A jak humor stoi? Mam wrażenie, ze teraz robię go na sile i przeginam niebezpiecznie uciekając sie do zboczen

Na razie czuje, ze trzeba wczuć się w sytuacje bohaterow i podjąc powazne kroki co dalej. Na moją obronę jest to, że ta para kłóci się przy każdej możliwej okazji

- Znowu robisz ze mnie obiekt drwin. – zacisnęła pieści gotowa ich użyć.
- Bo jesteś jedyną osobą jaką znam, która tak szybko wpada w złość. Dziwisz się?  - westchnął – Chyba najlepszym wyjściem będzie jak zabiorę cię do jakiegoś mało uczęszczanego zajazdu. – spoważniał.
- Dobrze,  w takim razie nie traćmy czasu. – chciała wstać z łóżka, ale w momencie zdjęcia z siebie koca zobaczyła w jakim jest opłakanym stanie. – A niech to. Wyglądam jakbym brała udział w jakieś wojnie. – zaczęła rozglądać się po pokoju za czymś czym mogłaby się owinąć.
- Krwawiłaś jak zarżnięte prosię. Zanim cię tu zabrałem musiałem jakoś zatamować krwotok. – Filia poczuła falę zmieszania i obrzydzenia patrząc na niego w milczeniu – Nie patrz tak na mnie. Ciesz się, że żyjesz. Patrzenie na twoje ciało w tym stanie to mała cena za uratowanie cię.
- Już nic nie mów. – ostatecznie okryła się prześcieradłem, na którym leżała.
- Nie masz co się burzyć. I tak pokazujesz swoje wdzięki za każdym razem całej gawiedzi przy zamianie w smoka.
- Milcz śmieciu. – ciśnienie zaczynało w niej wzrastać.
- Uspokój się. Masz szczęście, że chcę ci pomagać, inaczej mogłabyś byś już myśleć o nagrobku dla Vala. Sama nic nie zdziałasz. – miał rację, musiała na razie zakopać wojenny topór i iść z nim na współpracę.

- Uspokój się. Masz szczęście, że chcę ci pomagać, inaczej mogłabyś byś już myśleć o nagrobku dla Vala. Sama nic nie zdziałasz. – miał rację, musiała na razie zakopać wojenny topór i iść z nim na współpracę. Wyciągnęła do niego rękę
- Ruszajmy. – myślała już tylko o młodym smoku, który był w poważnym niebezpieczeństwie. Xellos chwycił jej dłoń i zdematerializowali się.
Tym czasem w innym pomieszczeniu, przypominającym pokój gościnny na miękkiej kanapie siedziała Memphis. Miała założą nogę na nogę, ręce rozłożone szeroko na oparciu i odchyloną głowę do tyłu. Czekała na przyjaciela by podzielić się swoją wiedzą. Gdy usłyszała jego kroki zerwała się momentalnie i czekała aż przekroczy próg pokoju.
- Memphis. – zaskoczyła go.
- Co ci powiedziała? – złapała się pod boki. Usiadł w tym samym miejscu gdzie poprzednio Elfka. Oparł łokcie o kolana i zamyślił się głęboko.
- W imię pokoju na świecie poświeciła siebie łącząc moc z Mazoku. Nieoczekiwanie dla wszystkich miało to zły skutek, bo oprócz pokonania Dark Stara powstało nowe życie. Jednak twierdzi, że już nie istnieje, bo ktoś je zabił.
- Wierzysz jej?
- Chciałbym. – spojrzał na nią.
- No to nie masz już co się łudzić. Okłamała cię. – otworzył szerzej oczy – To coś żyje i będą tego szukać. Wprawdzie ona chce to zabić, ale Xellos ma inne plany. Nie możemy tego zignorować. – nałożyła szczególny nacisk na ostatnie zdanie.
- Masz jakiś pomysł? – ona miała rację. Nie wiadomo czym była ta istota i do czego była zdolna. Czy jest tak potężna, że w rękach Mazoku może zagrozić światu?
- I to nie jeden. – uśmiechnęła się paskudnie – Zrozumieją co do znaczy nie doceniać Elfów…

Powiem krótko, fanfik jest super. Czyta się szybko, akcja jest fajna, język zgrabny. Czekam na kontynuację

Brzmi super Czekam

Ja bym była za całością. Osobiście lubię mieć wszystko w jednym miejscu, a powtarzające się kawałki najwyżej się przewinie.

