Powiem tak.

Na razie za mało, żeby się wypowiedzieć, czy dobre, czy złe. Ale ciekawa ta pierwsza część. I dobre tłumaczenie, nie zgrzytam zębami na dobór słów. Plus!
Taka recka na szybko, bo zaraz nam pan w koloratce do domu wkroczy.

Postaram się wysmażyć coś bardziej konstruktywnego.

Czekam na ten ciąg dalszy (te trzydzieści lat, plus kolejne dziesięć i będę na emeryturze. Jakoś wytrzymam )

To jest to co mi opowiadałaś jak byłam u Ciebie? bo Sierra mi się kojarzy. Jak tak to czekam na więcej :3

Mnie się podoba i to bardzo - zawsze miałam mieszane uczucia co do fanfików traktujących o drugim pokoleniu Slayersów, ale ten zapowiada się ciekawie. Przynajmniej nie idzie stereotypową linią fabuły tj. nie widzimy tutaj szczęśliwego Xelloska robiącego naleśniki i Filijki usłanej kwiatami, tylko faktycznie jest w tym jakieś głębsze dno, jakas tragedia, jakieś "coś poszło nie tak".

EEE naleśniki?
Czy jest coś czego nie wiem?

No... mnie się bardzo spodobało to w tym ficu, że Xellos i Filia nie żyją. PFE! Znaczy Xellos żyje  ale Sierra myśli, że nie żyje i cała droga jak Sierra odkrywa kim jest jest super ale serio będzie mi trochę trudno. WIEM! Będę WAS prosiła o pomoc ^^

Ale że co? Że Xellos robił naleśniki... coś pamiętam.

Dziwne, mógłby ważyć bimber albo coś.


A Meitsa ! A pamiętasz ten motyw z herbaciarnią, która miała się pojawiać (specjalnie) w ficach?

Fajnie by było


"Filia zachwyca sie smakiem jego naleśników"

Boże nie wiem co się ze mną ostatnio dzieje ale zabrzmiało jak jakaś mega perwersja.


Filio, czy chcesz spróbować jak smakują moje naleśniki? O.O"""""

za to naleśniki są bardziej przerażające ! Nie wiadomo co ma na myśli mówiąc "naleśniki"

Porzucam temat naleśników na rzecz pełnego 1 rozdziału ! A CO!!!


