezwładne ciała. Odwróciła się gwałtownie i wybiegła zasłaniając usta. Nie miała żadnego celu, po prostu czuła, że musi biec przed siebie, dalej, jak najdalej od tego miejsca. Pchnęła drzwi wejściowe i wypadła przed budynek, a gdy podniosła wzrok… Jeśli Amelia kiedykolwiek wyobrażała sobie koniec świata to z pewnością tak on właśnie wyglądał. Zupełnie jakby gnił w przyspieszonym tempie na jej oczach. Wcześniej jałowa ziemia, teraz przypominała wielką ropiejącą ranę pod krwawym niebem. Sczerniałe rośliny, trawione powolnym rozkładem wiły się we wszystkie strony, a sam odór był nie do zniesienia. Nogi ugięły się pod dziewczyną i upadła na kolana. Czy tak właśnie kończy się świat? Zanim Amelia zdążyła na to wszystko zareagować i otrząsnąć się z szoku, łańcuchy po jednej stronie miasta pękły z trzaskiem. Rozpaczliwie próbowała się czegoś złapać, ale było już za późno, przed nią była tylko ciemność…

***

– Nie! – obudziła się nagle.

Podniosła się gwałtownie i rozejrzała. Była sama, leżała na ziemi, splątana w swoją pościel. Czy to… czy to sen? Potrząsnęła głową zdezorientowana. To nie mógł być sen, to było tak realne! Zadrżała na wspomnienie swoich martwych przyjaciół i szybko odpędziła tę myśl, woląc jednak wierzyć, że to nie było prawdziwe. Westchnęła i wyplątała się z materiałów. Czuła się jednak jakoś niespokojnie z powodu panującej, znajomej ciszy więc szybko zdecydowała się na sprawdzenie sytuacji. Wszystko nazbyt przypominało jej sen, ale gdy weszła do głównej sali odetchnęła z ulgą. Była pusta. Już chciała zawrócić, gdy przyszło jej do głowy poszukać Kireia. Szybko ruszyła w stronę kuchni, mając nadzieję, że tam go znajdzie. Nie myliła się, gdy była już blisko usłyszała ciche głosy dochodzące z pomieszczenia.

– Z początku myślałem, że to Amelia jest Piątym… – powiedział Kirei, Amelia zatrzymała się przed drzwiami.

– Też dałem się przekonać twoim wyjaśnieniom, ale w tej sytuacji chyba nie ma wątpliwości… – odezwał się głos, którego Amelia nie znała.

– A ja mówiłam od początku, że to nie była ona! Rei pomyśl, już wtedy zbyt wiele rzeczy nie pasowało, co ze znamieniem, jakąś zdolnością? Przecież ich nie miała, ale ta… – urwała Maya.

– Wiesz dobrze, co myślałem o jej zdolności… – bronił Rei.

– To już nie ważne, ta dziewczyna jest Piątym, ma znamię – ponownie obcy głos. – Odezwała się chociaż?

– Nie – odparła smętnie Maya. – I tu mamy problem, Xellosie jak myślisz, co powinniśmy z nią zrobić? Da się jakoś odkryć jej zdolność?

Amelia stała pod drzwiami nasłuchując, cała ta rozmowa była dla niej bardzo dziwna i niewiele z niej rozumiała. I co to miało wspólnego z nią? Nie mogła oprzeć się pokusie i ostrożnie zajrzała do środka przez niewielką szczelinę w drzwiach. Trójka osób siedziała przy dużym stole. Nieznajomy siedział do niej plecami, więc nie mogła stwierdzić czy go zna, natomiast miny Reia i Mayi nie wróżyły nic dobrego.

– Myślę, że jej moc ujawni się sama, trzeba tylko trochę poczekać i zostawić sprawy tak jak są. Może ma to coś wspólnego z tym dzisiejszym incydentem, zanim ją tu sprowadziliście – wyjaśnił Xellos i spojrzał na przeciwległy koniec kuchni, Amelia podążyła za jego wzrokiem i szybko przekonała się, że nie powinna słyszeć tej rozmowy.

Pod ścianą siedziała skulona dziewczyna, w zniszczonym czarnym płaszczu. Rękawy płaszcza były podwinięte, a ona z nieludzką pasją drapała swoje przeguby. Na bladej skórze widoczne już były wściekle czerwone szramy. Amelia nie mogła oderwać od niej wzroku.

– Przestań! – krzyknęła w myślach, błagając o to by ktoś przerwał tej dziewczynie, i nagle… przestała.

Burza czarnych, splątanych włosów zasłaniała jej twarz, która po chwili podniosła się i jej ciemne oczy spojrzały wprost na Amelie. Przestraszona chciała uciec, ale wtedy potknęła się o kawałek zniszczonej płytki podłogowej i upadła, wpatrując się z oczekiwaniem w drzwi. Oczekiwała… właśnie, czego oczekiwała? Drzwi otworzyły się, a w wejściu stanął Kirei ze zmieszanym wyrazem twarzy.

– Och, to ty? – zabrzmiało głupie pytanie, Amelia tylko przytaknęła. – Co tutaj robisz?

– Szukałam cię – odpowiedziała zwyczajnie.

– Ale widzisz, nie powinno cię tu teraz być, bo my, znaczy ja…

– Już dobrze Kirei! Niech wejdzie jeśli chce – zabrzmiał głos Mayi.

Chłopak wahał się chwile, ale wkońcu pomógł wstać Amelii i razem weszli do kuchni. Amelia spojrzała na Mayę, która właśnie opatrywała ręce czarnowłosej dziewczyny. Nigdzie jednak nie było śladu tego nieznajomego.

– Kto to? – zapytała bez ogródek Amelia, wskazując na nieznajomą dziewczynę.

– To nic nie pamiętasz? -odpowiedziała Maya nadal zakładając opatrunek. – To ta dziewczyna, z którą znaleźliśmy cię dziś wieczorem.

– Mnie? – wypaliła zaskoczona.

– Lepiej powiedz mi, co robiłaś na zewnątrz? – zapytał troskliwie Rei i pociągając ją za rękę, posadził naprzeciw siebie.

Amelia nie odpowiedziała, ale w zamian zaczęła przeszukiwać swoje wspomnienia. I nagle zrozumiała o czym mówili.

– Już pamiętam – zaczęła w końcu. – Było przyjęcie, ty kazałeś mi siedzieć w pokoju, ale tak strasznie mi się nudziło, więc postanowiłam pospacerować po budynku. Kiedy przechodziłam koło okien na piętrze zobaczyłam jakąś postać i nie wiem skąd, ale byłam pewna, że to nie Nieumarły. Po prostu zachowywała się jakoś inaczej, wyglądała na zagubioną, więc poszłam do niej – przełknęła głośno pod srogim spojrzeniem Reia. – Ostatnie, co pamiętam to, że ją dotknęłam… – postanowiła ominąć fragment o swoim śnie i spojrzała na nieznajomą. – Co się właściwie stało?

– Miałaś szczęście, że Zelgadis znalazł was zanim stało się coś gorszego, a ty chyba po prostu straciłaś przytomność – wyjaśniła Maya. – I dobrze, że ja zdążyłam przyjść zanim ten porywczy chłopak zabił tę dziewczynę.

– Zelgadis? – Amelia była zaskoczona.

– Tak, był strasznie wściekły…

– Ale zaraz! – zaprotestowała Amelia. –Dlaczego pozwoliliście, aby ta dziewczyna zrobiła sobie coś takiego? – wskazała na jej ręce. – I gdzie ten chłopak, który tu z wami był?

Maya zamarła w połowie ruchu, a Kirei zmrużył oczy.

– O czym ty mówisz? – zapytał wreszcie. – Nikogo tu nie było oprócz nas, a ona miała to już kiedy ją znaleźliśmy. Póki co nie odezwała się słowem więc nie wiem skąd…

– Jak to? Nikt więcej tu nie był?

– Amelio zastanów się, gdyby był to gdzie by zniknął? – powiedział i uśmiechnął się ciepło.

Amelia patrzyła na niego badawczym wzrokiem, ale w końcu uznała, że chyba nie wybudziła się jeszcze dość dobrze ze swojego wcześniejszego snu i coś musiało jej się przywidzieć.

***

Rytmiczne ruchy polerowały gładką powierzchnie miecza. Po kilku takich powtórzeniach Zelgadis mógł się już przejrzeć w jego ostrzu. Z zadowoleniem wstał z łóżka i uchwycił klingę mocniej w dłoni. Chciał właśnie zacząć swój zwykły trening pchnięć i ciosów, gdy niespodziewanie jego głowę przeszył tępy ból. Miecz wypadł mu z ręki kiedy chwycił się za skronie. Wszystko to trwało zaledwie chwile, ale miał wrażenie, że przez jego świadomość znów przemknął obraz tajemniczej dziewczyny, o białych włosach, w czarnych szatach. Odetchnął, gdy to uczucie minęło.

– Kim jesteś? – zapytał szeptem samego siebie i położył się na łóżku. Nie, chyba po prostu jestem zmęczony, pomyślał i zasnął…

***

Poranek nastał szybko i był wyjątkowo brutalny, zwłaszcza dla pewnej młodej bohaterki. Rozwiercający ból w czaszce powitał ją, gdy tylko otworzyła zmęczone oczy, tym samym wystawiając je na ataki rażących promieni światła. Poruszyła się, próbując uciec przed tym nieprzyjemnym doznaniem, ale natychmiast poczuła mdłości i zawroty głowy, więc ponownie znieruchomiała. Patrzyła tylko tępym wzrokiem w sufit, jednak odczuwane pragnienie nie dawało o sobie zapomnieć, było zbyt silne, więc po długiej chwili zdecydowała się ruszyć po wodę do przeciwległego kąta pokoju. A było to nie małym wyczynem w jej obecnym stanie! Z trudem dźwignęła się z ziemi i skierowała po zbawienny płyn, jednak gdy tak zataczała się od ściany, do ściany w końcu potknęła się o coś i runęła na ziemię.

– Co do… – zaczęła ze złością, próbując zidentyfikować ową dziwną rzecz dzięki, której była teraz cała poobijana.

Odwróciła się i zobaczyła na podłodze nienaturalnie duży stos pościeli, zupełnie jakby coś było nią przykryte. Wyciągnęła rękę i szybko schwyciła narzutę spod, której ukazał się…

– Gourry?! – wrzasnęła na całe gardło Lina. – Co ty tu u licha robisz!

Blondyn przetarł dłonią ospałą twarz i spojrzał na dziewczynę pustym wzrokiem. Wybełkotał coś niezrozumiałego, po czym ponownie zakrył się pościelą.

– Obudź się jak do ciebie mówię kretynie! Myślisz, że możesz tak wykorzystywać słabość niewinnej dziewczyny?! I to twoje „Yyym” to jest wszystko, co masz mi teraz do powiedzenia?! No wstań wreszcie! – wykrzykiwała, chociaż z każdym zdaniem ta wypowiedz przeradzała się bardziej w nerwowy pisk.

– Lina błagam… – wymamrotał wreszcie chłopak. – Boli mnie głowa, przestań…

– Pf! Teraz to cię niby głowa boli, ale jakoś nie miałeś problemów, żeby w tak nikczemny sposób zakraść się do mojego pokoju!

– Lina…?

– Czego?!

– A czy to nie ty jesteś w moim pokoju?

Rudowłosa rozejrzała się po pomieszczeniu i ze zgrozą stwierdziła, że tym razem Gourry ma rację. Jej policzki zapłonęły szkarłatnym rumieńcem i oburzona odwróciła głowę, przygryzając wargi, ale na to Gourry wybuchnął tylko głośnym śmiechem. Dziewczyna spojrzała na niego i też uśmiechnęła się lekko, lubiła kiedy tak się śmiał, tak beztrosko.

– Dziś wielki dzień co? – zapytała, sięgając wreszcie po dzbanek wody.

– To znaczy?

– Amelia doszła do siebie i dziś wyruszamy, do tej całej wiedźmy, czy kto to tam był… Dobrze, nie mogę się już doczekać kiedy odzyskam swoje moce – dokończyła posępnie.

– Ej Lina?

– Czego?

– Jak myślisz, co będzie z Amelią? – zapytał patrząc na swoją towarzyszkę.

– Chciałabym żeby nas pamiętała – odparła cicho. – Może, gdy wrócimy do naszego świata da się jej jakoś przywrócić wspomnienia.

– A nie uważasz, że to nie sprawiedliwe? – zapytał nagle.

– O czym mówisz? – spojrzała na niego zdziwiona.

– O tym, że przybyliśmy tu jakby nigdy nic, zabieramy Amelię, uciekamy do naszego świata i zostawiamy tu wszystko w takim beznadziejnym stanie…

– Gourry ja… – zaczęła, ale nie potrafiła znaleźć właściwych słów na dokończenie. Po raz drugi dzisiejszego poranka, on miał rację. – Tak trzeba… – dokończyła w końcu, jednak w jej głosie zabrakło zwykłej pewności siebie.

Tymczasem, w pokoju obok Zelgadis był bardzo zadowolony z siebie. Ten cudowny stan zawdzięczał nikomu innemu jak tylko Linie i Gourry’emu, a raczej ich małej awanturze, którą po części miał przyjemność usłyszeć.

– Tak się kończą próby upicia mnie… – mruknął do siebie i uśmiechnął się szyderczo, wychodząc na korytarz.

Skierował się do głównej sali i usiadł na jednej ze zniszczonych ławek, czekając na resztę. Nie wiedział dokładnie kto miał im towarzyszyć, w każdym razie on czuł się przygotowany, nawet bez możliwości korzystania z magii. Musiał czuć się przygotowany, w końcu nie robił tego dla siebie… Pewny siebie podniósł głowę i rozejrzał się dookoła. Ciekawiło go co tak wyjątkowego było w tym miejscu, że nie mogły go zaatakować demony? Z pewnością nie wyglądało na wyjątkowe, ale to pewnie była jedna z tych rzeczy, których nigdy się nie dowie… Nagle drzwi po przeciwległej stronie sali otworzyły się ukazując drobną postać Amelii. Zelgadis wyraźnie zauważył, że dziewczyna speszyła się na jego widok, jednak szybko ukryła to pod nieśmiałym uśmiechem.

– Sam? – zapytała nieśmiało podchodząc do niego.

– Jak zawsze – odpowiedział trochę ironicznie. – Jak się dziś czujesz? Gotowa do drogi? – zapytał niby od niechcenia, jednak w środku czuł, że wnętrzności kurczyły mu się do niemożliwych rozmiarów.

– Tak, już mi lepiej – powiedziała i usiadła po przeciwnym końcu ławki. – Co nie znaczy, że jestem gotowa do drogi. Nie chcę iść… – dodała po chwili ciszy.

– Dlaczego? – zapytał chociaż przypuszczał, że zna odpowiedź.

– Dla was to minęło zaledwie kilka dni odkąd zniknęłam, ale dla mnie to był cały rok. W dodatku jedyny rok, który pamiętam… Tu są wszystkie moje wspomnienia i osoby, które kocham… – a jednak coś w odpowiedzi Amelii zabolało Zelgadisa, ale zdecydował się nie przerywać. – Tu czuję się potrzebna. Nie wiem czy to z powodu tego, że demony chcą mnie dopaść i zabić, ale moi przyjaciele chronią mnie. I nie wiem czy to tylko dlatego, że jestem im w jakimś sensie potrzebna do wygrania tej wojny, ale jestem potrzebna…

– Mnie też byłaś potrzebna… – nie zamierzał tego powiedzieć głośno, ale nim się zorientował słowa już padły z jego ust.

– Jaa… – zaczęła, ale nie dane jej było skończyć, ponieważ właśnie w tej chwili drzwi otworzyły się z głośnym trzaskiem.

– O Zel, już jesteś? – Lina wpadła do sali w towarzystwie Gourry’ego.

– Też się cieszę, że cię widzę – odpowiedział sarkastycznie.

– Czy ty zawsze musisz być taki, nawet z samego rana? – zauważyła załamując ręce i kręcąc głową.

– Staram się – odpowiedział żartobliwie i uśmiechnął się pod nosem, próbując zapomnieć o swojej ostatniej rozmowie. Musi bardziej uważać na to, co mówi.

– Jesteśmy sami? Gdzie reszta? – zapytał Gourry rozglądając się po pomieszczeniu.

– Spokojnie, już jesteśmy – odezwał się nagle nowy głos, a już po chwili z innego korytarza wyłoniło się pięć zakapturzonych postaci.

Kiedy zdjęli kaptury okazało się, że to nie kto inny jak Kirei, Maya, rudowłosy Tamaki, Daiki (Zel widział go tylko raz) i ku zdziwieniu Zelgadisa, ta dziewczyna, której o mało nie zabił ostatniej nocy.

– Ona też? – zapytała podejrzliwie Amelia, wyciągając to samo pytanie z ust Zelgadisa.

– Nie mogliśmy przecież pozwolić żeby biedaczka została sama – wyjaśniła Maya. – Jeśli pójdzie z nami, Daiki będzie miał możliwość się nią zająć, bo nie wiem czy już wiecie… – zwróciła się do Liny – Daiki to nasz ‚lekarz’…

Lina tylko wzruszyła ramionami i odburknęła coś w stylu ‚może się nam przydać’, ale jak dla Zelgadisa to wszystko zrobiło się zbyt podejrzane. Po co chcą ze sobą ciągnąć tę dziewczynę? Cóż, to pewnie kolejna z rzeczy, których się nie dowie, przynajmniej na razie. Zirytowany ponownie obrzucił spojrzeniem czarnowłosą dziewczynę. Wyglądała lepiej niż wczorajszej nocy, jednak nadal było w niej coś dziwnego.

– Przepraszam za wczorajszą sytuację… – odezwała się nagle lodowatym głosem. Te przeprosiny wyraźnie skierowane były do Amelii i Zelgadisa, jednak mówiąc to nawet na niego nie spojrzała. Jej czarne, przeszywające oczy utkwione były wyłącznie w Amelii.

– Wybaczamy… – zaczął szybko Zelgadis i odruchowo stanął przed Amelią, zasłaniając ją przed wrogą postacią. – Jednak nie radzę tego powtarzać – nie próbował nawet ukryć, że to ostatnie miało być groźbą.

– Z pewnością nie – dokończyła sykliwie czarnowłosa i ukryła twarz pod głębokim kapturem.

– Hej! Lillya zachowuj się! – wtrącił się Tamaki, najwyraźniej próbując załagodzić atmosferę. – Cóż, musicie jej wybaczyć, wiele przeszła – zaśmiał się nerwowo.