Runy to faktycznie ciekawa rzecz. Zawsze pobudzała moją wyobraźnię... Więc tym bardziej czekam na ciąg dalszy

Filia wróciła już do pełni sił i w samotności układała swoje myśli, jakby przeszła przez nie trąba powietrzna. Pogładziła się po brzuchu. Naprawdę nie chciała tego dziecka i głęboko wierzyła, że nie powinno istnieć, ale sumienie nie dawało jej spokoju. W końcu każdy zasługuje na życie, a tym bardziej bezbronne dziecko, ale czy to było zwykle dziecko…? Ta myśl mocno ciążyła jej niczym kamień. Nie wiedziała co ją bardziej przerażało, że to również dziecko Xellosa czy tego jaką moc skrywało. Zabić, to tak łatwo powiedzieć. Zrobić i po kłopocie, zapomnieć. Ale czym by się różniła od Mazoku czy swojej rasy, która wybiła Starożytne Smoki? Czy to dziecko to dar losu, który powinna strzec? Czy to jakaś próba? Jeżeli tak, to nie wiedziała czego los od niej oczekiwał. Myślała, że już dość odkupiła grzechy Złotych Smoków. Może się myliła?
- Jestem. – z zamyślenia wyrwał ją głos Xellosa – Twoje rzeczy. – rzucił jej na kolana wypchaną torbę.
- Dzięki… - nawet nie spojrzała w jego stronę tylko od razu zainteresowała się zawartością. Chciała od razu przebrać się w swoje ubrania, ale każda kolejna wyjmowana rzecz wprawiała ją w coraz większe zirytowanie – Co to ma być?! – chwyciła w garść ubrania pokazując je Demonowi.
- O co ci chodzi? – zaskoczony otworzył jedno oko.
- Nie żartuj sobie. Dlaczego ze wszystkich ubrań musiałeś akurat wziąć te, które nie nadają się na podróż?! – w tym przypadku Filia miała rację. O ile koronkowe majtki można było przeboleć, o tyle seksowną bieliznę nocną i koktajlowe sukienki z głębokimi wycięciami tu i ówdzie już nie.
- Poprosiłaś męskiego osobnika o przyniesienie damskich ciuchów. Czego się spodziewałaś? – obraził się – Miej raczej pretensje do siebie co te ubrania u ciebie robiły.
- To chyba normalne, że kobieta ma ubrania na każdą okazję?! – odgryzła się.
- Naprawdę? A to na jaką okazję? – z zaciekawieniem wziął do ręki jakąś rzecz, która okazała się pasem do pończoch i zakręcił nią palcem w powietrzu.
- Oddaj to! – wyrwała mu bieliznę z ręki paląc się przy tym ze wstydu i zażenowania. No co? Zawsze marzyła o tym, że gdy pozna tego jedynego i w końcu wpadnie w ramiona kochanka ubierze coś takiego aby czuć się atrakcyjnie i kobieco – Wyjdź z tego pokoju! – rozkazała mu.
- Ale ja właśnie miałem zamiar zrobić herbatę. – zrobił zawiedzioną minę.
- A ja chciałabym się przebrać!
- Nie widzę przeciwwskazań. – podszedł do okna i zasłonił firanki po czym oparł się o nie plecami – Droga wolna. – uśmiechnął się dwuznacznie. Jeżeli myślał, że ubierze się w bieliznę, to chyba brakowało mu piątej klepki. Nie takiego kochanka sobie wyobrażała. On był po prostu obleśnym zboczeńcem, który grał jej na nerwach.
- Masz nożyczki? – zaskoczyła go tym pytaniem.
- Filia, spokojnie. Nie musisz aż tak bronić swojej niewinności by posuwać się do samobójstwa.
- Jeżeli miałabym użyć tych nożyczek jako narzędzia zbrodni to tylko przeciwko tobie. – jego teksty coraz bardziej doprowadzały ją do bólu głowy – Masz je czy nie? Muszę przerobić ubrania. – próbowała zachować zimną krew.
- Nie ma takiej potrzeby. – przeszukał swoją torbę i rzucił w jej kierunku jakieś zawiniątko. Była to najzwyklejsza przyzwoita sukienka z jej garderoby podobna do tej, w której podróżowała razem z Lina tylko ta była koloru brzoskwiniowego.
