Super, że tutaj wrzucasz dalszy ciąg Teorii . Może rzadko kto tu już zagląda, ale nasze forum zawsze będę darzyć sentymentem .

Rozdział 16 - Perspektywy

Daiki bez słowa wprowadził Lillyę do niewielkiego pokoju, po czym ostrożnie posadził ją na skraju łóżka. Zmęczona dziewczyna nawet nie protestowała i natychmiast wtuliła się w zmiętą pościel. Chłopak dokładnie zamknął za nimi drzwi i sprawnym ruchem przesunął pod nie jedno z krzeseł, na którym wyczerpany opadł zamykając oczy. Pokój miał może kilka metrów powierzchni. Oprócz łóżka ustawionego na przeciwko drzwi znajdowały się w nim dwa krzesła i mała komoda, której połamane szuflady porozrzucane były w nieładzie. Całość wyglądała tak, jakby ktoś dawno temu wpadł do tego miejsca i wywrócił wszystko do góry nogami w poszukiwaniu czegoś. Cóż, najprawdopodobniej tak było.

– Daiki? – ciche wołanie przywróciło go do rzeczywistości.

– Hm? – mruknął jedynie w odpowiedzi i leniwie uchylił oczy spoglądając spod wpół przymkniętych powiek na dziewczynę. Lillya miała drobne, kościste ciało, które szczelnie opatulały warstwy czarnego materiału. Jej długie, ciemne włosy teraz splątane były w nieładzie, a sarnie oczy spoglądały na niego uważnie.

– Nic… zastanawiałam się jedynie czy śpisz… – rzuciła w odpowiedzi i ponownie położyła głowę na łóżku.

Daiki pochylił się na krześle i oparł podbródek o swoje dłonie. Kiedy Lillya trafiła do ich grupy była w kiepskim stanie, na wpół pogrążona w szaleństwie. Po części ją rozumiał, przez chwilę sam myślał, że oszalał kiedy zapieczętowana w nim moc Boskiego Władcy zaczęła się rozwijać, a on nie miał pojęcia, co dzieje się z jego życiem. Wtedy też pojawiło się w nim to dziwne przyciąganie, coś jak wewnętrzny kompas, który pchał go w poszukiwaniu odpowiedzi. Tą odpowiedzią była Maya, dziewczyna, która oprócz niezwykłych zdolności widzenia i wpływania na aurę, posiada także pamięć Boskiego Władcy. To ona wyjaśniła mu, co tak naprawdę się wydarzyło. Z Lillyą, cóż… było gorzej. Jak powiedziała sama Maya aura życiowa dziewczyny jest już bardzo zniszczona, a jej ciało i psychika ledwie wytrzymuje ciemność, którą w niej zapieczętowano. Dopiero po odnalezieniu ich grupy Daiki mógł nieco złagodzić ból dziewczyny za pomocą swoich zdolności uzdrawiających. To dlatego przydzielono mu opiekę nad nią.

Bardzo długo czekali na ujawnienie się piątego kapłana. Z początku Kirei uparł się, że to Amelia jest ostatnią z nich, twierdząc, że jej umiejętności muszą mieć związek z zadziwiającym faktem przeżycia w Dworze Śmierci. Kirei zdołał wszystkich przekonać, że moce Amelii są zapieczętowane dopóki ta nie odzyska pamięci, ale ostatecznie bardzo się pomylili. Dla samego Daiki’ego zbyt wiele się nie zgadzało od samego początku. Amelia po roku przybywania z nimi nie wykazała najmniejszego znaku, który mógłby stanowić dowód. Pozostawała też kwestia znamienia. Cała ich czwórka była naznaczona znakiem runicznym, natomiast Amelia nie… Koniec końców jakie to miało teraz znaczenie? Amelia nawet nie pochodzi z tego filaru. Wcześniej nawet nie przypuszczali, że możliwe będzie dla kogokolwiek przejście między światami. Poza tym, Kirei obsesyjnie wpatrzony w Amelię najprawdopodobniej po prostu chciał, aby ta okazała się częścią jego przeznaczenia. Ale cóż… ostatecznie to Lillya okazała się piątym kapłanem o niezwykle mrocznych umiejętnościach przywoływania ciemności. Teraz jednak, z pomocą Lilly oraz grupy Liny być może mają szansę odnaleźć Łzę Matki Koszmarów i ostatecznie przywrócić moc Boskiego Władcy. Daiki cicho marzył o tym, że pewnego dnia przejście między jego światem, a innymi filarami wreszcie stanie otworem i zapanuje normalność.

– Jesteś czymś bardzo pochłonięty – rzuciła nagle Lillya z głową w pościeli. Daiki podniósł wzrok, a po twarzy przemknął mu cień uśmiechu.

– Faktycznie, właśnie zastanawiałem się czy znasz jakieś inne kolory oprócz czarnego. – skłamał na poczekaniu, choć właściwie kiedyś się nad tym zastanawiał.

– To ze względów praktycznych. – burknęła cicho dziewczyna i skryła twarz w materiale.

Daiki w milczeniu podniósł się z krzesła i stanął nad łóżkiem. Już zamierzał odpowiedzieć kiedy jego uwagę zwróciły leżące na podłodze kolorowe skrawki. Schylił się i delikatnie wziął w dłonie błękitną wstążkę. Bez słowa usiadł na łóżku i schwycił dłoń Lilly, która drgnęła zaskoczona.

– Uważam, że do twarzy ci w niebieskim, szkoda to psuć tylko ze względów praktycznych – powiedział cicho i związał wstążkę wokół nadgarstka dziewczyny. Lillya patrzyła na niego zaskoczona, ale po chwili przyjrzała się bliżej nowej ozdobie i z delikatnych uśmiechem kiwnęła potakując.

– Daiki… – zaczęła nieśmiało. – Co się z nami stanie kiedy odnajdziemy Łzę?

– Myślę, że dowiemy się dopiero kiedy nam się to uda – stwierdził, ale tak naprawdę miał już swoje podejrzenia, co najgorsze często miewał racje… – Po prostu cieszę się, że z nami jesteś – dodał po chwili.

***

– Kirei! Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! – wrzasnęła Maya.

Kirei spojrzał na nią obrażony i prychnął pod nosem.

– Właściwie to ciężko nie słyszeć tych wrzasków… hehe… – wtrącił Tamaki stając pomiędzy dwójką swoich towarzyszy.

Znajdowali się w największym pokoju na piętrze. Całość prezentowała się równie żałośnie jak cały budynek, ale było na tyle bezpiecznie, aby mogli spędzić tu noc. Pokój zawalony był mnóstwem przedmiotów i wyglądał jakby kiedyś zamieszkiwały go dzieci. Na podłodze pomiędzy dwoma ustawionymi w pokoju łóżkami rozrzucone były przeróżne drewniane zabawki.

– Tamaki nie prosiłam cię żebyś się wtrącał – warknęła dziewczyna i pewnym ruchem odsunęła go w kąt. – Po prostu Kirei… musisz zrozumieć, że nasze zadanie jest zbyt ważne, nie możesz kierować się emocjami!

– Być może, jednak nadal uważam, że nie ma żadnej potrzeby, aby Amelia wyruszyła z nami na poszukiwania Łzy – odrzekł pewnym tonem i spojrzał wyzywająco na swoją rozmówczynie.

– Masz racje stary – rzucił Tamaki – ale nie możesz zapominać, że oni są nam potrzebni. Teraz kiedy już odzyskali moce pomogą nam gdyby przyszło się zmierzyć z demonami. Ten cały Zelgadis sam zabił jednego z demonów! Powiedz, komu z nas to się wcześniej udało? Dopóki nie odnajdziemy Łzy nasze zdolności pozostaną ograniczone. Poza tym, chyba nie sądzisz, że pozwoliłbym, aby Amelii spadł chociaż włos z głowy? – rudzielec patrzył błagalnym wzrokiem na przyjaciela czekając na jego zrozumienie.

– Ty może i byś nie pozwolił, ale znam kogoś w tym pokoju, kogo to zupełnie nie obchodzi – z gniewem rzucił słowa w kierunku Mayi.

– Znasz mnie, zrobię co będzie konieczne – odpowiedziała chłodno. – I ty też zrobisz, co będzie konieczne.

– Cholera jasna Maya! – Kirei uderzył pięścią w ścianę. – Kiedy do tego doszło, że zaczęłaś być obojętna na ludzkie życie?!

Maya odwróciła się gwałtowanie od towarzyszy w kierunku okna i zagryzła wargi, aby powstrzymać łzy. Nie chciała, aby widzieli jak zabolały ją te słowa. Wcale nie była obojętna na ludzkie życie, ale z nich wszystkich to ona niosła największe brzemię. Pamięć. Jedynie ona wiedziała jak naprawdę skończy się ta podróż, jakie jest ich przeznaczenie i że nie ma od niego odwrotu, nie mogą nic więcej zrobić. W ustach poczuła metaliczny smak krwi z przegryzionej wargi. Odetchnęła głęboko i spojrzała na porzucone zabawki leżące u jej stóp.

– Nie mamy wyboru. Od kiedy Lillya dołączyła do nas jedyna ścieżka, którą możemy obrać to nasze przeznaczenie. Nie jesteś jedynym, który stracił ukochanych. Uważaj się za szczęściarza, bo twoja ukochana przynajmniej żyje i ma szanse wyjść z tego żywo. Wierze, że tak będzie i pamiętaj, każdy z nas musiał porzucić własne pragnienia, bo robimy to dla… – zamilkła na chwilę – robimy to dla wszystkich – dokończyła i ponownie spojrzała na swoich towarzyszy. Z ulgą dostrzegła ślady zrozumienia na ich twarzach.

***

Nagły ból przebił się przez skronie Amelii tak gwałtownie, że omal nie straciła przytomności. Odsunęła się od Zelgadisa i spojrzała na niego z lękiem. Taki sam lęk szybko dostrzegła także w jego oczach.

– Amelio… Ja… – zaczął spłoszony i zagubiony w całej sytuacji.

– Zelgadisie ja… coś zobaczyłam – zaczęła gorączkowo i ponownie zbliżyła się do chłopaka przyglądając uważnie jego twarzy. Doznanie, którego właśnie doświadczyła było tak szokujące i intensywne, że prawie całkowicie odrzuciła na bok to, co przed chwilą wydarzyło się między nimi. Zelgadis też jakby dostrzegł to w jej zachowaniu i natychmiast przybrał poważny wyraz twarzy.

– Co się stało Amelio?

– Ja… widziałam ciebie – zaczęła cicho – jak podajesz rękę jakiejś dziewczynie – zaczęła ostrożnie. – To była Acedia prawda? Widziałam jak składacie przysięgę krwi.

Zelgadis natychmiast zesztywniał. To nie było możliwe, aby Amelia o tym wiedziała, a jednak… Skąd? To pierwsze pytanie jakie cisnęło się do jego głowy.

– Zelgadisie powiedz mi, powiedz mi, co zaszło tam w tunelach? Czy to prawda? Przepraszam, ale to było tak rzeczywiste… Zupełnie jakbym tam była, jednak te urywki, nie rozumiem… – wyjaśniała szybko zmieszana.

– Amelio, musiałaś sobie to wyobrazić, może to jakiś… szok? – zaczął powoli, jednak ta nerwowo mu przerwała.

– Zelgadisie nie okłamuj mnie! Wiem, co widziałam! – krzyknęła jednak po chwili zreflektowała się i dodała – Proszę, tylko ty mnie nie okłamuj… – spuściła głowę zagryzając wargi z drżącymi ramionami. Zelgadis dopiero po chwili zrozumiał sens ostatniego zdania. Ostatnie wydarzenia musiały bardzo wpłynąć na Amelię, dowiedziała się, że towarzysze z którymi żyła i świat w który wierzyła, nie były takimi za jakich je brała.

– Amelio… – zaczął przygarniając roztrzęsioną dziewczynę do siebie. – Nie rozumiem, co zobaczyłaś, ale to nie mogła być prawda, przecież opowiedziałem wam, co się wydarzyło – wyszeptał cicho w jej włosy. Skłamał.

– Czy ja oszalałam? – zapytała w końcu po długim milczeniu. Zelgadis przygarnął ją mocnej do siebie i poczuł jak serce pęka mu na pół.

– Nie Amelio, wszystko będzie dobrze, obiecuje.

***

Siarczysty policzek niemal zrzucił ją z nóg. Zatoczyła się lekko w tył przykładając dłoń do twarzy i z nienawiścią spojrzała na swojego Pana.

– Jest mi naprawdę przykro, że mnie do tego zmusiłaś Nirali – powiedział z udawanym smutkiem, ponieważ już po chwili uśmiech ponownie wykrzywił jego twarz.

– Wybacz, Panie – odpowiedziała cicho kryjąc pod maską obojętności całą nienawiść, która się w niej gotowała.

– Prosiłem cię o jedno proste zadanie. Zawiodłem się na tobie, naprawdę. Miałaś mi jedynie dostarczyć dziewczynę, a tu proszę zmusiłaś mnie do żebym sam sobie brudził ręcę. Wiesz, zastanawiam się, na ile dalsze trzymanie cię przy życiu ma dla mnie sens? Jak myślisz? – zaczął tonem, który jednocześnie był poważny i rozbawiony. Tonem kogoś kto trzyma cię przy życiu dla własnej uciechy.

– Wybacz Panie, naprawię to, dostarczę ci dziewczynę – zaczęła pośpiesznie, jednak ten szybko wszedł jej w słowo.

– O nie ukochana, nie zamierzam czekać już więcej. Czas kurczy się dla nas coraz bardziej, a sytuacja robi się coraz bardziej zawiła – pokiwał gniewnie głową. – Zrobimy to teraz, a ty zrobisz wszystko, co ci każę, rozumiesz?

Przerażona Nirali spojrzała na Irę, którego krwawe oczy nie wyrażały żadnej litości, żadnego kompromisu, zupełnie jakby spoglądała w oczy samej śmierci. Natychmiast pomyślała o Zelgadisie i przeszły ją dreszcze. Nie może pozwolić na zaatakowanie ich, ale co może zrobić… Panika ogarnęła jej ciało, ale natychmiast ją w sobie zadusiła.

– Chodź, ruszamy! – zawołał Ira wychodząc z jej pokoju i dając jednocześnie do zrozumienia, że wszelkie dyskusje są skończone.

Przerażona cicho ruszyła za nim, próbując gorączkowo wymyślić jakiekolwiek rozwiązanie.

***

Zelgadis czuł się paskudnie okłamując Amelię, ale wiedział, że nie może wyjawić jej prawdy. Jednocześnie nie mógł przestać zastanawiać się, skąd dziewczyna się o tym dowiedziała? Już zamierzał poprosić Amelię, żeby ta spróbowała się przespać, gdy nagły wybuch na dworze przerwał brutalnie ciszę.

– Puk, puk! – wrzasnął ktoś na dworze.

Zelgadis i Amelia szybko zerwali się z podłogi i wybiegli na korytarz, na którym już zastali wszystkich pozostałych. Kirei rzucił im zszokowane spojrzenie, które natychmiast przybrało nienawistny wyraz, a Zelgadis dopiero teraz uświadomił sobie, że nadal nie ubrał koszuli, a całe ubrania z Amelią mają przemoczone.

– To niemożliwe… – zaczęła gorączkowo Maya.

Najszybciej zreflektował się Tamaki i wymijając wszystkich stojących w wąskim korytarzu ruszył na dolne piętro. Niemożliwym było, aby ktoś ich od tak zaatakował kiedy znajdowali się pod ochronną barierą Kireia, pomyślał Tamaki biegnąc po schodach. Ni mniej, równie niemożliwym było, aby ktoś ich w ogóle odnalazł kiedy znajdowali się pod działaniem Iluzji, którą sam założył, a jednak…  Tamaki na jednym wdechu doskoczył do pierwszego okna wychodzącego na główną uliczkę. Przez otaczającą ciemność z początku ledwie dostrzegał sylwetkę stojącą na drodze, by już po chwili wydusić wraz ze wstrzymywanym oddechem – Xellos?!