– Więc Lillya taa? Miło nam cię poznać – podchwyciła Lina, ale ton jej głosu wyraźnie mówił po czyjej jest stronie. – Dobra, dość tych scenek! Idziemy wreszcie?

Bez zbędnych komentarzy grupa skierowała się do wielkich drzwi wyjściowych. Większość zajęła się już rozmową, jednak Zelgadis nie spuszczał wzroku z czarnowłosej i kiedy zobaczył, że ta znowu obserwuję Amelię, bez zastanowienia podszedł do przyjaciółki i łapiąc ją za rękę pociągnął w swoją stronę.

– Trzymaj się blisko mnie, jasne? – szepnął Amelii na ucho i gestem głowy wskazał na Lillyę, która oddaliła się już wystarczająco daleko.

– Boję się… – odpowiedziała cicho Amelia i ścisnęła mocniej dłoń chłopaka.

– Nie martw się, nie pozwolę nikomu nawet cię tknąć… – obiecał odwzajemniając uścisk.

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-08-13 17:25:29)

Rozdział 11 - W potrzasku

Strużka zimnego potu spłynęła po czole Liny, gdy zawalony strop oddzielił ją od przyjaciół. Zza grubej ściany gruzów i roztrzaskanych mebli nie była w stanie niczego zobaczyć, a głucha cisza tylko potęgowała jej strach.

– Lina co teraz zrobimy?! – wrzasnął Gourry i potrząsnął rudowłosą chwytając jej ramiona.

– Jak to co? Wiejemy stąd i to jak najszybciej! – odpowiedziała po dłuższej chwili wpatrywania się w niego, po czym wyrwała się z uścisku i ruszyła szukać wyjścia. Pewnie przeszła przez pusty korytarz, w towarzystwie wyczarowanej kuli światła, wpadając do dużej biblioteki. Rozejrzała się po pomieszczeniu w poszukiwaniu wyjścia, po czym zaczęła chodzić wzdłuż regałów.

– Wiejemy? A co z Amelią i Zelgadisem? – zapytał zdezorientowany Gourry, podążając za Liną.

– Poradzą sobie… – mruknęła pod nosem i zaczęła badać najbliższe okno między regałami.

– Poradzą? – prychnął Gourry. – Chyba nie widziałaś…

– Tak Gourry, widziałam! – wrzasnęła dziewczyna, przerywając mu. – Zobaczyłam co to było, kiedy weszłam w ten przeklęty korytarz! I powiem ci, że wcale nie chcę mieć z tym nic wspólnego, a poza tym, co my teraz możemy zrobić?! Nie chcę żeby moja dusza stała się obiadem dla jakiegoś paskudnego potwora. Zel nie jest debilem, w przeciwieństwie do niektórych… – dodała pod nosem, tak żeby Gourry nie zrozumiał dokładnie jej słów. – Tak więc, poradzi sobie. Nie powinniśmy się martwić. Zobaczysz, on jest jak karaluch, przetrwa wszystko… – zaśmiała się nerwowo dalej majstrując przy oknie.

– Być może i by PRZETRWAŁ, ale chyba zapomniałaś, że całą energię zużył ratując TWOJE życie! – wtrącił, Lina spojrzała na niego zdziwiona.

– Ty, Gourry… Ja mam wrażenie czy ty naprawdę mi się stawiasz? – zapytała groźnie odwracając się od okna i podchodząc do niego. Było to coś naprawdę dziwnego, że zawsze uległy Gourry wyraża swoją opinię, sprzeciw i nie chodziło tu o jedzenie.

– Tak! Jesteś okropną egoistką – stwierdził, krzyżując ramiona na piersi.

– Ja? Ja jestem egoistką?! To chyba muszę ci przypomnieć, że Zel uratował mi życie, którego o mało nie straciłam przez twoją głupotę! – wrzasnęła, tupiąc nogami jak mała, rozkapryszona dziewczynka.

– Wiesz Lina, nie sądziłem, że jesteś aż tak samolubna. Możesz sobie uciekać, ja znajdę sposób żeby im pomóc.

– Tak? To w takim razie oświeć mnie, o wielki szermierzu, co zamierzasz teraz zrobić? – zapytała kpiąco i uniosła brew w geście oczekiwania.

– To co zwykle – odpowiedział z uśmiechem i sięgnął po swój miecz, gdy jednak go wyciągnął zamiast strugi światła pojawiła się czarna, skumulowana energia rosnąca z każdą chwilą. – Aaa! Co z moim mieczem?!

– Pacan z ciebie Gourry – skwitowała Lina. – Czyżbyś zapomniał, że w tym świecie ta twoja wykałaczka na nic się nie przyda? Lepiej to schowaj, bo sobie zrobisz krzywdę i pomóż mi z tym oknem. Jeśli chcemy się do nich dostać, to musimy najpierw wydostać się stąd. Pospiesz się!

Drewniane schody skrzypiały pod ich szybkim biegiem, oświetlane przez zaklęcie Amelii, które przemieszczało się wraz z nimi. Zelgadis czuł, że boli go każda część ciała, ledwo miał siłę biec, a co dopiero walczyć. Najchętniej stanąłby i od razu oddał w ich ręce. Nie był jednak sam, musiał przynajmniej zapewnić bezpieczeństwo Amelii. Gdy dostali się na piętro ich oczom ukazało się kolejne rozwidlenie. Korytarze biegły w przeciwnych kierunkach, a wzdłuż ścian, na całym piętrze były wejścia do kolejnych pomieszczeń. Spróbował pchnąć Amelię do najbliższego z tych pokoi, jednak ta pociągnęła go za rękę w głąb prawego skrzydła.

– Tam nie było drzwi. – wydyszała. – Tutaj! – wbiegła do jednego z opuszczonych pomieszczeń na końcu korytarza. Gdy tylko Amelia zatrzasnęła za nimi wejście, Zelgadis upadł na kolana i skulił się na podłodze z powodu przeszywającego bólu. – Zel! Nic ci nie jest?! – podbiegła do niego i delikatnie położyła mu dłoń na czole.

– Nie przejmuj się tym teraz… – jęknął, strącając jej rękę. – Amelio musimy zaryglować drzwi… – spróbował wstać, ale nowy przypływ bólu uniemożliwił to. Przez oczyma zatańczyły mu ciemne plamy, z którymi musiał walczyć o zachowanie przytomności. – Przepraszam… – jęknął boleśnie.

– Ja to zrobię – wstała i szybko rozejrzała się po pokoju. Nie znalazła niczego, co nadawałoby się do zaryglowania drzwi oprócz starej, rozwalającej się szafy. Bez większego namysłu, z trudem przesunęła ją w odpowiednie miejsce. Zaraz po tym jak to zrobiła rozległ się huk. Ktoś uderzał w drzwi wejściowe. Zelgadis z przerażeniem spojrzał na Amelię. W tym stanie nie mógł nic zrobić, nie mógł nawet się podnieść. Przeklął w duchu sam siebie i swoją słabość.

– Daj mi swój miecz – rzuciła nagle dziewczyna. Zel spojrzał na nią zdziwiony, ale nie miał siły protestować, z trudem odpiął zapięcie pochwy i wydobył miecz, który zręcznie schwyciła w dłonie.

– Umiesz się tym posługiwać? – wysapał zszokowany. Jego Amelia zawsze była przeciwniczką białej broni.

– Kirei czegoś mnie nauczył… – wymamrotała w odpowiedzi i całą swoją uwagę skierowała na drżącej szafę.

Drgania stawały się coraz silniejsze, a kolejne sekundy rozciągały się w niepewności. W końcu do Amelii dotarła bolesna prawda. Może i nie była już tą bezbronną dziewczynką, którą znał Zelgadis, ale w tej sytuacji, jakie miała szanse? Tak czy owak, byli skazani na porażkę, mimo to nie mogli oddać się bez walki, pomyślała ściskając rękojeść.

– Amelio… – jęknął nagle Zelgadis. – Tak mi przykro…

Nie odpowiedziała, ale gdy się odwróciła i spojrzała w jego twarz miała wrażenie, że czegoś brakuje w niej samej, a kiedy już miała to uchwycić, myśl znowu od niej uciekała. Czuła w sobie jakieś nieznośne oczekiwanie. Było tak od samego początku, gdy tylko go zobaczyła. Najpierw sądziła, że to przez utratę pamięci, ale później zorientowała się, że w stosunku do Liny czy Gourry’ego nie miała takiego uczucia, a przecież ich także nie pamiętała. Nie… to coś zupełnie innego, stwierdziła. Wciąż przyglądała się jego twarzy, gdy nagle szafa runęła z impetem na podłogę za jej plecami, a drzwi otworzyły się z trzaskiem i wtedy coś wskoczyło na swoje miejsce w głowie Amelii. Błyskawicznie odwróciła się w stronę drzwi i krzyknęła:

– Lighting!

Wcześniej wyczarowane światło teraz wybuchło nad jej głową jak pocisk, oślepiając wszystkich w pokoju,  poza nią samą, gdyż przygotowana w porę zdążyła zamknąć oczy. Sama nie wiedziała, że da się postąpić z tym zaklęciem w ten sposób. Nikt nic jej o tym nie wspomniał, ale po prostu tak poczuła… Wykorzystując sytuację, rzuciła się w stronę wrogów zadając zwinne pchnięcia i ciosy.

Kiedy Zelgadis otworzył oczy po oślepiającym błysku, dwa ciała leżały już na ziemi, a Amelia stała tuż przy jego boku, próbując odepchnąć miecz jednego z napastników, dwoje pozostałych tylko obserwowało sytuacje z przeciwległego kąta.

– Jest za silny… – wysapała w końcu Amelia, siłując się z Nieumarłą.

Nie trwało to długo, nim siła ją opuściła i miecz wypadł z jej dłoni. Nim zdążyła go podnieść, wróg pchnął ją na podłogę.

– Nie! – wrzasnął Zelgadis, gdy Nieumarła uniosła broń nad dziewczyną, przymierzając się do ostatecznego ciosu…

Amelia upadła na podłogę i poczuła w ustach metaliczny smak krwi. Szybko odwróciła się w stronę napastniczki i natychmiast zamarła, widząc nad sobą błyszczące ostrze. Zamknęła oczy i zacisnęła pięści, czekając na nadejście bólu, który jednak nie nadchodził. Gdy ponownie otworzyła oczy zobaczyła, że głowę kobiety przebił sztylet i nim zorientowała się skąd mógł się tam wziąć usłyszała wołanie, tymczasem ciało Nieumarłej runęło bezwładnie na podłogę.

– Ee szuje! – wrzasnęła Lina patrząc wyzywająco na pozostałych dwóch Nieumarłych stojących pod ścianą. – Nie ładnie kopać leżącego, może byście się wzięli za kogoś równego sobie?! – zeskoczyła z przewróconej szafy i wyciągnęła swój miecz.

– Chodźcie! – zawtórował jej głos Gourry’ego.

Amelia odetchnęła z ulgą, gdy Nieumarli całkowicie ją zignorowali kierując się w stronę Liny i Gourry’ego. Zwaliła ze swoich nóg ciało martwej kobiety i podniosła się z ziemi by pomóc Zelgadisowi, ale z przerażeniem zauważyła, że go tam nie było…!

– Zelgadis? – krzyknęła Amelia i rozejrzała się ze strachem po pokoju. Miała nadzieję, że chłopak się gdzieś ukrył, schronił, jednak każda kolejna mijająca chwila odbierała jej tę kruchą wiarę. Zelgadis zniknął, a jego miecz razem z nim. Dziewczyna spojrzała z niedowierzaniem na Linę i Gourry’ego, który właśnie powalił ostatniego Nieumarłego.

– Gdzie Zel? – zapytała podejrzliwie Lina dostrzegając wzrok przyjaciółki.

– Ja… – zaczęła Amelia – On zniknął… – wykrztusiła w końcu. Sama nie wiedziała jak to było możliwe, przecież straciła go z oczu tylko na moment!

– On… co?! – wrzasnęła Lina podchodząc do Amelii i szarpiąc jej ramionami. – Cholera! Przecież byliście razem, jak możesz nie wiedzieć co się z nim stało?!

Dalsze oskarżenia rudowłosej stały się dla Amelii już tylko potokiem niezrozumiałych słów. Patrzyła niewidzącym wzrokiem w oczy Liny, aż w końcu pewne zdanie zdołało przedrzeć się przez jej otumanienie.

– To twoja wina! – krzyknęła Lina, a w Amelii coś pękło. Nie powstrzymując dłużej swoich emocji przywaliła Linie prosto w twarz, tak że ta zatoczyła się na stojącego za nią Gourry’ego, na szczęście ten w ostatniej chwili uchronił ją przed upadkiem, łapiąc w swoje ramiona. Zdziwiona czarodziejka dotknęła swojego obolałego policzka i podniosła wzrok na czarnowłosą.

– Gdyby nie ta twoja cholerna brawura i nieostrożność, w ogóle by do niczego nie doszło! Ale nie, bo oczywiście zawsze musisz najpierw coś zrobić, a dopiero później użyć mózgu! – wrzasnęła Amelia dysząc ze zdenerwowania. Zostali sami w jakimś walącym się budynku, dopiero co zaatakowała ich zgraja Nieumarłych bydlaków, a żeby było ciekawiej Zelgadis dosłownie wyparował, a oni nie mieli nawet pojęcia, co mogło się z nim stać, tego było stanowczo za dużo. Łzy złości napłynęły jej do oczu.

– Moja brawura? – powtórzyła Lina otrząsając się z szoku wywołanego zachowaniem przyjaciółki. – I że to niby moja wina? Powtórz to maleńka jeszcze raz, a pokaże ci, co to znaczy „moja brawura”! – syknęła chcąc rzucić się w stronę Amelii, ale Gourry ani myślał ją puścić.

– Dziewczyny! – przerwał im blondyn wzmacniając uścisk wokół szarpiącej się Liny. – Jak będziecie na siebie wrzeszczeć i skakać sobie do oczu, to nigdy nic nie zdziałamy! Chcecie znaleźć Zelgadisa to lepiej zacznijcie ze sobą współpracować. To już chyba nie ważne czyja to wina, tak się po prostu stało więc teraz zróbmy coś z tym – dokończył puszczając Linę i wychodząc z pokoju.

– Gourry… – Lina odwróciła się gwałtownie i popatrzyła za wychodzącym blondynem. Próbowała pogodzić sens jego słów ze swoją dumą, a nie było to łatwe. Czuła się wręcz urażona, że ten półgłówek miał rację. Tak, bo tym razem to rzeczywiście należało mu przyznać, jemu, a nie wielkiej, potężnej Linie Inverse. – Ech… – jęknęła speszona i spojrzała na Amelię – Myślę, że on ma rację… ja… – zaczęła, ale nim zdążyła dokończyć, Amelia po prostu podeszła do niej i uścisnęła z całej siły. Dopiero po chwili Lina poczuła, że ciałem dziewczyny wstrząsa tłumiony szloch.

– Lina, powiedz mi, że go znajdziemy… – wyłkała w ramię przyjaciółki i pozwoliła swoim emocjom wydostać się na powierzchnię.

***

Pragnienie. Zelgadis obudził się czując, że język przykleił mu się do podniebienia, miał wrażenie, że nie pił niczego od kilku dni. Otworzył oczy i powoli podniósł się z brudnej podłogi, stwierdzając ze zdziwieniem, że jego poprzednie zmęczenie całkowicie zniknęło, ustępując miejsca całkowitemu wypoczęciu.

– Już myślałam, że nigdy się nie obudzisz – znajomy głos zabrzmiał za jego plecami. Na moment zamarł w bezruchu by po chwili ostrożnie spojrzeć za siebie. Białowłosa dziewczyna, która napadła na niego kilka godzin wcześniej, patrzyła na niego z zainteresowaniem. Odwrócił się w jej stronę bez słowa, nie wiedząc, co myśleć o tej dziwnej sytuacji.

Znajdowali się w małym pokoju, pełnym starych, zakurzonych mebli. Przy jednej ze ścian stał masywny regał, który obwalony był najróżniejszymi książkami. Grube, skórzane woluminy połyskiwały groźne w przyciemnionym świetle. Naprzeciwko znajdowała się wiekowa sofa z dwoma ogromnymi fotelami do kompletu. Całość obita była beżową boazerią, która już dawno zapomniała czasy swojej świetności. Przy sofie ustawiony był obdrapany stół, na którego blacie ktoś wyrył dziwaczne, niezrozumiałe symbole. Szczególną uwagę Zela przyciągnęło leciwe pianino stojące naprzeciw drzwi, pod oknem. W pierwszym momencie chłopak zastanawiała się czy ono wciąż jest użyteczne? Poza tymi najważniejszymi meblami w całym pomieszczeniu walała się masa najróżniejszych przedmiotów i staroci. Na podłodze leżał gruby, zakurzony, ciemnozielony dywan, a ze ścian zdrapywała się tapeta niezidentyfikowanego koloru.

– Co się stało? – zapytał Zelgadis, starał się, aby jego głos zabrzmiał pewnie, jednak nie zdołał ukryć nuty zdenerwowania i dezorientacji. Dziewczyna nie odrywała od niego wzroku, a na pytanie tylko uśmiechnęła się sarkastycznie, pozostawiając je bez odpowiedzi.

– Pij – powiedziała, w zamian rzucając mu bukłak pełen wody. Zegadis spojrzał na to podejrzliwie – Nie martw się, nie zatrułam jej… – dodała wyjaśniając jego wątpliwości.

Zmierzył ją przeszywającym spojrzeniem. Gdyby chciała go zabić, już by to zrobiła, pomyślał i zdecydował się upić łyk świeżej wody. Nigdy w życiu woda tak mu nie smakowała. Upił jeszcze kilka dużych łyków, łagodząc ból gardła i odrzucił bukłak w jej stronę. Dziewczyna zręcznym chwytem złapała nadlatujący przedmiot i schowała go do swojego płaszcza. Po chwili wstała i podeszła do swojej torby zawzięcie czegoś w niej szukając. Zelgadis przyjrzał się jej uważnie. Stwierdził, że była dość wysoka jak na kobietę, mniej więcej jego wzrostu, a on sam też do najniższych nie należał. Ciało miała zgrabne i wysportowane, nie ma się co dziwić skoro posługiwała się mieczem. Jednak to, co najbardziej spodobało się Zelgadisowi, to jej włosy. Długie, białe strugi spływające gładko po jej ramionach. Chłopak sam przed sobą się zawstydził, ale musiał przyznać, że była naprawdę ładna. Kiedy ponownie odwróciła się w jego stronę, w ręku trzymała jego miecz.