le dernier dragon
Ostatni smok
Napisała: Cosette
Tłumaczyła: Socki

1.    Podarowaliście mi mój rodowód.
   
    Nazywam się Sierra. I jestem najzwyklejszą w świecie dziewczyną.  A przynajmniej tak myślałam do dnia moich dwudziestych pierwszych urodzin. Dnia, w którym całe moje życie wywróciło się do góry nogami.  Jednak pozwólcie, że zacznę swoją opowieść od początku.
    Wychowałam się tu, w Tellumair małej mieścinie na zachód od Zephilli i na północ od Elsass To spokojne, ciche miejsce, zamieszkane przez zwykłych ludzi.  Żyją głownie z uprawy tutejszej gleby, która jest tak uboga, że rosną w niej tylko ziemniaki. Hodują też kury i kozy, które podobnie jak te ziemniaki, nie są szczególnie wybredne. Życie tu płynie swoim własnym, powolnym tempem, z dala od zawieruchy i wrzawy wielkiego świata. Wuj Goury zawsze powtarza, że taki spokój należy cenić i szanować, i że mamy szczęście, iż nie spotykają nas niechciane przygody. Nie wiem skąd on to wie, zwykle wuj nic nie mówi… tylko pieli grządki. Albo wykonuje polecenia ciotki Liny, która w kółko powtarza, że jest głupi jak osioł, ale  ja uważam, że gdy wuj już coś powie, to jest to cenna rada. Cenniejsza niż ciągła paplanina ciotki. Ciotka Lina zawsze tylko powtarza „Zajęłabyś się kurczakami, Sierra. Zamiast gadać o tej bzdurnej magii.”, „Zrób coś z włosami, Sierra.” a wtedy wuj mówi, żeby mi dała spokój, bo kiedy była w moim wieku była taka sama.  Ciotka bardzo nie lubi, kiedy pytam o magię. Kiedyś, gdy byłam mała zapytałam wuja dlaczego tak się denerwuje a on wziął mnie wtedy na ręce, pogładził po głowie i powiedział, że to dlatego, że ciotka bardzo mnie kocha i chce mojego dobra. Kiedy podrosłam, zadałam to same pytanie i otrzymałam podobną odpowiedź, jednak tym razem wuj dodał jeszcze, że ma to coś wspólnego z moimi rodzicami. Ah, tak. Zapomniałam wspomnieć, że jestem sierotą. Nie rozpaczam szczególnie z tego powodu, bo nie pamiętam swoich rodziców a od najwcześniejszych lat mieszkam z ciotką i wujem, którzy nie mają własnych dzieci. Jestem więc dla nich jak córka a oni dla mnie jak mama i tata. Chociaż, już na pierwszy rzut oka widać, że nie jesteśmy spokrewnieni. Nie jesteśmy podobni. No może, na upartego, można powiedzieć, że jestem trochę podobna do wuja, ponieważ oboje jesteśmy wysocy i mamy blond włosy. Ale na tym podobieństwa się kończą. Z ciotką natomiast łączą mnie chyba tylko piegi, które pojawiają się na naszych nosach z pierwszymi promieniami letniego słońca. Podobno jestem podobna do matki. Jeżeli to prawda, moja mama(tak jak ja) musiała być wysoką blondynką, o drobnej lekko trójkątnej buzi. Miała też dosyć drobne, jasne usta, zadarty nos i burzę jasnych włosów. Czyli nie była pięknością. Albo raczej ja nie jestem, bo zawsze gdy spotykam  osoby, które ją znały,  mam wrażenie, że chcą dodać, że moja matka była ładniejsza ode mnie. Gdy mnie widzą,  mówią „Wykapana Filia. Jest identyczna. Ale oczy ma po ojcu.” ostatnią część zdania( tą o oczach) dodają z jakimś, zażenowaniem ? Sama nie wiem… wszyscy zachowują się jakby mój ojciec był jakimś tematem tabu. Nikt o nim nie mówi. Nic o nim nie wiem. No, nic poza tym, że miał fioletowe oczy- no bo skoro mamy identyczne oczy, a ja mam fioletowe to wniosek jest prosty. Nie wiem nawet jak miał na imię! Mówią o nim „ojciec Sierry” i tyle.  Jak byłam mała bardzo mnie bolało, kiedy ciotka Lina irytowała się, gdy pytałam ją o ojca. „Nie żyje” odpowiadała i szła zajmować się kurami… albo ziemniakami. Pewnego razu, czymś ją zezłościłam, już nawet sama nie pamiętam czym i w złości powiedziała mi, że zaczynam się robić tak samo okropna jak mój ojciec.
Pamiętam, że tedy bardzo się rozpłakałam, bo pomyślałam, że tata był złym człowiekiem ale wtedy, jak zwykle, z pomocą przyszedł wuj Goury. Wziął mnie na ręce i głaszcząc po głowie powiedział, że ciotka się zezłościła, ponieważ mój tata był jej przyjacielem i wciąż boli ją jego strata. Zdziwiłam się bardzo, bo przecież słyszałam jak nazwała go „okropnym”. Wtedy wuj powiedział, że okropny był ten, który zabił moich rodziców a ojciec był dobry i to było tyle. Lata mijały mi na chodzeniu do szkoły i pieleniu grządek a ja wciąż nie wiedziałam kim byli moi rodzice. Kim byłam ja.
    Właściwie, to w ogóle nie wiele wiedziałam. Wiedziałam, że tam hen w szerokim świecie, źle się dzieje… ale nie wiedziałam dlaczego. Wiedziałam, że demony grasują po świecie… ale nie wiedziałam czym są. Wiedziałam, że mam uważać na magię… ale nie wiedziałam dlaczego.
    Byłam dwudziestoletnią, wiejską dziewczyną. Pozbawioną jakichkolwiek umiejętności magicznych, za to wspaniale pielącą ziemniaki. Sierotą, córą nikogo ważnego, wychowaną przez równie nic nie znaczących ludzi. Szarym człowiekiem.
    A przynajmniej byłam, do swoich dwudziestych pierwszych urodzin.