– Xellos… – powtórzył nieco głośniej jakby sam siebie przekonując. Nawet nie zorientował się, a pozostali już przepychali się w kierunku okien.

– Xellos?! No, chyba sobie żartujecie! – wrzasnęła Lina. – Zabiję gnidę jeśli znowu coś kombinuje!

– Hej Lina! Spokojnie, na pewno da się to jakoś wytłumaczyć – powiedział łagodnie Gourry kładąc dłoń na jej ramieniu, chociaż i jego postawa zdradzała oznaki zdenerwowania.

– Wy się znacie?! – wydusiła zszokowana Maya patrząc na Linę i Gourry’ego.

Zelgadis natychmiast poczuł jak gotuje się z wściekłości. Na dźwięk tego imienia oczywiście natychmiast przypomniał sobie ich ostatnie spotkanie, krótko przed podróżą do piątego filaru, kiedy Xellos wygłaszał nadzieję, że najlepiej dla wszystkich byłoby gdyby Amelia zginęła. Zaciśniętą pięścią uderzył w kolano.

– Tak, ale właściwe pytanie brzmi skąd wy go znacie? – zapytał zaciskając zęby i z lodowatym spojrzeniem przyglądał się Mayi.

– Ach, witaj Lina! – przerwał nagle Xellos na tyle głośno, że zdołali go usłyszeć z ulicy i jak gdyby nigdy nic pomachał radośnie ręką do zebranych. – Nie chcę wam przerywać tej miłej pogawędki, ale nie mamy zbyt wiele czasu więc może w końcu wpuścilibyście mnie do środka?

– Kirei, bariera – rzuciła krótko Maya, na co ten widząc reakcję Zelgadisa z lekkim wahaniem zdjął otaczającą ich ochronę.

Lina w milczeniu zgrzytnęła zębami i w oczekiwaniu uniosła dumnie głowę. Zelgadis nie był na tyle wyrozumiały, zupełnie przestało go obchodzić, że nadal krwawi i cały jest mokry. W tym momencie naprawdę miał jedynie ochotę dać mu w pysk. Niespodziewanie to Amelia ostrożnie złapała go za ramię. Nadal był wściekły, ale ten mały gest pozwalał mu zachować to w ryzach. Tymczasem Xellos bezceremonialnie wszedł do pomieszczenia.

– Zanim zechcecie mnie przepytywać czy, jak co niektórzy tutaj – zabić, muszę wam przekazać ostrzeżenie – zaczął poważnie i szybkim spojrzeniem ogarnął zebranych w pokoju.

– Co masz na myśli? – zapytała Lina.

– Mam na myśli, że odkąd odzyskałaś moc magiczną stałaś się łatwym źródłem energii do wytropienia Lino Inverse – odrzekł poważnie Xellos.

– Skąd wiesz, że ja…? – zaczęła zaskoczona czarodziejka, ale po chwili przerwała i jedynie parsknęła śmiechem. – Tak, właściwie to czego innego mogłam się spodziewać? – dokończyła ironicznie.

– Więc moc Liny jest tak wielka, że przebija się przez moją barierę? – odparł zdziwiony Kirei.

– Właściwie, nie tylko Liny. Zelgadis i Amelia też odzyskali swoje moce, ale tak Lina znana jest w całym naszym świecie ze swoich zdolności.

– Och, nie myśl, że schlebianiem poprawisz swoją sytuację Xellosie – odrzekła ruda, jednak delikatny uśmieszek zdradzał Zelgadisowi, że ego dziewczyny znowu ma się dobrze.

– Powiedziałeś, że staliśmy się łatwym celem do wytropienia, co miałeś na myśli? – zapytał Zelgadis siląc się na spokój i wciąż skupiając się na stojącej obok Amelii.

– Idą po was – głos Xellosa znowu stał się poważny. – Precyzując, to właściwie idą po nią – odrzekł wskazując palcem na Amelię, a ta jedynie skrzywiła się w odpowiedzi.

– Pf, niech spróbują, teraz kiedy mamy swoje moce pokażemy im gdzie ich miejsce. Zelgadis zdążył już sam załatwić jednego z nich! – rzucił entuzjastycznie Gourry.

– Właśnie! – poparła Lina.

Xellos w zamyśleniu spojrzał na Zelgadisa i przez chwilę trwającą nieco dłużej niż powinna przyglądał mu się w milczeniu, po czym znowu zwrócił się do Liny.

– Doceniaj swojego przeciwnika Lino. Pamiętaj, że chociaż wasze moce wróciły to większość zaklęć będzie osłabiona z powodu pieczęci nałożonych na ten filar. Pieczęcie sprawiają, że moc nie może swobodnie przepływać od źródeł, z których czerpie zaklęcie do waszych rąk. Nie zostało wam wiele czasu zanim tu dotrą, powinniście jak najszybciej wyruszyć po Łzę – dokończył ostatnie zdanie kierując do Mayi, na co ta jedynie przytaknęła.

– Dlaczego właściwie nam pomagasz? – zapytał Gourry.

– Cóż… – zaczął Xellos z lekkim uśmiechem. – To tajemnica – dokończył i nim zdążyli o cokolwiek jeszcze zapytać, ten zniknął równie szybko, jak się pojawił.

Zelgadis odetchnął głęboko i spojrzał na Linę. Było mu niedobrze. Jeśli to, co Xellos właśnie powiedział na temat zaklęć było prawdą, a miał powody przypuszczać, że było, to odzyskanie mocy nie stanowiło jeszcze karty na tyle mocnej by przechylić szalę zwycięstwa na ich korzyść. Poza tym, póki Amelia nic sobie nie przypomni to jej moc niewiele znaczy. Pozostawał jeszcze miecz Gourry’ego, który na ich szczęście akurat działał bez zarzutu. Jednego Zelgadis był pewien, Xellos musiał mieć w tym swój interes, w przeciwnym wypadku nie wtrącałby się w całą tę historię.

– Jazda! – krzyknęła Maya wyrywając wszystkich z zamyślenia. – Jeśli to, co powiedział Xellos jest prawdą nie zostało nam wiele czasu. Kirei spakuj swoje rzeczy i nałóż na nas najsilniejszą barierę jaką tylko dasz radę, kupi nam to trochę czasu –  Kirei jedynie przytaknął w milczeniu, ale wciąż nie ruszył się z miejsca, wzrok miał utkwiony w Amelii, a konkretnie w jej dłoni spoczywającej na ramieniu Zelgadisa. Amelia musiała to zauważyć, bo już po chwili cofnęła się o krok splatając nerwowo palce.

– Jasne… – rzucił krótko Kirei i ruszył na piętro.

– Tamaki, dla ciebie to samo. Spróbuj nałożyć na nas jedną ze swoich Iluzji – kontynuowała dalej Maya. – Daiki i Lillya przygotujcie się do drogi, a Lina i Gourry pomożecie mi znaleźć sposób żeby dostać się na dół – dodała do dwójki przyjaciół mając na myśli zejście w otchłań poniżej wiszącego miasta. – A wy… – zwróciła się wreszcie do Zelgadisa i Amelii. – Ogarnijcie się błagam, nie mogę na to patrzeć, wyglądacie fatalnie – dokończyła skrzywiona.

Zelgadis już zamierzał coś odpowiedzieć, jednak zanim zdążył zareagować zapanował chaos i już nikt go nie słuchał, jedynie Amelia nadal stała za jego plecami.  Gdy odwrócił się w jej kierunku dziewczyna stała ze spuszczoną głową i ramionami złożonymi na piersi.

– Chodź – powiedział cicho i wyciągnął rękę w kierunku dziewczyny jednak ta jedynie na nią spojrzała i bez słowa ruszyła przodem na piętro.

Zelgadis westchnął i opuścił wyciągniętą dłoń. Czego właściwie mógł się spodziewać? Bez słowa weszli do łaźni na piętrze. Zel szybko oberzał swoje obrażenia i rzucił zaklęcie leczące Recovery.

– Więc to ta wasza moc? – odezwała się w końcu zaciekawiona Amelia, przyglądając się jak wszystkie obrażenia chłopaka natychmiastowo się goją.

– To biała magia Amelio, byłaś w niej specjalistką – odpowiedział spokojnie i po skończonym zaklęciu zaczął zbierać swoje ubrania z podłogi, które nadal mokre, zarzucił na siebie.

– Biała magia? – dopytywała, a Zelgadisowi przez chwilę wydało się śmieszne, że mogła zapomnieć nawet o tym.

– Biała magia to głównie zaklęcia lecznicze lub takie, które działają jedynie na demony, a człowiekowi nie mogą zrobić krzywdy.

– Och, to chyba całkiem dobrze prawda?

– Nie, jeśli twoim wrogiem jest człowiek – odpowiedział z grymasem urywając temat. – Chodź, musimy coś zrobić z tymi rzeczami – powiedział stając na przeciwko Amelii. – Reparo – wyszeptał, a zaklęcie naprawiające otoczyło ich świetlistą poświatą. Momentalnie ich ubrania zaczęły coraz bardziej przypominać nowe.

– Niesamowite… – szepnęła Amelia wpatrzona w tańczący blask. Przez długą chwilę stali w milczeniu.

– Amelio, ja… przepraszam – powiedział speszony i westchnął ciężko. Nie czuł się dobrze z tym, że musi okłamywać dziewczynę, a co najgorsze nadal nie miał pojęcia skąd ona o tym wiedziała. Jej wizja, w której widziała go składającego przysięge krwi… nie mógł pozwolić by ktokolwiek dzowiedział się prawdy. Nie teraz. Przez długą chwilę stali w milczeniu, a Zelgadis miał dziwne wrażenie, że Amelia doskonale wie za co ją przepraszał, choć przecież było to niemożliwe. A jednak, nie odpowiedziała mu.

– Powinniśmy iść – stwierdziła dopiero, gdy zaklęcie wykonało już całą pracę.

– Tak… tak – odparł nieco mniej stanowczo niż zamierzał i zaciśnięciem dłoni zakończył czar. Amelia pospiesznie wyszła z pomieszczenia zostawiając go samego. To nie była dobra pora na takie rozmowy, ani rozmyślania, stwierdził w końcu kierując się w poszukiwaniu Liny. Odnalazł ją wraz z Gourry’m oraz Mayą przed wejściem do budynku.

– Gourry, tłumaczę ci drugi raz, nie dam rady sama rzucić Raywing na tyle osób – powiedziała zdenerwowana Lina, próbując wyjaśnić, że nie będzie w stanie lewitować w przepaść tak licznej grupy.

– A jak inaczej mamy się dostać na dół? Nawet nie wiemy jak głęboka jest ta przepaść? – zabrzmiał Gourry.

– Cóż… – zaczęła Lina i wtedy zauważyła Zelgadisa. – Oczwiście! Podzielimy się z Zelem! – wyjaśniła entuzjstycznie.

– Ehem, czym się podzielimy? – zaczął niewtajemniczony mag.

– Jest nas dziewięcioro, nie dam rady wszystkich ściągnąć za pomocą Raywing więc będziesz musiał mi pomóc i zabrać połowę – wyjaśniła czarodziejka.

– Zgoda, więc lepiej już ruszajmy – dodał pospiesznie i już zwrócił się w kierunku budynku, by zawołać pozostałych, gdy świetlista kula rozbiła się o barierę tuż za ich głowami z wielkim hukiem. Za późno.

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-08-13 17:30:07)

Rozdział 18 - W blasku prawdy

– Na dole? – powtórzył cicho Zelgadis i odruchowo spojrzał na swoje stopy. – No jasne! – wykrzyknął po chwili. – Posłuchajcie! Przebijemy się na dół stąd, zanim Ira zorientuje się, co się dzieje będziemy mieli szansę na ucieczkę – wyjaśnił.

– To wy… ty potrafisz to zrobić? – zapytał zdziwiony Tamaki.

– Podłoże, na którym stoimy nie powinno być aż tak masywne, poza tym Zel specjalizuje się w magii szamanizmu, co za tym idzie – ziemi, więc kto jak kto, ale on powinien dać radę – wyjaśniła w odpowiedzi za przyjaciela Lina, która nadal skupiała się na wzmacnianiu magicznej bariery.

– Świetnie, to może weźmiesz się do roboty, bo ledwo dajemy z tym radę! – warknął zdenerwowany Daiki, najwyraźniej i jego przerastało trzymanie Lilly na nogach za pomocą run.

– Wszyscy stańcie koło Daiki’ego! – zarządził szybko Zelgadis i delikatnie popchnął także Amelię w tamtym kierunku.

– Zel, bądź ostrożny, nie chcielibyśmy stąd spadać „aż tak” szybko… – mruknęła ironicznie Lina, ale Zelgadis zrozumiał jej obawy. Jeśli nie wyważy odpowiednio zaklęcia cała ziemia może się pod nimi dosłownie zawalić…

Najostrożniej jak tylko potrafił przyłożył dłonie do lepkiego piachu i skupił całą energię na niewielkim okręgu tuż przy swoich stopach. W odpowiedzi ziemia ustąpiła odsłaniając w wąskim tunelu rozciągającą się kilkanaście metrów niżej pustkę. Odetchnął z ulgą.

– Lina, ruszaj! – powiedział wstając.

– Amelia, Maya! – zawołała ruda. – Wy pierwsze, jazda!

Za pomocą zaklęcia Lina stworzyła całkiem pokaźną lewitującą bańkę, do której bez problemu zmieściła się cała trójka.

– Nie dam rady ściągnąć wszystkich naraz, moja magia nie jest tak silna w tym świcie, wrócę jak najszybciej! – wyjaśniła pospiesznie Lina.

Zelgadis rzucił czarodziejce ostatnie spojrzenie i miał nadzieję, że wyczytała z niego niemą próbę… pospieszcie się…

Nie wiedział ile czasu minęło odkąd Lina i pozostali zniknęli w ciemności pod miastem, nie wiedział nawet jak głęboka była to otchłań. Jedyne na czym mag się skupiał to ochraniająca ich bariera. Czas rozciągał się w milczącym oczekiwania, a strużki potu ściekały po jego skroniach, gdy w końcu pojawiła się Lina. Dyszała ciężko ze zmęczenia, ale widać było, że za nic nie zamierzała się poddawać.

– Gourry… Tamaki… – wydyszała między kolejnymi wdechami – Wasza kolej.

Podobnie jak w pierwszym przypadku cała trójka szybko zniknęła pod powierzchnią w wyczarowanej bańce. Zelgadis był ciekaw jak rozległa była przestrzeń pod nimi, ale jak miał nadzieję, wkrótce sam się przekona.

– Lillya! – krzyk Daiki’ego przedarł się przez otaczający ich hałas, po chwili Ciemność otaczająca barierę zadygotała niebezpiecznie. Półprzytomna Lillya osunęła się wprost w ramiona Daiki’ego.

– Przepraszam… – powiedziała cicho po czym jej nieprzytomne ciało zwiotczało w ramionach chłopaka.

– Lillya! Kirei, nie damy dłużej rady! – krzyknął medyk, a otaczająca Ciemność zaczęła unosić się nad nimi jak z wolna znikający dym.

Zelgadis z przerażeniem spojrzał na otchłań pod swoimi stopami, gdzie miał nadzieję zobaczyć nadciągającą burzę rudych włosów. Jednak Liny nigdzie nie było. Przez znikającą Ciemność dało się zobaczyć czekających Nieumarłych, którzy teraz ponownie zbliżali się w kierunku bariery.