– Skąd masz ten miecz? – zapytała oglądając uważnie jego rękojeść.

– Mam go od zawsze. Dostałem od krewnego, a bo co? – odparł, nie rozumiejąc tego nagłego zainteresowania jego bronią.

– Doprawdy? – mruknęła w odpowiedzi i przejechała opuszkiem palca po ostrej klindze.

Zel przyglądał się uważnie, w oczach dziewczyny widział coś znajomego, ale nie mógł złapać tego dokładnie. Gdy już miał odgadnąć skąd brało się to dziwne odczucie, myśl o tym ponownie od niego uciekała.

– Jak masz na imię? – zapytał czując narastają fascynacje i ciekawość odnośnie tego, kim jest owa nieznajoma. Gdy pytanie zawisło w powietrzu, oderwała wzrok od miecza i spojrzała wiercąc mu dziurę w brzuchu.

– Dlaczego cię to interesuje? – zapytała ironicznie oczekując odpowiedzi.

– Czy to aż tak brzydkie imię? – zadrwił chłopak podnosząc się z ziemi, nie chciał, aby odkryła jego chwilową słabość i zainteresowanie. Zanim jednak stanął na równe nogi, dziewczyna już  doskoczyła do niego grożąc mu jego własnym mieczem.

– Nie drwij sobie ze mnie chłoptasiu… – ostrzegła lodowatym, bezwzględnym tonem i ostrzem broni przejechała po jego piersi.

– No więc? – ponaglił ją, ignorując całą tę groźbę. Musiał się czegoś od niej dowiedzieć.

– Hm… – zamyśliła się przez chwilę, wciąż trzymając ostrze przy jego piersi. – Myślę, że nie muszę ci odpowiadać… – mruknęła patrząc mu głęboko w oczy, po czym zaczęła mocniej napierać na niego mieczem. Zelgadis uśmiechnął się złośliwie w odpowiedzi i zanim białowłosa zdążyła zareagować, odtrącił przedramieniem miecz i za pomocą zwinnego chwytu obrócił dziewczynę plecami do siebie, tak że mógł unieruchomić w silnym uścisku jej ręce. Może i to ona była uzbrojona, ale on nadal miał swoje zdolności i szybkość chimery, z którymi przeciętny człowiek nie miał szans.

– Nigdy więcej nie groź mi moją bronią – szepnął chłodno, kładąc głowę na jej ramieniu. – A teraz oddaj mój miecz – poprosił z udawaną grzecznością. Dziewczyna z początku próbowała się wyszarpnąć z uścisku, jednak gdy zobaczyła, że nie ma szans, posłusznie wypuściła z dłoni broń, która z łoskotem uderzyła o podłogę. Stali tak długo w ciszy, w której Zelgadis mógł wychwycić  przyspieszone bicie serca i nierówny oddech towarzyszki. Był pewien, że jego własny także zostawiał ślad na jej delikatnej skórze.

– Nirali – odpowiedziała w końcu białowłosa, tym samym przerywając ciszę. – Na imię mi Nirali – powtórzyła, bojąc się, że z początku nie zrozumiał, co miała na myśli.

Na dźwięk tego imienia wnętrzności Zelgadisa skręciły się w proteście, którego nie mógł zrozumieć.

– Miło mi Nirali, jestem Zelgadis – odszepnął i przyciągnął ją mocniej do siebie wzmacniając uścisk. – A teraz powiedz mi, co ja tu robię i co stało się z moimi przyjaciółmi? – ton wciąż pozostawał zimny.

– Powinieneś mi podziękować, uratowałam cię przed Nieumarłymi… – jęknęła w odpowiedzi, najwyraźniej chwyt Zelgadisa sprawiał jej trochę bólu, jednak teraz go to nie obchodziło. Chciał wiedzieć więcej.

– Jakim sposobem zdołałaś mnie tutaj przenieść? – dopytywał, a gdy Nirali nie chciała odpowiadać wzmacniał swój chwyt, jeszcze bardziej wykręcając jej ręce.

– Użyłam magii… – wyjęczała przysuwając się jeszcze bliżej niego, aby złagodzić ból. Teraz byli już praktycznie przyklejeni do siebie.

– Skąd wiesz jak używać magii? Mów! – wrzasnął groźnie.

– Mój Pan dał mi tę moc! – odkrzyknęła, gwałtownie próbując się wyrwać, ale i tym razem Zelgadis był silniejszy.

– Kto jest twoim Panem?

– Nie powiem ci! – sprzeciwiła się. – Poza tym na twoim miejscu, lepiej by było, gdybyś zaczął się interesować swoją małą, uroczą dziewczyną… – wysączyła jadowicie i korzystając z nagłej dezorientacji Zelgadisa wyrwała się z jego uścisku.

Mimo to, nie mogła uciec zbyt daleko, bo już po chwili chłopak, korzystając ze swojej nadludzkiej szybkości, przyparł ją do ściany. Schwycił jej dłonie w swoje własne i skrzyżował ponad głową, tak żeby nie mogła użyć żadnego zaklęcia. Ich spojrzenia spotkały się i nie mogły oderwać. Duże, błękitne oczy spoglądały na niego z dziwnym blaskiem i nim się zorientował, Nirali przysunęła się i subtelnie musnęła jego usta. Zelgadis zamknął oczy i całą swoją koncentracje przeniósł na jej delikatne, pełne wargi. Z każdą chwilą nieśmiały pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny. Przyciągnął ją mocniej do siebie i puszczając jej dłonie zaczął wodzić palcami po jej ciele. Dziewczyna wczepiła palce w jego włosy, a prawą nogę zarzuciła na jego biodro. Zegadis nie potrafił się oprzeć, czuł jak rosła w nim ta nieposkromiona żąda, gdy jego dłoń zaczęła dotykać jej uda…

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-08-13 17:26:50)

Przede wszystkim dziękuje za bardzo miłe słowa! ^.^

Nie ukrywam, że chciałam żeby ta historia była mroczniejsza niż te fanficki, które sama miałam okazje przeczytać. Stąd chociażby obsadzenie całości w takim, a nie innym krajobrazie. Więc szczerze mówiąc to cieszę się, że niektóre fragmenty wywołują efekt "dołkowy", bo taki był właśnie zamierzony. Tak, tak znęcam się nie dość, że nad bohaterami to jeszcze nad czytającymi. xD To chyba po prostu dlatego, że zawsze wolałam takie historie, to dobre pole manewru do grzebania w psychice bohaterów. Jeśli moja opowieść jest chociaż w małym stopniu intrygująca to już jest to sukces.

Tak, faktycznie zawsze uważałam, że Gourry w moim opowiadaniu jest taką zagubioną postacią. Przez ostatnie rozdziały próbowałam trochę bardziej włączyć go w historię głównie za radą jednej z czytających. Cieszę się jeśli choć trochę mi się to udało.

Twoje słowa są dla mnie szczególnie miłe, bo zasadniczo to pochwaliłaś to, co spora część osób krytykowała tak więc dobrze wiedzieć, że ktoś odbiera to w inny sposób. Chodzi np. o "moją" wersję Amelii. Obawiałam się, że za bardzo odeszłam od kanonu tej postaci, chociaż oryginalna Amelia kompletnie nie pasowałaby do tej historii.

Ło raju! To się porobiło! Jednym rozdziałem wywróciłaś do góry nogami całą fabułę Slayersów! Co jest niezwykle zacnym posunięciem Czytając pierwszy akapit tego rozdziału, z jednej strony ucieszyłam się, że Zel się opanował, ale z drugiej strony stwierdziłam, ze trochę szkoda, bo pomysł na jakąś dawną przyjaciółkę Zela stwarzającą pretekst do drążenia przeszłości Zela byłby super, a w późniejszej części tekstu okazało się, że ów pomysł jednak wchodzi w życie ^^ Bardzo ciekawa jestem jak się dalej potoczy historia no i czyżby się pojawił zalążek trójkąta? Z jednej strony Amelia pomimo utraty pamięci czująca się najbezpieczniej w obecności Zela, a z drugiej część jego przeszłości... Bardzo fajny rozdział

Chyba ogólnie członkowie tutejszego forum, a może po prostu nieco starsze osoby interesujące się Slayersami mają ciągoty to cięższych historii... W sumie chyba nie ma co się dziwić, pisząc dramat, łatwiej jest grzebać w głowie bohaterów, więc całkowicie rozumiem Twoje preferencje

Rozdział 13 - Pierwsze wyjście z mroku

Przeszywający chłód obudził Amelię i sprawił, że z jej ust wydobyły się kłęby białej pary. Podniosła się z twardej posadzki i otuliła ramionami przysuwając jednocześnie kolana do piersi. Cicho ziewnęła i powoli spojrzała na swoich towarzyszy. Lina spała twardym snem, co jakiś czas pochrapując i przekręcając się niespokojnie, natomiast biedny Gourry, pełnił rolę jej poduszki. Zelgadis leżał dalej od nich, zwrócony w kierunku ściany więc Amelia nie mogła zobaczyć jego twarzy. Tylko spokojny, regularny ruch klatki piersiowej potwierdzał, że Zel pogrążony jest we śnie. Dziewczyna nie wiedziała, która jest godzina, ani nawet ile dni minęło odkąd wyruszyli w drogę. Mieszkając w świątyni granice czasu ustalał zakres obowiązków, tu natomiast dzień i noc zlewał się w jedną, płynną całość. Wszystko dlatego, że niebo ciągle pokrywała ta sama, gęsta warstwa czarnych chmur. Na szlaku, którym podążali nigdy nie wschodziło słońce, pozostawała tylko nieustępująca ciemność. Korzystając z chwili prywatności Amelia postanowiła obejrzeć swoje nadgarstki. Delikatnie rozwiązała bandaże, które zdążyły już się przykleić do krwawiącej rany. Całość nie wyglądała zbyt dobrze. Dwie dość długie szramy, z których delikatnie sączyła się krew wymieszana z ropą. W dodatku każdy gwałtowniejszy ruch dłonią potęgował ból. Czarnowłosa westchnęła załamana. Ma te rany już od roku, a one za nic nie chcą się zagoić. Czyżby wykonała je jakimś magicznym ostrzem? A może miało to związek zupełnie z czymś innym? Amelia nie wiedziała i zdecydowała się zostawić ten temat do czasu, aż bezpiecznie dotrą do innego filaru. Odpędzając ponure myśli zaczęła szukać w swojej torbie nowych bandaży. Nawet nie zauważyła kiedy ktoś podsunął jej czysty opatrunek pod nos. Zdziwiona odskoczyła i natychmiast odwróciła się w kierunku obcej ręki.

– Zelgadis? – sapnęła zdziwiona. – Myślałam, że śpisz – stwierdziła szeptem nie chcąc obudzić Liny i Gourry’ego.

– Jakoś nie mogłem spać – odpowiedział cicho, ponownie podając jej bandaże. – Miałem je w swojej torbie – wyjaśnił. Oczywiście nie zamierzał mówić Amelii dlaczego źle spał. Nie zamierzał mówić, że dopiero co dowiedział się, że pochodzi z innego filaru, jest posiadaczem legendarnej broni, którą musi natychmiast zabrać jak najdalej stąd i że pierwsze pięć lat jego wspomnień zostało zafałszowanych. Poczuł się naprawdę żałośnie, gdy o tym wszystkim pomyślał.

– Dziękuje – głos Amelii wyrwał go z rozmyślań. Dziewczyna wzięła bandaże i zaczęła opatrywać swoje rany. Ponieważ była praworęczna z lewym nadgarstkiem poszło dość sprawnie, gorzej miała się sytuacja przy drugim. Amelia nieporadnie próbowała zawiązać opatrunek, który co chwila wypadał jej z ręki.

– Mogę? – zapytał Zel uśmiechając się pobłażliwie na widok kolejnych, nieudanych prób. Czarnowłosa tylko westchnęła i wystawiła posłusznie rękę pozwalając się opatrzyć.

– Co teraz? – zapytała Amelia, gdy Zelgadis kończył poprawiać opatrunek pierwszej ręki.

– Teraz dokończę opatrywać drugi nadgarstek – odpowiedział zdziwiony jej pytaniem.

– Nie, nie – roześmiała się Amelia. – Miałam na myśli, co teraz ogólnie? Będziemy szukać tej wiedźmy?

– Ach – mruknął zrozumiawszy wcześniejsze pytanie. – Tak, myślę, że nie mamy dużego wyboru – stwierdził przypominając sobie słowa Nirali.

– A co z Kireiem, Mayą…? – zapytała, a jej twarz nagle posmutniała.

– Obawiam się Amelio, że w tej podróży możemy liczyć już tylko na siebie – odpowiedział i spojrzał jej głęboko w oczy. W końcu speszona jego spojrzeniem odwróciła wzrok. Coś jednak zostało ze starej Amelii…

– Tęsknie za nimi… – szepnęła po chwili, ale nie zdążyła nic więcej dodać, bo zza jej pleców zabrzmiało głośne ziewnięcie Gourry’ego.

– O, już nie śpicie? – odezwał się blondyn akurat w momencie, gdy Zelgadis uporał się ostatecznie z bandażami.

– Lepiej obudź Linę i wyruszajmy w drogę. Przez to całe zamieszanie w nocy i tak przespaliśmy pół dnia – stwierdził ostrym tonem i zaczął zbierać ich rzeczy. Amelia aż zadrżała na tak nagłą zmianę w jego głosie.

Obudzona przez Gourry’ego Lina z niezadowoleniem otworzyła oczy.

– W normalnych okolicznościach powiedziałabym, mamo jeszcze pięć minut, ale wcale nie mam ochoty zostawać tu dłużej niż to konieczne – zażartowała i bez zbędnego marudzenia ruda także zaczęła szykować się do dalszej podróży.

– Jaki mamy plan? – zapytał Gourry, gdy wszyscy byli już spakowani.

Zelgadis zastanowił się chwilę. Właściwie nie mieli żadnego planu. Sami nie wiedzą jak odnaleźć Acedie, jedyne co im pozostało to liczyć, że Nirali go nie wystawi i dotrzyma obietnicy. Będzie musiał uważnie wypatrywać wszystkich drogowskazów  pozostawionych przez dziewczynę, a przy okazji nie zdradzić swojego sekretu przez innymi.

– Spokojnie, wiem co robić, myślę, że znalazłem potrzebne informacje w tych notatkach z biblioteki, o których wspominałem wczoraj – powiedział z pewnością w głosie, choć to wcale nie była prawda. Nikt nie miał własnego planu to też nikt nie kwestionował słów Zelgadisa i powoli ruszyli do wyjścia.

Kiedy spojrzało się na okolicę można było doznać wrażenia, że piąty filar wciąż przeżywa ten sam dzień od nowa. Niezmieniająca się pogoda, niebo wiecznie osnute czarnym dymem. Zniszczone budowle, w których dawno umarło życie i wciąż tak samo podzwaniające łańcuchy, które okalały cały krajobraz. Jedynie unoszące się przed oczyma drobiny kurzu świadczyły o zmienności otoczenia. Wszystko było niesamowicie przygnębiające. Gdy czwórka towarzyszy wyszła z ruin dawnego domu Zelgadis rozejrzał się uważnie w poszukiwaniu pierwszego znaku. Dostrzegł go niemal od razu i uśmiechnął się ironicznie sam do siebie. Spodziewał się czegoś bardziej wyszukanego, tymczasem na jednej ze ścian budynku po lewej przybite było kolejne zdjęcie jego rodziców. Nikt poza nim z pewnością nie zwrócił na nie nawet uwagi. Przez moment kusiło go, aby zabrać zdjęcie ze sobą, ale to z pewnością byłoby zbyt podejrzane, miał więc jedynie nadzieję, że Nirali pozbiera te zdjęcia i być może kiedyś mu przekaże. Nie wyjaśniając nic pozostałym po prostu ruszył w tamtym kierunku. Postanowił nie mówić przyjaciołom o spotkaniu Nirali więc nie mógł też powiedzieć, że to ona zostawia mu wskazówki.

– Zel, skąd wiesz gdzie mamy iść? – zapytała nagle Lina czytając w jego myślach.

Zastanowił się chwilę zanim odpowiedział. Wciąż nie uważał żeby dobrym pomysłem było mówienie im o Nirali. Postanowił skłamać.

– Już mówiłem, że trafiłem na kilka wskazówek w bibliotece, do której mnie wczoraj przeniosło w trakcie ataku, cholera nie mam nawet pojęcia jaka magia do tego doprowadziła – wiedział, że Lina uwierzy, w końcu był perfekcyjnym kłamcą. Rudowłosa przyjrzała mu się chwilę i w odpowiedzi mruknęła coś niezrozumiale. To był koniec tematu, pomyślał i uśmiechnął się ironicznie.

Idąc, czwórka towarzyszy starała się trzymać blisko budynków, niezbyt bezpiecznie byłoby się wystawiać na widok, na samym środku drogi. W końcu nie wiadomo, co za zło czaiło się w mrokach gruzowisk. Zelgadis rozglądał się uważnie wyszukując kolejnych wskazówek od Nirali przy okazji miecz trzymał cały czas w pogotowiu. Na wszelki wypadek, jak powtarzał sam sobie. Nie było trudno, Nirali zostawiała bardzo wyraźne do odczytania wskazówki. Oczywiście nikt poza Zelgadisem nie zwracał na nie nawet uwagi.

– Szz! Słyszycie to? – Lina zatrzymała się gwałtownie i spojrzała w tył, w kierunku, z którego przyszli.

Kilkanaście metrów za nimi, w jednym z okiem budynku, poruszyła się właśnie jakaś postać. Wcześniej dało się słyszeć odgłos zbitej szyby. Niestety z tej odległości nie byli w stanie ocenić wyglądu tej osoby, o ile to wogóle była osoba. Postać stała w oknie patrząc w ich kierunku, a po chwili zniknęła za framugą. Odruchowo Zelgadis przyciągnął Amelię bliżej siebie. Czyżby ten ktoś zamierzał wyjść do nich i się przywitać? Gourry wyciągnął miecz pożyczony od Liny i stanął u boku rudowłosej.

– Lina, co teraz? Idziemy dalej? -zapytał blondyn wciąż trzymając broń w pogotowiu.

– Myślę, że to jest twoja odpowiedź – odpowiedziała i z napięciem wpatrywała się w stronę oddalonego budynku, z którego właśnie wyszła owa postać i lekkim krokiem zmierzała w ich kierunku.