    To był ładny dzień. Urodziłam się pierwszego dnia wiosny, więc na moje urodziny zawsze było bardzo pięknie. Nasz stary dom porastał piękny bluszcz, który kwitł zawsze na moje urodziny. Rano ciotka przygotowywała śniadanie i jedliśmy je na drewnianym tarasie. Co roku wszystko było identyczne:  sok pomarańczowy, miseczka kawy , świeże bułki, bukiet kwiatów stojący w dzbanku na wodę i nowa sukienka w prezencie. Tego dnia, gdy zeszłam na dół( mój pokój znajdował się na piętrze) wszystko było przygotowane tak jak zwykle. Zjedliśmy śniadanie a potem wujek i ciotka wstali od stołu.
- Sierro,- powiedział wuj.- Chcemy ci coś pokazać.
Zdziwiłam się nieco, ponieważ nigdy nie dostałam niczego innego niż sukienka. Zawsze dostawałam prezent przy stole, dlatego kiedy powiedzieli, że mamy gdzieś iść, moje serce przyspieszyło. Czyżbym miała dostać konia, o którego tak długo prosiłam? Jednak nie wyszliśmy przed dom, tak jak się tego spodziewałam a poszliśmy na strych, który znajdował się nad moją sypialnią. Tym bardziej się zdziwiłam, że idziemy właśnie tam, ponieważ nie miałam prawa tam wchodzić.
Strych był zakurzony i wyglądał jakby zatrzymał się w czasie. Wuj posadził mnie na jakimś krześle i wymienili się z ciotką posępnymi spojrzeniami. Kompletnie nie wiedziałam o co im chodzi, czy sobie żartują, czy może też stało się coś złego. W końcu ciotka sięgnęła po skrzynkę  i wraz z wujem usiedli obok mnie. Ciotka trzymała pudełko na kolanach jakby to był jakiś skarb, przez chwilę milczała aż w końcu powiedziała:
- Sierro, kochanie dziś są twoje dwudzieste pierwsze urodziny. Wielokrotnie jako dziecko pytałaś mnie i wuja o swoich rodziców, kim oni byli, kim ty jesteś, gdzie mieszkaliście. Wielu rzeczy nie powiedzieliśmy tobie z obawy o twoje bezpieczeństwie, paru nie powiedzieliśmy, ponieważ obiecaliśmy to twojej matce a najważniejszych odpowiedzi na twoje pytania, niestety nie znamy. –
Wlepiłam w ciotkę zdumione spojrzenie. Czy oni… czy to pudełko?
- Dziś, stajesz się dorosłą osobą i uznaliśmy z wujem, że powinnaś wiedzieć kim jesteś.- Ciągnęła ciotka.
- A a a kim jestem?- wydukałam czując jak zasycha mi w ustach. Ciotka odetchnęła i otworzyła pudełko. Po chwili, po raz pierwszy w życiu, trzymałam w dłoni zdjęcie mojej mamy. Pierwsza myśl jaka mi przyszła do głowy gdy je zobaczyłam, była mniej więcej taka „ miałam rację. Była ładniejsza ode mnie.”. Ale nie było w tym smutku czy zazdrości, byłam przejęta i wzruszona, że ta przepiękna istota, była moją mamą. To było ciekawe przeżycie. Byłam przejęta, wzruszona i zaciekawiona. Ta osoba na zdjęciu była częścią mnie a jednocześnie kimś zupełnie obcym. Kimś kto był częścią świata, który dawno spłonął. Nagle palec ciotki spoczął na zdjęciu i wskazał na dziwne ozdoby na głowie mamy.
- Była kapłanką- wyjaśniła i zawahała się. Wlepiłam w nią zdumione spojrzenie.
- Kapłanką?- powtórzyłam.- Jaką kapłanką?- Niewiele wiedziałam o czasach sprzed Wojny Powstania Demonów ale z tego co wiedziałam, kapłanki nie mogły mieć dzieci.
- Kapłanką króla Ognistego Smoka- odpowiedziała w końcu ciotka Lina. Tego było dla mnie za wiele.
- Ale, ale, ale…-  zaczęłam dukać. Nie byłam historycznym omnibusem ale z tego co wiem ludzie nie służyli królowi Ognistemu Smokowi.- Jak to możliwe?- zapytałam w końcu.
- Cóż…- wuj wzruszył ramionami.- Chyba nie ma sensu owijać tego w bawełnę…
- Czego owijać w bawełnę?- mój głos stał się piskliwy. Chyba wiedziałam co zaraz powiedzą.
-  Nie jesteś w pełni człowiekiem- powiedziała po dłuższej chwili milczenia ciotka.
-  Jestem pół elfem?- zapytałam. Ta perspektywa podobała mi się najbardziej.  Ciotka i wuj milczeli.
-  Pół smokiem?-
- Półdemonem?!- wypaliłam przerażona.
- Pół smokiem, pół demonem- oświadczył w końcu wuj. Chyba musiałam mieć głupią minę po zachichotał.
- Ktoś mi może powiedzieć jak to w ogóle możliwe?!- wypaliłam wciąż nie mogąc uwierzyć w to co usłyszałam. Pół demon, pół smok!?
- Jesteś zupełnie normalna kochanie. To niczego nie zmienia- spróbowała ciotka.
JASNE! Nie zmienia!  To tak jakby ktoś ci powiedział, jesteś pół rybą, pół ptakiem ale wszystko jest w porządku.
- To wszystko zmienia!- wykrzyknęłam i nagle się zreflektowałam.- Zaraz, robicie sobie ze mnie żarty?
- A wyglądamy na takich? – zapytał wuj.
- Nie ale… demony i smoki to stworzenia o ogromnych zdolnościach magicznych. A ja nie mam żadnych- oświadczyłam z miną pt. „wiem wszystko”.- Nie umiem wykrzesać nawet najsłabszego zaklęcia świetlnego. Patrzcie!-
I zobaczyliśmy. Wszyscy. Na całym strychu błysnęło jakby ktoś podpalił całe wiadro magnezu. Tak bardzo przestraszyłam się tego błysku, że wylądowałam na podłodze na swojej pupie i z trudem wydukałam:
- O bogowie.
-Ale, ale, ale … Jak to w ogóle możliwe?- w moim głosie była nuta pretensji.