– Szlag! – krzyknął Kirei. – Nie damy rady!

Bariera drgała niebezpiecznie utrzymywana ostatkiem sił kiedy pierwsza fala Nieumarłych uderzyła w jej ścianę. Ciemność prawie całkowicie zniknęła pozostawiając za sobą jedynie kłęby czarnego dymu osłaniające ich przed wzrokiem Iry. Zelgadis spojrzał porozumiewawczo na Kireia, a ten rozumiejąc bez słów jedynie przytaknął w milczeniu. Mag szybko opuścił ręce z bariery i stworzył bańkę identyczną do tej wyczarowanej wcześniej przez Linę, która szczelnie otoczyła Daiki’ego i Lillye wciąż pozostającą w ramionach chłopaka.

– Co robisz?! – krzyknął zdziwiony Daiki. – Nie, nie! Nie zostawię was! Kirei! – wrzeszczał, gdy bańka zaczęła sunąć w kierunku otchłani ziejącej w ziemi, po czym zniknęła niosąc w mrok swoich pasażerów.

– Mogłeś iść z nimi… – mruknął cicho Kirei.

– Jasne… żebyś to ty mógł zostać bohaterem? – odpowiedział ironicznie i uśmiechnął się z przekąsem patrząc na Kapłana, na co w odpowiedzi otrzymał jedynie rozbawione prychnięcie białowłosego.

Zel odetchnął głośno skupiając całą energię na utrzymaniu lewitującego transporu, co na odległość wydawało się trudnym zadaniem. Podobnie jak Lina zdawał sobie sprawę, że nie zdołałby utrzymać ich całej czwórki, właściwie już teraz czuł, że ledwo daje radę. Mógłby oczywiście ruszyć razem z Daikim i Lillyą, ale wiedział, że Amelia nigdy nie wybaczyłaby mu pozostawienia Kireia. Ten natomiast, nigdy nie zgodziłby się ruszyć szybciej, ponieważ do ostatniej chwili chciał ochraniać przyjaciół, co aktualnie mógł zrobić utrzymując barierę i dając pozostałym czas na ucieczkę.

– Zelgadisie? Gotowy? – mruknął przy jego boku Kirei oddychając ciężko ze zmęczenia.

Zel przytaknął w milczeniu chociaż wiedział, że tak naprawdę znaleźli się w beznadziejnej sytuacji. Miał jedynie nadzieję, że Daiki z Lillyą dotrą bezpiecznie na dół.

– Odsuńcie się! – ryknął ponad nimi głos Iry, po czym fala Nieumarłych cofnęła się o kilka kroków posłusznie wykonując polecenie swojego Pana, jednocześnie bariera rozpadła się z trzaskiem.

Przez ostatnie kłęby dymu pozostawionego przez Ciemność Zelgadis w końcu dostrzegł górującego nad nimi demona, którego twarz wykrzywiła się w okrutnym grymasie, gdy dostrzegł pod sobą jedynie pozostającą dwójkę i czarny otwór ziejący w ziemi. Nirali posłusznie zajmowała miejsce tuż przy boku Iry, jednak jej twarz skrywały fałdy materiału, tak, że chłopak nie mógł odczytać reakcji czarodziejki. Grupa Nieumarłych uformowała się wokół nich tłocząc za jakąś niewidzialną granicą i czekając jedynie na sygnał.

– Wy… – zaczął wściekły Ira. – Wy… myślicie, że jesteście tacy sprytni? – wysyczał przez zaciśnięte zęby. – To tylko kwestia czasu zanim ich znajdę, właściwie już są martwi. Zabić! – wrzasną Ira i jak na rozkaz Nieumarli ruszyli w ich kierunku, ale co najgorsze Nirali także…

***

Bańka z zawrotną prędkością sunęła w dół oblepiona wszechogarniającym mrokiem, który zdawał się napierać na nią z każdej strony. Zimny pot spływał po karku Liny, która cicho powtarzała…

– Szybciej, szybciej…

W napięciu przyglądała się ciemności, aż w końcu w oddali zamajaczył pierwszy blady błękit, który z każdym metrem zdawał się nabierać siły. W końcu światło stało się tak ostre, że na chwilę musiała przymknąć oczy chroniąc się przed rażącym blaskiem.

– Lina! – dotarł do niej pierwszy krzyk, w którym rozpoznała głos Amelii. Powoli otworzyła oczy by stwierdzić, że znaleźli się na dole, w samym środku krainy, której nigdy nie spodziewałaby się znaleźć w tym świecie.

Zewsząd otaczały ich rośliny, drzewa mające po sto metrów wysokości z gęstymi koronami utworzonymi w wielobarwnych liści. Kwiaty o osobliwych kształtach, których nigdy przedtem nie widziała, wyższe były od nich o kilka metrów. Rudowłosa przez chwilę pomyślała, że tak właśnie muszą się czuć mrówki w ich świecie. Wszystko było wprost ogromne. Jednak nie sama wielkość roślin była dla czarodziejki najdziwniejsza, a fluorescencyjna, błękitna poświata, która biła od każdej z nich wyciągają tę tajemniczą krainę z wcześniejszych ciemności. Pomiędzy drzewami prześlizgiwało się coś na kształt jaśniejących świetlików. Lina z zachwytem obejrzała się dookoła uwalniając z wyczarowanej bańki.

– Co to za miejsce? – odezwał się Gorry stawiając stopy na miękkim mchu.

– Pięknie… – mruknął mu w odpowiedzi Tamaki, który uważnie lustrował otoczenie z nieukrywanym zachwytem. Otoczenie, świat tak bardzo różny od tego, co pozostawili na górze.

Lina westchnęła ciężko ze zmęczenia. Oględziny tego miejsca muszą zaczekać aż ściągnie tutaj wszystkich – pomyślała i ponownie wzbiła się w powietrze z zamiarem lotu, gdy niespodziewanie dostrzegła spadający z zawrotną prędkością kształt. Czarodziejka wytężyła wzrok i zdołała rozpoznać lewitującą bańkę niosącą w środku Daiki’ego i Lillyę. To zapewne Zelgadis wyczarował bańkę i nie mogąc dłużej czekać na nią wysłał w dół kolejne dwie osoby. Lina ze spokojem spojrzała w kierunku nadciągającej bańki, już chciała wzbić się w górę by lecieć na pomoc Zelgadisowi, gdy bańka niosąca Daiki’ego i Lillyę niespodziewanie pękła w locie. Głośny krzyk Daiki’ego przetoczył się echem ponad ich głowami, gdy dwójka Kapłanów zaczęła spadać. Lina natychmiast zreflektowała się i za pomocą zaklęcia ochroniła spadającą dwójkę przed zderzeniem z ziemią. Może w innych okolicznościach nawet odetchnęłaby z ulgą, ale teraz ze strachem przełknęła zimną gule, która zdążyła uformować się w jej gardle. Skoro bańka sama pękła mogło to oznaczać tylko jedno…

– Zelgadis… – zawołała cicho jednocześnie kierując spojrzenie w górę, w ciemność ponad koronami drzew.

***

Wdech, wydech… Wdech, wydech… Między kolejnymi oddechami Zelgadis obserwował otoczenie szeroko otwartymi oczami. Miał wrażenie, że świat zwolnił niesamowicie, tak bardzo, że zdołał ocenić każdy najmniejszy szczegół sytuacji nim choćby mrugnął powiekami. Widział lecącą w ich kierunku Nirali i jej zimne, błękitne oczy, które stawały się coraz i coraz wyraźniejsze, a za jej plecami unoszącego się w górze na potężnych skrzydłach Irę z wściekłym grymasem na twarzy. Zewsząd napierał huk kolejnych Nieumarłych nadciągających z każdej możliwej strony. Żadnej drogi ucieczki. Wdech, wydech… mrugnięcie. Czuł, że czas jaki mu pozostał zaczyna kurczyć się niebezpiecznie, powoli nabierając zwyczajnego tempa, a on miał jedynie nadzieję, że jego towarzysze zdołali bezpiecznie dotrzeć na dół. Spojrzał na stojącego obok Kireia, który dyszał ciężko ledwo utrzymując się na nogach, a jednak którego twarz wyrażała niezłomny upór. Ze wszystkich sił spróbował rozbudzić w sobie podobny upór w tej beznadziejnej sytuacji, jednocześnie wiedząc, że to jeszcze nie jego czas, że jeszcze nie wypełnił swojego zadania. Wdech, wydech… i nagle świat wskoczył na zwyczajne tory, pędząc. Nirali wylądowała tuż przed nimi dobywając swojego miecza i mierząc w ich kierunku. Zelgadis odruchowo sięgnął w kierunku własnego ostrza wciąż ukrytego w pochwie jednak widząc dezaprobatę na twarzy białowłosej zawahał się. Ta krótka chwila wystarczyła by dać wystarczająco dużo czasu Nirali, która zamachnęła bronią w ich kierunku. Zel odruchowo zacisnął powieki. A więc to tak, po tym wszystkim miał zginąć przez głupie sentymenty… Już miał zasmakować gorycz tych niewypowiedzianych słów i zabrać je ze sobą na zawsze kiedy głośny trzask rozległ się tuż przy jego skroni. Nabierając haustem powietrza otworzył oczy, by na skraju spojrzenia uchwycić jednocześnie roztrzaskaną w pół czaszkę Nieumarłego i uśmiech Nirali.

– Przecież obiecałam, że pomogę ci się wydostać – rzuciła przekornie i zwinnym ruchem obróciła się w kierunku kolejnych Nieumarłych. Poruszała się szybko i zwinnie zadając kolejne cięcia, a ciężki miecz, który dzierżyła w dłoniach poruszał się niczym zrobiony z papieru.

– Ty suko! – wrzasnął wściekle Ira i zamachnął gwałtownie potężnymi skrzydłami, wyglądając przy tym jak istny anioł zagłady. – Jak śmiesz!

– Nie jesteś moim panem! – odwarknęła Nirali zadając jednocześnie mocne cięcie kolejnemu z Nieumarłych. Dysząc spojrzała wyzywająco w kierunku zwieszonego na niebie potwora. – A ja nie jestem twoim psem – dodała spluwając soczyście na ziemię.

Przez chwilę wydawać by się mogło, że Ira zaraz straci nad sobą panowanie, jednak zimny uśmieszek ponownie wykrzywił jego twarz.

– Przypomnij mi moja droga, jak on miał na imię? – zagaił niby to zastanawiając się nad czymś. Tymczasem napierający na nich do tej pory Nieumarli zastygli w bezruchu kierowani niesłyszalnym rozkazem demona. – Ach, tak! Eryk! – powiedział pstrykając palcami z udawanym zachwytem. – Eryk… – powtórzył rozciągając usta w diabolicznym uśmiechu.

Zelgadis poczuł jak jego wnętrzności ściskają się w mały supeł. Nie mógł dojrzeć twarzy białowłosej czarodziejki, ale natychmiast przypomniał sobie, co mówiła na temat swojego ukochanego przetrzymywanego w Dworze Śmierci. Tylko dlaczego?! Dlaczego zdecydowała się zaryzykować jego bezpieczeństwem?!

– Nirali! Nie! – nie wytrzymał w końcu Zelgadis. – Nie musisz tego robić!

– Już za późno Zelgadisie – odrzekła cicho dziewczyna nadal pozostając do niego plecami. Tymczasem chimera wychwycił zdezorientowane spojrzenie Kireia i dopiero po chwili uprzytomnił sobie, że właśnie wyszła na jaw tajemnica jego znajomości z czarodziejką.

– Moja droga! – zaczął ponownie Ira. – Jeśli natychmiast nie zaczniesz robić grzecznie tego, co do ciebie należy będę musiał kogoś pilnie odwiedzić.

Zelgadis zdołał dojrzeć, że ciało dziewczyny drży nieznacznie jednak nadal nie poruszyła się z miejsca mierząc demona nienawistnym spojrzeniem. Sam rozejrzał się dookoła prześlizgując między twarzami kolejnych Nieumarłych, którzy obserwowali wszystko z odległości, najwyraźniej Ira świetnie się bawił tworząc to całe przedstawienie.

– No cóż… – zaczął ponownie demon. – Nie mam całego dnia, kiedy wy tu tak sterczycie, mój klucz jest coraz dalej, a więc twoja ostatnia szansa… Trzy… – rozpoczął odliczanie.

Nirali wrzasnęła wściekle i cisnęła w demona jednym z zaklęć wyglądających jak kula ognia, jednak ten nawet nie drgnął.

– Dwa…

Zelgadis czuł, że musi coś zrobić, cokolwiek. Teraz albo nigdy!

Jednym sprawnym ruchem sięgnął po swój miecz i doskoczył w kierunku Nirali, która swój oręż nadal dzierżyła w dłoni. Kiedy tylko dwa ostrza znalazły się obok siebie rozjarzyły się niesamowitym błękitnym blaskiem.

***

Lina ruszyła biegiem w kierunku Daiki’ego i Lilly, a w ślad za nią natychmiast podążyli pozostali.

– Daiki! – krzyknęła Maya podbiegając do wyczerpanej dwójki. – Co z Kireiem i Zelgadisem? – wydyszała ciężko. Czarnowłosy jedynie podniósł na nią zmartwione spojrzenie wciąż trzymając w ramionach na wpółprzytomną Lillye.

– Co z nimi?! – ponagliła spanikowana Amelia wlepiając wzrok w ciemność ponad ich głowami.

– Ja… nie wiem… było zamieszanie… odesłali nas tu – wyjaśnił cicho chłopak spuszczając głowę w poczuciu winy.

– Musimy natychmiast po nich wrócić! – zdecydowała stanowczo Lina i już miała wzbić się do lotu kiedy Maya złapała ją za przegub.

– Nie… – zaczęła cicho jednocześnie skrywając się za zasłoną gęstych włosów, które opadały na jej opuszczoną twarz. – Ledwo trzymamy się na nogach… Potrzebujemy schronienia i odpoczynku, a przede wszystkim musimy chronić Amelię. Jeżeli demon nas dogoni, nie zdołamy się już bronić i zabierze Amelię, a kiedy to się stanie nie zawaha się przed zniszczeniem waszego świata… i kolejnych. Nasi przyjaciele zapewnili nam czas, nie pozwólmy, aby to poszło na marne. Ruszajmy.

Zdecydowany i spokojny ton Mayi przypominał chłodne ostrze noża brutalnie wbijającego się w ich poczucie rozsądku i jednoczesną chęć do walki. Lina w milczeniu przyglądała się trzymającej jej dłoni, która wciąż spoczywała na jej ręcę. Zelgadis zapewnił im czas… zapewnił im czas, powtarzała cicho w duchu. Gdzieś z oddali docierały do niej głośne protesty płaczącej Amelii, kiedy pozostali zastygli w tym samym milczeniu.

– Proszę! Proszę, nie możemy ich zostawić… – łkała księżniczka. – Nie!

Lina ze łzami we własnych oczach spojrzała na dawną przyjaciółkę.

– Hej… – zaczęła delikatnie. – Zelgadis i Kirei są twardsi niż myślisz i niedługo do nas dołączą zobaczysz – powiedziała cicho siląc się na pewność w swoim głosie po czym dodała – Ruszajmy.