Z każdym kolejnym metrem rysy były coraz wyraźniejsze. Był to młodzieniec, dwudziestokilkuletni, o przeraźliwie czerwonych oczach, które już z oddali zdawały się promieniować i włosach w kolorze smoły. Twarz miał wykrzywioną złośliwym uśmieszkiem. Zelgadis starał się pozostać opanowany. Czy to kolejny Nieumarły? Jego rozważania wyprzedził głos Gourry’ego.

– Ej, ty tam! – zawołał blondyn wymachując mieczem. – Stój!

Na te słowa czarnowłosy zatrzymał się, był jakieś dziesięć metrów od nich. Przekrzywił lekko głowę i spojrzał na nich swoimi krwawymi oczami. Uśmiechnął się paskudnie i postąpił kolejny krok do przodu.

– Taki nędzny robal jak ty, nie będzie mi mówił, co mam robić – odpowiedział na tyle głośno, aby go usłyszeli. Jego głos był szorstki i pełen gniewu.

– Robal? – powtórzył Gourry z rozbawieniem. – Wybacz kolego, ale jedyna osoba, która ma prawo się tak do mnie odzywać stoi obok i nie jesteś nią ty! – rzucił się biegiem w stronę przybysza z zamiarem zaatakowania. Kiedy jednak zamachnął się żeby zadać cios, czarnowłosy wystawił rękę i złapał ostrze miecza w połowie drogi. Zaskoczony Gourry zastygł w bezruchu, tymczasem nieznajomy ziewnął ostentacyjnie, po czym z dużo siłą, kopnięciem odrzucił Gourry’ego od siebie.

– Gourry! – wrzasnęła Lina i zgrzytnęła zębami z wściekłości kiedy jej przyjaciel wylądował trzy metry od czarnowłosego nieznajomego. – Kim jesteś, czego chcesz?! – wrzasnęła nie ruszając się z miejsca.

-Ja? – chłopak wydawał się naprawdę rozbawiony. – Twój mały rozumek nie będzie w stanie nawet pojąć tego kim jestem – zaśmiał się diabolicznie, po czym nagle umilkł i spojrzał wprost na Amelię, zupełnie ignorując pozostałych. – Szukałem cię. Kluczyku… – powiedział chłodno i ruszył powoli w stronę Amelii. Z każdym jego krokiem Lina, Amelia i Zel cofali się starając utrzymać dystans. – Przez jakiś czas myśleliśmy, że nie żyjesz, a tu proszę! Nasi milusińscy informują nas, że ukrywasz się razem z resztą niedobitków. Zdziwiłabyś się kochanie, ilu spośród waszych szeregów pracuje dla nas. Niestety, ten cały wasz przywódca… – wypluł z obrzydzeniem ostatnie słowo – Dobrze cię chronił przez ostatni rok, nie ma co… – zacmokał z udawanym uznaniem. – Potem otworzono przejście i zaczęło się robić ciekawie… – rzucił okiem na Zela i zamierzał kontynuować, gdy jak z podziemi za jego plecami pojawił się Gourry z zamiarem wbicia mu miecza w plecy. Czarnowłosy tylko pokręcił głową i przystanął krzyżując ramiona na piersi. Gdy Gourry zamachnął się, miecz odbił się niczym piłka i odrzucił blondyna w tył.

– Zaczynacie się robić nudni – pokręcił przecząco głową z rozbawieniem. – Wy mnie nie interesujecie, przyszedłem po nią – znowu spojrzał na Amelię z ironicznym uśmiechem.

– Zapomnij bydlaku! – rzucił z wściekłością Zelgadis i stanął przed Amelią. – Po moim trupie… – dodał chłodnym, nieugiętym tonem.

– Skoro sobie tego życzysz… – czarnowłosy uśmiechnął się sarkastycznie i rzucił w stronę Zela…

Czas nagle zwolnił, na moment zniknęły wszystkie dźwięki, a świat wydawał się niesamowicie ociężały. Tylko bicie serca zdawało się stale przyspieszać i dudniło głośno w uszach. Zelgadis miał wrażenie, że trwało to naprawdę bardzo długo zanim czarnowłosy ruszył się z miejsca. W rzeczywistości nie zajęło mu to dłużej niż dwa, trzy krótkie oddechy. Zel zdążył jedynie się odwrócić i jednym stanowczym ruchem odepchnął Amelię w tył, w stronę Liny.

– Jazda! Zabierz ją stąd! – wrzasnął przełamując dziwne otępienie, które jeszcze chwilę temu go otoczyło. Lina natychmiast chwyciła zszokowaną dziewczynę za rękę i pognała ciągnąc ją za sobą w stronę budynków na końcu ulicy.
Zelgadis popatrzył z nadzieją za uciekającą dwójką, ale nim zdążył ponownie spojrzeć na przeciwnika silny cios w plecy powalił go na kolana. Upadając przegryzł dolną wargę, metaliczny smak krwi rozlał mu się w ustach.

– Zelgadis! – Gourry wrzasnął gdzieś za jego plecami. – Zostaw go gnoju!

Zel wypluł resztki krwi i ocierając usta rękawem szybko podniósł się z ziemi, jednocześnie sięgając po miecz. Chłopak o kruczych włosach stał przed nim zupełnie niewzruszony, a jego czerwone oczy z pewnością nie mogły należeć do człowieka. Gourry stał parę kroków za plecami owego nieznajomego – gotowy do walki.

***

Lina biegła najszybciej jak tylko mogła, jedyne co miała w głowie to ukryć Amelię w bezpiecznym miejscu. Ciągnęła dziewczynę za sobą nie zwracając nawet uwagi na jej protesty. Musiała jak najszybciej ją odstawić, żeby… wrócić. To oczywiste, że nie zostawi przyjaciół na pastwę losu. Gourry, przecież… nawet nie miał własnego miecza. Gdyby Amelia nie była w tej grze tak ważna, prawdopodobnie Lina w ogóle nie ruszyła by się z miejsca. Wzięła głęboki wdech i ze zdenerwowaniem stwierdziła, że są już wystarczająco daleko. Odgłosy walki i krzyki były praktycznie niesłyszalne z tej odległości.

– Lina! Nie możemy ich tak zostawić!- zaprotestowała Amelia za plecami rudowłosej, wciąż trzymana za rękę.

– Nie mam w planach nikogo zostawiać, muszę tylko gdzieś cię ukryć – odpowiedziała szybko i oparła dziewczynę o ścianę najbliższego domu. – Wejdziesz do środka i zaczekasz tam na nas, jasne? – zapytała ściskając czarnowłosą za ramiona.

– Nie! Nie ma mowy! Nie myślisz chyba, że wszyscy pójdziecie walczyć za mnie, a ja będę tu bezczynnie czekać! – wrzasnęła Amelia próbując wyrwać się z uścisku Liny.

– Słuchaj no, księżniczko! – oczy Liny błysnęły groźnie. – Poczekasz tutaj czy tego chcesz, czy nie! I nic mnie nie obchodzi co sobie myślisz! Zel kazał cię stamtąd zabrać więc to zrobiłam, swoje zadanie wykonałam. Poza tym, pomyśl… jakie ty możesz mieć szanse w walce? To nie jakaś pierdolona zabawa! Prędzej gościu cię zabije, czy zrobi z tobą to co chciał, a całe nasze poświęcenie pójdzie na marne. Poświęcenie wszystkich pójdzie na marne! Nie rozumiesz?! Taka osoba jak ty będzie dla nas tylko problemem! – Lina rzuciła Amelii ostatnie gniewne spojrzenie i pobiegła wzdłuż ulicy wracając na miejsce walki.

Amelia spojrzała za odbiegającą towarzyszką. Wciąż trawiła dopiero co wypowiedziane słowa, które wisiały teraz w przestrzeni wokół niej. Zanim zdążyła cokolwiek zrobić jej nogi stały się ciężkie niczym z betonu, a gardło ścisnęła niewidzialna dłoń. Nie potrafiła ruszyć się z miejsca. Dopiero, gdy Lina zniknęła z pola widzenia, pierwsza łza spłynęła po policzku księżniczki, a za nią kilka kolejnych i kolejnych. Osunęła się po ścianie i skulona zakryła twarz dłońmi. Czy naprawdę jest dla nich tylko problemem? Czy tylko im przeszkadza? Fala poczucia winy ogarnęła umysł Amelii, tego wszystkiego było zbyt wiele. Od samego początku każdy starał się ją chronić za wszelką cenę. Rei… tak wiele dla niej poświęcił, podobnie jak teraz Lina, wszyscy pozostali. A ona sama? Przez ten cały czas bezpiecznie ukrywała się w ich cieniu. Amelia podniosła głowę i otarła załzawione oczy. Podjęła już decyzję. Sama odnajdzie wiedźmę nie narażając nikogo więcej na niebezpieczeństwo.

***

Kolejny pocisk energii rąbnął w betonowy mur, za którym ukryli się Zelgadis i Gourry. Była to pozostałość po jakimś budynku mieszkalnym. Huk był na tyle ogłuszający, że każdy z nich musiał zakryć uszy. Na domiar złego z każdym następnym uderzeniem odłamki ściany posypywały się na ulicę. To było tylko kwestią czasu kiedy ściana przestanie w ogóle istnieć. Czerwonooki oprawca najwyraźniej miał z całej tej sytuacji niezły ubaw, bo co chwilę dało się słyszeć jego szaleńczy śmiech.

– Nie mamy szans… – mruknął Gourry w krótkiej przerwie między uderzeniami i spojrzał na chimerę.

Faktycznie, nie mieli wielkich szans. Sami przeciwko psychopacie, który władał silną magią, a oni mieli w rękach tylko miecze. Zelgadis zmarszczył brwi, byli w potrzasku.

– Musimy spróbować – powiedział po chwili, przekonując sam siebie, że to jedyne wyjście jakie im zostało. – Chyba, że… – miał już zaproponować ucieczkę, gdy jego słowa przerwał znajomy krzyk. Wszędzie by poznał ten głos – to Lina.

– Chyba mam waszą zgubę… Jeśli nie chcecie żebym poderżnął jej gardło, lepiej się pokażcie. Znudziła mi się już zabawa z wami – chłodny głos nie pozostawiał żadnych złudzeń, znaleźli się na straconej pozycji.

– Lina! – Gourry natychmiast zerwał się z miejsca i wybiegł z ich kryjówki. Zelgadis przeklął cicho, ale nie pozostało mu nic innego… Gdy wyszedł na ulicę miecz trzymał nisko, a jedną dłoń uniósł w górze w geście bezbronności. Czarnowłosy trzymał przed sobą Linę niczym tarczę, a jedną dłoń przyciskał do jej gardła.

– W końcu… gdzie jest dziewczyna?! – zabrzmiał nieznajomy i wzmocnił uścisk wokół Liny, na tyle mocno, że ta jęknęła z bólu.

– Jeśli jej coś zrobisz, to przysięgam… – Gourry ledwo stał w jednym miejscu, ściskał miecz tak mocno, jakby od tego zależało jego własne życie. Cóż, być może zależało…

– Mam dziś dobry humor. Puszczę was wolno w zamian za dziewczynę – czarnowłosy wzruszył leniwie ramionami. – Oczywiście mogę was zabić, ale po co robić tyle brudu – dokończył w sposób, którym oznajmia się oczywiste fakty.

Zelgadis spojrzał w oczy Liny i przez chwilę mógłby przysiądz, że ta kiwnęła mu głową. Zupełnie, jakby chciała utwierdzić go w najgorszych obawach. Speszony spojrzał na Gourry’ego tylko po to, by napotkać wzrok przyjaciela oczekujący decyzji, którą blondyn sam już podjął. Lina była dla Gourry’ego znacznie ważniejsza niż Amelia, on, a nawet cały popierdolony świat jaki znali. W tej sytuacji był naprawdę bezradny. A teraz nawet nie wiedział gdzie ukryła się Amelia, choć gdyby wiedział i tak by to nic nie zmieniło. Nie zamierzał jej wydać.

– Ja… – zaczął Zelgadis patrząc na nieznajomego, gdy nagle budynek obok wyleciał w powietrze z wielkim hukiem.

Zdezorientowany skulił się i zakrył dłońmi głowę. Kawałki gruzu spadały z nieba, a w powietrze uniosły się kłęby dławiącego dymu. Niespodziewanie ktoś chwycił go za ramie, spojrzał w górę i zobaczył przed sobą Mayę. Szarpnęła go z ziemi i poprowadziła dalej od miejsca wybuchu, ani na moment nie zwalniając uścisku. Gdy pył w końcu opadł, Zelgadis zobaczył Linę i Gourry’ego, przy których boku stał Daiki, na co odetchnął z ulgą. Najwyraźniej w całym tym zamieszaniu Lina musiała się wyrwać i uciec. Jednak za plecami Zela rozgrywała się znacznie ciekawsza scena. Czarnowłosy napastnik stał otoczony przez świetlisty krąg, który co najdziwniejsze, miał swój początek w dłoniach Kireia. Rei klęczał na ziemi przed czerwonookim, a krople potu co chwilę skapywały na uliczny bruk. Nieznajomy stojący w kręgu wił się i wrzeszczał, ale najwyraźniej nie mógł z niego wyjść. Tamaki stał tuż za plecami Kireia, a obok niego ta dziwna dziewczyna o czarnych włosach – Lillya. Zelgadis w milczeniu przyglądał się całej scenie. Po chwili Tamaki przytaknął, na co Lillya zrobiła mały krok wprzód. Wyciągnęła swoje kościste dłonie i delikatnie dotknęła świetlistej powłoki. Przymknęła oczy i niespodziewanie powłoka zaczęła mętnieć, robiła się coraz czarniejsza i czarniejsza, a nieznajomy w środku wydawał się ledwo to wytrzymywać. W jego czerwonych oczach było prawdziwe przerażenie, choć Zelgadis nie wiedział, co takiego właśnie się z nim działo.

– To demon – burknęła Maya stojąca obok niego.

– Demon? Jak rozumiem jeden z kilku? – zapytał w odpowiedzi.

– Skąd wiesz? – zapytała zaskoczona i zmierzyła go przeszywającym spojrzeniem.

– O tym, że jest więcej niż jeden demon? – prychnął pogardliwie. – Mam swoje źródła –dodał po chwili i wrócił wzrokiem do Lilly.

Demon wrzeszczał jak oszalały i za wszelką cenę starał się uwolnić. Po chwili stało się coś czego Zel nigdy by nawet nie oczekiwał. Z pleców chłopaka, a raczej demona, zaczęły wyrastać ogromne, czarne skrzydła. Gdy w końcu rozpostarł je w pełni bariera pękła niczym ze szkła, a trójka stojąca przy niej została gwałtownie odrzucona w tył. Demon zawył wściekle, po czym uniósł się w powietrze i odleciał. Zelgadis zszokowany spojrzał na Mayę, jednak ta wydawała się być niewzruszona.

– Zawsze się to tak kończy – powiedziała w odpowiedzi na jego myśli. – Choć teraz dzięki Lilly jesteśmy znacznie silniejsi – wyjaśniła cicho.

– Co ona mu zrobiła? – Zelgadis oczekiwał odpowiedzi jednak Maya najwyraźniej nie zamierzała nic więcej powiedzieć.

– Zel! – Lina podbiegła i rzuciła się chłopakowi na szyję, na co ten zdziwiony zamarł w bezruchu. – Amelia! Musimy iść po Amelię! – krzyknęła ruda i odsunęła się od przyjaciela. – My… pokłóciłyśmy się i ja… ja zostawiłam ją tam samą i o matko… Zel, a jeśli coś się jej stało?!

Kirei, gdy tylko usłyszał słowa Liny zrobił się blady jak papier. Podbiegł do rudej i złapał ją za ramiona.

– Gdzie… gdzie jest Amelia?! – krzyknął potrząsając brutalnie Liną, mimo że wyglądał na okropnie zmęczonego.

– Pobiegłyśmy na koniec ulicy, kazałam jej czekać w ostatnim domu przed zakrętem – wydusiła z siebie Lina i ledwie co skończyła, a Kirei biegł już we wskazanym kierunku. Zelgadis także miał pobiec za nim, jednak Maya złapała go za ramię i pokiwała przecząco głową.

– Zostaw, on wie co musi zrobić – powiedziała cicho. – Obiecuję ci, że ją przyprowadzi – dodała widząc niespokojny wzrok Zelgadisa.

-A my musimy porozmawiać – wtrącił się Tamaki, który przytrzymywał Lillyę, ponieważ ta ledwie trzymała się na nogach.

***

Nie znała drogi, ale szczerze mówiąc, nieszczególnie jej to przeszkadzało. Krok miała zdecydowany i pewny, a głowę dumnie uniesioną. Po dawnych łzach nie było już nawet śladu. Teraz kierowała się na wschód, na skraj miasta, to była jedyna wskazówka, którą się z nią podzielono. W głębi duszy czuła, że postępuje właściwie i tylko tak może ochronić bliskich przed niebezpieczeństwem. W końcu to przez nią byli ścigani przez demony… Poza tym, głęboko wierzyła, że uda jej się dotrzeć do Silvy, a raczej Acedii – jak wyjaśnił wczoraj Zelgadis. Miała nadzieję, że wiedźma przywróci jej moc i nauczy magii, a do tego czasu poradzi sobie sama. Bądź co bądź, przez ostatni rok Kirei prowadził z nią indywidualne treningi, dzięki temu całkiem nieźle opanowała szermierkę. Krótki nożyk, ukryty w cholewce wysokiego buta, dodawał poczucia bezpieczeństwa. Musi poradzić sobie sama. Amelia przytaknęła niezauważalnie na swoje własne myśli i poczuła rosnącą falę determinacji. Błagała tylko by jej towarzysze poradzili sobie z napastnikiem, który ich zaatakował.