Byłam w szoku. Rano byłam jeszcze zwykłą dziewczyną, która marzyła o chłopaku i wierzchowcu… oraz nowej sukience a teraz byłam córką demona i smoka . Gdy trochę ochłonęłam wuj i ciotka wszystko mi wytłumaczyli: Kiedy miałam roczek wybuchła Wojna Powstania Potworów.  Mój ojciec nie przyłączył się do walki a to bardzo nie spodobało się demonom. Jednocześnie w świątyni mojej matki usłyszano przepowiednię, że pierwszego dnia wiosny połączyło się światło i mrok, i owo połączenie, chociaż zrodzone z chaosu, przyniesie światu ład i porządek.  Oczywiście szybko skojarzono to z moimi narodzinami i próbowano mnie zabrać rodzicom. Co zrobiła mama? Zapieczętowała moją moc na dwadzieścia długich lat, tak by nikt i nic nie mogło jej wyczuć. A potem obije zginęli, zabił ich jakiś potężny demon a ja wylądowałam tutaj.
I tak oto, dwadzieścia lat później, jednego dnia odzyskałam swój rodowód, swoją moc i jeszcze jedną rzecz… świątynną bransoletę mojej matki.
    Przyznaję, pogodzenie się z tym co usłyszałam nie było dla mnie łatwe. Dla osłody ciotka i wuj dali mi jeszcze dwie sukienki( konia nie dostałam… chłopaka też nie) ale to nie bardzo pomagało. Bardziej niż mój rodowód przerażała mnie moja moc. W ciągu trzech dni, które starałam się spędzić u siebie w pokoju i nikomu nie wadzić o mało  co nie wysadziłam w powietrze łazienki i prawie zrobiłam z zupy zapiekankę. Ale przynajmniej wiedziałam już dlaczego nie mam chłopaka… byłam inna i wszyscy doskonale o tym wiedzieli. 
Nie czułam się gorsza.
Ale nigdy nie czułam się też dobrze, zawsze wiedziałam, że coś tutaj nie gra, tylko nigdy nie wiedziałam co. Wtedy, gdy zrozumiałam kim jestem, chyba mi ulżyło. Znaczy, tylko w pewnym sensie. Wciąż odrzucałam możliwość, że mogłabym w jakikolwiek sposób zaprowadzać porządek na świecie. To nie było dla mnie… byłam dziewczyną ze wsi a nie jakąś bohaterką. Pewnie przepowiednia była jakaś felerna i nie dotyczyła mnie. Ciotka i wuj milczeli, kiedy im powiedziałam, że nie mam zamiaru wierzyć w słowa jakiś pijanych wieszczek. Ucieszyli się natomiast( chyba bali się o resztę domu) gdy oznajmiłam, że chcę zobaczyć dom, w którym przyszłam na świat.
    Moi rodzice mieszkali w małej mieścinie na pograniczu Kalmaart i Zephilli, niedaleko morza. Zresztą, dostałam mapę. Mapę, wygodne ubranie( wuj uszył mi podróżne spodnie i koszulę a ciotka oddała swoją pelerynę i torbę), spory prowiant na drogę i … nie… nie dostałam konia. Dostałam kij do ręki i dobre słowo na drogę. Niestety, iść musiałam na piechotę.
    I w ten właśnie sposób, w pierwszych dniach wiosny, rozpoczęła się moja podróż. Wtedy jeszcze nie wiedziałam jak bardzo zmieni się moje życie, nie wiedziałam czego się dowiem, kogo spotkam na swej drodze i kim się stanę. Wciąż byłam tą samą dziecinną Sierrą, która wyruszała na prostą wycieczkę krajoznawczą. Byłam pełna nadziei i radości z nowo rozpoczętej podróży.