***

Potężna energia zaczęła emanować i stale rosła wokół nich kiedy dwa ostrza znalazły się obok siebie gotowe do ataku. Blask stawał się tak jasny, że Zelgadis z ledwością zdołał utrzymać otwarte oczy, jednocześnie poczuł, że dzierżony oręż staje się coraz lżejszy. Światło było już niemal oślepiające. W tej krótkiej chwili zdążył wymienić z Nirali krótkie, porozumiewawcze spojrzenie. Dostrzegł na jej twarzy, niczym w lustrzanym odbiciu, zaskoczenie zmieszane z obawą, jednak wiedziony wewnętrznym instynktem jedynie mocniej zacisnął dłonie na rękojeści, aby zadać w końcu ten ostateczny cios… Jednocześnie za jego ruchem ruszyła Nirali związana z nim nieznaną mocą.  Ostrza błysnęły ze świstem w powietrzu, a zaraz za nimi w kierunku demona wystrzeliło potężne, energetyczne cięcie zatapiając wszystko w błękitnym blasku. Zelgadis zamykając oczy poczuł, że ziemia pod jego stopami zadrżała, a energia rozniosła się po całej okolicy narastając do ogłuszającego huku. Chwilę później zapadła cisza, przerywana jedynie ich ciężkimi oddechami. Kiedy otworzył w końcu oczy spostrzegł ze zdziwieniem, że otaczający ich Nieumarli zniknęli, dosłownie rozwiani przez ciężkie podmuchu wiatru. Obrócił się szybko w kierunku Iry, aby zobaczyć go skulonego na ziemi kilka metrów w oddali. Dyszał boleśnie, a jego ciało oblane było krwią spływającą z licznych ran. Skrzydła do tej pory dumne i potężne teraz poharatane, jedynie beznadziejnie opadały z jego pleców.

– Jak… jak… dlaczego… – zszokowany wypluwał z siebie jedynie szczątki zdań wpatrując się w zakrwawioną ziemię.

Zelgadis opuścił w milczeniu miecz, który powoli zaczynał nabierać zwykłego ciężaru w jego dłoni. Nirali podążyła za jego gestem nadal pozostając przy jego ramieniu.

– To koniec Ira – odezwała się w końcu czarodziejka.

– Wy… wy… – sapał wściekle demon i w końcu obrzucił ich spojrzeniem swoich krwistych, pełnych nienawiści oczu. W milczeniu przyglądał się przez chwilę próbując zrozumieć, co właściwie się stało. Na jego twarzy dało się wyczytać kalejdoskop emocji, począwszy od wściekłości, przez szok, zaskoczenie, aż w końcu wykrzywiła się w dziwnym grymasie zrozumienia. – Czy to możliwe? – zapytał cicho samego siebie przyglądając się nadal Zelgadisowi i Nirali, zupełnie nie zwracał uwagi na stojącego za ich plecami Kireia.

– To koniec Ira – powtórzyła Nirali i próbując przerwać ten proces myślowy ruszyła zdecydowanie w kierunku demona, jej ciało wydało się Zelgadisowi dziwnie spięte, zupełnie jakby nie chciała, aby Ira odkrył kolejną kartę…

– Bliźniacze Ostrza! – wykrzyknął demona krztusząc się własną krwią, spróbował wstać w przypływie determinacji, ale jedynie zachwiał się, aby ponownie upaść na kolana. Nirali beznamiętnie stanęła nad nim przykładając mu ostrze do gardła. – A więc to tak? – zaczął ponownie Ira z szyderczym uśmiechem. – Zdecydowałaś się zdradzić tajemnicę dla brata, nawet kosztem swojej miłości – podsumował, a do tej pory spięte ciało dziewczyny zadrżało lekko, jednak Zel nie mógł dojrzeć jej twarzy.

Zelgadis dopiero po chwili uświadomił sobie sens słów demona i zszokowany jedynie otworzył usta w milczeniu. Brata? Nie… nie, to przecież niemożliwe, powtarzał w kółko, jednak to krótkie słowo, do tej pory tak nieobce w jego życiu, wwiercało się niebezpiecznie w głąb niego. Owszem, wiedział już, że tak naprawdę urodził się w piątym filarze, że krew walczących demona i bóstwa naznaczyła jego i Nirali, dlatego jako jeden z dziedziców Bliźniaczego Ostrza został odesłany do innego filaru, jednak… Jednak Nirali powiedziała mu wcześniej, że jedynie mieszkali w sąsiedztwie, a ich rodziny dobrze się znały. Czy to możliwe, że nie powiedziała mu…? Natłok myśli przepływał wartko przez jego umysł.

– Milcz! – nagły wrzask czarodziejki sprowadził go z powrotem do rzeczywistości.

Zanim zdążył zadać jakiekolwiek pytanie Nirali zdecydowanych ruchem zanurzyła ostrze miecza w gardle oprawcy. Demon wydał z siebie ciche charknięcie kiedy jego własna krew zaczęła odbierać oddech. Z ciemnymi strugami krwi na ustach po chwili osunął się bezwładnie, a czarodziejka z wściekłością wyrwała ostrze z jego ciała i upadła na kolana tuż obok. Jej ciałem wstrząsnął niemy szloch, jednak Zelgadis nie był w stanie się poruszyć. Jej obraz, tych błękitnych oczu, towarzyszył mu odkąd przybyli do piątego filaru, ale to… To było zbyt wiele.

– Co do cholery? – zachrypiał Kirei zza jego pleców i ruszył kulejąc w kierunku czarodziejki. Zanim jednak zbliżył się do niej Zelgadis zatrzymał go gestem dłoni.

– To prawda? – zapytał cicho.

Nirali jedynie odwróciła zrozpaczoną twarz w jego kierunku, samotna łza wydostała się spomiędzy jej zaciśniętych powiek.

– Ja… – zaczęła, ale głos uwięzł jej w gardle. – Oni go zabiją… Zelgadisie, oni go zabiją – zawyła w końcu dając upust całemu skumulowanemu napięciu.

Zelgadis pamiętał jej słowa. Pamiętał historię o mężczyźnie, którego kochała, a którego demony od trzech lat więziły w Dworze Śmierci, aby móc wykorzystywać fakt, że dziewczyna jest posiadaczką Bliźniaczego Ostrza, aby zmusić ją do zdrady swoich. W myślach ponownie obrócił słowo „dziewczyna”. Nie, nie „dziewczyna”, a jego s i o s t r a. Zabrzmiało absurdalnie.

– Cholera… – mruknął łapiąc się za głowę i kręcąc nią zdezorientowany. – Cholera…

Kirei wykorzystał zagubienie maga i dopadł w końcu do Nirali. Sam ledwie trzymał się na nogach, ale mimo to poderwał w górę klęczącą dziewczynę chwytając za skraj szat. Nirali nie opierała się, a jej oczy wyrażały jedynie strach. Zanim Zelgadis zdążył zareagować Kirei spoliczkował ją i pogardliwie odepchnął.

– Ty suko! – zawył wściekle, a jego ramionami wstrząsnął dreszcz. – Mogliśmy zginąć! Rozumiesz?! Przez ciebie… – urwał nagle. – Mów – dokończył twardo próbując zapanować nad gniewem.

Nirali otrząsnęła się z szoku i z dłonią przyłożoną do twarzy spojrzała na kapłana.

– Nie możesz im powiedzieć, rozumiesz? Maya i pozostali kapłani nie mogą dowiedzieć się o tym, co usłyszałeś, o tym, że jesteśmy posiadaczami Bliźniaczych Ostrzy – powiedziała patrząc mu błagalnie w oczy.

– Chyba żartujesz! – prychnął wściekle. – Ta broń pomoże nam zabić demony, w dupie mam to kim jesteście! – wyrzucił.

Zelgadis patrzył na niego zdziwiony. Może nie znał Kireia dobrze, ale odkąd się poznali miał go za człowieka łagodnego i raczej dalekiego od takich stwierdzeń.

– Kirei! – przerwała mu Nirali. – Trzy lata temu kiedy byłam w grupie zbieraczy razem z Erykiem zaskoczył nas Ira. Próbowaliśmy się bronić, ale wtedy zobaczył mój miecz. Ja… ja nawet nie wiedziałam. Powiedział mi, że to Bliźniacze Ostrze, najpierw próbował odebrać mi miecz, a kiedy okazało się to niemożliwe chciał zmusić mnie do współpracy. Odmówiłam. Eryk próbował mnie bronić, wtedy Ira domyślił się, że my… Zabrał go i zażądał, abym was zdradziła. Kirei, nie miałam wyboru! On by zabił Eryka, tylko tak mogłam go chronić… – zwiesiła głowę, a włosy okryły jej twarz.

Kirei dyszał ciężko, po chwili rzucił w kierunku Zelgadisa niepewne spojrzenie.

– Kiedy się dowiedziałaś, że to twój brat?

Nirali podniosła głowę i także przyjrzała się Zelgadisowi.

– Nie wiedziałam. Ira rozkazał mi… – przerwała i spojrzała ostrożnie na kapłana – złapać Amelię. Próbowałam wykonać rozkaz i kiedy walczyliśmy – zwróciła się jednocześnie w kierunku Zelgadisa – nasze miecze coś połączyło. Nie rozpoznałam Zelgadisa, zapewne też przez… jego obecne ciało. Musiałam jednak sprawdzić, co się stało dlatego zamiast Amelii uprowadziłam Zelgadisa.

– Kurwa! – warknął Kirei i kopnął piach u jego stóp.

– Ty… całowałaś mnie… – zaczął nagle Zel i spoglądał na nią przerażony przypominając sobie tamtą sytuację.

– Podałam ci eliksir – kontynuowała spokojnie. – Tylko członkowie najbliższej rodziny są w stanie złamać czar rzucony w ten sposób i… oprzeć się – dokończyła zawstydzona, a Zelgadis przywołał w myślach scenę ich pocałunku, która o mało nie doprowadziłaby do czegoś poważniejszego. Poczuł, że cała krew odpłynęła z jego twarzy. – Wtedy byłam już pewna, że jesteś moim… bratem… bliźniakiem…

Zelgadis zacisnął usta i przyglądał się jej w milczeniu. Czy to możliwe, że dlatego jej oczy, cała osoba wydawała mu się tak znajoma? Czy to dlatego zaufał jej w tym przerażającym świecie z taką łatwością? Te oczy, to były… jego oczy. Poczuł jak jego kolana uginają się pod wpływem fali pytań. Czy zdjęcia, które mu pokazywała należały do ich rodziców? Od zawsze w głębi duszy uważał, że Rozo nie był jego prawdziwą rodziną, jednak nigdy nie zdecydował się na poszukiwania i zgłębianie sprawy. Uwierzył, że nie żyją. Uwierzył w kłamliwe wspomnienia, którymi Rezo go obdarzył. Z głuchym łoskotem uderzył kolanami o ziemię. Czy Nirali miała rację sugerując, że Rezo zmienił go w chimerę tylko po to, aby skierować jego życie na inny tor z dala od przeszłości? Od prawdziwego pochodzenia? Czy gdyby nie jego obsesja na punkcie powrotu do pełnego człowieczeństwa odkryłby to wcześniej? Milczał.

– Zelgadisie… tak mi przykro… – szepnęła dziewczyna i niezdarnie spróbowała poruszyć się w jego kierunku. Kirei wypuścił powietrze ze świstem i ciężko opadł na ziemie między nimi czym ponownie zwrócił uwagę Nirali.

– Wiem, że ją kochasz Kirei – zaczęła zwracając się do kapłana. – Amelię – ten tylko spojrzał na nią surowo. – Jeśli Maya dowie się, że Zelgadis ma Bliźniacze Ostrze nie pozwoli mu odejść. Dobrze wiesz, że zechce go wykorzystać w tej wojnie. Tylko Zelgadis może ochronić Amelię i zabrać ją z tego wymiaru.

Kirei przesypywał w dłoniach piach nerwowo przygryzając wargę.

– Nirali… ja i Lina, i tak zgodziliśmy się pomóc Mayi w znalezieniu Łzy Matki Koszmarów, można więc powiedzieć, że już daliśmy się wykorzystać dla ochrony tego świata – stwierdził cicho Zelgadis.

– Pomóc w znalezieniu Łzy, dzięki której odrodzi się bóg, to raz, ale pozostać później w samym środku wojny to dwa Zelgadisie – wyjaśnił beznamiętnie Kirei. – Ona ma rację. Maya z pewnością nie zgodzi się na to żebyś odszedł z mieczem. Bez ciebie Lina także nie pójdzie, a co za tym idzie i Amelia. Nie mogę na to pozwolić – powiedział cicho. – Nie jest mi dobrze z tym, że będę musiał ich okłamać i nie liczcie na to, że będzie to łatwe zadanie. Sam fakt, że zgodziłem się na wasz udział w poszukiwaniach Łzy to mój kompromis między chronieniem Amelii, a ratowaniem tego świata. Uznałem, że kiedy odzyskacie moce nie będziecie zagrożeni w trakcie samych poszukiwań – westchnął. – Pomyliłem się. Demony wiedzą, że dołączyła do nas Lillya, piąty kapłan i także zintensyfikowały poszukiwania. Najwyraźniej mamy kolejnego zdrajcę w szeregach, który im o tym powiedział – zerknął wymownie na Nirali – a może i nie, może sami wyczuli jej energię, sam nie wiem… – wzruszył bezradnie ramionami.

– Dziękuje Kirei i… przykro mi, nigdy dobrowolnie bym was nie zdradziła… – powiedziała cicho Nirali.

– To już nie ma znaczenia – powiedział wstając ciężko z ziemi. Skierował się w stronę Nirali i wyciągnął do niej dłoń, aby pomóc wstać. Dziewczyna schwyciła ją i także z trudem stanęła na nogach. Powoli podeszli do Zelgadisa. Nirali chciała pomóc także jemu, jednak przerwał jej gestem.

– Ja… potrzebuję trochę czasu – wyjaśnił zaskakując samego siebie. Nigdy nawet nie wyobrażał sobie czegoś podobnego, nie układał w głowie scenariusza niespodziewanego odnalezienia rodziny. Nie wiedział… Nirali nic nie odpowiedziała i jedynie skinęła głową zaciskając usta kiedy podniósł się samodzielnie.

– Musimy się stąd zbierać. Jeśli demony łączy podobna więź co kapłanów, to najprawdopodobniej już wiedzą o śmierci Iry. Nasza jedyna nadzieja w tym, że uznają to – machnął ręką w kierunku martwego ciała demona – za zasługę kapłanów i pomyślą, że odnaleźliśmy Łzę przed nimi. To może kupić nam trochę czasu, ale powinniśmy być ostrożni – na racjonalne wyjaśnienia Kireia pozostała dwójka jedynie przytaknęła. – Musimy się gdzieś ukryć i odpocząć zanim znajdziemy pozostałych, w obecnym stanie nie damy rady użyć magii, aby się do nich dostać – dodał i ruszył pierwszy w kierunków oddalonych zabudowań, mogli jedynie podążyć jego śladem. – A! Tylko nie myślcie, że robię to dla was. Tak – obrócił się niespodziewanie w kierunku Nirali – kocham ją.

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-08-13 17:31:08)

Rozdział 20 - Trzystu jedenastu

Słysząc krzyk Zelgadis natychmiast zawrócił i pognał w kierunku towarzyszy. Kiedy wbiegł do zniszczonej izby mógł spodziewać się wszystkiego, ale to co zobaczył sprawiło, że momentalnie zamarł w bezruchu. Pośrodku pomieszczenia, plecami do niego, stał rosły mężczyzna. W podniesionej dłoni ściskał miecz, jego ostrze tkwiło głęboko w piersi Kireia, za którym kuliła się Nirali przyciskając drżące dłonie do twarzy. Kirei z trudem próbował złapać oddech, jednak usta z każdą chwilą coraz bardziej zalewały się odkrztuszaną krwią. Kiedy nieznajomy gwałtownie wyszarpnął trzymane ostrze Kapłan jedynie zatoczył się bezsilnie na pobliską ścianę, po czym ze zszokowanym spojrzeniem, osunął się pozostawiając za sobą krwawy ślad. Nirali pisnęła cicho.