Okolica, do której zdążyła zawędrować Amelia jawiła się niczym dzielnica grozy. Ruch po głównej utrudniały gruzy, na pozostałych drogach piętrzyły się barykady, a w oknach ocalałych domów nie było szyb. Miasto wydawało się być zamarłe i pogrążone w niesamowitej ciszy. Księżniczka była już jakieś dwadzieścia minut od miejsca, w którym rozstała się z Liną, a z każdym kolejnym metrem jej pewność siebie przechodziła poważną próbę. Dziwnie było wędrować samotnie, bez pokrzepiającej obecności Reia, Zelgadisa… Dziwnie było spoglądać na opuszczone ruiny i mieć świadomość, że w każdej chwili może zostać zaatakowana i nikt nie stanie w jej obronie. Właściwie, to pierwszy raz robiła coś bez Reia, a wręcz wbrew jego woli. Zanim Zelgadis, Lina i Gorry zjawili się w tym świecie Amelia była całkowicie uzależniona od swojego białowłosego przyjaciela. Nie żeby jej to przeszkadzało, w końcu to Rei opiekował się nią przez cały ten rok, dbał o jej samopoczucie i w końcu to jemu zawdzięczała życie. Sama nie pamiętała swojego pobytu na Dworze Śmierci. Gdy odzyskała przytomność była już w świątyni chaosu, obecnej siedzibie rebeliantów, a nad jej łóżkiem oczywiście czuwał Kirei. Natychmiast zaczął zadawać pytania, niestety, nie pamiętała zupełnie nic, nawet swojego imienia. Dla rebeliantów wróciła do życia jako Akama, a o Amelii nikt miał nigdy się nie dowiedzieć. Tak więc zaczęła nowe życie pod opiekuńczymi skrzydłami białowłosego. Tylko od czas do czasu budziła się w nocy z natrętnym wrażeniem, że zapomniała o czymś ważnym. Starała się sobie przypomnieć, miała to na końcu języka, a gdy już miała odgadnąć czym owo uczucie było, myśl znikała z jej głowy chowając się w zakamarkach pamięci. Czasem w jej snach pojawiał się przepiękny ogród i ogromny budynek wyglądający jak pałac z bajki, innym razem sceny przepełnione były krwią i przemocą. Widziała obrazy sytuacji, miejsca, twarze ludzi, których nigdy miała sobie nie przypomnieć. Starała się to wszystko poukładać w jedną całość, ale wszystko wydawało się mało logiczne i nie pasujące do otaczającej ją rzeczywistości. Nic dziwnego, przecież obrazy wcale nie pochodziły z tej rzeczywistości, ale tego dziewczyna wiedzieć nie mogła. Przynajmniej wtedy. Wszystko się zmieniło, gdy przybyła trójka przyjaciół. Razem z nimi powróciła do Amelii część jej życia, ale także uczucie, że czegoś wciąż brakuje. To wrażenie było szczególnie silne, gdy rozmawiała z Zelgadisem. Niestety, nie potrafiła tego wyjaśnić. Oby tylko wspomnienia okazały się możliwe do odzyskania. Bez nich nowe życie może okazać się bardzo trudne… Była jeszcze jedna kwestia, która nie dawała spokoju. Kłamstwo Kireia. Powiedzieli, że są kapłanami, ale czy to oznacza coś szczególnego? Skoro nie zamierzali zabrać ich do Acedii to gdzie ich prowadzili i właściwie dlaczego Rei zgodził się, aby brała udział w tej wyprawie? Cały czas na nią chuchał, a tu nagle bez zbędnych sprzeciwów, zgadza się na niebezpieczną wyprawę. Dlaczego? Amelia tak bardzo pogrążyła się w swoich myślach, że nie zauważyła grubego łańcucha leżącego na ziemi. Biedna przewróciła się wprost na obolałe nadgarstki, po czym głośno zaklęła z bólu. Natychmiast zreflektowała się i zakryła usta dłonią, ale było już za późno. Tuż z budynku obok wyłoniła się postać dziewczyny o nieludzkim wyrazie twarzy. Jej czarne, poczochrane włosy przysłaniały zwierzęce oczy, ale samą posturą nie różniła się zbyt wiele od księżniczki. Nieumarła. Amelia rozejrzała się i natychmiast podniosła z ziemi, zdaje się, że na szczęście jest tylko jedna, pomyślała wyciągając z buta nóż. A dobrze wiedziała, że należy zachować ciszę! Trzymała ostrze wiedząc, że od niego może zależeć jej życie. Dopiero teraz zaczęło do niej docierać, jak niebezpieczna może być samotna wyprawa. Tymczasem, Nieumarła ruszyła się z miejsca i szybkim krokiem zaczęła iść w stronę Amelii, która drżącą dłonią uniosła ostrze. Musi to zrobić, jeśli chce wykonać zadanie, powtórzyła dla samej siebie i pchnęła nożem nadbiegającą Nieumarłą. Trafiła prosto w serce. Ze strachem podniosła oczy i spojrzała w twarz nieznajomej dziewczyny. Nie, nie dziewczyny, ale tego co pozostało z jej ciała, gdy opuściła je dusza. Jej oczy przyćmiła mgła, ale usta wciąż wykrzywione były w grymasie żądzy krwi. Amelia z obrzydzeniem wyszarpnęła nóż i odsunęła się od truchła, które upadło bez życia na ziemię.

– Brawo dziewczyno! – za plecami Amelii zabrzmiał rozbawiony głos, a po nim krótkie oklaski. Księżniczka aż wzdrygnęła się ze strachu i zaskoczenia. – Nie wiedziałam, że Zelgadis lubi takie ostre laski – dodała po chwili nieznajoma.

– Kim jesteś?! – Amelia spojrzała w twarz nieznajomej dziewczyny – nie wyglądała na kolejnego demona. – Skąd znasz Zelgadisa?

– Jestem Nirali i wybacz słoneczko, ale nie pozwolę ci dalej iść samotnie. Nie po to nadstawiam skórę dla twojego chłoptasia… – dodała z przekąsem białowłosa.

-To nie jest mój chłoptaś, a ty kimkolwiek jesteś, nie możesz mi rozkazywać! – odparła Amelia i już miała iść dalej, gdy na jej drodze zupełnie znikąd pojawiła się ściana ognia. Nirali ziewnęła ostentacyjnie.

– Słoneczko, myślałam, że wyraziłam się wystarczająco jasno. Jeśli natychmiast nie zawrócisz do Zelgadisa będę zmuszona cię zabić, a tego byśmy przecież nie chciały – przez oczy Nirali przebiegła złośliwa iskra. Amelia spojrzała z niedowierzaniem, czyżby ta cała Nirali była magiem? Jak w odpowiedzi na jej myśli ogień momentalnie zgasł. – Więc jak będzie? – białowłosa była już wyraźnie pewna efektu jaki wywołała i uśmiechnęła się triumfalnie. Jednak nim zdążyła się doczekać upragnionej odpowiedzi…

– Zostaw ją żmijo! – Kirei pojawił się nie wiadomo skąd i natychmiast wskoczył pomiędzy Amelię i Nirali. Na białowłosą spojrzał z nieukrywaną nienawiścią. – Tacy zdrajcy jak ty powinni dawno zdechnąć! – wypluł przez zaciśnięte zęby.

Nirali już otworzyła usta by rzucić jakąś obelgą, jednak po chwili ponownie je zamknęła. Bez słowa zmierzyła spojrzeniem stojącą przed nią dwójkę, zatrzymując wzrok na Amelii.

– Pamiętaj co masz zrobić, tylko jemu ufaj – dodała na odchodne po czym rozpłynęła się w powietrzu pozostawiając za sobą obłok białego pyłu.

– Ci przeklęci magowie! – zaklął Rei i ze złością uderzył pięścią we własne kolano. – A ty! – zaczął zwracając się do Amelii. – Ty zupełnie oszalałaś? Mogła cię zabić! Mogłaś zginąć Amelio, czy zdajesz sobie sprawę z tego, na co wszystkich naraziłaś?!

Dziewczyna spojrzała w twarz przyjaciela. Wciąż jeszcze była w szoku, ale musiała przyznać, że Rei naprawdę był wściekły. I ta Nirali… Amelia doskonale wiedziała, że jej ostatnie słowa dotyczyły Zelgadisa. Tylko jemu może ufać. Ale dlaczego? Dlaczego jej pomogła, mogła ją bez problemu zabić, w końcu była magiem.

– Amelio! Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! – wrzasnął Rei tuż przy jej uchu, po czym spojrzał na nią gniewnie. Odpowiedziała mu tylko krótkim spojrzeniem w oczy i bez słowa odwróciła się w drugą stronę. Nie zdążyła jednak postawić dwóch kroków, gdy Rei złapał ją za rękę i zdecydowanym ruchem przyciągnął do siebie.

– Co robisz?! – zapytała oburzona i próbowała wyrwać się z uścisku, jednak nie było to proste.

-Czy to aż tak źle, że umierałem ze strachu o ciebie? – na te słowa zastygła w milczeniu. Spojrzała nieśmiało w jego szare oczy i poczuła wyrzuty sumienia. Faktycznie, zachowała się bezmyślnie, jednak…

– W takim razie dlaczego mnie okłamałeś? – w końcu wyrzuciła z siebie pytanie, które leżało jej na sercu od kiedy się rozłączyli.

– Chciałbym móc ci odpowiedzieć… – zaczął cicho. – Jednak… to nie jest takie proste Amelio… Chciałem cię chronić – dodał jeszcze ciszej opuszczając głowę.

– Ochronić? – prychnęła oburzona. –Ochroną nazywasz ciągnięcie mnie na samobójczą misję? Wcale nie chcieliście nas zabrać do tej wiedźmy, więc dlaczego w ogóle wyruszyliśmy?

– To nie tak! – zaprotestował natychmiast. – Amelio ja… – przerwał patrząc jej głęboko w oczy – Ja cię kocham.

To prawda, spodziewała się tego, ale mimo wszystko wyznanie Kireia zupełnie odebrało jej mowę. Patrzyła w milczeniu na jego pełną oczekiwania twarz i naprawdę nie potrafiła określić swoich uczuć. Oczywiście wiedziała, co Rei chciałby usłyszeć, ale czy mogła to powiedzieć? Czy ona również go kocha? Był jej niezmiernie bliski, ale w końcu byli przyjaciółmi więc relacja między nimi chyba była typowa? Tak przynajmniej Amelia starała się sobie to wszystko wytłumaczyć. Teraz jednak została zmuszona do spojrzenia na całą sytuację z innej perspektywy. Co jeśli Rei nigdy nie uważał ich relacji za czysto przyjacielską?

– Akama… – zaczął nagle Rei, ale widząc zmieszanie na jej twarzy natychmiast się poprawił. – Przepraszam, wciąż ciężko mi się przyzwyczaić do nowego imienia… – wyjaśnił cicho. – Amelio… – zaczął ponownie – Wiem, że nie mam prawa prosić cię o takie rzeczy, ale mimo to chciałbym, abyś pozwoliła mi spróbować i dała nam szansę. Wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko, będę cię chronił, tak jak to robiłem do tej pory. Więc proszę… – ostatnie słowa były wręcz błagalne.

Amelia spojrzała nieśmiało na jego twarz. Pełna była determinacji, ale w szarych oczach czaił się lęk i obawa przed odpowiedzią, na którą czekały. Poczuła, że serce jej się łamie na ten widok, ale wciąż nie potrafiła dobrać odpowiednich słów i ułożyć myśli w całość. Kirei musiał to zauważyć, bo w końcu ze smutkiem puścił jej dłoń.

– Nie rozumiem… – zaczął. – Jesteśmy wspaniałymi przyjaciółmi, a mimo to… Powiedz Amelio czego mi brakuje? – zapytał z goryczą w głosie.

– Rei, jesteśmy p r z y j a c i ó ł m i – powtórzyła kładąc nacisk na ostatnie słowo. – Nie umiałabym cię pokochać w sposób jaki pragniesz, przykro mi… – powiedziała odwracając wzrok i cofając się o krok. – Poza tym, już nie wiem czy mogę ci ufać, okłamałeś mnie…

– To nie tak… – westchnął ze zrezygnowaniem. – Zresztą… to nic, dobrze postępujesz, to ja jestem głupcem, że mimo wszystko proszę cię o coś takiego. Maya ostrzegała mnie, ale ja jak zwykle musiałem sam sprawdzić.

– Co masz na myśli? – spytała podejrzliwie.

Rei spuścił głowę i potrząsnął nią w milczeniu. Po chwili spojrzał na Amelię i bez słowa ponownie chwycił jej dłoń.

– Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz – powiedział całując wnętrze jej dłoni po czym lekko pociągnął ją w drogę powrotną, a ona nie miała już odwagi by się odezwać czy zaprotestować.

***

Zelgadis stał oparty plecami o ścianę jednego ze zniszczonych domów. Palcami nerwowo postukiwał o drewno za sobą, a spojrzeniem uważnie śledził każdy ruch w okolicy. Nasłuchiwał. Lina i Gourry przycupnęli po drugiej stronie ulicy i także w milczeniu czekali. Kiedy Zelgadis wsłuchiwał się tak w miasto zdał sobie sprawę, że wcale nie jest tak martwe jak mu się wydawało. Co chwilę dało się słyszeć podzwaniające łańcuchy i dźwięki, które przypominały ludzkie głosy choć wcale nimi nie były. Nigdzie jednak nie dało się słyszeć kroków, których tak wyczekiwał. Zdenerwowany westchnął głośno, co nie umknęło uwadze Mayi stojącej obok.

– Nie martw się, zaraz powinni tu być – powiedziała ze spokojem i powoli ruszyła w stronę barykady stojącej na środku drogi, by po chwili usiąść na jednym z piaskowych worków.

Cała ulica nie miała więcej jak dziesięć metrów szerokości, a po obu jej stronach stały zniszczone budynki, większość drewnianych była prawie całkowicie spalona, a betonowe zamieniły się w góry gruzów. Tamaki podążył za Mayą i bez słowa stanął za jej plecami. Rudzielec nie spuszczał z niej wzroku ani na chwilę i jak sądził Zelgadis, wszystko za sprawą niesamowitej mocy dziewczyny. Skoro potrafiła z odległości rozróżniać Nieumarłych była bardzo cennym nabytkiem rebeliantów, a Tamaki zapewne miał ją ochraniać pod nieobecność Kireia. Jednak, co dziwniejsze, podobna rola ochroniarza dostała się także Daiki’emu, który wciąż nie odstępował od Lilly. Po tym jak Zelgadis zobaczył pokaz jej mocy mógł to zrozumieć. Sama Maya powiedziała, że z Lillyą są o wiele silniejsi, a przecież czarnowłosa dopiero co dołączyła do ich grupy i z pewnością nie pokazała jeszcze wszystkiego na co ją stać. Jak w odpowiedzi na myśli Zelgadisa Lillya uniosła głowę i spojrzała na niego swoimi dużymi, nienaturalnie ciemnymi oczami. Jej twarz pozostawała jednak niewzruszona, zupełnie tak jakby właśnie była słuchaczem bardzo nudnej opowieści. Speszony Zelgadis odwrócił wzrok, spojrzał w górę, w okna spalonego domu po drugiej stronie ulicy i mało co nie krzyknął. Nirali?! Białowłosa stała w cieniu i patrzyła wprost na niego, gdy zobaczyła, że ją dostrzegł uśmiechnęła się lekko, ale już po chwili uśmiech znikł z jej twarzy i skierowała wzrok na Mayę. Pokiwała przecząco głową i splunęła na ziemię. Spojrzała znowu na Zelgadisa i gestem zawołała go do siebie pokazując jednocześnie drugi koniec ulicy, na której byli. Zaraz potem zniknęła, a Zel domyślił się, że Nirali ma mu coś ważnego do przekazania.

– Zaraz wracam – powiedział Zelgadis i już ruszył, gdy zatrzymał go głos Mayi.

– Przecież mówiłam, że zaraz będą, nie ma potrzeby żebyś ich szukał Zelgadisie – powiedziała spokojnie jednak w jej głosie zadźwięczała nuta irytacji.

Zel zatrzymał się plecami do Mayi i z ukosa spojrzał na Linę, która patrzyła na niego podejrzliwie. Chciałby powiedzieć przyjaciółce jaka jest prawda, ale póki co musi działać sam.

– Idę na stronę, chyba nie zabronisz królowo – powiedział z drwiną i nie czekając na odpowiedz Mayi ruszył szybko dalej.

– Kłamiesz – padło po chwili dobite stwierdzenie Mayi.

Zelgadis ponownie zatrzymał się i odwrócił, by spojrzeć na dziewczynę. Maya siedziała zupełnie niewzruszona i poprawiała swoją szatę.

– Widzę to po kolorze twojej aury – dodała od niechcenia wzruszając ramionami. – Ale skoro musisz to idź, sam się przekonaj, że nic im nie jest.

Zelgadis odetchnął nieco z ulgą. Maya wykryła jego kłamstwo, ale na szczęście źle je zinterpretowała myśląc, że idzie szukać Amelii. Cóż, musi zapamiętać, że nie może kłamać w jej obecności. A to nie wydawało się być łatwe, zwłaszcza, że teraz jest w spisku z ich wrogiem.

Znalazł się dokładnie na końcu drogi, na skrzyżowaniu, gdy usłyszał wołający go głos.

– Tutaj! – syknęła Nirali stojąc w wejściu do jakiegoś domu, który co ciekawe zachował się w całkiem niezłym stanie. Zelgadis obejrzał się za siebie by sprawdzić czy nikt za nim nie poszedł, a gdy przekonał się, że jest sam szybko podszedł do białowłosej.

– Nie powinnaś się pojawiać tak bez zapowiedzi – powiedział wchodząc do budynku, po czym Nirali zamknęła za nimi drzwi. – O mało się nie wydałem! – wyjaśnił, a myśl o tym, że nie można okłamać Mayi wydała mu się teraz sporym problemem.

– Wybacz, ale nie wiedziałam kiedy będę mieć kolejną okazję żeby z tobą porozmawiać – powiedziała i niespodziewanie rzuciła mu się na szyję mocno przytulając. Mimo że w uścisku tym nie było nic romantycznego Zelgadis odskoczył jak oparzony.

– Co ty wyprawiasz?! – wrzasnął nico głośniej niż zamierzał.

– Zamknij się lepiej, to było przywitanie! – powiedziała urażona i skrzyżowała ramiona na piersi. – Zresztą nie ważne, musisz mnie wysłuchać!

Nirali była zniecierpliwiona i jak zauważył Zelgadis także zdenerwowana. Starała się to ukryć pod wymuszonym uśmieszkiem i na pokaz zrelaksowaną postawą, jednak jej wzrok ślizgał się po ścianach i oknach szukając potencjalnego niebezpieczeństwa, a ciało było zbyt spięte. Zelgadis podążył za jej spojrzeniem, jednak nie znalazł niczego niebezpiecznego czy choćby podejrzanego.

– Coś nie tak? – zapytał w końcu wciąż rozglądając się po pustym pomieszczeniu, by upewnić się, że niczego nie przeoczył.

– Pfff… – ostentacyjnie odrzuciła w tył swoje długie, białe włosy i dumnie uniosła głowę przymrużając jednocześnie  błękitne i dziwnie znajome oczy. – Nie mam pojęcia o czym mówisz. Chyba nie myślisz, że przestraszyłabym się kilku Nieumarłych? – odpowiedziała wyzywająco.