Whaa! Będę czytać jak wrócę z roboty. Bedzie miłe odprezenie ^^
dziękować

Jakim cudem mie to ominęło?
Przynajmniej więcej czytania :>

Jestem chyba uzależniona od postaci Xellosa, bo w każdym z dobrych fanfików jego pojawienie się wywołuje we mnie ogrom pozytywnych emocji
Fanfik jest napisany bardzo zwięźle, co z jednej strony jest dobrym zabiegiem ze względu na brak dłużyzn, a z drugiej troszkę psuje budowanie napięcia. Jestem przyzwyczajona do wolniejszego biegu historii i nie smiałam nawet myślec, że Xellos pojawi się już w drugim rozdziale.
Bardzom ciekawa kontynuacji. Ile ten fanfik ma rozdziałów?

I czemu mam wrazenie, że jak Socki odda tłumaczenie komuś innemu to się nie doczekamy?

W końcu udało mi się zabrać za to. Pochłonęłam jednym tchem. Mam tak samo jak Guenh jeśli chodzi o Xellosa. Od razu banan na gębie, hehe. Pomysł świetnie jest poprowadzony. Dość zwięźle, ale może to i lepiej bo nie wyjdzie z tego jakieś monstrualnie długie opowiadanie. Żałuje tylko tego, że w tym opowiadaniu Filia już nie żyje, ale żywię nadzieje, że może w dalszej części Xellos kiedy się już ujawni opowie coś o ich losach zanim pojawiła się Sierra :> W ogóle postać Sierry przypadła mi do gustu. Trochę obawiałam się, że może z niej wyjść jakaś zakompleksiona dziewczyneczka, albo w drugą strone rozwrzeszczane ciele. Z niecierpliwością czekam na dalsze losy, już zacieram łapki na nie bo narobiłam sobie tym smaka na fice )