– Co… Co ty… – zdołał jedynie wydukać Zelgadis. Nie miał pojęcia jakim cudem mężczyzna w ogóle znalazł się w pomieszczeniu, jak zdołał podkraść się niezauważony…

– Ach, jeszcze jeden Nirali? – odparł beznamiętnie nieznajomy przecierając zakrwawione ostrze wyciągniętą chustą, po czym odwrócił się w kierunku Zelgadisa, jakby dopiero zdając sobie sprawę z jego obecności.

Nieznajomy przyglądał mu się chwilę w milczeniu. Jego twarz była niczym kamienna maska naznaczona licznymi bruzdami i bliznami. Ubrany był w szary uniform zdobiony wieloma złotymi ornamentami, na dłoniach lekko lśniły rękawiczki z czarnego jedwabiu. Gdyby nie te przerażające okoliczności, Zelgadis mógłby przysiąc, że jegomość urwał się z jakiegoś królewskiego zamku wraz z tą idealną fryzurą jasnych, krótko przystrzyżonych włosów. Jedynie jedno, lśniące czerwone oko, zdradzało prawdziwą naturę mężczyzny. Drugie było błękitne, co Zelgadis uznał za dość osobliwy fakt.

– A cóż to za… ciekawy okaz? – odparł nieznajomy siląc się na zainteresowanie, jednak jego twarz wciąż wyrażała obojętność. – Pogadamy sobie za chwileczkę – powiedział poważnie mężczyzna, po czym, zanim Zelgadis zdążył zareagować, spętał go magicznymi więzami, tak że bez ostrzeżenia runął na podłogę. – Wiesz, nienawidzę brudnej roboty, choć nie powiem, zatopienie ostrza w tym tchórzliwym Kapłanie sprawiło mi ogromną radość – kontynuował spokojnym tonem i ponownie spojrzał na rannego, zupełnie ignorując unieruchomionego kilka kroków dalej chimerę. Najwyraźniej w ogóle nie traktował innych jako zagrożenia. Zel z przerażeniem stwierdził, że w obecnej sytuacji tak właśnie było, magiczne więzy ściskał go tak mocno, że ledwie był w stanie złapać oddech, a co dopiero poruszyć się czy zaatakować.

Tymczasem Kapłan kurczowo uciskał ranę na swojej piersi, jednak nie zdawało się to przynosić żadnego efektu, a kolejne strugi krwi wciąż spływały spomiędzy zaciśniętych dłoni. Zelgadis nie mógł znieść tego widoku, wiedział, że musi coś zrobić. Natychmiast! Spróbował wyszarpać się z morderczej pułapki, jednak z każdą kolejną chwilą brutalna rzeczywistość dawała o sobie znać, nie mógł się poruszyć.

– Cholera! – warknął wściekle mag. – Zostaw ich!

– Na cóż te nerwy mały potworze? – odezwał się spokojnie mężczyzna pozostając odwrócony. – Przecież tak miło nam się tutaj gawędzi – wzrok wlepiony miał w Kireia i chociaż Zelgadis nie mógł dojrzeć jego twarzy, to wiedział, że ten sadysta napawa się widokiem każdej kropelki krwi.

– Nirali! Do cholery! – wrzasnął ponownie Zel próbując zmusić dziewczynę do jakiejkolwiek reakcji, ale ta jedynie lustrowała otoczenie szeroko otwartymi oczami łapiąc krótkie, przerywane oddechy. Jakby także próbowała wyrwać się z pułapki, ale pozostawała raczej jak bezbronne zwierzę.

– Ja… ja… – spróbowała wydukać, jednak zamilkła natychmiast pod srogim spojrzeniem mężczyzny.

– Rei, Rei… Nie sądziłem nigdy, że będziesz tak naiwny, aby dać się zabić za zdrajczynię. I to w dodatku taką, która ponownie zdradza swoich panów. Zawsze powtarzałem, że zdrajcom nie należy ufać i należy karać ich z najwyższą surowością. Szczerze mówiąc zawiodłem się troszeczkę, myślałem, że będę miał okazję zabić cię w uczciwym pojedynku, a ty rzucasz mi się na miecz jak jakaś cholerna sarna, pożal się panie bohater… – nieznajomy pokręcił głową z dezaprobatą. – Ale czego ja się właściwie po tobie mogłem spodziewać? Hm? – mruknął kucając naprzeciw rannego.

– Od… wal się… – wydukał w odpowiedzi Kapłan spluwając krwią wprost w oblicze oprawcy.

Mężczyzna nawet się nie poruszył, otarł jedynie krew z twarzy i bez żadnego ostrzeżenia wbił palce wprost w ranę chłopaka. Rei zawył z bólu, a Zelgadis miał wrażenie, że jego własne wnętrzności kurczą się. Powoli zaczynał też docierać do niego sens rozmowy. Czyżby Kirei poświęcił się dla Nirali? Czy to po nią przybył nieznajomy? Czy Rei jedynie znalazł się w złym miejscu o złej porze? Natłok myśli i pytań kłębił się w głowie Zelgadisa, a wraz z jękami Kireia narastało wszechogarniające poczucie bezradności. Krzyk nagle urwał się, a nieznajomy ponownie wstał. Zelgadis z przerażeniem patrzył na Reia i modlił się na wszystkie znane świętości, aby ten po prostu stracił przytomność. Aby nie…

– Cóż, wygląda na to, że najlepszą część mamy za sobą – odezwał się nieznajomy z niezadowoleniem, po czym wstając pchnął nogą ciało Kapłana, które bezwładnie opadło na podłogę. Mężczyzna polowi skierował się w kierunku leżącego nieopodal Zelgadisa.

– Nie… – wyszeptała niemal bezgłośnie Nirali, jednak nadal nie miała odwagi nawet się poruszyć.

Zelgadis zacisnął usta w złości i zmierzył czarodziejkę wściekłym spojrzeniem, co nie umknęło uwadze obcego.

– Och, pewnie jesteś wściekły i zastanawiasz się dlaczego nasza droga Nirali nawet nie kiwnęła palcem kiedy zabiłem Kapłana? – zabrzmiały jego własne myśli, po czym Zel spostrzegł cień nachylającego się nad nim demona. – Ależ jesteś niezwykły… – chimera skrzywił się na te słowa i utkwił spojrzenie w ziemi. – Doprawdy, wyjątkowy… Od teraz będziesz należeć do mnie – chłodna dłoń pogładziła go po głowie i poczuł jak zbiera mu się na wymioty.

– Nie… – jednocześnie zabrzmiał kolejny, cichy jęk Nirali.

– Zdaje mi się, że już to słyszałeś… Odwal się! – ryknął mag i ponownie z nową siłą spróbował wyrwać się z pułapki. Daremnie.

Demon zacmokał zawiedziony.

– Będę musiał nauczyć cię manier mój mały potworze. Weź przykład z Nirali i zaufaj mi, jestem naprawdę dobrym nauczycielem.

Zelgadis poczuł jak chłodna kula zaczyna formować się w jego żołądku. Obrzucił siostrę niepewnym spojrzeniem.

– Ach! – zakrzyknął nagle mężczyzna i klepnął się w czoło z udawanym rozbawieniem. – Ależ ze mnie gapa, sam prawię o manierach, a nie wyjawiłem ci nawet swojego imienia. Jestem Złodziejem Dusz, a jeśli będziesz grzeczny, a mam nadzieję, że będziesz, możesz mówić mi Jashe.

Nirali załkała cicho w kącie i przez chwilę Zelgadis miał szczerą ochotę znienawidzić ją za słabość, którą właśnie okazywała. Chciałby móc potrząsnąć nią, uderzyć w twarz i kazać się ogarnąć! Wiedział, że w końcu stanie oko w oko ze Złodziejem Dusz, tym samym, który wcześniej przetrzymywał Amelię w stworzonym przez siebie Dworze Śmierci, tym o którym opowiadał mu Kirei. Szkoda jedynie, że nie mógł być na to bardziej przygotowany. Nie zamierzał jednak tak łatwo rezygnować.

– Nie obchodzi mnie kim jesteś – zabrzmiała jego chłodna odpowiedź. – Zabiję cię – podniósł głowę zdeterminowany.

Jashe milczał przez dłuższą chwilę, a jego twarz miała obojętny wyraz.

– Doprawdy waleczny i niezwykły z ciebie potworek. Będziesz fantastycznym nabytkiem w mojej kolekcji. A ponieważ tak się tobą zauroczyłem to zdradzę ci pewien sekret potworku. Wiem już, że idealny z ciebie morderca i będziesz musiał jakoś wynagrodzić mi śmierć tak wielu moich podopiecznych.

– Podopiecznych?

– Jak wy ich tam nazywacie… – zastanowił się moment – Nieumarli. Wczorajszego wieczoru zabiliście nie tylko mojego durnego brata, ale także trzystu jedenastu moich podopiecznych – odparł prezentując chłodną kalkulację.

– Bzdura! Sam zabiłeś ich wcześniej odbierając ich dusze! – wrzasnął wściekle w odpowiedzi Zelgadis.

– Naprawdę tak uważasz? Cóż, obiecałem, że zdradzę ci sekret, a więc słuchaj uważnie. Nieumarli wcale nie są martwi, po prostu część ich duszy należy do mnie. O tutaj… – dokończył cicho i wyjął zza koszuli niewielki kryształ zawieszony na złotym łańcuszku. Sam kryształ wyglądał jakby ktoś wypełnił go wodą i wiatrem jednocześnie, emanował niesamowitą energią i skrzył błękitną poświatą identyczną z kolorem jednego z oczu demona.

Zelgadis momentalnie poczuł jak zebrana wcześniej kula w jego żołądku eksploduje. Otworzył usta przerażony i niezdolny do wypowiedzenia słowa. Czy oni… czy oni naprawdę zabili tych wszystkich ludzi? Czy można było… ich ocalić? Widząc wyraz twarzy Zelgadisa mężczyzna wykrzywił twarz w czymś, co zapewne sam uważał, za uśmiech i odezwał się cichym uspokajającym głosem:

– Już, już… Widzę mały potworku, że szybko się uczysz.

– Niemożliwe… łżesz… – Zelgadis próbował zamaskować niepewność w swoim głosie.

– Och, nie śmiałbym! To byłoby niezgodne z dobrymi obyczajami.

– Dobrymi obyczajami?! Dobre sobie! Zamordowałeś Kireia!

– Może zatem jesteśmy do siebie bardziej podobni niż ci się wydaje mały potworku… – odparł spokojnie demon. – Chyba znasz to uczucie satysfakcji wynikające z pokonania przeciwnika, czyż nie tak czułeś się wczoraj zabijając mojego brata i tak wielu niewinnych? – Zelgadis dostrzegł, że para złowieszczych oczu przygląda mu się z uwagą, ale postanowił, że nie da po sobie poznać żadnych wyrzutów sumienia. Zrobił, co musiał zrobić i to on będzie musiał z tym żyć, ale wpierw musi uwolnić się od Jashe, aby w ogóle doświadczyć jakiegokolwiek życia „później”.

Więzy ciasno opinały się na całym jego ciele, ale mimo to mógłby zapewne rzucić jakieś zaklęcie choć było to dość ryzykowne w tak małym pomieszczaniu. Nieodpowiedni dobór czaru ofensywnego mógłby poskutkować zwaleniem się całego sufitu wprost na ich głowy. Może gdyby udało mu się w jakiś sposób odwrócić uwagę demona miałby chwilę, aby zastanowić się nad planem…

– Czas już na nas moi mili – odezwał się ponownie mężczyzna. – Macie sobie do pogadania z moją siostrą. Widzicie, ona jest bardzo zainteresowana tym, w jaki sposób udało wam się zabić Irę. Po wszystkim Nirali będziesz nam zbędna, a ty mały potworku, będziesz cały mój… – dokończył ponownie gładząc chropowatą skórę na twarzy Zelgadisa i z uwagą przyglądając się jej budowie. – To też nie będzie ci już więcej potrzebne – stwierdził wskazując na jego miecz i powoli przesuwając rękę w jego kierunku.

Zelgadis skrzywił się i zamknął oczy z obrzydzeniem oraz wściekłością na samego siebie z powodu odczuwanej bezradności. Kiedy już miał skapitulować i uznać ich przegraną, Nirali nagle poderwała się z miejsca i rzuciła wprost na niespodziewającego się tego demona. Jednym ruchem odciągnęła go od Zelgadisa i objęła szczelnie ramionami.

– Uciekaj! – krzyknęła i rzuciła mu ostatnie zagubione spojrzenie, po czym zniknęła wraz z Jashe, nim ten zdążył wyswobodzić się z uścisku.

Magiczne więzy, które dotąd więziły Zelgadisa natychmiast zniknęły.

– Nirali?! – wrzasnął zdezorientowany podrywając się natychmiast z ziemi. – Nirali… – jednak nie znalazł żadnego śladu po dziewczynie. Wściekły uderzył pięścią w pobliską ścianę. – Cholera Nirali!

W końcu wziął kilka uspokajających oddechów, a kiedy poczuł, że ponownie zaczyna kontrolować swoje ciało podbiegł do leżącego Kireia. Wiedział, że nie ma wiele czasu, a demon mógł wrócić w każdej chwili. Sprawnie odnalazł miejsce na szyi kapłana, w którym mógłby wyczuć puls. Odczekał dwie długie minuty i z ulgą stwierdził, że ten choć ledwie wyczuwalny, jest!

– Dobra… wyciągnę cię z tego, tylko mi tu nie umieraj… Święte leczące dłonie… – rozpoczął inkantację znanego zaklęcia uciskając szczelnie wciąż krwawiącą ranę – Oddechu Matki Ziemi, do was modlę się, ocalcie osobę, która spoczywa przede mną swoją bezkresną łaską, Resurrection! – delikatny błysk wystrzelił spod jego dłoni, a przyjemne ciepło zaczęło rozchodzić się po ramionach.

– Dalej, dalej… – mruczał gorączkowo i uważnie obserwował twarz towarzysza. Nie był pewien czy magia będzie w stanie uleczyć tak głębokie obrażenia, ale był mu to winny, aby spróbować. Niespodziewanie oczy Reia rozchyliły się, a chłopak odkrztusił kolejną porcję krwi.

– Zelgadis? – mruknął niewyraźnie Kapłan wyraźnie walcząc o utrzymanie świadomości.

– Trzymaj się! Wyciągnę cię z tego! – odpowiedział z determinacją wciąż nie przerywając zaklęcia.

Po chwili Kirei z trudem położył zakrwawioną dłoń na dłoniach Zelgadisa.

– Przestań… powiedział cicho Kapłan. – Proszę…

Zelgadis spojrzał na niego zdziwiony, ale zgodnie z prośbą powoli i z wahaniem odsunął dłonie, a ciepły błysk zniknął zupełnie.

– Próbujesz wskrzesić trupa Zelgadisie… – wycharczał z rezygnacją.

– Cholera Kirei, jesteś nam potrzebny, nie możesz się poddać! – Zel ostrożnie spróbował pomóc mu wstać, chłopak z wysiłkiem podniósł się o parę centymetrów, ale po chwili ponownie runął na ziemię z bolesnym jękiem, po czym jedynie pokręcił głową zrezygnowany.

– Nie mogę, za późno… – odpowiedział spokojnie i przymknął zmęczone oczy.

– Spróbuj chociaż… dla Amelii… – twarz Reia wykrzywił bolesny grymas.

– Posłuchaj mnie uważnie Zelgadisie – zaczął, chociaż wyraźnie było widać, że walczy o każde wypowiedziane słowo. – Moje ciało… Musisz je zabrać, to najważniejsze. Maya będzie wiedziała… – mruknął chaotycznie, a jego dalsze słowa przerwał nagły kaszel powodując nowy ból.