- Namagomi! – krzyknęła w jego stronę, ale Mazoku zdążył już zniknąć z pokoju. Ze zdenerwowania chwyciła swoją torbę, zmięła ją energicznie i rzuciła na podłogę. Odrzuciła wszystkie ubrania, którymi była zasypana i zdjęła z siebie zniszczoną sukienkę. Podeszła do toaletki, wzięła z niej miednicę i postawiła na ziemi. Nalała do niej wody z dzbanka i podgrzała ją magicznym zaklęciem. Podarła prześcieradło, którym była wcześniej okryta, na mniejsze kawałki i za ich pomocą zmyła z siebie krew. Niedługo woda przybrała odcień czerwieni. Gdy doprowadziła się do porządku założyła na siebie sukienkę, a resztę jej dobytku jaka została schowała do torby, którą przełożyła przez ramię. Otworzyła drzwi i opuściła pokój udając się do części jadalnej zajazdu gdzie przy jednym ze stolików, jak dobrze myślała, siedział Xellos delektując się herbatą. Bez słowa przysiadła się do niego w miejscu gdzie czekała druga filiżanka zakładając, że jest dla niej.
- Teraz jakoś wyglądasz. – nawet na nią nie spojrzał. Ta tylko prychnęła sięgając po herbatę.
- Chcę żebyś oddał mi jajo Vala. Nie chcę go narażać na niebezpieczeństwo.
- Ale wtedy nie będę miał czym cię szantażować. – zamyślił się.
- Jak chcesz to i tak coś wymyślisz. – rozejrzała się po pomieszczeniu. Faktycznie mało tu było przyjezdnych. Jedynie dwie osoby.
- Teraz ty mnie prowokujesz? – zapytał figlarnie.
- Chciałbyś. – ona na pewno nie da się już sprowokować – Mam zamiar zanieść jajo Amelii tak jak pierwotnie planowałam.
- Chcesz jej powiedzieć co się wydarzyło? – spoważniał.
- Zastanawiam się… - pogrążyła się we własnych myślach – W końcu to ludzie są tymi, którzy mają mieć ostatnie zdanie. Myślę, że byłoby to nie w porządku zatajać to przed nimi.
- Jeżeli mam być z tobą szczery to podzielam twoje zdanie.
- Od kiedy jesteś taki wylewny wobec mnie? – zrobiła się podejrzliwa. Xellos ostatnio za dużo mówił. Ten tylko się uśmiechnął - Więc masz w tym swój interes. – westchnęła z rezygnacją. Czyli już dała się wplątać w jego plan.
- Powiem więcej, pomogę ci zabić to dziecko. – teraz Filia była zaszokowana tym co usłyszała.
- Przecież jeszcze nie tak dawno mówiłeś coś zupełnie innego! – ten tylko rozłożył bezradnie ręce.
- Rozkaz.
- Zellas… - zmroziło ją na myśl o Lordzie Mazoku - To wszystko strasznie mi śmierdzi! Dlaczego zawsze coś się dzieje gdy ty się zjawiasz? Przychodzisz do mnie, gadasz głupoty o przeznaczeniu i bach! Ni stąd ni zowąd po pięciu latach rodzę dziecko, akurat teraz. Nie uważasz, że to jakiś dziwny zbieg okoliczności? W dodatku najpierw mówisz, że je chcesz, a teraz, że nie!
- Po pierwsze ja naprawdę szukałem informacji o przeznaczeniu. Miałem w planie dokonać pewnych zmian, ale nie sądziłem, że przeznaczenie zagra mi na nosie i wywinie taki numer.
- A widzisz, to kara boska! Tylko dlaczego ja zostałam w to wmieszana?! Ja nie chciałam zmieniać swojego przeznaczenia. – uderzyła otwartą dłonią o blat stołu.
- Przecież już to zrobiłaś rezygnując z posługi kapłańskiej. Jesteś jak wolny ptak, ty decydujesz o swoim życiu.
- To co innego. Poza tym chyba właśnie wyczerpałam limit mojej wolności… – stwierdziła kwaśno.
- Po drugie Filia, myśl… - popukał się znacząco palcem w głowę – Naprawdę uważasz, że wyjawił bym przed tobą moje plany? Wychodzi na to, że twoje przebłyski geniuszu to czysty przypadek!
- Wypraszam sobie! – fuknęła – Trzeba brać pod uwagę każdą opcję.
- Ach, rozumiem! – uderzył pięścią w otwartą dłoń – Sugerujesz, że trzeba zniżyć się do twojego poziomu. Jeżeli powiem ci prawdę to pomyślisz, że w życiu bym nie powiedział czegoś tak oczywistego, więc nie wzięłabyś tego na poważnie. Jednak mi imponujesz! – potarmosił ją po głowie niczym psa.