– Nie przyszedłem tutaj tylko po to, żeby się z tobą kłócić Nirali – odpowiedział spokojnie Zelgadis i obrzucił dziewczynę chłodnym spojrzeniem. – Ktoś taki jak ty z pewnością nie uciekałby przed Nieumarłymi, w końcu znasz się na magii, jednak najwyraźniej martwi cię coś innego… – urwał przypatrując się uważnie swojej rozmówczyni. – Czyżby…?

Nirali przygryzła lekko dolną wargę, wzięła głęboki oddech by coś powiedzieć, ale po chwili tylko westchnęła z rezygnacją.

– Zdaje się, że masz rację – przyznała od niechcenia i odwróciła wzrok. – Nie czuję się zbyt pewnie, gdy gdzieś w pobliżu kręci się ta banda – ostatnie słowo wypluła z wielką pogardą.

– Masz na myśli Mayę, Kireia i pozostałych? – dopytał Zelgadis choć właściwie nie musiał czekać na odpowiedź, wiedział, że chodziło o nich. Sam także nie pałał do nich sympatią.

– Taaa… – mruknęła. – W końcu, dla tych zidiociałych hipokrytów jestem tak jakby zdrajczynią – wyznała, a malutki cyniczny uśmieszek pojawił się na jej bladej twarzy. – To dlatego cię wezwałam. Od czasu, gdy się rozstaliśmy obserwowałam cię i w miarę możliwości ułatwiałam wam drogę. Chodzi mi o to, że jeśli kilku Nieumarłych zniknie nie wzbudzi to żadnych podejrzeń… – wyznała, a Zelgadis pokiwał głową ze zrozumieniem.

– To wyjaśnia dlaczego nie widziałem żadnych Nieumarłych od naszego ostatniego spotkania – stwierdził i pozwolił jej kontynuować.

– Cóż, do tej pory wszystko szło dobrze, nawet się odłączyliście od Kireia, a to akurat była świetna decyzja, ale… – urwała i spojrzała poważnie na Zelgadisa.

– Ale?

– Ale nie mogłam nic zrobić, gdy pojawił się Ira – dokończyła szeptem. – Wybacz, ale nie mogłam wam wtedy pomóc, bo natychmiast zostałabym zdemaskowana, a wtedy… – Zelgadis domyślił się, że Ira to demon, który dziś ich zaatakował. Drgnął lekko na wspomnienie tamtych krwistych oczu żądnych mordu.

– To w porządku – stwierdził zanim Nirali zdołała opowiedzieć mu o okropnych konsekwencjach zdrady demonów, sam mógł sobie je wyobrazić. – Nie winię cię, właściwie to jestem ci wdzięczny, że nam pomagasz. Poza tym, zdaje się, że nikomu nic się nie stało. Amelia gdzieś przepadła, ale Maya wydawała się być pewna, że Kirei ją przyprowadzi… – wyjaśnił i zmęczony usiadł na zniszczonej szafce stojącej przy drzwiach jednocześnie ocierając dłońmi twarz.

– Ta, z nią wszystko dobrze, musiałam ją tylko troszkę postraszyć magią. Twoja dziewczyna wymyśliła sobie, że pójdzie dalej sama – prychnęła rozbawiona i pokręciła głową najwyraźniej wierząc, że taki wyczyn byłby kompletnie niemożliwy. – Później zjawił się ten białowłosy debil i och, o mało nie zwymiotowałam kiedy wyznawał jej swoją miłość… – zszokowany Zelgadis spojrzał na nią, ale nie był w stanie nic z siebie wydusić. A więc stało się, pomyślał i poczuł jak nagle ogarnia go przygnębienie.

– Czy oni…? – zapytał w końcu siląc się na obojętny ton głosu. Nirali spojrzała na niego zaskoczona.

– Nie sądziłam, że te teksty o twojej dziewczynie mają jakiekolwiek pokrycie w rzeczywistości, inaczej mówiąc, nie myślałam, że w ogóle się tym przejmiesz – wyjaśniła wciąż dziwiąc się reakcją chłopaka.

Zelgadis spojrzał na nią i nagle dotarło do niego znaczenie usłyszanych właśnie słów. To oczywiste, jak piękna księżniczka mogłaby być z takim potworem jak on? Z chimerą, która nawet nie wygląda jak człowiek. Nigdy nie znajdzie lekarstwa na tę klątwę i zawsze będzie musiał być sam. Czas by wreszcie się z tym pogodził. Lepiej byłoby dla Amelii, gdyby mogła być z kimś na kogo zasługuje, przynajmniej z człowiekiem.

– Masz racje, to kompletne bzdury – powiedział w końcu, a jego twarz przybrała wyraz nieprzeniknionej maski obojętności. – Jednak nie po to mnie tu wezwałaś – stwierdził podnosząc się z szafki i unosząc dumnie głowę w oczekiwaniu.

– Ta… – mruknęła białowłosa najwyraźniej nieco speszona własnym zachowaniem. – Chodzi o to, że nie powinieneś ufać Kireiowi ani reszcie z jego grupy.

– Też mi nowość – parsknął cynicznie i wzruszył ramionami. – Wiem o tym od samego początku, gdy tylko przybyłem do tego świata!

– Kirei, a już tym bardziej Maya nie mogą się dowiedzieć, że jesteś dzierżycielem Bliźniaczego Ostrza, najlepiej będzie jeśli wcale nie będziesz używał przy nich miecza – wyjaśniła spokojnie. – Poza tym, myślę, że skoro posiadacie magiczny potencjał to Maya może zechcieć was wykorzystać jako pomoc w poszukiwaniach drugiej Łzy Matki Koszmarów. Teraz kiedy odnaleźli piątą kapłankę…

– Piątą kapłankę? – Zelgadis uniósł lekko brew, czyżby miała na myśli…?

– Błagam cię Zelgadisie! Rusz trochę głową! A myślisz, że kim jest ta czarnowłosa dziewczyna, którą tu przyciągnęli? Nie chce mi się wierzyć, że pięciu boskich kapłanów po tym, gdy w końcu są w komplecie nie wykorzystają tego na jak najszybsze odnalezienie Łzy. Dzięki temu mogliby scalić boskie cząstki, które Boski Władca w nich zapieczętował i ten mógłby odrodzić się na nowo kończąc jednocześnie wojnę w tym świecie!

A więc jednak Lillya była piątą kapłanką, pomyślał Zelgadis i w końcu w jego głowie wszystko zaczęło układać się w jakąś całość. Kiedy dziś miał okazję zobaczyć jej przerażającą, mroczą moc, gdy atakowała demona Irę w życiu by nie pomyślał, że może to być boską cząstką. Przez głowę przeszła mu legenda, którą usłyszał od Nirali, mówiąca o tym, że przed śmiercią Boski Władca zapieczętował kawałki siebie w ciałach pięciu śmiertelników. Kirei, Maya, Tamaki, Daiki i teraz Lillya – to daje pięć. Teraz kiedy są w komplecie to oczywiste, że zrobią wszystko, aby odnaleźć Łzę i ponownie ożywić zapieczętowanego w nich boga. Z drugiej strony, co w tym złego? Nie miałby nic przeciwko, gdyby ludzie w tym świecie w końcu zaznali spokoju i wolności. Zelgadis zaczął intensywnie analizować całą sytuację, aż w końcu zaczęła do niego docierać brutalność owego położenia.

– Nie możliwe! – syknął w końcu, gdy zrozumiał dlaczego Maya nie może dowiedzieć się, że dzierży w swoich dłoniach Bliźniacze Ostrze.

– Już rozumiesz? – zapytała łagodnie Nirali i podeszła łapiąc go delikatnie za ramię. – Jeśli oni się dowiedzą, nie pozwolą ci odejść. Miecza nikt nie może ci odebrać więc z pewnością znajdą jakiś sposób by zmusić cię, abyś był im posłuszny i go dla nich używał! – Zelgadis natychmiast pomyślał o Amelii i zrozumiał, że tylko tak byliby w stanie go zmusić do czegokolwiek. Z obawą spojrzał na Nirali, która stała przed nim z opuszczoną głową. – Dobrze myślisz, nie zawahają się poświęcić ani ciebie, ani tych, których kochasz, oczywiście wszystko by zakończyć wojnę… – wyszeptała i puszczając jego ramię podeszła do okna. Zelgadis poczuł prawie namacalnie smutek jaki od niej bił.

– Ciebie to spotkało, prawda? – zapytał stając za jej plecami. Powiedziała wcześniej, że jest zdrajczynią, ale zdaje się, że była tylko ofiarą.

– On wciąż żyje Zelgadisie – w głosie Nirali zabrzmiała nagle odległa tęsknota, a ona sama stała się krucha i bezbronna. Z twarzą uniesioną w stronę czarnego nieba objęła swoje ramiona i cicho dodała: – Nie chce żebyś skończył jak ja.

– To dlatego mi pomagasz? – zapytał cicho, a gdy ta odwróciła się znowu poczuł, że jej błękitne oczy są mu znane choć nie wiedział skąd, nie potrafił sobie przypomnieć. Jej twarz była poważna, gdy przyglądała mu się przez długą chwilę. W końcu wkradł się na nią smutny uśmiech, ale nie odpowiedziała na zadane pytanie.

– Widzisz Zelgadisie, mój ukochany nie jest nikim niezwykłym i ja też nie byłam, a przynajmniej jeszcze wtedy nie wiedziałam. Poznaliśmy się jako dzieci, aż pewnego dnia okazało się, że nasze uczucia dojrzały i stało się… – kolejny uśmiech wkradł się na jej twarz. – Naprawdę to była niezwykła miłość. Mieszkałam wtedy w tej samej świątyni, w której ty teraz, a Kirei i Maya już wtedy dowodzili ocalałymi. To było jakieś trzy lata temu, Kirei miał wtedy szesnaście lat, był dzieciakiem, zresztą jak cała reszta. Jednak, jako boscy kapłani posiadali niezwykłe umiejętności, które sprawiały, że ludzie czuli się przy nich bezpiecznie. To właśnie Kirei zdolny jest to tworzenia barier, a jedna z takich barier ochrania świątynie. Dzięki temu Nieumarli nie mogą do niej wejść. Nie powiem, to całkiem praktyczna zdolność… – pokiwała lekko głową. – Wszystko się zmieniło, gdy pewnego dnia grupa zbieraczy, w której byliśmy my, została zaatakowana przez Irę. Rozpoznał wtedy mój miecz… – dokończyła i przez długą chwilę milczała. – Nie miałam wyboru. Oni go porwali, teraz trzymają w Dworze Śmierci i jak zapewne wiesz, żywy stamtąd nie wyjdzie jeśli sami go nie uwolnią. Musiałam go chronić – Zel nagle dostrzegł przed sobą Nirali, ale zupełnie inną niż tą, którą poznał pierwszego spotkania. Ta Nirali była dobra, pragnęła chronić tych, których kocha, zupełnie jak on sam.  – Po prostu obiecaj mi, że ty nie dasz się wciągnąć w to bagno i uciekniesz stąd zbierając przyjaciół.

– Masz moje słowo – powiedział, ale w myślach układał już plan.

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-08-13 17:28:07)

Tu masz racje, Amelia wielokrotnie podkreślała, że Rei jest dla niej jak brat i kocha go owszem, ale w inny sposób niż ten by tego chciał. Natomiast dla Nirali był plan i częściowo pozostał, pod znakiem zapytania zawisło kim ma być dla Zelgadisa. Myślę jednak, że tak jak zauważyłaś ta historia napiszę się sama, z tego, co wychodzi mi w kolejnym rozdziale to raczej zostanę przy pierwotnej wersji wydarzeń. Chociaż kto wie... xD 

Też uwielbiam czytać dobre komedie, ale takich jest jak kot napłakał, zwłaszcza jeśli się ma dziwne poczucie humoru. xD Hmm co Ty na to żeby kiedyś zabrać się za komedię? ;D

Teorię Chaosu przeczytałam do ostatniego chaptera na blogu i pamiętam, że miałam dwa drobne zastrzeżenia, jedno dotyczyło czterech części Ceiphieda, ty masz swoje, a Slayersi mają swoje. Założyłam więc, że albo był to zabieg celowy, albo że w czasie gdy historia powstawała nie było takiej wiedzy. Drugi minusik dałam za emo-Zelgadisa, który w którymś chapterze za bardzo lamentował nad swoją niedolą, bo Amelia go jednak kochała, a on był dupa w korach (tutaj taka nieścisłość w fabule: do tego momentu Zel uważał, że nie wie co Ame do niego czuje, a teraz nagle okazuje się, że wie tylko wolał nie podejmować żadnych kroków).
I tylko tyle, bo reszta fabuły bardzo mi się podoba i wciągnęła mnie na tyle, że oczekuję kontynuacji W ogóle historia przeszłości Zela baaardzo mi się podoba i jest to coś świeżego
Czy postacie z piątego wymiaru były wzorowane na bohaterach z D.Gray-man?

Ja przez to, że teraz gram w sagę o Gundamach mam ochotę znowu powrócić do projektu Slayers Space Opera

Lubię czarny humor Ale wiem, o czym mówisz. Sama mam wrażenie, że jakbym napisałam komedię, to byłaby ona śmieszna chyba tylko dla mnie ;p

No cóż, przy takiej zachęcie trudno nie pisać Ale to prawda, że czasem ogarnia mnie zbyt wiele pomysłów i niestety właśnie na tym cierpią długie historie, nie mogące się doczekać końca. Postaram się pilnować ^^

Meitsa, a Ty pisałaś jakaś czarną komedię? Byłabym tego bardzo ciekawa A jak mnie najdzie jakiś dziwny nastrój, to wobec tego spróbuję, najwyżej pośmiejecie się z nieudolności moich żartów ;p

No i trzymam kciuki, aby Space Opera ujrzała kiedyś światło dzienne

A gdzie można zyskać dostęp do Barwniczka? W archiwum fanslayers będzie? I piszesz Przeznaczenie? Cóż za radość dla mych oczu! No to  dwie historie tworzą Ci się jednocześnie! Ładnie, ładnie

Rozdział 14 - Umowa krwi

Choć krok miał szybki i zdecydowany czuł, jakby jego własne serce zdradzało go dudniąc niemiłosiernie w piersi. Miał wrażenie, że cały świat mógłby je teraz usłyszeć. Czy słyszał? Krok za krokiem nerwowo oglądał się za siebie, aby to sprawdzić. Próbował uspokoić oddech wiedząc, że jego nagłe zdenerwowanie na pewno nie uszłoby uwadze bystrym oczom Mayi, jednak wcale nie było to łatwe zadanie. W myślach wciąż słyszał słowa Nirali, a te powtarzały się niczym w kółko odtwarzana płyta. Przez krótką chwilę pomyślał, że to śmieszne. Jeszcze wczoraj nie wiedział o tym, jaką broń dzierży we własnych dłoniach, ot zwykły miecz, dzięki któremu niejednokrotnie uratował własną skórę, a dziś? Dziś nagle okazywało się, że oręż, który posiadał od zawsze, może sprowadzić na nich wszystkich klęskę. Obrzucił miecz przypięty do pasa krótkim spojrzeniem i gwałtownie zatrzymał się w miejscu.  Z cichym westchnieniem wziął głęboki wdech i ponownie spojrzał na broń. Błyszcząca rękojeść wystawała z pochwy niczym wojskowa chorągiew na terenie wroga mająca sprowadzić na niego śmierć. Uspokój się Zelgadisie, powiedział do siebie w myślach i bardzo powoli zaczerpnął kolejny oddech. Potrzebował planu. I nowej broni, dodał cichy głosik w jego głowie, a on sam poczuł jak jego galopujące serce w końcu zaczęło zwalniać. Musi zadbać o to, by o istnieniu miecza nie dowiedziała się żadna ze stron, ani demony, ani – może tym bardziej – boscy kapłani. Nie tyle martwił się o siebie, co o Linę, Gourry’ego, Amelię i… Nirali. Choćby nie wiadomo jak temu zaprzeczał, w głębi ducha wiedział, że także Nirali była teraz jego sojusznikiem. Cichy głos ponownie zabrzęczał w głowie Zelgadisa, czy chodzi tylko o sojusz? Aż nazbyt dobrze wiedział jaka jest odpowiedź. Oczywiście, że nie chodziło tylko o sojusz i fakt, że najzwyczajniej w świecie potrzebował tej dziewczyny po swojej stronie. Otóż nie. On czuł przynależność, w pewien dziwny sposób wiedział, że oni należą do siebie nawzajem. Pochodzili z jednego świata, świata który kiedyś dzielili. Kiedy zamknął oczy, ponownie zobaczył Nirali stojącą plecami do niego, z twarzą zwróconą ku ołowianemu niebu. „Nie chcę żebyś skończył jak ja”, choć nie widział jej twarzy kiedy to powiedziała, czuł w jej głosie smutek, ale i troskę. Troskę o niego. Wstrząsnęło nim to na tyle, że wiedział i przysiągł przed samym sobą, że zrobi co w jego mocy, aby uwolnić Nirali. Był jej to winien. A jedyny plan jaki zrodził się wśród chaotycznych myśli był prosty. Zabić demony. Choć może raczej wydawało się to proste, niż w rzeczywistości takie było. Zelgadis otworzył oczy i mimowolnie zacisnął dłoń na rękojeści miecza. Miał plan.

– Na razie przyjacielu – zwrócił się cicho do miecza – pobędziesz w ukryciu.