Zelgadis przyglądał mu się ze smutkiem. Może nie przepadali za sobą, ale z pewnością Kirei nie zasłużył na taką śmierć. Nie po tym kiedy opiekował się Amelią, nie kiedy uratował Nirali…

– Amelia… – kontynuował Rei kiedy nagły kaszel ustąpił. – Jest powiązana z Księgą Chaosu, to ona pomoże wam… – kolejny atak kaszlu był tym razem mocniejszy, Rei walczył z nim przez kilka długich chwil odkrztuszając zalegającą krew, a jego oczy zaczęły mętnieć. – Ona… ona widzi, ona widzi… zobaczysz… – majaczył niewyraźnie spoglądając gdzieś w nieokreśloną dal, po czym nagle wszystko ucichło.

– Kirei! – wrzasnął Zelgadis i spróbował delikatnie potrząsnąć Kapłanem, ale jego ciało jedynie bezwładnie opadło na niego. – Kirei… – Zelgadis klęczał przy nim przez długie minuty próbując jakoś zapanować nad tym wszystkim.

Kiedy zrobiło się tak źle? Kiedy wszystko wymknęło się tak bardzo spod kontroli? Jeszcze wczoraj cieszył się, że zabili demona, cieszył się nawet z tego, że poznał prawdę o sobie i Nirali, choć był tym nieco zmieszany, a teraz ona… Kirei… Wiedział, że grunt zaczyna sypać mu pod nogami i nie miał żadnego pojęcia, co miał na myśli Kapłan w swoich ostatnich słowach. W końcu z trudem delikatnie zarzucił bezwładne ciało Kieria na swój bark i najszybciej jak mógł skierował się do wyjścia. Nie miał pojęcia w jaki sposób miał odnaleźć pozostałych w pojedynkę, póki co wiedział tylko, że musi podążyć ostatnim znanym tropem.  Kiedy odbiegł już wystarczająco daleko od ich ostatniej, nieszczęśliwej kryjówki, ułożył ciało Reia na skraju drogi, a sam skierował się na środek niewielkiego skrzyżowania.

– Bephis Bring! – zaklęcie wydrążyło spory, pionowy tunel w ziemi prowadzący wprost do mrocznych czeluści ukrytych pod zawieszonym miastem. Zelgadis odetchnął głośno, w duchu cieszył się, że przynajmniej magia szamanizmu działała w tym świecie tak jak powinna. Ostrożnie lewitował ciało Kapłana w swoim kierunku, po czym wraz z nim wskoczył w ciemność.

Kiedy ostrożnie opadał w mrok wraz z ciałem Kireia przez chwilę miał wrażenie, że odprowadza go aż na próg samych zaświatów. Mimo, że jego oczy z pewnością zdążyły się już przyzwyczaić do ciemności, to tym razem nie miały nic czego mogłyby się pochwycić. Zewsząd otaczał go jedynie nieprzenikniony mrok. Dopiero po dłuższej chwili dojrzał pierwsze błyski światła w dole. Kiedy znalazł się bliżej odkrył, że to kolorowe świetliki oraz skrząca błękitną poświatą, nienaturalnie duża roślinność gęsto porastająca każdy skrawek podłoża. Zelgadis opadł ostrożnie na wolny kawałek ziemi ostrożnie przechwytując lewitujące ciało Kapłana. Zerknął niepewnie na twarz Reia, ta choć zakrwawiona sprawiała wrażenie jakby chłopak zasnął spokojnym snem. Zelgadis przełknął gorycz zbierającą się w jego gardle.

– Teraz co? – ponownie schwycił mocniej bezwładne ciało towarzysza i z wahaniem wybrał dalszy kierunek wędrówki.

***

Amelia nie wiedziała jak długo już maszerowali przedzierając się przez tę dziwną krainę. Ciężko było jej także określić czy wyruszyli wraz ze świtem, czy może jeszcze noc zerwała ich do dalszej wędrówki. W tym miejscu, pozbawionym słońca, nie było możliwości, aby precyzyjnie ustalić porę dnia. Wydawało jej się, że przespali najwyżej kilka godzin, chociaż nie mogła być tego pewna. Nie wiedziała też czy idą w jakimś konkretnym kierunku, czy jedynie błądzą po omacku. Najgorszym był jednak fakt, że Zelgadis i Kirei nadal nie powrócili, co zdawało się wzbudzać coraz większy niepokój także w pozostałych członkach grupy.

– Maya, może nie powinniśmy oddalać się tak daleko do czasu aż Rei i Zel nas nie znajdą? – odezwał się w końcu Tamaki, na co Amelia ochoczo pokiwała głową na znak zgody.

– Mówiłam wam przecież, że Rei bez problemu nas znajdzie kiedy będzie na to gotowy, na razie nie wyczułam nic niepokojącego – stwierdziła rzeczowo Maya i nie chcąc zapędzić się w dalszą wymianę zdań na ten temat oddaliła się szybkim krokiem na prowadzenie.

– Ech… próbowałem – Tamaki spróbował uśmiechnąć się pocieszająco do Amelii, ale obawy nadal pozostawały widoczne na jego twarzy.

– Lina, sam nie wiem, ale też zastanawiam się jak Zelgadis miałby nas znaleźć, przecież tu ledwie co widać! – dodał Gourry rozglądając się dookoła.

Lina jednak nie odpowiedziała. Przyglądała się w milczeniu idącej na przedzie Kapłance, kiedy ta niespodziewanie upadła.

– Aaaa… – Maya gwałtownie przycisnęła dłoń do piersi i z trudem próbowała złapać oddech.

– Maya! – Daiki idący do tej pory wraz z Lillyą na samym końcu ich korowodu natychmiast popędził w stronę przyjaciółki. – Maya, co się stało?

Maya milczała przez długą chwilę walcząc z oddechem. Daiki przykucnął przy niej ostrożnie gotów do udzielenia pomocy w razie potrzeby.

– Co u licha, gadaj wreszcie! – wrzasnęła w końcu Lina.

– Hej Lina! Uspokój się trochę, mój wujek wyglądał podobnie kiedy dostał ataku serca, to chyba poważna sprawa… – zaczął łagodnie Gourry i ostrożnie nachylił się nad Kapłanką.

– Zaraz ja zaatakuje czyjeś serce moim mieczem jeśli zaraz nie dowiem się, co się tutaj dzieje! – wrzasnęła rudowłosa dając upust całemu napięciu, które starała się trzymać w sobie od momentu rozdzielenia z Zelgadisem.

– To Rei… – wyszeptała Maya w wyraźnym szoku, jednak jej oddech zdążył się już nieco uspokoić.

– Co Rei? – ponaglała Lina.

– Nie wyczuwam już jego energii… – wyjaśniła cicho Maya i po raz pierwszy Amelia dojrzała w jej oczach strach. Ten sam strach sprawił, że Lina jak i wszyscy pozostali zamilkli.

Amelia poczuła jak jej kolana uginają się. Spokojnie, to jeszcze nic nie znaczy, powtarzała w myślach. Spokojnie… Jednak nie była w stanie się uspokoić. Do tej pory starała się ufać Mayi kiedy dziewczyna zapewniała, że jest pewna połączenia, które wiąże ją z pozostałymi Kapłanami, że wie, kiedy są bezpieczni.

– Może… – odezwała się ponownie Maya – Może coś po prostu zakłóca przepływ energii, to nie musi jeszcze nic oznaczać – niepewność była wręcz namacalna.

– Jasne! I myślisz, że damy sobie wcisnąć takie bzdury? A co z Zelgadisem? – zakrzyknęła Lina.

– Przecież nie wiem! Nigdy nie mówiłam, że jego też wyczuwam! – Maya powoli także zaczynała tracić kontrolę nad swoim gniewem, zacisnęła pięści na czarnej ziemi.

– Powinniśmy wrócić i poszukać ich, mogą potrzebować pomocy – stwierdził Tamaki.

– Przecież od naszej walki minęło co najmniej kilka godzin, dlaczego coś miałoby się stać akurat teraz kiedy z pewnością już dawno poradzili sobie z demonem? – zapytał naiwnie Gourry.

– Gourry, oświeć mnie, skąd wiesz, że sobie z nim poradzili? Może przez te kilka godzin kiedy my tu smacznie spaliśmy oni walczyli, może uciekali, a może zostali pojmani i cholera wie, co im tam zrobiono, może…! – Lina przerwała niespodziewanie i z przestrachem rozejrzała się po pozostałych najwyraźniej zdziwiona własną utartą kontroli. – Ja…

– Nie musisz kończyć, masz rację – dodał nagle Tamaki. – Nie powinniśmy ich w ogóle zostawiać – dokończył, a ciężki niepokój przysiadł cicho na barkach wędrowców. Dla Amelii był wręcz przytłaczający.

– Nie powinniśmy – powtórzyła Lina na potwierdzenie, po czym zaczęła nerwowo chodził dookoła przyciskając dłonie do skroni.

– Dobrze wiecie, że mamy zadanie do wykonania! To nasz priorytet! To wojna, a na wojnie są ofiary! – wykrzyczała wściekle Maya, ale jej ramiona drżały ze zdenerwowania.

– Mam gdzieś twoją wojnę jeśli mają w niej ginąć moi przyjaciele – Lina zatrzymała się w miejscu i spiorunowała dziewczynę nienawistnym spojrzeniem.

– Tam jest też mój przyjaciel! – odkrzyknęła Maya.

– Popełniłam błąd kiedy cię posłuchałam, teraz z tym błędem będę musiała żyć, bo przyjaciele nie zostawiają się na pastwę losu –  powiedziała Lina poważnym tonem.

– Po prostu ich znajdźmy… – dodała cicho Amelia.

Lina spojrzała na nią i jedynie kiwnęła głową z niemymi przeprosinami wypisanymi na twarzy.

– Jak ich znajdziemy? – zapytał Gourry..

– Hmmm… Moglibyśmy użyć zaklęcia poszukiwawczego jeśli Zel miałby przy sobie jakąś kotwicę.

– Kotwicę? – Gourry był wyraźnie zdezorientowany.

– Zaklęcie poszukiwawcze, o którym mówię pozwala na lokalizowanie przedmiotów, nie osób, co oznacza, że moglibyśmy odszukać Zelgadisa, gdyby miał przy sobie jakiś ważny przedmiot, który wcześniej należał do kogoś z nas – wyjaśniła rzeczowo czarodziejka. – Hmmm… – Lina zamyśliła się na chwilę. – Cholera, nie przypominam sobie, żeby Zel posiadał coś wartościowego, co wcześniej należałoby do mnie!

– Ale miał coś, co należało do mnie… – odezwała się nagle Amelia z entuzjazmem.

– Jasne! Masz na myśli królewski klejnot? – zapytała retorycznie Lina. – Jest tylko jeden problem Amelio, zaklęcie musi rzucić ta osoba, do której przedmiot należał, aby lokalizacja zadziałała prawidłowo, dasz sobie radę?

– Z twoją pomocą! – Amelia poczuła przypływ nowej determinacji, wiedziała, że musi się udać, w końcu chodziło o Zelgadisa i Reia.

– Świetnie więc powtarzaj za mną słowa zaklęcia… – Lina podeszła do młodej czarodziejki i wspólnie zaczęły recytować inkantację.

***

W normalnych okolicznościach Zelgadis byłby z pewnością zainteresowany zbadaniem tak fascynującej okolicy, ale teraz jedyne o czym mógł myśleć to chłodne, sztywne ciało, które niósł na swoich plecach. Lewitowanie Kireia przez tak długą drogę byłoby niestety zbyt wyczerpujące, a więc nie miał innego wyboru. Idąc zastanawiał się nad ostatnimi słowami Kapłana. Przede wszystkim dlaczego tak bardzo zależało mu, aby zabrał jego ciało, a po drugie, co miał na myśli mówiąc o Amelii? Im bardziej Zelgadis szukał odpowiedzi tym większe miał poczucie, że się od niej oddala. Pozostawało mu jedynie mieć nadzieję, że dowie się czegoś kiedy odnajdzie pozostałych. Nie był pewny jak ci zareagują kiedy zobaczą go… z Kireiem. Westchnął zmęczony. Kolejna sprawa, która oczywiście nie dawała mu spokoju to Nirali. Jak miał jej pomóc w tych okolicznościach? Szanse na to, że dziewczynie udało się odciągnąć demona, a potem jeszcze uciec były, jak dla niego, bliskie zeru.

– Zel!

– Rei!

– Zelgadis!

Nagłe krzyki dobiegły czujnych uszu chimery. Znał te głosy. Skoncentrował się bardziej, aby zlokalizować kierunek, z którego dochodziło nawoływanie, po czym biegiem puścił się w jego kierunku. Z powodu gęstej roślinności nie była to łatwa przeprawa, w końcu zdezorientowany zatrzymał się pośród wysokich krzewów.

– Lina! Amelia! Gourry! Tutaj! – wykrzyknął z całych sił rozglądając dookoła w poszukiwaniu przyjaciół.

– Zel?! – zabrzmiał gdzieś bliżej głos Amelii, po czym nagle dziewczyna przedarła się przez krzewy na przeciwko. Dyszała ciężko najprawdopodobniej ze zmęczenia, a chwilę za nią zaczęli wyłaniać się pozostali.

Zelgadis z pewnością ucieszyłby się na widok przyjaciół, gdyby nie ciężar niosiony wraz z sobą.

– Rei…? – zaczęła cicho Amelia kiedy w końcu zaczęło docierać do niej, co widzi.

– Amelio, tak mi przykro…

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-08-13 17:32:10)

Rozdział 22 - W ciszy

Zelgadis wahał się przez długą chwilę patrząc na znajome twarze zastygłe w szoku i milczeniu. Trzymany ciężar zdawał się ciążyć niczym kotwica czyniąc go na moment niezdolnym do jakiegokolwiek ruchu.

– Rei? – dopiero drżący głos Amelii sprawił, że odważył się poruszyć i najostrożniej jak tylko mógł, ułożył bezwładne ciało w przestrzeni oddzielającej go od pozostałych. Nie wiedział, co mógłby powiedzieć i mimo usilnych prób przekopywania pamięci, nie sądził żeby w ogóle istniały jakieś właściwe słowa. Obserwował wszystko, a scena przybrała dziwny i odległy wyraz.

– Czy…on…? – Maya ostrożnie postąpiła krok, jednak zaraz ponownie zastygła zakrywając dłońmi usta, zupełnie jakby niezadane pytanie było w stanie zmienić brutalną prawdę. Tuż za nią Tamaki pospiesznie ocierał rękawem twarz próbując wyraźnie zebrać się w sobie, a Lillya spoglądała na nich z posępną miną.

Daiki jako pierwszy otrząsnął się z otępienia i wymijając zebranych podbiegł do leżącego ciała.

– Kirei? Słyszysz mnie? – dopytywał gorączkowo potrząsając nim delikatnie i oglądając z każdej możliwej strony. Wszyscy obserwowali go w wyraźnym napięciu i oczekiwaniu, że być może za sprawą swoich boskich mocy będzie w stanie przywrócić blask w szarych oczach, że być może wydarzy się cud, który niestety nigdy nie miał nadejść. Dopiero kiedy Daiki bezradnie opuścił ręce Amelia zapłakała cicho.

– Nie, nie, nie… – słowa Amelii w końcu zlały się w ciche, niezrozumiałe łkanie.