- Teraz to przesadziłeś! – wstała przewracając krzesło robiąc przy tym mnóstwo hałasu. Gospodarz stojący za kontuarem spojrzał na nią niezadowolony jednym okiem dając jej do zrozumienia, że nie chce tu żadnych burd. Z wielkim trudem, ale opanowała się. Postawiła krzesło na swoim miejscu i ponownie na nim usiadła. Miała ochotę udusić Xellosa gołymi rękami, aż palce ją świerzbiły. On z kolei szczerzył swoje zęby w pełnym uśmiechu. I jak tu zachować powagę sytuacji gdy ktoś pokroju tego namagomi co chwilę wyprowadza cię z równowagi? – Xellos… Proszę cię. Choć raz normalnie omówmy problem od początku do końca. – załamana położyła głowę na stole chowając ją między rękami.
- Już dobrze, dobrze. Podroczę się z moim ulubionym Smokiem innym razem. – znowu to powiedział, te słowa wprawiały ją w lekkie zmieszanie. Nie lubiła ich. W odpowiedzi tylko prychnęła.
- Po co mamy iść do Deep Sea Dolphin? – póki mogła chciała wyciągnąć z niego jak najwięcej informacji, nawet jeżeli w połowie nie były prawdą.
- Chcę wiedzieć czy to dziecko to przypadek czy ma coś wspólnego z przeznaczeniem. W związku z tym chcę też wiedzieć czy jako matka mojego dziecka jesteś mi jeszcze potrzebna.
- Jak to, jeszcze? Nie jestem rzeczą, którą można porzucić jak zabawkę. – oburzyła się.
- Jak to nie? Zabawki szybko się nudzą. – stwierdził z rozbrajającą szczerością – Wiem od Dolphin, że masz coś wspólnego z przeznaczeniem. Pytanie czy to się już dokonało czy nie.
- Xellos, ja o niczym nie wiem poza tym, że ktoś faktycznie ma na wszystko wpływ.
- W takim razie winę zrzucasz na dziecko?
- Szczerze wolałabym sama być w to wmieszana niż ta istota, o której nic nie wiem.
- Bo miałabyś większy wpływ na wszystko i pokrzyżowałabyś moje plany?
- Dokładnie. Dlatego muszę je zabić. Tyle tylko, że ty też chcesz jego śmierci, co moim zdaniem jest bez sensu, bo wracasz do punktu wyjścia.
- Jeżeli przeznaczenie nad nim czuwa, to nie zginie. – uśmiechnął się lekko otwierając oczy.
- Przerażasz mnie, Xellosie… - wzdrygnęła się.
- I dobrze, tak jak natura chciała.
- Co naprawdę zamierzasz…? – spytała szeptem.
- To tajemnica, moja droga Filio. – pomachał jej palcem wskazującym.
- Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba… – zarecytowała – Ruszajmy. – wypiła resztkę herbaty i wstała od stołu. Mazoku zrobił to samo i razem poszli w stronę wyjścia. Gdy opuścili zajazd nie zaszli daleko, bo zza pleców dobiegł ich czyjś fałszujący śpiew.
- O nie, Babka Chaosu… - Xellos złapał się za głowę.
- Kto? – zdziwiła się.
- Ona. – wskazał palcem na szczerbatą babuleńkę opatuloną masą kolorowych szmatek siedząca na zydlu i grająca na mandolinie jedną melodię, w takt której skrzekliwym głosem powtarzała, niczym katarynka, coś o śmierci.
- Przecież to żebrząca pijaczka. Tylko trochę upiorna…
- Nie słyszałaś o Babce Chaosu?  - teraz on się zdziwił – Pojawia się przed tobą zawsze gdy czeka na ciebie złe fatum i nie zniknie póki to nieszczęście nie przyjdzie.
- Wierzysz w takie rzeczy…? – spojrzała na niego skonsternowana.
- Oczywiście! – powiedział bardzo poważnie – Władca Piekieł Phibrizzo był przez nią nawiedzany i jak skończył?
- Znowu mnie przerażasz… I co teraz?
- Nic, złych ludzi i nieludzi zawsze czeka smutny koniec. – uśmiechnął się i ruszył przed siebie. Zrezygnowanej Filii nie pozostało nic innego jak złapać się za głowę i udać się za niezbyt lubianym towarzyszem podróży. Tylko Babka Chaosu dalej śpiewała swoją piosenkę:

Komu dzwonią, temu dzwonią
Mnie nie dzwoni żaden dzwon,
Bo takiemu potworowi
Jakie życie taki zgon, zgon, zgon, ta-ra-ra
Bo takiemu potworowi
Jakie życie taki zgon

Kapłana nie wołajcie
Niech najwyżej przeklnie mnie!
Tylko ty wrogu drogi
Krwią na czole namaść mnie, mnie, mnie, ta-ra-ra
Tylko ty wrogu drogi
Krwią na czole namaść mnie.

Nigdzie wy mnie nie chowajcie
Na nic mi żaden grób
Ino głowę mi obracajcie
Tam, gdzie się ścieli trup, trup, trup, ta-ra-ra
Ino głowę mi obracajcie
Tam, gdzie się  ścieli  trup.

W jedną rękę miecz mi dajcie
Drugą w pięść zacisnę dłoń
I mnie czasem wspominajcie
Umarł wojak, ale swój, swój, swój, ta-ra-ra
I mnie czasem wspominajcie
Umarł wojak, ale swój

Komu dzwonią, temu dzwonią
Mnie nie dzwoni żaden dzwon
Bo takiemu potworowi
Jakie życie taki zgon, zgon, zgon, ta-ra-ra
Bo takiemu potworowi
Jakie życie taki zgon, zgon, zgon

A nie uważasz, że to wszystko za szybko się dzieje? Tzn. relacje między Xellosem a Filią? Bo chyba ni stąd ni zowąd przechodzą do śmielszych rzeczy...

Cieszę się, że Babka Chaosu przyjęta pozytywnie

Zgadzam się z przedmówczynią. Dialogi są super. Momentami mam wrażenie, że słyszę w głowie głosy seiyuu i pana Radosława Popłonikowskiego (co dla mnie jest równoznaczne z tym, że polski fik jest dobry).

Podoba mi się fakt, że masz dużo dialogu, ale poświęcasz też sporo miejsca dokładnym opisom miejsc, wyglądu czy czynności. Ogromny plus.

Piosenka Babki Chaosu - przychodzi mi tylko porównanie z piosenką Mateczki Fortuny z Ostatniego Jednorożca Petera S. Beagle'a.

Muszę kiedyś usiąść i poczytać sobie wszystkie fragmenty jeden po drugim, bez naszych komentarzy. Ale ogólnie wrażenia jak najbardziej pozytywne.

Najlepiej chyba pisać to, co Ci właśnie po głowie chodzi. Pozostałe kawałki zawsze kiedyś się dopisze ;D

Fantastycznie! I właśnie o to chodzi! ;D

Mądrze. Z drugiej strony, myśl o tym tak; Wyprzedzasz wszystkich o te trzy zdania xD

Wszystko ci się dzisiaj kojarzy, hmm?

Mam nadzieję, że ten płodny okres potrwa i urodzi się z tego zdrowe, wielotomowe bobo. Ochrzcimy go Saga rodu Metallium. A ponieważ to tobie się kojarzy, zostaniesz matką chrzestną projektu.