Kiedy z oddali zobaczył znajome sylwetki z ulgą stwierdził, że jest wśród nich także Amelia. Już chciał się uśmiechnąć i podbiec do nich, gdy za plecami księżniczki niczym cień pojawił się Kirei. Mówiąc coś do niej położył dłoń na jej ramieniu, na co dziewczyna tylko pokręciła głową.  Jak brzmiały słowa Nirali? „Później zjawił się ten białowłosy debil i och, o mało nie zwymiotowałam kiedy wyznawał jej swoją miłość…” Cóż, Zelgadis od początku wiedział, że Rei kocha Amelię, ale teraz kiedy ten w końcu powiedział to głośno stało się to czymś, czemu nikt już nie mógł zaprzeczyć. Zelgadis dobrze o tym wiedział i może właśnie dlatego poczuł gorycz rozlewającą się po sercu, gdy patrzył z oddali na tę dwójkę. Nie chodziło o Kireia. To mógł być każdy inny mężczyzna. Człowiek. Właśnie – człowiek i to tutaj tkwiło sedno sprawy. Bo Zelgadis człowiekiem nie był, a przynajmniej nie czuł się nim w pełni. W milczeniu wyciągnął przed siebie dłonie by zobaczyć błękitnawą cerę i ostre kawałki kamieni zatopione w ciele. Przez rozpostarte palce wciąż mógł zobaczyć Amelię i pozostałych. Stali tam, zupełnie nieświadomi jego obecności. Czy tak byłoby wszystkim lepiej? Cichy głosik zaśmiał się drwiąco w jego głowie – oczywiście, że tak, usłyszał. Co on mógł im dać? Jak do tej pory tylko ciągnął za sobą przyjaciół po całym świecie w poszukiwaniu domniemanego lekarstwa na jego klątwę. Jak przystało na dobrych przyjaciół nikt nigdy się nie skarżył, ale czy naprawdę tym chcieli się zajmować? Dokąd ich to zaprowadziło? To z jego powodu wyruszyli za Kazukim, to z jego powodu chcieli odnaleźć Księgę Chaosu, co koniec końców zaprowadziło ich tutaj i o mało nie doprowadziło do śmierci Amelii… Lina, Gourry, Amelia… mogli przecież ułożyć sobie życie w inny, lepszy sposób niż ciągła pogoń za mrzonkami. Lina mogłaby zostać wspaniałym, potężnym magiem, gdyby tylko poświęciła trochę czasu na naukę. Może miałaby nawet szansę, aby zostać najwyższą kapłanką, kto wie? Gourry natomiast, mógłby być mistrzem fechtunku, może założyłby jakąś małą szkółkę i przekazywał swoje umiejętności? A Amelia? Cóż, Amelia była księżniczką i właściwie została jedyną władczynią potężnej stolicy białej magii. Mogłaby być cudowną królową, mieć wspaniałe dzieci i zapewnić dobrobyt krajowi. Jednak do tego potrzebuje księcia, króla godnego tytułów. A on, Zel? Był Chimerą. Nie pochodził ze znakomitego rodu, nie miał szczególnych umiejętności, ani talentów. Był bezwartościowy i stanowił tylko obciążenie dla swoich przyjaciół. Mimowolnie zacisnął wyciągnięte dłonie w pięść i uderzył nimi w uda. I nagle to zrozumiał, a brutalność poznanej prawdy prawie zgięła go wpół. Już dawno powinien odejść, uwolnić ich wszystkich od siebie. Nie prosić by gnali za nim w pościg za nierealnymi pragnieniami. I choć to niewyobrażalne, Zelgadis poczuł, że z barków spadł mu olbrzymi ciężar, a cały plan, który wcześniej układał w głowie nagle stał się dziecinnie łatwy. Oczywiście, natychmiast odebrał to jako znak świadczący o słuszności własnej decyzji. Tak bardzo zatopił się we własnych myślach, że nawet nie zauważył kiedy przed nim pojawiła się Lina.

– Wyglądasz jakbyś właśnie zjadł szczura – rzuciła nagle, na co zaskoczony jej obecnością Zelgadis drgnął gwałtownie, ale zaraz potem ponownie zesztywniał. Przez chwilę miał absurdalne przeświadczenie, że Lina słyszała czym myślał. – Wszystko dobrze? Gdzie byłeś tak długo? – dopytywała dalej przyjaciółka.

– Ja… – próbował pozbierać słowa w jedną, sensowną całość, jednak po chwili zamknął usta z uśmiechem. Patrzył spokojnie w oczy przyjaciółki, pełne żywego ognia i wiedział już… to będzie ich pożegnanie. – Nie ważne – wymijając ją położył dłoń na czubku jej głowy i delikatnie potargał rudą czuprynę. Zaskoczenie Liny nie trwało jednak długo:

– Chyba nie sądzisz, że zdołasz zbyć mnie w taki sposób Zelgadisie! – wrzasnęła Lina i natychmiast za nim pobiegła zastępując mu drogę.

Zelgadis prychnął rozbawiony, oczywiście mógł przewidzieć, że Lina będzie mu wiercić dziurę w brzuchu. Taka już była.

– Po prostu mi zaufaj – powiedział cicho kładąc dłoń na jej ramieniu, a kiedy zobaczył jej zaciętą minę dodał cicho: – Proszę.

Przez krótką chwilę zobaczył jak jej źrenice rozszerzają się w złości, ale tylko odwróciła się do niego plecami i pomaszerowała w stronę przyglądającej się im grupy. Zelgadis cicho podążył za przyjaciółką, a kiedy dotarli do pozostałych nawet nie spojrzał na Amelię czy Gourry’ego. Tak będzie łatwiej, powiedział sobie w duchu i z nową motywacją zwrócił się do Mayi:

– Chyba powinniśmy wam mimo wszystko podziękować – zagadnął kapitulującym tonem.

Może i Maya grała we własne gry, ale teraz Zelgadis nie zamierzał być jedynie pionkiem tej całości. Potrzebował zarówno Mayi jak i pozostałych, choć wstyd mu było to przyznać, w obecnej sytuacji to właśnie oni byli ich najlepszą ochroną.

– Cieszy mnie, że zjawiliśmy się w odpowiednim momencie… – odpowiedziała Maya i leniwie spojrzała w niebo. – Wiecie już, że jesteśmy Kapłanami. Tą piątką cudownie wybranych, w których Boski Władca zapieczętował kawałki swojej duszy, stąd nasze nadnaturalne moce.

– Czemu mówicie nam o tym dopiero teraz? – zapytała Amelia, a w jej głosie słychać było, że wciąż czuła się zraniona zdradą przyjaciół. – Jak mogliście ukrywać to cały czas? Przede mną?

– Amelio, to nie było proste, dodatkowo sprawy nieco się skomplikowały. Gdy w końcu odnalazła nas Lillya, w końcu mogliśmy być w komplecie – wyjaśniła ostrożnie Maya.

– Jak to odnalazła was? Przecież ta dziewczyna ledwo ogarniała, co się wokół niej dzieje! – rzuciła Lina, na co Maya obrzuciła ją surowym spojrzeniem. Nie lubiła, gdy ktoś jej przerywał.

– Gdy Matka Koszmarów stworzyła pięć filarów to właśnie piąty ukochała sobie najbardziej – niespodziewanie cichą opowieść zaczął Kirei wciąż stojący za plecami Amelii. Był tak blisko niej, że na pewno czuła jego oddech na karku. – W ramach swojej miłości ofiarowała panującemu tam Demonicznemu Lordowi i Boskiemu Władcy dwa jednakowe miecze. Ostrza połączone razem zdolne były do stworzenia potężnej fuzji zdolnej zniszczyć nawet samą Matkę. Chciała w ten sposób pokazać, że traktuje ich na równi z sobą. Niestety, Demon okazał się być zazdrosny i podniósł ostrze przeciwko Bogu. Rozgorzała wielka bitwa między nimi. Nikt jednak nie spodziewał się, że krew, która bryznęła z ich ran naznaczy parę dzieci niezwykłą potęgą. Staną się dziedzicami owych potężnych ostrzy. Czas mijał, a Demon pokonał Boga, tak mu się przynajmniej wydawało, bo kiedy zostawił go by umierał w męczarniach Boski Władca odnalazł piątkę osób, w której ukrył kawałki swojej duszy i mocy. Boscy kapłani. Tak, to właśnie my jesteśmy tą piątką. W tym czasie Demon zabrał miecz Boga i ruszył naprzeciw Matce chcąc wykorzystać potęgę mieczy. Okazało się jednak, że samotnie nie mógł wydobyć ich potęgi w pełni. Matka Koszmarów z trudem zdołała go pokonać. Na pogorzelisku zostały tylko dwa miecze. Powód klęski tego świata. Zmieniły one swój kształt i powędrowały do naznaczonych krwią Boga i Demona dzieci. Matka Koszmarów próbowała odebrać miecze dzieciom, ale okazało się to niemożliwe. Jedynym wyjściem było zabranie jednego z dzieci wraz z mieczem i przesłanie do innego świata, tak by ostrza nigdy się nie spotkały. Matka zabrała jedno z dzieci i zapieczętowała piąty filar. Miecze miały nigdy się nie spotkać. Zasmucona zniszczeniem Matka uroniła dwie łzy zamykając pieczęć. Pech chciał ze jedna z łez trafiła na szczątki Demona. Dzięki tej cząstce stworzenia Demon był w stanie odrodzić się, ale tylko w kilku częściach. By całkowicie się scalić i zyskać utraconą potęgę demony musiałyby odnaleźć drugą łzę Matki. Jednak tego samego pragnął również Boski Władca, który zapieczętował się w ciałach pięciu śmiertelników – kiedy umilkł przyglądał się Amelii z bólem, zupełnie jakby w tej historii kryło się coś więcej, coś o czym Zel nie miał pojęcia.

Zelgadis przełknął ciężką gulę, która zebrała się w gardle. Identyczne słowa słyszał od Nirali i przekazał je także przyjaciołom. Nie wspominał jednak nic o mieczach ze zrozumiałych dla siebie powodów… Nie powiedział im także, że to on jest jednym z tych dzieci… Swoją  drogą, ciekawiło go czyja właściwie krew naznaczyła jego, Boga czy Demona? Coś wewnątrz podpowiadało mu, że zna odpowiedź… Tymczasem Lina i Gourry nie wyglądali na szczególnie zszokowanych. Nie wiedząc kto jest posiadaczem mieczy wydali się nimi zupełnie niezainteresowani.

– To prawdziwa historia, powtarzana tutaj przez wszystkich – wyjaśnił Takami ze wzruszeniem ramion. – Coś jak wierszyki w szkołach.

– Dziękuję Rei za ten wstęp historyczny – powiedziała Maya z pobłażliwym uśmiechem. – Jak więc rozumiecie, priorytetem dla nas jest odnalezienie Łzy Matki Koszmarów. Jednak, do złączenia duszy Boga oczywiście potrzebne było każde z nas. Kiedy Boski Władca pieczętował swoją duszę, te rozdzielone kawałki nierozerwalnie związał z naszymi duszami. To coś jak magnes, każde z nas wzajemnie przyciąga siebie w niewytłumaczalny sposób. Po prostu czujemy, że powinniśmy zmierzać w danym kierunku. Po kolei odnalazł mnie najpierw Rei, później Tamaki z Daikim,a teraz w końcu i Lillya.

– Zaraz, zaraz… czemu właściwie to oni szukali ciebie, nie powinniście przyciągać się nawzajem? Czy nie tak to działa? – zapytała Lina.

– Oczywiście, Maya też czuła to przyciąganie, ale jako, że jedyna nie posiada umiejętności bojowych nie mogła swobodnie poruszać się wśród demonów żeby nas odnaleźć. Natomiast jako jedyna wiedziała, co się stało, my byliśmy jak dzieci we mgle – wyjaśnił Tamaki z szerokim uśmiechem.

– Maya ma pamięć – rzucił szorstko Daiki uprzedzając kolejne pytanie Liny. – Pamięć Boskiego Władcy rzecz jasna.

– W naszym przypadku najpierw pojawiły się różne… umiejętności, dopiero Maya wyjaśniła nam, co się stało i skąd mamy moc. W zasadzie to nie mieliśmy dużego wyboru, ale… to i tak świetne, bo przynajmniej czuję, że nie jestem bezsilny – Tamiaki wyciągnął długie ręce w górę i przeciągnął się najwyraźniej zadowolony z siebie.

Więc o to chodziło, pomyślał Zelgadis i zrozumiał dlaczego od samego początku miał wrażenie, że to Maya była przywódcą tej grupy.

– Więc… – zaczął nieśmiało Gourry. – Jakie właściwie są te wasze moce?

– Człowieku, to zajebista sprawa, mówię ci! – roześmiał się Tamaki i pstrykając palcami wskazał na Reia. – On ma najlepsze.

Zaskoczony Rei zapłonął czerwienią na twarzy i speszony odwrócił wzrok.

– To nie prawda. W ogóle dlaczego musimy o tym rozmawiać? To jest nieistotne… – burknął i skrzyżował ramiona na piersi.

– Każde z nas ma w sobie jakieś cechy Boskiego Władcy, a co za tym idzie moce powiązane z każdą z tych cech – zaczęła Maya uwalniając przyjaciela z centrum uwagi, w którym wcale nie lubił być. – Ja mam wiedzę, pamięć – stąd dar widzenia aury, to trochę tak jakbyście zaglądali do czyjegoś wnętrza. Daiki posiada ikrę życia, to dlatego nazywamy go medykiem, ponieważ dzięki temu potrafi uzdrawiać.

– Ikra życia? Też źeś wymyśliła… – prychnął Daiki i oburzony pokręcił głową. – Boski Władca posiada ikrę życia, bo potrafi je stworzyć, ja natomiast mogę tylko uleczyć ciało. To nieporównywalne.

– W każdym razie… – podjęła Maya – Tamaki jest kreatorem. Nie potrafi tworzyć materialnego świata, ale potrafi stworzyć doskonałą jego iluzję.

– Do usług – skłonił się nisko rudowłosy z udawaną uprzejmością.

– Rei natomiast, otrzymał w darze wszystko, co w Boskim Władcy było najdelikatniejsze, ale zarazem jego Światło, miłość i współczucie. Otóż Rei jest Obrońcą, potrafi tworzyć bariery nie pozwalające demonom wejść do danego miejsca, ale i takie, z których nie moją się wydostać. To dlatego Świątynia, w której mieszkamy jest zabezpieczona.

– Miłość i współczucie? – powtórzyła cicho Amelia i spojrzała na białowłosego.

Speszony Rei nerwowo przestąpił z nogi na nogę.

– To nie tak… – zaczął. – Ja… ach… dlaczego mnie nie mogło przypaść coś innego…? – błagalnie spojrzał na Mayę.

– Daj spokój stary! Twoja umiejętność jest najlepsza! To dzięki temu możemy chronić tak wiele osób – rzucił entuzjastycznie Tamaki i energicznie pomachał rękoma.

Amelia, która wciąż wpatrywała się w chłopaka niespodziewanie podeszła do niego i przytuliła.

– To wspaniale – powiedział cicho wtulając głowę w połacie jego płaszcza. Zaskoczony Rei jedynie nieśmiało pogładził ją po karku.

Tymczasem wnętrzności Zelgadisa skręciły się w ciasny supeł i przez krótki moment chciał jedynie odwrócić wzrok, ale nie mógł tego zrobić. Nie chciał. Zdecydował wcześniej, że uwolni wszystkich od siebie, niech więc przyzwyczai się do myśli, że nie będzie częścią życia innych. Wytrzymał, patrzył na nich dopóki Amelia nie odsunęła się od Reia. Lina przerwała niezręczną ciszę:

– Wszystko wspaniale – zaczęła – ale chyba nie zamierzasz mi powiedzieć, że ona także ma w sobie coś z waszego Boga? – palcem wskazała na Lillyę.

– Lino Inverse – zaczęła poważnie Maya. – Nic na żadnym świecie nie jest ani całkowicie białe, ani całkowicie czarne. Lillya jest niezwykła, posiada w sobie bowiem boski gniew, wszystkie cienie, które rzucało jego światło. Lillya jest ciemnością, dzięki której pochłania istnienia i sprowadza koszmary. To niesamowita potęga – dokończyła z uznaniem.

– Jeśli chcesz mogę ci to chętnie zaprezentować – wtrąciła Lillya z grymasem, który w jej zamyśle chyba miał uchodzić za uśmiech.

– Dość – rzuciła krótko Maya na co Lillya wzruszyła lekko  ramionami, wciąż z tym samym grymasem na twarzy.

– Więc czego chcecie? – zapytał w końcu Gourry.

– Nasze umiejętności to nie magia, to za mało żeby odnaleźć Łzę. Zwłaszcza kiedy demony są potężniejsze od nas – zaczęła spokojnie Maya.

– Więc potrzebujemy waszej pomocy… – dokończył za nią Rei. – To ostatnia szansa. Demony już wiedzą, że jesteśmy w komplecie więc będą chciały odnaleźć Łzę szybciej, nie będą zwlekać, ani przebierać w środkach. Chcemy jednak również żebyście bezpiecznie opuścili nasz filar. Zaprowadzimy was do wiedźmy, która na pewno przywróci wam moce. Prosimy jedynie o to, żebyście pomogli odnaleźć nam Łzę – zwiesił głos i milczał przez długą chwilę w napięciu.

Zelgadis spojrzał porozumiewawczo na Linę i Gourry’ego. W końcu kiwną głową na znak zgody. Cóż, było mu to bardziej na rękę niż przypuszczał.

– Więc gdzie ta czarownica? – zapytał.

– Właściwie, to jesteśmy na miejscu – odpowiedział mu spokojny głos Reia.

Oczy Kireia przybrały odcień błyszczącej stali, gdy groteskowym gestem dłoni wskazał na ponury zaułek tuż po swojej prawej. Zelgadis zmarszczył brwi zdezorientowany, bowiem na pierwszy rzut oka mógł zobaczyć jedynie wąską uliczkę kończącą się wysokim murem, którego głębokie i liczne pęknięcia opowiadały ponurą historię wojny. Ostałe ściany sąsiadujących budynków skrywały całość w chłodnym cieniu.  Lina z wymownie uniesioną brwią spojrzała podejrzliwie na Kireia.

– Nie wspomniałeś, że wiedźma oprócz bycia wiedźmą jest także niewidzialna – rzuciła kąśliwie rudowłosa.

– Ach… – poirytowany Kirei przewrócił oczami po czym, bez zbędnych wyjaśnień, ruszył się z miejsca i stopą uderzył w solidną, drewnianą klapę w podłożu, której wcześniej nie zauważyli, gdyż prawie całkowicie pokrywał ją piach. Owa klapa wyglądała jak zejście do kanałów.

– Och… – mruknęła Lina obrzucając ukryty właz badawczym spojrzeniem. – Chyba nie sugerujesz, że musimy tam zejść? Średnio mi się podoba pomysł przebywania w takim miejscu – wyjaśniła.

– Już ci tłumaczyliśmy, że Silva… nie jest nam wroga – powiedziała spokojnie Maya powoli podchodząc do włazu. Sprawnym ruchem zakasała rękawy swojego stroju i chwyciła za wieko chcąc je podnieść, gdy nagle w powietrzu wzbiły się tumany kurzu. Maya natychmiast odskoczyła od klapy i nerwowo rozejrzała się po okolicy. Po chwili klapa z hukiem uderzyła o nawierzchnie otwierając się na oścież jak za sprawą nagłego wybuchu, a  cała grupa mimowolnie cofnęła się o krok.  Oczom zebranych ukazała się nieprzenikniona ciemność w dole otwartego wejścia, z którego rozległ się cichy głos.