– Zel… – Lina w końcu zwróciła uwagę na stojącego bezbronnie przyjaciela i nie czekając na sprzeciw podeszła i objęła go delikatnie. Dziewczyna nie zadawała pytań, za co Zelgadis był jej szalenie wdzięczny, po prostu przyjmując zaoferowane pocieszenie i zamykając oczy w chwilowej próbie ucieczki. Choć było to okrutne musiał przyznać przed sobą, że nie o śmierć Kapłana chodziło. Tak naprawdę nie miał okazji dobrze go poznać przez te kilka, intensywnych dni ich znajomości, a już na pewno nie mieli sposobności zbudowania żadnej więzi, ot kolejna ofiara w bezsensownej wojnie. To raczej widok cierpienia Amelii sprawiał, że ogarniał go nagły smutek i poczucie winy. Martwił się też o Nirali wiedząc, że nie będzie mógł ruszyć jej z pomocą… Nawet nie zauważył kiedy Lina pociągnęła go delikatnie za rękę wyprowadzając z kręgu żałobników. Gourry podążył za nimi bez słowa zerkając po raz ostatni w stronę Amelii, jednak wreszcie nawet i on zdecydował się pozostawić dziewczynę w spokoju wraz z innymi.

– Dobrze, że wróciłeś w jednym kawałku… – w głosie Liny słychać było wyraźną ulgę chociaż nadal pozostawała poważna. – Co za bagno… – dodała bardziej do siebie, po czym po prostu usiadła pod jednym z licznych, wysokich drzew.

– Lina… – Zalgadis już zamierzał opowiedzieć jej o wszystkim, co się stało kiedy czarodziejka niespodziewanie uniosła dłoń w przerywającym geście i pokręciła głową.

– Cholera Zelgadis! – sapnęła gwałtownie. – Przez chwilę myślałam, że już nie wrócisz…

– Kirei nie miał tyle szczęścia – zauważył posępnie Gourry. – Co się właściwie stało?

Zelgadis jedynie jęknął zmęczony, po czym sam usiadł pod jednym z drzew przecierając intensywnie twarz.

– Może poczekajmy z tymi wyjaśnieniami na innych – zdecydował w końcu. – Poza tym chyba potrzebuję chwili, aby poukładać to wszystko w głowie – dokończył cicho i zmęczony przymknął oczy.

Właściwie nie liczył ile minęło czasu kiedy w końcu usłyszał cichy szelest zbliżających się kroków. Zaczyna się, pomyślał gorzko otwierając oczy, tylko po to by spostrzec nadchodzących wraz z Amelią Kapłanów o przygnębionych minach. Kiedy się przysiedli smutek stał się wręcz namacalny.

– Jak do tego doszło? – zapytała wreszcie Maya, a jej głos zdawał się być wyprany z jakichkolwiek emocji.

– Przykro mi… – zaczął Zelgadis pod ciężarem spojrzeń. – Ira nie żyje…

Zebrani poruszyli się niespokojnie najwyraźniej nieco zszokowani zasłyszaną informacją.

– Zabiliście demona? – głos Tamaki’ego zadrżał delikatnie. – Czy on… czy Rei umarł w walce? – wykrztusił w końcu.

Zelgadis był zmęczony, sam pogubił się już we własnych słowach, wyjaśnieniach i kłamstwach. Co miał im powiedzieć? Prawdę? A jeśli tak, musiałby zdradzić swój sekret, musiałby wyznać prawdę o Nirali, o Bliźniaczych Ostrzach, a tego przecież nie mógł zrobić…

– Tak – powiedział pewnie decydując się na kolejne kłamstwo. – Ira zginął w czasie walki. Myśleliśmy, że jest już po wszystkim, chcieliśmy przeczekać gdzieś noc, ale nad ranem pojawił się kolejny demon, jak sam siebie nazwał, Złodziej Dusz… Dopadł nas z zaskoczenia… – wyjaśnił uważając na słowa, cóż nie było to nawet do końca kłamstwo.

Spostrzegł ciemne oczy Mayi wpatrujące się w niego z zadziwiającą intensywnością. Pomyślał, że z pewnością Kapłanka próbowała odczytać jego aurę i sprawdzić wiarygodność wyjaśnień. Niestety, jak już wiedział, nie było to możliwe od kiedy wróciły jego moce i z pomocą magii mógł w prosty sposób manipulować takimi rzeczami. Maya w końcu westchnęła cicho.

– A więc pojawił się sam Złodziej Dusz? – podsumowała z rezygnacją, na co Zelgadis przytaknął w milczeniu.

– Czy on cierpiał? – wyrwała nagle Amelia, jednak nawet nie spojrzała na chimerę w zamian przyglądając się czubkom swoich butów.

Zelgadis rozważał w myślach odpowiedź. Nawet jeśli śmierć Kireia nie dotknęła go w takim stopniu jak pozostałych, to mimo wszystko było mu przykro z powodu Amelii. Nie chciał jej okłamywać…

– Był odważny… – odpowiedział wreszcie wymijająco uważnie badając jej reakcję, jednak Amelia po prostu przytaknęła. Ten nagły dystans dziewczyny wobec niego doskwierał bardziej niż mógłby przypuszczać i choć starał się zrozumieć uczucia Amelii i po prostu dać jej czas, to mimo wszystko zdecydował, że spróbuje z nią później porozmawiać.

– To właściwie jak udało ci się uciec? – zauważyła przytomnie Maya.

– Po prostu nie byłem celem, wszystko działo się tak szybko… Demon zniknął tak szybko jak się pojawił, zaraz po tym kiedy osiągnął, co zamierzał – wymyślone na poczekaniu kłamstwo zdawało się na ten moment być wystarczającym wyjaśnieniem, co sam Zelgadis przyjął z ulgą. – W ostatnich słowach Kirei prosił, abym przyniósł jego ciało, mówił, że to bardzo ważne, dlaczego? – zapytał tym samym zmieniając niewygodny dla siebie temat.

Ponownie odpowiedziało mu jedynie głośne westchnięcie Mayi, po czym Kapłanka po prostu zamilkła spoglądając w nieokreśloną dal.

– Maya, wyjaśnisz nam? – zagadnęła Lina zachęcająco.

– To dlatego, że w jego ciele pozostała cząstka Boskiego Władcy – wykrztusiła w końcu, na co Amelia podniosła wzrok z nagłym błyskiem entuzjazmu.

– To znaczy, że Rei tak naprawdę nie umarł? – podjęła podekscytowana księżniczka.

– To nie tak Amelio… a przynajmniej nie do końca… – Maya bezradnie opuściła ramiona i zaczęła obracać w palcach źdźbło trawy. – Jako Kapłani jesteśmy czymś w rodzaju naczyń, kiedy Boski Władca zapieczętował w nas fragmenty swojego istnienia, te nieodwracalnie związały się z naszymi duszami stając się pewnego rodzaju jednością – wyjaśniła cicho.

– To znaczy, że w ciele Reia wraz z fragmentem istnienia Boskiego Władcy utknął kawałek jego duszy? – zagadnęła Lina.

– Tak, możliwe jest, że dusza Reia lub przynajmniej jakaś jej część nadal pozostała tam uwięziona, związana z energią Boskiego Władcy – wyjaśniła cicho przytakując.

– Możemy coś zrobić? – zapytała ruda pochylając się z zainteresowaniem, Maya mruknęła.

– Nie to, o czym myślisz… – powiedziała w końcu z niezadowoleniem. – Tych fragmentów nie da się oddzielić od duszy naczynia. Kiedy… – zawahała się na moment – naczynie umiera, można jedynie wyciągnąć ten kawałek i przekazać go w inne naczynie.

– Co takiego?! – Lina poderwała się z miejsca. – Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że ktoś z was wszczepi w siebie część duszy Reia wraz z tym kawałkiem Boskiego Władcy?

– Maya! – wyraźnie zaniepokojony Daiki także poderwał się z miejsca spoglądając z uwagą na Kapłankę. – To zbyt ryzykowne!

– To okropne! Nie możecie tego zrobić! To Rei… – dodała Amelia łamiącym głosem.

– Amelio, Reia już nie ma, jego dusza nie posiada świadomości, jest jedynie… – zamilkła szukając właściwego słowa – energią. On nie będzie… tego czuł… – powiedziała obdarzając ją łagodnym spojrzeniem ciemnych oczu, a wzrok Amelii rozmył się niebezpiecznie.

Zelgadis obracał w myślach usłyszane słowa próbując dobrze zrozumieć ich sens. Nagle w umyśle zamajaczyła mu scena z poprzedniego wieczoru, rozmowy z Kireiem.

Maya posiadła pamięć Boskiego Władcy, część jego duszy toczy nieustanną walkę o kontrolę z jej własną… Jeśli pojawi się bodziec wystarczająco silny być może Maya przegra tę walkę, a wtedy będziemy zdani na boską istotę, której uczucia ludzkie są obojętne…

Choć było to niemożliwe miał wrażenie, że słowa Kapłana dosłownie zadźwięczały mu koło ucha. Przez moment obejrzał się gwałtownie za siebie, ale oczywiście, nikogo tam nie było.

– Kto miałby przejąć ten fragment? – zapytał powoli Zelgadis mierząc się z własnymi wątpliwościami.

– Trzeba to przemyśleć… – Maya bezwiednie wzruszyła ramionami i ostatecznie nie udzieliła żadnej odpowiedzi.

Zelgadis próbował ocenić, czy dziewczyna była świadoma zagrożenia wynikającego ze słów Kireia, jednak jej niewzruszona postawa pozostawiała co do tego wątpliwości.

– Kirei… – zaczął nagle Zelgadis ponownie ściągając na siebie uwagę zebranych – powiedział coś jeszcze. Przerwał na dłuższą chwilę próbując zebrać myśli. – Na temat Amelii… – dokończył wreszcie.

Księżniczka, która do tej pory usilnie starała się na niego nie patrzeć ostatecznie podniosła głowę i spojrzała na niego z uwagą.

– O mnie? – zdziwienie i przenikający przez nie ból wyraźnie odmalowały się na jej twarzy. Zelgadis przytaknął niepewnie.

– Nie wiem, co miał na myśli, ale wspomniał, że Amelia jest powiązana z Księgą Chaosu i że… – urwał w pół ogarnięty myślą, że słowa Kireia mogły być jedynie majaczeniem umierającego, mimo wszystko zdecydował dokończyć – ona widzi i pomoże nam? – choć nie zamierzał, ostatecznie jego słowa zabrzmiały bardziej jak pytanie niż zwykłe stwierdzenie.

Maya poruszyła się niespokojnie i wzięła kilka głębokich oddechów. Zelgadis szybko ocenił stan pozostałych, ale ze zdziwieniem zauważył, że ci chyba nie za bardzo zrozumieli sens jego słów. Gotów byłby uznać to za dowód, że faktycznie Rei jedynie majaczył, gdyby nie nagłe pytanie, które wbiło się w ciszę niczym ostrze.

– Powiedział ci? – wykrztusiła wreszcie Kapłanka, a jej umysł i ciało ogarnął widoczny szok.

– Powiedział co?! – Amelia nie wytrzymując napięcia poderwała się gniewnie prostując niczym struna.

Zelgadis widział wyraźnie, że Maya walczyła z własnym ciałem starając się odzyskać utracony spokój i kontrolę. Zdradzało ją wiele drobiazgów, które oczy chimery bez problemu mogły wychwycić – drżenie ramion, szybkie i gwałtowne oddechy oraz nerwowe spojrzenie rozszerzonych źrenic.

– Amelio… jesteś wyjątkowa, masz niezwykły dar… – odrzekła w końcu Maya ponownie ubierając słowa w łagodny ton, gdy w końcu zdołała odzyskać utraconą na chwilę kontrolę.

– Dar? – powtórzyła bezwiednie Amelia czując się wyraźnie zdezorientowana. – O czym ty mówisz?

Zelgadis wyraźnie wyczuwał zebrane wokół napięcie. Wyjątkowy dar… Słowa Mayi dźwięczały w jego umyśle, ale tak naprawdę nie rozumiał, co kryło się w ich znaczeniu. Twarze zebranych jak na zawołanie zwróciły się w kierunku księżniczki i przez chwilę trwającą krócej niż oddech, Zelgadis zauważył powątpiewanie na twarzy Liny prawie natychmiast zastąpione zwykłą fascynacją. Czy było coś, czego nie zauważyli przez ostatnie trzy lata znajomości? Czy to możliwe? W końcu Maya przytaknęła sztywno.

– Amelio… – Maya ponownie zwróciła się w kierunku Amelii – jesteś profetą.

Zelgadis natychmiast poczuł się tak, jakby oberwał ciężkim prętem w głowę. Co rusz jedynie otwierał i zamykał usta niezdolny do podjęcia tematu. Profeta? Niemożliwe… Przecież zauważyłby coś! …Prawda? Zanim zdążył choćby umieścić nową informację gdzieś w siatce ostatnich wydarzeń Lina roześmiała się głośno.

– Nie, nie mogę! – sapnęła próbując opanować nagłe rozbawienie, które raziło tym bardziej biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenie… – Wybacz Maya, ale znam Amelię ponad trzy lata i z pewnością bym wiedziała o czymś takim! – ryknęła głośno ponownie zanosząc się śmiechem. Maya zmierzyła rudowłosą chłodnym spojrzeniem.

– Doprawdy Lino Inverse? – spytała grzecznie, jednak jej głos pozbawiony był pogodności.

– Lina? – Gourry ostrożnie położył rękę na ramieniu przyjaciółki tym samym pomagając jej nieco nad sobą zapanować. – Kim jest ten cały profanator?

– Nie żaden profanator Gourry, tylko profeta – wyjaśniła już spokojniejszym tonem i spojrzała z uwagą na Amelię ignorując wcześniejszą zaczepkę Mayi. Sama zainteresowana wydawała się rozumieć niewiele więcej niż Zelgadis, błądziła jedynie wzrokiem to na Linę, to znów na Mayę.

Owszem, Zelgadis znał różne… legendy. Pogłoski mówiące o tym, że gdzieś wśród śmiertelników kroczy istota obdarzona łaską samej Matki Koszmarów, ta która ma nieść jej wolę… Ale Amelia? Jego Amelia? Zelgadis ostatecznie sam zwątpił w wyjaśnienia Kapłanki. To musiała być jakaś pomyłka.

– Widzisz Gourry – podjęła ponownie Lina – Maya próbuje nam właśnie powiedzieć, że Amelia jest profetą, czyli kimś naznaczonym przez Matkę Koszmarów, a według niektórych podań, kimś zdolnym do spoglądania w… linie czasu – wyjaśniła rzeczowo, ale wyraz jej twarzy wyraźnie świadczył o tym, że wcale nie wierzyła w taką możliwość.

Według nielicznych podań, na które Zelgadis kiedykolwiek natrafił profeta był kimś zdolnym odkrywać linie czasu, co ni mniej, ni więcej znaczyło tyle, że mógł dogodnie spoglądać w przeszłość, ale i przyszłość… Zelgadis za każdym razem kiedy czytał podobne wzmianki najzwyczajniej w świecie ignorował je, z góry uznając za coś, co należało pozostawić w krainie mitów.

– Wybacz Maya, ale zgadzam się z Liną – odezwał się w końcu z przekonaniem. – Z pewnością, o ile w ogóle profeci istnieją, gdyby była to Amelia, to na pewno byśmy coś zauważyli przez tyle czasu.

– Ach tak? – podjęła Kapłanka z nutą irytacji w głosie. – I naprawdę niczego nie zauważyłeś Zelgadisie? Żadnych wizji? Snów…? Nic… zastanawiającego?

Zelgadis już otworzył usta, aby ponownie zaprzeczyć, gdy nagłe wspomnienie wybuchło w jego umyśle i zamilkł zszokowany.

– Zel? – Lina natychmiast zauważyła zmianę w zachowaniu przyjaciela. – Co jest? – ponagliła czarodziejka, na co Maya jedynie uśmiechnęła się smutno zauważając pierwsze oznaki zrozumienia.