– Tylko jeden – zabrzmiał nieznany, żeński głos wydobywający się z ziejącej mrokiem dziury.

Grupa obrzuciła się szybkim spojrzeniem. Zelgadis nie czekając długo wyciągnął dłoń przed siebie, a już po chwili błysnęła w niej kula jasnego światła wywołana zaklęciem Lighting. Pochylił się ostrożnie nad otworem i oświetlił wcześniejsze ciemności. W dole nie było żadnej drabiny, jedynie ciemny, ponury korytarz dwa metry niżej, który ciągnął się po obu stronach i ginął dalej w mroku. Odwrócił się do towarzyszy stojących nad nim.

– To zbyt niebezpieczne, aby wchodzić w pojedynkę – stwierdził poważnie Daiki.

– Czy przypadkiem sami przed chwilą nie stwierdziliście, że wiedźma jest niegroźna? – docięła Lina na co Daiki skrzywił się lekko i zacisnął usta w milczeniu. – Ja pójdę – stwierdziła pewnie.

Zel już otworzył usta, aby zaprotestować, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć Gourry stanął przed Liną kładąc jej swoje, duże dłonie na ramionach.

– Jako twój ochroniarz nie mogę na to pozwolić – powiedział stanowczo Gourry, a jego twarz stężała. Lina zacisnęła usta niepewna, co powinna odpowiedzieć, tymczasem Zel odetchnął w duchu z ulgą. Od początku wiedział, że to właśnie on musi pójść więc korzystając z konsternacji przyjaciółki szybko rzucił.

– Ja pójdę – rzekł pewnie wstając z ziemi. – Jeśli nie wrócę  przed zachodem ruszycie moim śladem.

W duchu przypomniał sobie wcześniejszą rozmowę z Nirali, która uświadomiła go, że wiedźma Silva w istocie nazywa się Acedia i jest jednym z demonów. Zelgadis nie wiedział czy grupa Kireia wiedziała o tym fakcie, sama Nirali twierdziła, że prawdopodobnie nie. Cóż, pamiętając opowieść Tamakiego o tym jak skierował się z prośbą do wiedźmy i powierzył równoważnej wymianie, aby odpłacić Kireiowi popełniony błąd, Zel był w stanie uwierzyć, że przynajmniej ten chłopak nie był do końca świadomy tego z kim ma do czynienia. Zelgadis nie znał Tamakiego długo, ani tym bardziej dobrze, ale wystarczająco na tyle, aby widzieć w rudzielcu żywą nienawiść do demonów. Gdyby Tamaki wiedział, nigdy nie zwróciłby się do Acedii i o tym był przekonany. Jednakże, nie w stosunku do każdego Zel był w stanie przekonać siebie, bo co do Mayi… chłopak nie był pewien. W końcu jak sama przyznała otrzymała w darze pamięć Boskiego Władcy, czyżby więc było możliwe ukryć przed nią tak ważny fakt? Cóż, w każdym razie Zelgadis nie zamierzał poruszać tej kwestii, nie potrzebne były im kolejne sprzeczki, a w końcu najważniejsze, że on i jego przyjaciele wiedzieli na co się piszą. Czego się spodziewał? Mógł jedynie trzymać się nadziei, że Acedia, kimkolwiek jest, będzie w stanie przywrócić ich magiczne moce, ponieważ bez nich nie dość, że byli bezbronni w tym świecie, to nie mogli nawet wrócić do swojego filaru. Widząc pogarszający się stan Amelii Zelgadis wiedział, że czas który pozostał do powrotu przecieka im przez palce, musieli się spieszyć. Tak. To było najważniejsze, aby ocalić Amelię i pozostałych z tego piekła. Zelgadis zacisnął dłoń na rękojeści miecza i powoli ruszył w kierunku zejścia, gdy zatrzymał go wzrok Amelii. Jej błękitne oczy wpatrywały się w niego intensywnie lecz dziewczyna nie powiedziała ani słowa. Świadomość tego kim jest Acedia dawała ich czwórce pewną przewagę i najwyraźniej także Amelia zrozumiała, że nie należy jej tracić poprzez zbyt głośne protesty. Zelgadis porozumiewawczo spojrzał na dziewczynę i mimowolnie lekko się uśmiechnął zadowolony z tego, że księżniczka uczestniczy w ich cichym spisku. Odkąd bowiem Zelgadis spotkał w tym filarze Nirali po raz pierwszy, zdobył w posiadanie informacje, o których nie miał prawa wiedzieć. Cieszyło go więc bardzo, że przyjaciele nie dociekali zadając mu zbędnych pytań, na które i tak nie mógłby odpowiedzieć chcąc chroniąc Bliźniacze Ostrza i samą Nirali.

– Zelgadisie pamiętaj, że wiedźma zgodzi się jedynie na wymianę – rzucił Tamaki poklepując go po ramieniu i tym samym wyrywając z zamyślenia.

– Nie zgadzaj się na wszystko Zel, pamiętaj że jakoś sobie damy radę – wtrąciła szybko Lina na co Zelgadis jedynie lekko przytaknął i skierował się do wejścia.

Korytarz, którym szedł zdawał się ciągnąć w nieskończoność, a każdy jego krok odbijał się głośnym echem. Gdyby nie zaklęcie Lighting, które oświetlało mu drogę kroczyłby w całkowitych ciemnościach. Cały tunel miał ze dwa metry wysokości i wił się naprzód lekkimi zakrętami jednak idąc naprzód Zelgadis nie natrafił na żadne rozwidlenie, co w zasadzie wydało się dziwne. W dłoni mocniej ścisnął rękojeść swojego, jak już wiedział, legendarnego miecza i nagle uderzył go fakt, że miejsce w którym właśnie się znalazł wydaje mu się znajome. Przez chwile przekopywał fakty zapisane w pamięci aż w końcu przypomniał sobie gdzie wcześniej zmierzał, gdzie zmierzał w swoim śnie… Przed oczami stanęła mu drobna twarzyczka dziewczynki o karmazynowych oczach, gdy jednocześnie zimny dreszcz przebiegł po plecach. Czy to możliwe? Czy to możliwe, że już wcześniej spotkał Acedię? Nie zdziwił się wcale, gdy w odpowiedzi na jego pytanie w oddali zamajaczyła identyczna jak w jego śnie – kuta brama z czarnych róż. Spodziewając się kogo zaraz przyjdzie mu zobaczyć, bez wahania przekroczył przejście.

– Czekałam na ciebie. Myślałam, że już nie przyjdziesz – zagadnął nagle czyjś, melodyjny głos z odrobiną rozbawiania. Te same słowa na powitanie Zelgadis usłyszał w swoim śnie. Zdenerwowany, wciąż z ręką na rękojeści, stanął z dumnie uniesioną głową i czekał w ciemności, na los którego nawet on nie mógł przewidzieć.

Zelgadis stał otoczony gęstą warstwą ciemności, jedynie światło jego zaklęcia wydobywało z mroku najbliższe kontury. W chłodnym powietrzu wyczuwalna była słodkawa woń kwiatów i podobnie jak w jego śnie, otaczały go róże, całe ich ogrody.

– Pozwolisz, że rzucę trochę światła na całą sytuacje? – zabrzmiał ponownie obcy głos, a Zelgadis cicho zazgrzytał zębami uświadomiwszy sobie, że ponownie słyszy to samo, co w dawnym śnie. Nie zdziwił się także, gdy zobaczył przed sobą postać drobnej dziewczynki, o ognistych włosach i karmazynowych oczach, która pstryknięciem palca rozjaśniła fragment  podziemnych ogrodów. Swoją drogą demon, który ich wcześniej zaatakował na ulicy miał identyczny kolor oczu. Przez chwilę Zelgadisowi przeszła przez głowę zabawna myśl, że i Lina ma oczy w tym kolorze i z idiotycznie nieadekwatnym do sytuacji uśmiechem, natychmiast odpędził to skojarzenie utkwiwszy skupione spojrzenie w Acedii.

– A więc naprawdę tu jesteś… – powiedziała z udawanym zaskoczeniem.

– Mogłabyś sobie darować, słyszałem już te teksty – wyrzucił będąc pewnym, że Acedia nie przypadkiem mu się przyśniła wcześniej, a teraz jedynie odgrywa sobie z nim scenkę. Najwyraźniej jakimś sposobem musiała zajrzeć w jego myśli… Acedia wykrzywiła twarz w czymś, co najwyraźniej miało przypominać uśmiech.

– Bacznie was obserwowałam Zelgadisie, nie byłam jednak pewna czy uda wam się dotrzeć aż tutaj – powiedziała wzruszając ramionami i powoli ruszyła w jego stronę. – Kto by przypuszczał, że to piękna Nirali okaże się tak pomocna? – sposób w jaki to powiedziała sprawił, że po plecach Zelgadisa przebiegł nieprzyjemny dreszcz.

– Nirali… – zamierzał rzucić coś w stylu: daj jej spokój, to nie jej sprawa, ale po chwili uświadomił sobie, że nie ma w tym większego sensu, skoro Acedia sama przyznała, że obserwowała wszystko od samego początku. Zagryzł więc cicho wargi i w milczeniu czekał. Ciekaw był czy Acedia wiedziała o Bliźniaczym Ostrzu, w którego był posiadaniu. Mimowolnie skierował rękę w kierunku miecza.

– Wiem, po co tutaj jesteś panie Greywords – Zelgadis zadrżał lekko na dźwięk swojego nazwiska, świadomość anonimowości w piątym filarze właśnie rozwiała się na jego oczach. Acedia wiedziała, pytanie jak dużo wiedziała? O nim. – Cała ta sprawa… z pojawieniem się klucza, czy też jak wolisz Amelii – wyraźnie zaakcentowała jej imię – zaczęła mieć bardzo brzydki przebieg panie Greywords i nie jestem zadowolona z obrotu  sprawy… – mruknęła cicho i niewzruszenie przeszła obok niego kręcąc palcem loki w swoich włosach. Zelgadis szybko obrócił się i skierował na nią czuje spojrzenie, czuł jak wszystkie jego mięśnie napinają się ze zdenerwowania.

– Co masz na myśli? – zapytał w końcu na co jakby wyrwana z zamyślenia demonica raczyła spojrzeć na niego ze zdziwieniem, po czym znów uśmiechnęła się przebiegle.

– To bardzo proste panie Greywords – powiedziała patrząc mu w oczy. – Dobrze poznałeś już historię naszego świata, wiesz że jestem demonem,  częścią Mrocznego Lorda, który kiedyś panował w tym filarze – zaczęła, palcami ponownie powędrowała w kierunku włosów, a jej spojrzenie zaczęło błądzić po pomieszczeniu. – Jednak, jak wiesz nie jestem jedynym demonem… rozwiewając twoje wątpliwości… tak, narodziło się nas pięcioro, tyle samo ilu Boskich Kapłanów  – po krótkiej pauzie skierowała spojrzenie na Zelgadisa, a ton jej głosu przybrał barwę lodowatej brzytwy. – Powiem ci, panie Greywords, gdzie znaleźć moje rodzeństwo, a ty… masz ich zabić. – rzuciła ostro.

Zelgadis poczuł jak ze świstem wypuszcza zebrane w nim powietrze, zupełnie tak jakby niewidzialna siła właśnie uderzyła go w brzuch. Co? Jaki do cholery jest sens w tym, że demony chcą wybić się nawzajem!? I wtedy do niego dotarło, zrozumiał i zszokowany bezwiednie potarł ręką spocone czoło.

– Chcesz ich zabić, aby zdobyć władzę? Zgadza się? – zapytał cicho.

– Nie zawiódł mnie pan, panie Greywords. Jest pan dokładnie tak bystry za jakiego pana uważałam – ostry ton znikł z głosu Acedii, mimo wszystko jej słowa wciąż przyprawiały Zelgadisa o skurcze żołądka. – Równoważna wymiana panie Greywords. Przywrócę moce panu i pańskim towarzyszom pod warunkiem, że sama zdobędę moc. Moc władzy w piątym filarze oczywiście, może być pan spokojny, nie mam ambicji podbijania żadnych innych światów, ani nawet podróżowania do nich – wyjaśniła spokojnie, a on czuł, że mimowolnie kręci głową. Nie spodziewał się tego, w ogóle!

– Nie wiem… – zaczął powoli, tracąc kontrole nad sytuacją.

– Och, nie bądźmy tak drobiazgowi. Poza tym, szczerze mówiąc nie ma pan za dużego wyboru. W przeciwieństwie do mojego rodzeństwa, mnie nie zależy na zniszczeniu tego świata. Po drugie bez mojej pomocy nigdy nie odnajdzie pan mojego rodzeństwa, za to ci już wam siedzą na karku. To tylko kwestia czasu, gdy Amelia… – urwała i obrzuciła go spojrzeniem pozbawionym jakichkolwiek emocji. Nie musiała kończyć, Zelgadis znał już dalszy ciąg tej historii. On, Lina, Gourry, prawdopodobnie także kapłani zostaną w końcu zaskoczeni przez demony i zabici jeśli nie odzyskają w czas swoich mocy, a Amelia stanie się narzędziem do otworzenia przejścia między wymiarami. Jedyną nadzieją jest Łza Matki Koszmarów, ukryta gdzieś w piątym filarze. Niestety jednak… nie mają pojęcia gdzie jej szukać. Gdyby odzyskali moce, może Łza nie byłaby potrzebna?

– Sądzi pan, że zdołacie odnaleźć Łzę Matki Koszmarów, czyż nie? – zachichotała cicho – To marzenie panie Greywords, nikt nie wie gdzie ona się znajduje, od lat poszukiwana i nie ma żadnego dowodu na jej istnienie.

Zelgadis stał w milczeniu i starał się poukładać wszystko w głowie. Acedia przywróci im moce oraz wskaże miejsce przebywania demonów. Czegóż chcieć więcej? W zamian mieliby pomóc w zabiciu tych demonów, to też nic strasznego. Kruczek polega na tym, że jeden z demonów miałby przeżyć – Acedia. Acedia jednak nie powinna być dużym zagrożeniem. Kiedy już zabiją pozostałą czwórkę, w końcu pozostaną Boscy Kapłani. Co więc jeden demon może zrobić przeciwko tamtej piątce? Tryby w głowie Zelgadisa pracowały na podwyższonych obrotach jednak ilekroć analizował sytuacje nie mógł dostrzec żadnego kruczku w tej umowie. Czy to możliwe, że Acedia zaproponowała mu coś co same w sobie jest mniej korzystne dla niej? Intuicja podpowiadała mu, żeby zachował ostrożność, ale desperacja popychała w kierunku ryzykownych decyzji.

– Jaki jest haczyk? – zapytał w końcu, choć sam nie wierzył, że usłyszy prawdę.

– Haczyk? Panie Greywords za kogo pan mnie ma? – z udawanym oburzeniem pokręciła przecząco głową. – Nie ma haczyka. Ja przywracam wam moc, wskazuje miejsce pobytu mojego rodzeństwa. W zamian za to każdy z demonów ma zostać zabity, a pan po opuszczeniu tego pomieszczenie powie, że zrobił pan co konieczne i zabił demona, mnie, tuż po tym kiedy odzyskał pan moc i dowiedział się o mojej tożsamości. Po wszystkim pragnę być jedynym panującym, w spokoju, demonem piątego filaru. Moc w zamian za moc, wskazanie demonów, w zamian za ukrycie demona, równoważna wymiana.

Czy miał wybór? Myśląc o konsekwencjach odmowy tej wymiany, Zelgadis wiedział, że naraża nie swoje życie, ale przede wszystkim Amelii. Nie mógł na to pozwolić.

– Zgoda – stwierdził w końcu. – Powiem wszystkim, że po dobiciu przez nas umowy, odkryłem że jesteś demonem, którego zabiłem. Jeśli wrócą nam moce pomogę w zabiciu czwórki pozostałych demonów, a ty będziesz mogła w spokoju żyć w piątym filarze, który pozwolisz nam opuścić – podsumował powoli Zelgadis.

– Zawrzemy umowę krwi, w przypadku której złamanie słowa lub oszustwo, którejś ze stron skutkuje śmiercią – wyjaśniła przyglądając mu się uważnie.

– Zgoda – powiedział cicho pełen obaw. Miał szczerą nadzieję, że nie popełnia błędu.

Acedia w milczeniu podeszła do niego i zdecydowanie chwyciła jego dłoń. Wyszeptała pod nosem nieznane mu słowa, które najprawdopodobniej były zaklęciem. Po chwili nieprzyjemne mrowienie zalało całą jego dłoń.

– Ja Acedia – zaczęła – Na moją krew, przyrzekam otwarcie tunelu między wymiarami, dzięki któremu Zelgadis Greywords, Lina Inverse oraz Amelia Saillune odzyskają swoje magiczne moce, a miecz pana Gourry’ego Gabrieva odzyska swoje światło. Tunel między wymiarami dotyczyć będzie jedynie przesyłania mocy. Przyrzekam także wskazać Zelgadisowi Greywords miejsce pobytu wszystkich, pozostałych w piątym filarze demonów – dokończyła Acedia, a czerwone nici żył wystąpiły z jej przegubu i zatrzymały się nad nadgarstkiem Zelgadisa.  – Zelgadisie Greywords czy przyjmujesz moje przyrzeczenie?

– Tak – odpowiedział niepewnie, po czym zastygłe nici żył wbiły się w jego przegub. Acedia posłała mu naglące spojrzenie, zrozumiał, że teraz jego kolej na przysięgę. – Ja Zelgadis Greyword przyrzekam, ukryć tożsamość Acedii mówiąc wszystkim, że zabiłem ją na dzisiejszym spotkaniu. Po odzyskaniu mocy przyrzekam pomóc w zabiciu czwórki pozostałych demonów.

– Przyjmuje twoją przysięgę. – dokończyła Acedia zanim Zelgadis zdążył cokolwiek dodać. Te same nici żył wpełzły w jej ramie. – Przysięga krwi została zawarta. Moc w zamian za moc, wydanie w zamian za ukrycie. Prawo równoważnej wymiany – Acedia puściła jego dłoń i z zadowoleniem spojrzała mu w oczy.

– Cieszę się, że dobiliśmy targu panie Greywords. Przejdźmy w takim razie do kolejnego punktu naszej umowy – oczy Acedii błysnęły w półmroku.

– Jak to? – zaczął zdezorientowany mag.

– Równoważna wymiana panie Greywords.

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-08-13 17:28:45)