Przez intensywność ostatnich dni zupełnie wyrzucił z pamięci początek tego wszystkiego. Spotkanie z Kazukim, pomyślał gorączkowo. Punkt zwrotny, w którym wszystko się zaczęło. Tamtej nocy kiedy dołączył do ich grupy Amelia omal nie utonęła wpadając do jeziora… Wtedy sądził, że lunatykowała w trakcie jakiegoś koszmaru, ale teraz… Faktycznie, jej zachowanie wtedy był co najmniej dziwne. Później… kiedy ją pocałował… Przetarł twarz gorączkowym ruchem dłoni czując narastające z każdą chwilą poczucie zagubienia, jednocześnie próbując ukryć ślad rumieńca, który mimowolnie zakwitł na jego twarzy z powodu przywołanej sceny. Amelia wtedy powiedziała, że „widziała” go składającego przysięgę krwi, a przecież nie mogła tego wiedzieć! Cholera, dlaczego nie zastanowił się nad tym wcześniej! Dlaczego wszystko w tym cholernym wymiarze musiało być tak pokręcone?!

– Zel? – ponowne ponaglenie Liny pełne irytacji w końcu wyrwało go z zadumy.

– Lina – zaczął poważnie – Maya może mieć… rację – dokończył zerkając niepewnie w stronę Amelii, która wpatrywała się w nich wyraźnie nie rozumiejąc do czego zmierzała ta rozmowa.

– Amelia odkąd trafiła pod opiekę Kireia miała liczne… sny, choć wizje to chyba właściwsze słowo – wyjaśniła spokojnie Maya. – Wybacz Amelio, nie mówiliśmy o tym, bo staraliśmy się cię chronić. Mówi się, że profeci zdolni są widzieć przeszłość i przyszłość. Choć twoje zdolności najwyraźniej nie są w pełni wykształcone i nie potrafisz ich kontrolować, często w swoich snach byłaś świadkiem prawdziwych wydarzeń z przeszłości lub tego, co dopiero miało się wydarzyć – Amelia poruszyła się niespokojnie jednak nadal nie odważyła się skomentować usłyszanych rewelacji. – Oczywiście przyszłość jest zmienna i pełna niejasności wynikających z poszczególnych wyborów stąd ciężko było cokolwiek stwierdzić na pewno… Przez długi czas Rei myślał, że jesteś jednym z Kapłanów, a to twoja ukryta moc, ale z czasem mieliśmy coraz więcej wątpliwości i podejrzeń… Kiedy pojawiła się Lillya wiedzieliśmy już, że to coś innego… Wtedy właśnie Rei był już całkowicie pewien, że musisz być profetą – wyjaśniła cicho, a za każdym razem kiedy wspominała zmarłego przyjaciela słowa na chwilę więzły jej w gardle.

– Cholera Maya! Dlaczego nic nam nie powiedzieliście?! – wrzasnął Tamaki patrząc gniewnie na Kapłankę.

– A czy to by cokolwiek zmieniło? – bardziej stwierdziła niż zapytała, a w jej słowach zabrzmiało coś ostatecznego, co sprawiło, że Tamaki natychmiast odpuścił dalszą kłótnię i jedynie westchnął podenerwowany.

– Aaaaa! Zamknijcie się wszyscy na moment! – Lina gorączkowo potarła skronie zaczynając ponownie tracić nad sobą panowanie. Spojrzała nerwowo w kierunku Amelii tylko po to, żeby ponownie zwrócić się do Zelgadisa. – Ty! Dlaczego uważasz, że ten kolejny makaron nawijany nam na uszy to prawda? – spytała butnie celując palcem w chimerę. Zelgadis wzruszył bezwiednie ramionami.

– Bo nie mówiłem ci całej prawdy… – odrzekł w końcu. – Myślę, że Amelia miała pierwszą wizję zaraz po tym, kiedy zjawił się Kazuki. Tamtej nocy uciekła z naszego obozowiska i omal się nie utopiła wpadając do pobliskiego jeziora. To było bardzo dziwne… Później mówiła coś, jak myślałem od rzeczy, ale wyraźnie pamiętam, że wspomniała o mieście… zawieszonym na łańcuchach… – w zamyśleniu próbował wyłowić więcej szczegółów z pamięci, ale wydarzenie było zbyt odległe. Co do drugiej sytuacji podczas ich pocałunku miał więcej pewności, ale z oczywistych względów zdecydował się to przemilczeć.

– Zel! – Lina zawyła z irytacją. – I ja mam w to uwierzyć? Amelia? Profetą? – Lina gwałtownie pokręciła głową, a burza ognistych włosów zafalowała wokół jej twarzy.

Zanim jednak ktokolwiek podjął ponownie temat Amelia zerwała się z miejsca ze łzami w oczach, zmierzyła wszystkich krótkim, pełnym wrogości spojrzeniem, po czym bez słowa obróciła się na pięcie i pognała biegiem przed siebie.

– Amelia! – Gourry krzyknął za przyjaciółką, ale kiedy zamierzał za nią ruszyć gwałtowny chwyt Liny zatrzymał go w miejscu.

– Zostaw – powiedziała z rezygnacją. – Ma prawo być na nas wszystkich wściekła. Mówimy o niej jakby jej tu wcale nie było, przywołując wydarzenia, których nawet nie pamięta… – Lina westchnęła głośno i potarła czoło ze zmęczeniem starając się zrozumieć uczucia młodszej czarodziejki.

Nieprzyjemna cisza na moment ogarnęła zebranych. Zelgadis ze smutkiem uświadomił sobie, że Lina ma rację. Zachowywali się jak dupki, on także… I to w sytuacji kiedy Amelia właśnie straciła Reia. Oni rozmawiali o niej jak o jakimś… obiekcie magicznym. Jęknął cicho wściekły na swoją własną ignorancje.

– Zel, ty idź, pogadaj z nią… – szepnęła w końcu Lina patrząc na czubki własnych butów, nikt nie zaprotestował.

Zelgadis nie potrzebował więcej zachęty, wstał bez słowa i ruszył w kierunku, w którym spodziewał się znaleźć Amelie. Właściwie nie był pewien, co zamierzał jej powiedzieć. Nigdy nie czuł się dobry w pocieszaniu kogokolwiek, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę to, z czym aktualnie musiała zmierzyć się Amelia. Nie zawędrował daleko, kiedy wśród leśnej gęstwiny dostrzegł kruchą postać skuloną pod drzewem. Instynktownie chciał podejść, przytulić ją i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale zamiast tego po prostu zatrzymał się czekając na jakikolwiek gest z jej strony. Płakała, co zauważył ze smutkiem, jednocześnie przypominając sobie, że do tej pory nigdy nie widział aż tylu łez u zwykle radosnej Amelii. Mimowolnie opuścił ramiona w niemym cierpieniu, milczał.

– Odejdź! – wykrzyknęła Amelia nawet nie odwracając się w jego kierunku, tym samym dając znak, że mimo to zauważyła jego obecność.

– Amelio… – zaczął ostrożnie postępując krok w jej stronę. – Tak bardzo mi przykro…

– Zawsze tylko powtarzasz, że ci przykro! A później zachowujesz się jak oni wszyscy! Jesteś takim samym kłamcą jak oni wszyscy! – załkała głośno.

Zelgadis ponownie zastygł przygnieciony ciężarem usłyszanych słów. Czuł jakby właśnie znaleźli się pomiędzy okopami jego kłamstw i zasiekami jej żalu na prawdziwym polu minowym, na którym każdy nieostrożny krok mógł doprowadzić do wybuchu i tragedii. Całkowicie uzasadnionego żalu, jak sam przyznał w duchu.

– Wiem, że ci ciężko, ale musisz… – spróbował łagodnie, ale dziewczyna nie dała mu dokończyć gwałtownie obracając się w jego kierunku i wykrzykując kolejne słowa.

– Muszę?! – zawołała histerycznie. – O nie Zelgadisie, a nic już nie muszę! To wszystko nie ma sensu! Nie zamierzam cię nawet słuchać, to twoja wina! Twoja wina, że Rei… Rei… – jej głos załamał się zastąpiony kolejnym atakiem histerycznego płaczu.

Amelia nie miała już siły rzucać w niego kolejnymi oskarżeniami. Ostatecznie po prostu skuliła się przyciskając kolana do piersi i cicho nawoływała zmarłego przyjaciela pomiędzy przerywanymi płaczem oddechami. Zelgadis zawahał się przez chwilę, ale ostatecznie zebrał w sobie dość odwagi, aby ostrożnie przysiąść nieopodal Amelii. Odległość „na wyciągnięcie ręki” uznał za odpowiednią, aby nie ingerować zbytnio w jej przestrzeń. Milczał czekając, a jej cierpienie było jedynym, co rejestrowały jego zmysły i choć bardzo próbował znaleźć sposób, aby jej ulżyć, nie widział nic, co mógłby zrobić, a to sprawiło, że czuł się bardziej bezradny niż kiedykolwiek.

– Jestem tutaj… jestem… – szepnął jedynie próbując zawrzeć w tych słowach jakiekolwiek pocieszenie.

Po nieskończenie długich dla Zelgadisa minutach oddech Amelii w końcu zaczął się uspokajać, a sama dziewczyna ostatecznie przestała przywoływać Reia.

– Chcę zostać sama – powiedziała w końcu spokojniejszym choć nadal ochrypłym od płaczu głosem.

– Czy mogę… – zaczął ostrożnie dobierając kolejne słowa – jakoś pomóc? – dokończył z nadzieją.

– Odejdź – chłodna odpowiedź sprawiła, że Zelgadis poruszył się niespokojnie.

– Amelio… – spróbował ponownie, jednak chłodna obojętność aż biła od Amelii odpychając go coraz dalej i sprawiając, że ogarniała go mimowolna desperacja, której oznaki za wszelką cenę próbował ukryć.

– Nie! – zaprotestowała głośno. – Mam już dość tego, że robisz ze mnie idiotkę! Myślisz, że możesz wcisnąć mi każdą bajkę, a ja potulnie przytaknę? Wiem, że kłamałeś – stwierdziła z goryczą i w końcu zdecydowała się obdarzyć go pogardliwym spojrzeniem.

Pogarda. Zelgadis nigdy wcześniej nie dostrzegł podobnego uczucia w oczach Amelii i ten nagły fakt sprawił, że wszelkie siły i poczucie pewności opuściły go wraz z cichym westchnieniem.

– Widzisz? Nawet nie zaprzeczyłeś… – stwierdziła z wyrzutem. – Skoro jestem tym całym… profetą – wyrzuciła gniewnie ostatnie słowo – to oznacza, że faktycznie złożyłeś przysięgę krwi z demonem. Widziałam cię, kiedy my… – urwała, jednak Zel nie potrzebował dalszych wyjaśnień.

Oczywiście, że Amelia w końcu także do tego doszła. O tym samym pomyślał, kiedy Maya ogłosiła, że dziewczyna jest profetą. Kiedy ją pocałował tuż przed atakiem Iry, Amelia odepchnęła go najwyraźniej doświadczając jednej z wizji przeszłości, jego przeszłości dokładniej rzecz biorąc. Powiedziała wtedy, że widziała go z Acedią składającego przysięgę krwi, czemu oczywiście zaprzeczył decydując się na kolejne kłamstwo.

– Masz rację, oszukałem was… ciebie – przyznał ze skruchą nie widząc już sensu w tym, aby nadal ją okłamywać w tej sprawie. – Zrozum! Nie miałem wyboru, Acedia kazała mi przysiąc, inaczej nie przywróciłaby nam mocy, nie mógłbym wtedy zapewnić ci bezpieczeństwa… Inni, zwłaszcza Kapłani, nie mogą się o tym dowiedzieć…

– Ciekawe w ilu jeszcze sprawach kłamałeś Zelgadisie – stwierdziła gorzko najwyraźniej nie za bardzo przejęta jego próbą wyjaśnień. – A może znowu muszę cię pocałować, aby poznać jakąkolwiek prawdę?

– Amelio, ja… – Zelgadis nie wiedział kiedy, ale ostatecznie sam poczuł, że zaczyna się rozsypywać pod ostrzałem okrutnych słów. Przerwał ukrywając twarz w dłoniach i ostatecznie jedynie pokręcił przecząco głową. – Już nie wiem, co mam ci powiedzieć. Odkąd znaleźliśmy się w tym miejscu wszystko tak się skomplikowało, ale wiedz, że jeśli kłamałem to tylko po to, aby cię chronić… – dodał, choć sam już nie wierzył, żeby miało to cokolwiek naprawić.

Amelia milczała przez długą chwilę mierząc go przenikliwym spojrzeniem błękitnych oczu.

– Dlaczego? – zapytała w końcu z uwagą czekając na odpowiedź.

– Bo mi na tobie zależy! – wręcz wykrzyknął Zelgadis i odważnie spojrzał w oczy dziewczyny.

– Skoro tak, to powiedz mi prawdę.

Słowa zawisły w przestrzeni. Może faktycznie, gdyby zdecydował się powiedzieć jej prawdę, mógłby jakoś jeszcze to wszystko naprawić i odzyskać jej zaufanie. Z drugiej strony, rzeczy o których nie powiedział były niebezpieczne, w tym dla samej Amelii, chociaż nie mogła tego wiedzieć. Nie mogła wiedzieć, co stanowiło dalszą część przysięgi krwi, którą złożył. Co pomyślałaby, gdyby dowiedziała się, że Rei tak naprawdę zginął poświęcając się dla jego siostry? Dlatego, że on sam był nieuważny? A jeśli powiedziałby jej o Bliźniaczych Ostrzach i przypadkiem dowiedzieliby się o tym Kapłani chcąc wykorzystać ich moc? Gdyby chcieli w tym celu wykorzystać Amelię? Zbyt wiele pytań, zbyt mało odpowiedzi…

– Obiecuję, że wszystko ci wyjaśnię kiedy tylko będę mógł i nie zagrożę ci tym w żaden sposób – spróbował pojednawczo, jednak zdecydowanie nie była to odpowiedź, na którą czekała Amelia. Prychnęła gniewnie i pokręciła głową przerywając mu gestem dłoni.

– Nie trudź się Zelgadisie – stwierdziła chłodno, jednak mógłby przysiąc, że w jej głosie wyczuwalny był smutek i rozczarowanie. – Nie potrzebuję twoich wyjaśnień, a skoro jestem profetą i tak nie mógłbyś być blisko mnie jednocześnie chcąc ukryć prawdę. Jeden idealny przykład na to już otrzymaliśmy – dokończyła cicho.

Zelgadis ze smutkiem ostatecznie jedynie przytaknął. Miała rację. Możliwe, że wtedy, kiedy zbliżyli się do siebie, jej moce przeniknęły przez niego pozwalając na odkrycie niewygodnych faktów z przeszłości.

– Przepraszam, naprawdę mi przykro – powiedział i sam z zaskoczeniem odkrył pustkę we własnym głosie, choć nie potrafił jednoznacznie określić czego dotyczyła, gdyż z pewnością przeprosiny były szczere. Jak w transie podniósł się z ziemi i ruszył w kierunku pozostałych towarzyszy. – Z powodu Kireia także – dodał spoglądając przez ramię na Amelię. Dziewczyna w milczeniu przytaknęła, a jej uważne spojrzenie odprowadziło go aż w końcu zniknął w gęstwinie.

W byle jakich słowach zamykam swoje kłamstwa.
W tej ciszy,
Nie ufaj mi.
Moja jedyna pewność
Zatonęła w porannej rosie.
Czekam na dnie tego oceanu,
Łapiąc wodę w piersi.
Czuję jak pogoda załamuje się,
Bezlitosna toń odbija
zagubione spojrzenia.
Wraz ze wschodem
Odejdziemy w milczeniu.
W tej ciszy,
Nie ufaj mi.
Skąd, jak, zbudować znowu pewność?

Ostatnio edytowany przez Lilly (2020-09-10 23:11:11)